Alarmerend bericht op de NOS van gisteren: Nog twee dagen en het record van 1993 gaat eraan. Volgens het bericht zou de zon niet hebben geschenen in de afgelopen week net zoals in februari 1993. Die tijd weet ik me nog wel te herinneren. Mijn eerste werk bij de zuivelfabriek is achter de rug en het is in vele opzichten grijs en grauw voor mij in die dagen. Toch ben ik er zeker van dat ik de afgelopen dagen wel eens een zonnetje heb gezien in Uffelte en Steenwijk en ook vanmiddag heeft het in de verte gedreigd. Toch wil de zon voor mij persoonlijk maar niet gaan schijnen. De reden is dat ik wederom weer niet in slaap kan vallen. Als het uiteindelijk gebeurt, is het buiten alweer licht. Een uur later heb ik wekdienst van mijn consulent over het kerstpakket. Een paar uur later opnieuw telefoon. Eenmaal aangekomen in Steenwijk blijkt er héél veel post te zijn terwijl ik feitelijk doodop ben. Ik heb de turbo aangezet en 3,5 uur lopen beuken. Bij thuiskomst eerst maar eens een knippertje doen en mijn ogen worden inmiddels ook al zwaar. Toch ga ik eerst de tweede 'Singles round-up' doen van deze maand. Twee pakketjes met totaal vijf singles van Juno en een aanschaf via Bandcamp staan op het menu. Nieuw vinyl met niet altijd nieuwe opnames en qua stijlen een echte 'mixed bag'.
* Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity- Let The Sunshine In (Duitsland, BDQ, 1969, re: 2024)
Ik heb het hoesje van deze single afgelopen zaterdag gebruikt voor de terugluister-aflevering van 'Do The 45' en zie bij mijn speurtocht naar het hoesje op het internet dat de plaat hoogstpersoonlijk door Brian Auger wordt aanbevolen. Ik ken Jools & Brian vooral van 'This Wheel's On Fire', hun grote hit uit 1968 en al jaren een enorme favoriet voor mij. Ik heb in de jaren negentig 'Indian Ropeman' op een verzamelelpee staan en ook dit smaakt naar meer. Toch heb ik nooit serieus overwogen om een single van Julie Driscoll met Brian Auger aan de Blauwe Bak toe te voegen. Dat gebeurt pas als ik zie dat de mannen van 45Live, een Engels dj-collectief, de b-kant aanprijzen. 'Let The Sunshine In' staat vooral op compilaties van de groep uit de vroege jaren zeventig. 'I've Gotta Go Now' kom ik voor het eerst tegen als bonustrack van de cd-versie van het album 'Open'. Het staat daar tussen 'This Wheel's On Fire' en de overige singles en toch kan ik niet ontdekken dat het een single is geweest. 'I've Gotta Go Now' is echter een zeer fijne upbeat Mod-danser. Julie klinkt vrij opgewekt in dit nummer maar het komt niet tot een vocaal hoogstandje. Brian gaat wel lekker tekeer op het orgel en heeft zelfs nog een 'brug' met een solo. 'Let The Sunshine In' is een sfeerrijke cover van het nummer uit de musical 'Hair' en hier haalt Julie wel lekker uit. Helaas is die kant dan weer niet zo geschikt voor de Blauwe Bak en dus is 'I've Gotta Go Now' daarvoor het excuus.
* Heroy Lutson- Butter Fat (UK, Funky Trunk, 2024)
Een paar weken geleden heb ik Portishedd in deze rubriek. Niet te verwarren met Portishead natuurlijk. Moeten we Heroy Lutson ook niet verwarren met Leroy Hutson? Of toch? Ja, achter Heroy Lutson gaat niemand anders schuil dan... Leroy Hutson! In de vroege jaren zeventig is hij de gedroomde opvolger van Curtis Mayfield in The Impressions maar verlaat de groep alweer na een paar jaar. Vervolgens maakt Leroy een aantal uitstekende platen die recent allemaal opnieuw zijn uitgegeven door Acid Jazz. In sommige gevallen is er een kleine remix toegepast op de oudere nummers en nu blijkt dat Leroy daar zélf schuldig aan is. Als Heroy Lutson blijft zijn zang grotendeels achterwege en legt hij zich toe op funky baslijnen. 'Butter Fat' swingt als de neten met aantrekkelijke brass en een wah wah-pedaal. De b-kant bevat nog een dameskoortje heb ik gehoord in de 'preview' en dat maakt 'Feel The...' voor mij de meer interessante kant. Het is de semi-instrumentale versie van het titelnummer van zijn elpee 'Feel The Spirit' uit 1976 maar nu met extra aandacht voor de muzikale begeleiding. Het is voor mij de winnaar van de twee.
* Santa Fiebre- That's Where We Go (UK, Fingier/Acid Jazz, 2024)
In de afgelopen twee jaar heb twee singles gekocht van The Kevin Fingier Collective. Fingier werkt nauw samen mij het Engelse Acid Jazz-label en is voortdurend in Latijns-Amerika op zoek naar nieuw talent. Diane Ward is voor mij de ontdekking van Fingier, de dame die klinkt alsof ze stamt uit de tijd van Baby Washington in de jaren zestig. Hier hebben we dan Santa Fiebre, een rhythm & blues-band uit Buenos Aires. Niet verrassend voor Acid Jazz zit dit stevig in de Mod-hoek maar dat mag de pret niet drukken. 'Earthplosion' op de keerzijde is instrumentaal en opnieuw een feestje. Twee uitstekende kanten van de Argentijnse band en beide met de kenmerkende Fingier-productie welke de muziek automatisch in de jaren zestig plaatst.
* The Sha La La's- Carpenter Of Love (UK, Detour, 2021)
Het vinyl is nieuw maar ik herinner me nu dat ik deze inderdaad heb gevonden in een sectie met 'oudere' platen. Het is een single met drie uiteenlopende nummers maar waarvan ik de eerste van de b-kant reeds als favoriet heb uitgekozen. The Sha La La's is schaamteloze Mod gestoeld op zowel de rhythm & blues van Small Faces als de pop-perfectie van Paul Weller. 'Always The Heartache' is de 'lead track' maar nee... dat klinkt me teveel Style Council-achtig met een gebrek aan Paul Weller. Geen onaardig nummer maar het is niet genoeg 'soulful' of 'groovy' naar mijn smaak. De b-kant trapt echter af met 'Carpenter Of Love' en dat heeft me doen besluiten de plaat te bestellen. Het neigt een beetje naar het geluid van Small Faces' 'Afterglow Of Your Love' en de zanger overtuigt naar mijn smaak in dit nummer. De soul druipt er niet van af maar wel gewoon errug goed! Het derde nummer is 'blink and you'll miss it' en, ach, wellicht hadden we daar ook zonder kunnen leven.
* Thee Sinseers- Can't Call Me Baby (US, Colemine, 2024)
Ik ben al een eindje op weg met de beschrijving van dit nummer als ik het opeens roerend eens ben met mezelf. Dit nummer kan gewoon niet wachten als Week Spot en ga ik morgen in dat kader verder aan jullie voorstellen.
* The Webs- It's So Hard To Break A Habit (UK, Breaks & Beats, 1968, re: 2024)
Een label dat voornamelijk in het leven is geroepen voor de klassieke breakbeats en funk maar hier onverwacht uit een heel ander vaatje tapt. 'It's So Hard To Break A Habit' is al jaren een favoriet van mij, een geweldige brok Deep Soul. Het is waar, de drums met het orgel zouden niet misstaan als sample in een hiphoptrack maar voor mij gaat er momenteel een wens in vervulling. Het origineel is namelijk onbetaalbaar. Het is ook nog eens zeer gelimiteerd, slechts 200 exemplaren wereldwijd dus ook flink exclusief!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten