Waar hebben we het in bijna vijftien jaar Soul-xotica over gehad? Ik moet er niet aan denken als ik daarvan een inventarisatie zou moeten maken. Waar hebben we het niet over gehad? Zodra ik ontdek als iets of iemand nog niet is besproken en deze wel degelijk een plek heeft verdiend op Soul-xotica dan zie ik voer voor een nieuw bericht. Zo ook het bericht van vanavond. Heb ik ooit de volledige levensloop van Electric Light Orchestra door lopen? Dat ga ik vanavond evenmin doen, maar dan opnieuw... Er zit een plaatje tussen waar ik me geen leven zonder kan voorstellen en wellicht dat dit nummer nog eens een apart 'gezellig' bericht krijgt. Ik moet nog leren fietsen als ELO mijn leven binnen rockt. Dit heb ik voornamelijk te danken aan mijn liefste (en enige) zus die vaak op haar kleine broertje past. Ze leest en handwerkt dan terwijl Abba of ELO uit de cassetterecorder komt. Ik heb het er onlangs nog met haar over gehad en ze beweert nu opeens dat ze nooit 'Out Of The Blue' heeft gehad. Lijkt me stug want ik kan me het bouwpakketje nog wel herinneren en bovendien krijg ik een paar weken geleden een 'flashback' als ik 'Night In The City' hoor. Enfin, vanavond heb ik de band uit Birmingham te gast voor niet één maar vier noteringen in de Gele Bak Top 100-lijsten van de laatste twee jaar. Ik zal voor deze gelegenheid specifiek kijken naar de bewuste singles, maar... wordt vervolgd!
Er is ooit een tijd dat ik mezelf beschouw als Moody Blues-'fan'. Nee, ik ga daar verder niets aan af doen maar het recente bericht over 'Blue Jays' heeft aangetoond dat ik niet beslist wekelijks of maandelijks of jaarlijks een Moody Blues-elpee moet opzetten. Ik kan de platen 'dromen' en er zijn enkele albums bij die ik wellicht nooit meer van vinyl of integraal vanaf internet ga draaien. Er passeren door de jaren heen ook bands de revue waarvan ik even bezeten lijk te zijn, maar waar ik nu evenmin behoefte aan heb. Ook ik ben bijvoorbeeld door een Queen- en een Pink Floyd-fase gegaan, om nog te zwijgen over Velvet Underground en de soloplaten. Van de laatste probeer ik nu de latere John Cale-platen te waarderen maar dat gaat mondjesmaat. Okay, Pink Floyd 'leeft' wel weer even sinds een jaar omdat ik heel stiekem weer door een prog-fase ga. Ik vind het heerlijk om naar het werk te fietsen onder het genot van een bombastisch stuk van twintig minuten (uiteraard heb ik er twee nodig om bijna op de zaak te komen). De volledige 'Pictures At An Exhibition' brengt me er bijna als ik wind in de rug heb. Er is echter één band die me altijd en overal zal smaken en waar de verveling nooit toeslaat. Dan heb ik het uiteraard over Electric Light Orchestra.
Elpees doen niet mee in de verzameling maar ik denk dat ze op een hand zijn te houden? 'Face The Music', 'A New World Record', 'Out Of The Blue', 'Discovery' en 'Time' zijn volgens mij de enige studioalbums die ik heb. Plus 'ELO's Greatest Hits' uit 1979 en dan heb ik de langspelers wel genoemd. Met de singles ligt dat anders. Ik heb een nummer pas als ik het op single heb, ook al heb ik het album al jaren in de kast staan. Er zijn nog altijd 'zoekplaatjes' hoewel ik niet heel actief speur. Je komt ze vanzelf tegen. Dat bewijzen ook de volgende vier singles. Ik kan het begin 2023 amper bevatten. Ik heb heel stevig nagedacht maar ik twijfel heel sterk. Er staat me iets van bij dat ik 'Mr. Blue Sky' ooit compleet afgeragd heb gekocht in de jaren negentig. Hoewel die niet te draaien is, kan ik me ook niet voorstellen dat ik deze heb weggegooid en feit is dat die niet bij de ELO-singles zit. Ik reken het dus alsnog als een 'New addition'. Net als 'Wichita Lineman' voelt het echter aan alsof de plaat al een leven lang bij me is en het is bizar om deze opeens te moeten onderbrengen in een top honderd. Ik kan best nog eens een verhaaltje schrijven over 'Mr. Blue Sky' en daar doel ik op in het intro. In de Gele Bak Top 100 van 2023 moet de plaat het met een vijfde plek doen. Iets met een 'bijbelstatus'.
Veertien plekken lager vinden we zo'n single die ontbreekt maar waar ik nooit actief naar heb gespeurd. Net als bij Fields kom ik dan weer uit op de fraaie maandag 1 augustus in 2022. Het laatste bezoekje aan Jutrijp als moeder nog thuis woont. Waarbij ik haar zelfs weet over te halen om even buiten te zitten. Ze heeft het, naar eigen zeggen, koud maar ik vermoed dat het voor het eerst in een hele lange tijd is dat ze een half uur buiten is geweest. 'Showdown' is een nummer dat me meteen terug neemt naar de zomer van 1991. Ik lees de aankondiging van het nummer in de Arbeidsvitaminen en zit klaar met een cassettebandje. 'Showdown' doet me denken aan de fietstochten uit die zomer met de Realistic-walkman. Volgens mij wordt 'Showdown' op het bandje gevolgd door 'Get It On' van Chase. Als ik van de bus kom in Sneek kan ik nog steeds enkele bussen pakken om rond het middaguur in Jutrijp te staan. Ik besluit een stukje te gaan wandelen, ook om het nicotinegehalte op peil te brengen. Tot mijn grote vreugde zie ik dat VIP open is op maandagochtend en daar doe ik me te goed aan singles. Waaronder dus ook 'Showdown' in het fraaie Nederlandse fotohoesje. Het staat op 19 in de Gele Bak Top 100 van het volgende jaar.
Ik heb een tijdje gedacht dat chatrooms gewoon helemaal 'uit' waren bij radiostations. Bij Wolfman hebben we in 2015 of 2016 voor het laatst een goed gevulde chatroom met gezellige mensen. Er zijn nog altijd wel chatroom-gasten maar het zijn vaak presentatoren of directe vrienden of fans. Sinds een paar maanden hang ik wel eens rond bij andere stations en zie daar dat de 'old school' chatrooms wel degelijk nog bestaan. In 2015 vier ik mijn veertigste verjaardag en wil hier iets speciaals mee doen in 'The Vinyl Countdown'. Het idee is: Jij geeft mij een muzikaal geschenk en ik zoek iets uit voor jou. Het levert een erg bijzondere show op en ik ben dankbaar voor alle geschenken. Van mijn zus krijg ik 'We Are Family' van Sister Sledge en ik draai 'The Diary Of Horace Wimp' voor haar. Het is eigenlijk in gegeven door een andere dame in de chatroom die verzucht 'dat dit nummer nóóit meer op de radio wordt gedraaid'. Begin 2023 kom ik de Nederlandse persing met fotohoes voor een schappelijke prijs tegen op het internet en dat is de derde notering voor Jeff Lynne en zijn kornuiten in de Gele Bak Top 100 van 2023. Het had best iets hoger mogen staan dan nummer 72, maar goed...
Anno 2024 denk ik wel dat ik de meeste singles heb als ik rond struin op een vlooienmarkt in Ruinen. Daar tref ik twee exemplaren van een ELO-single aan en achteraf gezien had ik ze beide mee moeten nemen. Ik kan me niet heugen dat ik deze met fotohoes heb en als ik thuis kom blijkt dat ik de plaat nog helemaal niet heb. Dat is tenslotte 'I'm Alive' van de allerbeste soundtrack voor één van de allerslechtste films ooit: 'Xanadu'. Het schopt het tot een 37e plek in de Gele Bak Top 100 van 2024.
Zoals gezegd kan 'Mr. Blue Sky' nog rekenen op een apart bericht maar zal ik ooit ook eens moeten graven in het heden en verleden van de band. In de volgende aflevering van de 'Honderd achteruit' hebben we echter te maken met een Duitse eendagsvlieg uit 1979.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten