Het nalatenschap 2

Acht weken. Enerzijds voelt het als twee jaar en anderzijds als vijf minuten geleden. Ik ben mijn gevoel voor tijd helemaal kwijt geraakt sinds deze zondag in oktober. Ik kon voorheen altijd uitkijken naar een bepaalde datum door terug te rekenen in de tijd en deze periode in ogenschouw te nemen. Dat lukt niet meer want vóór acht weken lijkt alles een jaar geleden. De tijd is even stil blijven staan en ik kan het uurwerk maar niet meer in beweging krijgen. Zoveel gebeurde er anders ook niet in een tijdsbestek van acht weken waardoor het opeens héél lang geleden lijkt te zijn. Ik heb mijn werk hervat evenals de radioshows en ben gewend geraakt om naar bepaalde nummers te luisteren waar ik in het begin nog niet zo goed tegen kan. Broer is overal in de muziek aanwezig. Om hem te ontwijken moet je je helemaal afsluiten van de muziek en daar wil ik niet aan denken. In het vorige bericht met de titel 'Het nalatenschap' heb ik stil gestaan bij het album 'Over' van Peter Hammill. Als ik broer in september vraag welk album van Hammill het meest geschikt is als 'instapplaat' adviseert hij me deze. Als ik een paar weken later in zijn muziekkamer sta, zie ik dat de plaat een prominente plek aan de muur heeft. Hij wordt me toegezegd, maar ach... We mogen ter plekke een paar albums uitzoeken. Het liefste zou ik een hele middag lang door alle elpees zijn gegaan, meer uit nieuwsgierigheid dan uit hebzucht. Welke platen zou ik van broer willen hebben? Welnu, ik meen dat hij een bepaalde 12"-single heeft, maar dat blijkt niet zo te zijn. Ik kijk ook even bij The Moody Blues en Justin Hayward en zie dan de Engelse persing van 'Blue Jays' staan. Dat is dus één van de elpees die ik heb meegenomen.

Op de zaterdag na de uitvaart heb ik gepland om het album integraal te draaien, maar daar komt het niet van. Met veel elpees is het immers ook zo dat ik ze niet hoef te draaien om ze te horen. 'Blue Jays' is zo'n album dat ik letterlijk kan dromen. Broer zit nog helemaal in de Top 40 als ik mijn eerste exemplaar aanschaf van het album. Het is december 1990. De dagen tussen kerst en oud en nieuw. In de herfstvakantie heb ik mijn eerste treinreis gemaakt: Helemaal van Sneek naar Leeuwarden! Bij De Melomaan, dan een toonaangevende platenzaak in Leeuwarden, zie ik een aantal Moody Blues-albums liggen waarvoor ik eerst even moet sparen. Dat geld heb ik na de kerst bij elkaar en dan ga ik met zus en zwager in de auto naar Leeuwarden. Mijn boodschappen zijn eenvoudig: 'Days Of Future Passed' van The Moody Blues en 'Blue Jays' van Justin Hayward & John Lodge. 'Blue Jays' kost een tientje in oud geld, 'Days' is een latere heruitgave en mag voor 6,95 mee. Ik vermoed dat mijn ouders op mijn nichtje hebben gepast in de tussentijd. Moeder heeft dan net een periode van bestraling afgesloten en is bij een laatste inspectie helemaal 'schoon'. Een paar weken later merkt ze weer een kluitje op en dan blijkt dat het net zo hard weer heeft teruggeslagen. Dan is een operatie de enige mogelijkheid. Vader en broer zijn overdag aan het werk en kunnen geen oogje in het zeil houden voor wat betreft de jongste broer. De prognose is dat deze helemaal niet naar school zal gaan als hij niet een spreekwoordelijke trap onder zijn kont krijgt en ik denk dat dit juist is geweest. Ik zit bovendien ook nog in mijn examenjaar en sta er niet heel erg florissant voor.

De oplossing is al in augustus 1990 bedacht. Dan lijkt het ook op een operatie uit te draaien maar wordt besloten om het eerst met bestraling te proberen. Ik trek voor een paar weken in bij zus, zwager en mijn nichtje. Zij is dan zeven maanden in ons leven. Televisie is dan ook niet aan mij besteed en ik neem mijn stereo en koptelefoon mee plus een stapel platen. Het is met name de bovenstaande twee albums die ik gedurende deze periode leer kennen. Als ik het intro hoor van 'This Morning' zit ik weer in de logeerkamer in IJlst, het toekomstige verblijf van mijn neefje. Een koptelefoon uit de tijd dat het nog écht koptelefoons waren. Een veer tussen hoofdband en schelpen die het zowaar in je oor drukken. Een plastic bekleding dat de rand van je oren doet gloeien na een uur. En met een telefoonsnoer dat nóóit in de war kan raken. Buiten de bekleding van de schelpen om mis ik dit soort kwaliteit tegenwoordig. Op een avond schrijf ik zelfs een erg fraaie track-by-track recensie van het album. Dat zal nog jaren bewaard blijven in de hoes.

Oudste broer heeft 'Nights In White Satin' op single en ik denk dat ik het eerst bij hem hoor. Dan is het Goede Vrijdag in 1986 en mag ik een dag op pad met 'heit' tijdens zijn werk. Tussen Groningen en Drachten komt 'Nights In White Satin' voorbij op de radio en ik ben op slag verkocht. Ik verbaas me over het instrument en dat blijkt de mellotron te zijn. Voor mijn dertiende verjaardag krijg ik 'Nights' op single in een heruitgave. Broer en zus vinden het onvoorstelbaar. Junior luistert naar muziek van vóór zijn geboorte. 'Nights In White Satin' staat dan ook op een verzamelalbum dat middels de Ster-reclame aan de man wordt gebracht. Het toont een heel kort zwart-wit clipje van The Moodies die 'Nights' uitvoeren. Justin Hayward staat er een beetje plompverloren bij in de clip en broer doet hem vaak na tot mijn grote ergernis. De Moody Blues-hobby neemt in de nieuwe eeuw langzaam af. In 1991 had ik de band heel graag willen zien bij een optreden in Den Haag maar daarvoor in de plaats heb ik de handtekeningen van Justin én John.

Dan is het bijna dertig jaar nadat broer Justin Hayward en The Moody Blues belachelijk maakt door als een zoutzak te gaan staan en 'Nights In White Satin' te zingen. Broer heeft een enorme switch gemaakt in de muziek sinds dat hij naar Denemarken is vertrokken. Hij koopt ook geregeld elpees van bands die zelfs ik nog niet heb 'ontdekt'. Dan heb ik hem in 2017 aan de telefoon. 'Je kan nooit raden waar ik volgende week naartoe ga?'. Nee broer, geen idee. 'Justin Hayward!'. Nadat hij bij het concert is geweest hebben we het er nog een paar keer over. Ook best apart: Een week na de uitvaart is Justin opnieuw in Nederland voor een tournee langs kleine zaaltjes. Als ik dat achteraf had geweten? Qua Moody Blues heeft broer een fraaie collectie. Volgens mij is 'A Question Of Balance' uit 1970 de oudste van het stel maar hij heeft ook 'Sur La Mer' uit 1988 in de kast staan. De laatste heb ik niet eens en zou dit eigenlijk ook best zo willen houden. Buiten 'I Know You're Out There Somewhere' en 'The Miracle' om is dit de meest wanstaltige plaat die The Moodies ooit hebben uitgebracht. Misschien toch nog even vragen of ik het exemplaar van broer mag hebben?

Hoewel 'Blue Jays' alleen is opgenomen door Justin en John met een groep bevriende muzikanten, mag dit album gerust als een Moody Blues-album worden beschouwd. Het album zit in de hoek van de melodieuze softrock. De gitaarsolo's zijn allemaal door een fuzzpedaal en de nummers schitteren elk door hun fraaie opbouw. Het album is dankzij de herinnering aan 1991 al een vast onderdeel van mijn leven geworden, om nu eens de Engelse 'original' te hebben is dan al speciaal en helemaal als deze van broer is geweest. Ik hoef hem niet meer grijs te draaien zoals mijn eerste exemplaar.