Geïnspireerd door 'Four Seasons In One Day' van Crowded House. Allereerst even over de planning op Soul-xotica. Ik zou vandaag het derde deel doen van 'Uit eigen beweging door 2024' en zou morgenavond hebben gereserveerd voor een 'Eindstreep'. Welnu, voor een 'Eindstreep' over december ben ik nog niet klaar. In het nieuwe jaar ga ik nog wel eens zitten tellen en rekenen met de lijsten voor wat statistieken en wellicht een ultieme top 24-lijst of iets dergelijks. Kan ik in 'Eigen beweging' met gemak over de week heen stappen? Of verdient het een apart bericht? Ik heb voor het laatste gekozen en dat ga ik vandaag schrijven. De week duurt van zaterdag 5 oktober tot en met zondag 13 oktober. Ik tel geen vier seizoenen qua weer in deze week (ik denk dat de zomer de grote afwezige is geweest, hoewel het een week later bijna zomers aanvoelt) maar het beschrijft wel het gevoel dat als gelukzalig begint en emotioneel eindigt. Ik ga graag nog eenmaal terug naar deze week, wellicht ook om te beseffen dat het écht is gebeurd. Het wil namelijk bijna drie maanden later nog altijd niet indalen bij mij. Maar... we beginnen met het plezier!
Ik heb 'hard-to-get' gespeeld met de organisatie van De Buze. De reünie dreigt al snel een 'bandjesavond' te worden en dat is het laatste waar ik op zit te wachten. Dat onderdeel heb ik op 20 juli al gehad met het festival. Als me dan wordt verteld dat het ietsje anders gaat worden, ben ik opeens vlug bereid want ik mag helemaal 'mijn eigen ding' doen. De zaterdag begint magisch. Ik heb de avond ervoor mijn laatste filterkoffie gebruikt. De koffiesticks en gekookt water begint ook snel te vervelen. Ik slaap die nacht slecht, weer net zo als met de vakanties. Dan fiets ik 's ochtends maar meteen naar Havelte. Het is nog vroeg en vrij fris maar het zonnetje zorgt voor een fraai tafereel in de lucht. Het kan zomaar eens warmpjes worden vanmiddag? Ik geniet van het schouwspel en het is goed om buiten te zijn op dit moment. Ik heb vandaag echter geen tijd voor fietstochten want ik moet vanmiddag aantreden in De Buze. Wat ik nu zeg gaat heel erg gek klinken. Ik heb ooit gepoogd om gitaar te spelen maar ervaar de grootste kick door gewoon met het instrument op de knie te zitten. Bij het dj-en is het ook de voorpret van het platen klaar zoeken en vervolgens onderweg zijn met bak singles. Het optreden zélf is opeens bijzaak, ik herinner me nu ook vooral de trein en de bus van de heen- en terugweg. Ik ben blij dat ik die zaterdagavond nog de moed heb om de speellijst van de dag te delen op Soul-xotica. Als ik dit een dag had uitgesteld?
Het is halverwege de middag dat ik het daglicht aanvaard. Ergens speelt een plan voor een fietstochtje. Dan wil ik eerst even aan de slag met 'The Vinyl Countdown'. Dat heb ik nét klaar en zit nog wat na te denken over bepaalde 'linkjes' voor de radioshow. Dan gaat de telefoon. Ik zie dat het mijn zus is. Ik hoor haar huilen en denk meteen aan mijn zwager want die heeft in de maanden ervoor iets met zijn hart gehad. Toch is haar boodschap erg direct. Het is niet de meest eerbiedige manier maar het is duidelijk. 'Jelte is dood'. Op dat moment stopt de wereld met draaien, de klok blijft stil staan en ik ben vol ongeloof. Nee, dat kan helemaal niet! Hij zou komende week naar Nederland komen en we zouden elkaar donderdag treffen. Nadat het gesprek is geëindigd, zit ik wat voor me uit te staren. Ik zal, hoe dan ook, even avondeten moeten halen en zo fiets ik naar Havelte en terug. Ik heb geen inspiratie voor méér kilometers. Ik voel me verdoofd. Rond een uur of half zeven belt zus opnieuw. Ze gaan morgenochtend al naar Denemarken en of ik mee wil. Nee, dat is me té snel, zo snel kan ik niet schakelen. Gelukkig gaan de oomzeggers woensdag en kan ik met hun mee rijden. Ik probeer wat te rusten maar dat lukt niet. Ik zit nog in dubio of ik de radioshow zal doen maar dat wordt me door mijn Schotse maat Baz afgeraden. 'Neem de tijd'. Die avond vul ik met het kijken naar stompzinnige video's op Youtube.
Op maandagmiddag heb ik met W. afgesproken in Steenwijk. Ik zit nog altijd vol ongeloof. Hoewel het vaak over broer gaat, kunnen we ook herinneringen ophalen en heerlijk lachen. Die avond wil ik afwezig zijn bij de soulshow van mijn collega, maar het voelt goed aan om het tóch te doen. Dinsdag is een zwaardere dag. Ik hou me de hele dag bezig met mijn AI-tekenhobby en ga alleen even naar Havelte voor een paar boodschapjes. Na afloop fiets ik een heel klein stukje om en voel me leeg. De volgende dag ga ik met de kinderen van mijn zus naar Denemarken. De heenweg voelt nog als een bizarre vakantie. Ik ben sinds 1997 niet meer in Denemarken geweest en onderweg is er veel veranderd in 27 jaar. Als ik mijn gevoel op woensdagavond moet beschrijven: Ik weet dat er iets ergs is gebeurd maar kan het pas geloven als ik het zie. Het verblijf in het appartement voelt ook niet aan als vakantie. De volgende ochtend zonder ik me af. De rest gaat kijken op de plek van het ongeluk. Ik heb mezelf nog een taak gegeven: Ik heb broer weken geleden gevraagd om een 'instapplaat' van Peter Hammill. Dat album, 'Over', staat nog altijd op mijn mp3-speler en wacht op een beluistering. Terwijl de familie weg is, scheer ik me en luister naar het album. 's Middags gaan we langs bij zijn huis. Als ik zijn platencollectie zie, schiet ik opeens helemaal vol. Het is voor het eerst dat ik huil. Ik had hem zó graag in deze kamer gezien. Uit alles ademt een liefde voor muziek.
Dan volgt wellicht het meest zware van de week. 'Ik moet hem zien', heb ik vaak herhaald in de vorige dagen. We gaan met zijn allen naar het mortuarium om broer voor het laatst te zien. Ik heb hem drie seconden gezien en loop huilend de kamer uit. Door zijn val heeft hij enkele schrammen in het gezicht. Hij is nog duidelijk herkenbaar, maar ik wil hem herinneren zonder schrammen. Ik ben er ook niet bij als de kist wordt afgesloten. Mijn oudste broer is zeer praktisch ingesteld. Het is de wens dat ik mee de kist uit de kerk zal dragen. In Nederland stonden vader en moeder op een karretje. In Denemarken moet je de kist echt tillen en langs een pad met bloemen. Het gewicht valt me tegen en ben bang dat ik door emoties zal worden overmand. Ik moet het niet doen! Dan stelt iemand zijn beste kameraad voor en ik heb daar helemaal vrede mee. Op de terugweg naar het appartement begin ik al ontzettend te geeuwen en dat is iets dat ik niet kan stoppen. Broer wil deze avond uit eten maar ik moet afhaken. Ik moet even slapen. Zo gezegd, zo gedaan. Zij gaan pizza eten in de stad en ik kruip onder de dekens. Na afloop van het hazenslaapje neem ik een douche en heb later die nacht weer geen moeite om in slaap te komen.
De begrafenis. Wij staan als broers en zus met schoonzus in het voorportaal van de kerk. De favoriete zanger van mijn broer zal optreden en dat is een bijzondere kennismaking. Ik kan namelijk meteen zien waarom broer zo fan was van deze man. Ik participeer niet in de kerkdienst en daar heb ik een reden voor: Het is immers ook allemaal in het Deens. De 'preek' is niet lang en ik doe niet eens moeite om het te verstaan. Bisse zingt twee liederen en ik schiet helemaal vol. Ik ben blij dat ik het uitdragen van de kist aan me voorbij heb laten gaan want dan ben ik op het meest emotioneel. Ik heb dat bij beide ouders ook zo ervaren. De kist naar de auto brengen is het meest definitieve afscheid dat ik me kan bedenken. Het regent buiten maar ik voel het niet. Als broer is weg gereden pak ik de jas van de kapstok. Buiten praat ik ook even met Bisse en deze belooft ook mee te komen naar het huis. Broer at iedere dag een schaaltje chips bij een flesje bier of een glas cola. Dat staat nu ook op het menu. Ik neem plaats in zijn comfortabele stoel en drink blikjes Coca Cola en zo nu en dan een graai chips.
Broer heeft de wens om te worden gecremeerd maar wil wel een herinneringsplek hebben. Even buiten de stad zit een 'natuurlijke' begraafplaats. Niet een plek waar iedere week de hovenier aan het snoeien is. Er wordt ons verteld dat de helft van de bloemstukken vanavond al zijn opgegeten door de herten. Daar staan we bij zijn steentje waar hij een paar weken later zijn laatste rustplaats zal vinden. De urn is gewikkeld in een vlag van SC Heerenveen. Als we bijna klaar zijn, merk ik dat ik weer moe word. Ik ga opeens Fries praten tegen mijn schoonzus en vraag mijn oudste broer wanneer ze weer terugrijden naar Denemarken. Dat moet dus wéér rusten! Toch komt het er vanavond niet van. 'Thuis' in het appartement aan de pasta en daarna zonder ik mezelf af met mooie muziek. Zaterdag rijden we weer naar huis. Ik heb al aangegeven dat ik vandaag vooral muziek van mijn mp3-speler zal draaien en niet teveel wil praten. Daar kan de rest mee leven. Ik luister naar de Gele Bak Top 100 van het afgelopen jaar, deze shows staan ook synoniem aan de vakantie. Hoewel we bij Hamburg oponthoud hebben, ben ik om klokslag vier uur terug in Uffelte. Ik pak meteen de fiets want ik heb een boodschapje. We hebben allemaal een foto gekregen van broer welke tijdens zijn laatste vakantie is genomen. Deze verdient een fotolijstje! Ik haal een lijst en doe boodschappen. Ik merk dat ik zo nu en dan moet huilen en laat het dan ook gaan. Het zijn korte huilbuien en het interesseert me geen moer dat een ander me ziet.
Zaterdagavond breng ik door met de foto van broer en muziek die we beide mooi vinden. De volgende ochtend loop ik naar Brandeveen met de foto in lijst in de rugzak. Daar ben ik rond kwart over twaalf vijf minuten stil en loop dan terug naar huis. Na nog een slaapje open ik voor het eerst weer Facebook en gaat het leven zijn gangetje weer. Ik heb de fiets- en wandeltochten van die week samengevat in 'Therapeutisch bewegen'. Een van de minst gelezen berichten en dat is wellicht vanwege de titel. Sorry, dat was niet de bedoeling! Ik vond de 'woordzoeker' echter té luchtig voor deze week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten