Singles round-up: december 1

Zucht. Maar wéér nieuwe batterijen kopen? De 'nieuwe' zijn opvallend snel 'leeg' en de twee nieuwe batterijen geven maar een matig beeld. Nu ik ze even vergelijk met de 'oude': Zit er een verschil tussen alkaline en zink-koolstof? Even googlen en, ja, het blijkt dat de laatste een stuk langer mee gaan. Morgen dus maar weer alkaline aanschaffen. Gelukkig maar want even ben ik bang dat er 'iets' is met de camera. Dinsdagmiddag heb ik wekdienst en dat is maar een geluk want anders was ik vast véél te laat wakker geworden. Het is namelijk de postbode met het pakketje van Rarenorthernsoul. Op zichzelf is het een leuke verrassing: Het bevat negen willekeurige Northern Soul en rhythm & blues-singles uit de jaren zestig op originele labels. Toch moet ik eerst weer een lel invoerkosten betalen waardoor de meeste lol er alweer vanaf is. Het resultaat: Twee opnames uit de jaren zestig die dit jaar voor het eerst op vinyl zijn uitgebracht en negen overige singles. Een aantal heb ik al, maar er zitten ook een paar bij die ik helemaal nog niet ken. Het trapt deze maand de 'Singles round-up' af.

* The Floodlights- Green Onions (UK, Sonic Wax, 196?, re: 2024)
Er is een Australische rockband met de naam The Floodlights maar nee... dat zijn ze niet. Naar het schijnt heeft Engeland in de jaren zestig al een bandje gehad met de naam The Floodlights. Het maakt bij Recorded Sound Studios in de Londense wijk Marble Arch een acetaat-EP met drie nummers. Ze zullen nooit officieel worden uitgebracht en van deze acetaten is vermoedelijk nog eentje over. Geen idee wat de andere nummers zijn want de eigenaar van Rare Northern Soul lijkt verantwoordelijk te zijn voor deze eenzijdig bespeelbare single en het lijkt vrij logisch dat deze bij Sonic Wax is geperst. De plaat gaat in een oplage van honderd en is niet bepaald goedkoop. Ik heb nummer 48 van de 100. Maar... wat is het? Het is de enige bekende gezongen uitvoering van de Booker T. & The MG's-klassieker. Het bandje klinkt als een kruising tussen Mod en garagerock en 'Green Onions' moet dan ook worden beschouwd als een noviteit. Misschien heeft Yann nog meegewerkt aan de restauratie nu ik heb geleerd dat hij ook zijn platen bij Sonic Wax laat persen. De zanger deelt niet diepe observaties met ons, hij is gewoon dol op groene uien en zou ze in zijn pudding willen eten want  hij houdt namelijk evenveel van zijn 'baby' als van de vermoedelijke delicatesse. Het klinkt alsof de band in staat is om een club plat te spelen en dan is de zang een extraatje. Verderop wordt het orgel nog even overgenomen door een scheurende saxofoon en over het einde is ook niet echt nagedacht.

* Traci- Take It From Me (UK, Ace/Shrine, 196?, re: 2024)
Shrine is een legende binnen de Northern Soul en meer specifiek binnen de Detroit Soul. Het is mede opgezet door een ex van Berry Gordy en is slechts een paar jaar actief. Natuurlijk wordt ook de promotor van Shrine geschaduwd en komt er geen plaat op de speellijst overdag van de radiostations. De meeste Shrine-platen eindigen in een pakhuis van de firma totdat in 1968 Martin Luther King wordt vermoord en het volk woedend de straat op gaat. In Detroit worden lukraak pakhuizen in brand gezet en eentje daarvan blijkt toevallig van Shrine te zijn. Met andere woorden: Originele Shrine-platen zijn hun gewicht in goud waard. Inferno heeft jaren geleden al eens een Shrine-box uitgebracht, begin dit jaar volgt een tweede via Ace. Uiteraard heb ik het even overwogen maar ik ben niet 200 procent 'fan' van Shrine en haar artiesten waardoor ik het aanbod aan me voorbij laat gaan. Er is echter één opname die me wel iets doet maar daar koop ik niet het pakket voor. Nu biedt Rare Northern Soul deze single apart aan. De a-kant is het standaard Detroit-werk van Barbara Long met 'We Call It Love'. Mijn voorkeur gaat echter uit naar het onuitgebrachte 'Take It From Me' van de onbekende Traci. Een zwakke opname dat is jammer. Dan maar 'gain' op tien. Traci gaat meteen de 'diepte' in met een lieflijke ballade met een paar heren in de achtergrond. Het is veel rauwer dan andere Shrine-platen dus opvallend dat ze Traci een kans hebben gegeven. Echter, tot een plaat zal het nooit komen en pas in 1990 komt dit nummer aan het licht.

Dan de overige negen singles. Daar zijn een aantal bij die ik al heb. Len Barry heb ik in verschillende uitdossingen waaronder ook een Engelse. Ik denk dat ik deze 'nieuwe' Engelse aan de Blauwe Bak ga toevoegen waar de overige singles gewoon in de 'gele' jaren zestig-bak staan. Dat geldt ook voor Bobby Hebb. De Nederlandse heeft ooit wel in de Blauwe Bak gestaan, maar deze Engelse verdient het alsnog. 'Hang 'Em High' heb ik reeds als Amerikaanse maar ook deze mag nu in de koffer alsook 'Mrs. Robinson' welke ik zowel in de Nederlandse als Deense uitgave heb. Ik doe eerst even de dubbele singles.

* Len Barry- 1-2-3 (UK, Brunswick, 1965)
* Booker T. & The MG's- Hang 'Em High (US, Stax, 1969)
* Booker T. & The MG's- Mrs. Robinson (US, Stax, 1969)
* Bobby Hebb- Sunny (UK, Philips, 1966)

Dan nu de de overige singles uit dit pakket.

* Bobby Bloom- Make Me Happy (US, MGM, 1971)
Toch niet helemaal sixties maar het zij ze vergeven. Er is flink wat 'label decoration' met viltstift maar het plaatje klinkt niet slecht. Het is echter wat ik kan verwachten van meneer Bloom, het is ordinair stampende bubblegum-pop. Op zichzelf best aardig gedaan en vandaar dat ik het een plekje gun in de Blauwe Bak want je krijgt er wel goede luim van. De b-kant begint heel soulvol maar zakt al snel in tot stampende pop. De negen singles hebben oorspronkelijk tien pond samen gekost, met invoerkosten erbij nog ietsje meer. Ik vestig mijn hoop op de overige singles.

* The Entertainers IV- Temptation Walk (US, Doré, 1965)
Ooit uitgebracht als The Entertainers IIII maar dan begrijpt het kwart net op tijd dat het Romeinse cijfer 4 IV moet zijn. Dit is evenwel een originele persing uit 1965. Het is prettige upbeat soul met prachtige harmoniezang van de overige drie. De b-kant is instrumentaal en heet 'Shake Shake Shake' maar ik ben al erg in mijn nopjes met de a-kant. Ik had zomaar geld kunnen uitgeven aan de plaat als ik hem eerder had gekend.

* The Sequins- You Can't Sit Still (US, Ascot, 1963)
Niet te verwarren met The Sequins uit Los Angeles op het Renfro-label of de groep uit Illinois op het Gold Star-label. Onze Sequins maakt drie singles voor het Ascot-label in respectievelijk 1961, 1962 en 1963. Ze laten er geen gras over groeien want beide kanten van de single klokken in op 1 minuut 50. Omstreeks 2013-14 ben ik even helemaal in de 'girlgroups' en dit had een hele grote hit kunnen worden in mijn shows. 'You Can't Sit Still' is Goffin/King-gezelligheid. Op de b-kant staat het langzamere 'Mr. Leader Of The Band' maar het wordt niet veel soulvoller hoewel de doowop-woordjes nooit gaan vervelen ('jumpjump'). 'You Can't Sit Still' is best een grappig plaatje om even tussendoor te draaien maar het is niet wereldschokkend. De plaat blijkt overigens redelijk wat waard te zijn...

* Joe Simon- Hangin' On (US, Sound Stage, 1968)
Ik heb al veel van Joe Simon maar deze blijkt nog op het lijstje te staan. '(You Keep Me) Hangin' On' is uiteraard niet het Motown-nummer, vandaar de haakjes in de titel. Het is het nummer dat eerder door onder andere Gosdin Brothers is gedaan en in 1974 voor Cliff Richard een hit zal opleveren. Ome Joe past uiteraard prima in een country-ballade als deze. 'Long Hot Summer' op de keerzijde is echter de favoriet voor de Northern Soulies en toegegeven... Joe heeft nooit zo levendig geklonken als hier. Mijn adoratie voor Joe Simon kiest voor 'Hangin' On', maar voor de dansvloer is 'Long Hot Summer' meer geschikt.

* The Winstons- The Greatest Love (US, Metromedia, 1969)
Vanwege 'Amen Brother' hoort iedere dj 'Color Him Father' in de koffers te hebben, ook al mag ik de a-kant ontzettend graag. Vorig jaar heb ik nog 'Love Of The Common People' aangeschaft in de Nederlandse uitdossing. Dat is in 1969 de opvolger van 'Color Him Father'. 'The Greatest Love' volgt als derde in rij in 1969. 'Slow soul', weet de vorige eigenaar ons te vertellen. Het is een mierzoete ballade. Hoewel het geschreven is door Allen Toussaint heeft het vooral een hoog Stax-gehalte en dat is voor mij geen bezwaar. 'Good oldie', zegt de eerste eigenaar over 'Birds Of A Feather'. Het is meer upbeat maar het wordt niet erg soulvol. Ik had een hogere hitkans ingeschat als Metromedia de kanten had omgedraaid want het is stampende pop en niet veel meer dan dat. 'The Greatest Love' is echter een goed excuus om hem toch in de koffer te zetten.