Singles round-up: januari 5

Straks maar even in de dozen kijken die in oktober zijn overgekomen vanuit Jutrijp. Aan de ene kant is mijn moeder van de generatie die de Tweede Wereldoorlog hebben beleefd en dus de noodzaak weten om een voorraadje te houden. Toch vergeet ze de laatste jaren ook wel eens dat ze een voorraad heeft van bepaalde zaken en koopt ze steeds weer nieuwe. De pincetten spanden de kroon toen we het huis leeg haalden. Eigenlijk kan ik me dat helemaal voorstellen want ik heb hetzelfde met haarbandjes. Ik denk dat als ik alle hoeken van het huis uitkam dat ik mijn weelderige bos helemaal kan behangen met haarbandjes. Maar... als je er eentje nodig bent, vergeet je altijd waar ze liggen. Geldt overigens ook voor nagelschaartjes. Tegenwoordig hou ik een lade in de keuken gereserveerd voor het nagelschaartje maar ik vermoed dat er heel wat van deze dingen tussen de singles moeten zitten. Moeder heeft ook een flinke voorraad batterijen en degene in de camera is nu écht op en leeg. Eens kijken of moeder me nog blij kan maken met een foto voor de laatste 'Singles round-up' van deze maand? Of dat ik toch eerst naar de winkel moet fietsen... Nu het laatste deel van de singles uit Assen.

* The Rolling Stones- EP Five By Five (UK, Decca, 1965)
Evenals bij de single van Elvis zou ik ook hier een absurd prijskaartje verwachten. Of op zijn minst gelijk getrokken met de overige blues-singles in Assen. Maar nee... voor twee euro mag deze mee. Helaas niet het fotohoesje en ik herinner me opeens dat we die in Mossley hebben gehad. Ik vind de plaat dan niet interessant genoeg om hem mee te nemen. Nu heb ik dan de Engelse export-versie. Op de tweede kant staat de 'NCB'-afkorting en dat is de Deense Buma-Stemra als ik me niet vergis. Denemarken had overigens ook geen eigen pers voor Decca en maakte gebruik van Engelse exportsingles. Een EP hoort volgens de wet vier nummers te hebben en deze heeft er vijf. Dat maakt het, ondanks de 45-toeren, eigenlijk tot een mini-elpee. 'Who cares?'. Nou, in Engeland kunnen ze daar een enorm punt van maken. Iets met 'what you see is what you pay'. Ik heb het wellicht al eens uitgelegd en kan het best nog eens in een apart bericht doen. Het vinyl is niet smetteloos, ,daarvoor zal het té lang zonder een hoes hebben geleefd, maar het is ook niet echt van nut voor mij. Het is een leuke 'filler' want The Rolling Stones op de blues-toer heeft me nooit echt kunnen boeien.

* Whistling Jack Smith- Colonel Bogey (NL, Deram, 1967)
Jack Smith is een typisch geval van 'Tin Pan Alley'. Het gebied in Londen dat rond 1967 een centrale rol speelt in de muziekgeschiedenis en waar naast legendarische namen ook in het wilde weg 'novelty'-platen worden opgenomen. 'I Was Kaiser Bill's Batman' is een knaller van een hit en natuurlijk moet het concept helemaal worden uitgemolken. Smith fluit dus nog een paar singles vol met olijke titels als 'I Was Bizet's Car-Man' en dus ook een cover van de meefluit-evergreen 'Colonel Bogey'. Probleem is alleen dat al dat gefluit erg in het 'hoog' zit en daar is de plaat niet meer zuiver. Maar het is dan ook slechts een 'novelty' dus ik kan ermee leven.

* Lucille Starr & Bob Regan- Wayward Wind (NL, London, 1965)
Voor de liefhebber... ik heb nog een leeg fotohoesje liggen van deze single. Deze heb ik ooit eens gevonden in de hoop dat ik de losse single voor weinig op de kop kon tikken. Dat is maandag mogelijk als ik de single mét fotohoes voor twee euro kan meenemen. Bob en Lucille staan bekend als Canadian Sweethearts. Bob en Lucille zijn reeds getrouwd als ze in 1962 gaan toeren in Canada. Tijdens een tournee in Amerika wordt het duo benaderd door Jerry Moss en Herb Alpert en is een contract met A&M (dan nog uitgebracht onder de vlag van London) een feit. Toch is het eerst Lucille Starr die aan de hitparade mag ruiken. Als dat een doorslaand succes is, wordt deze single uitgebracht. 'Wayward Wind' wordt op het label aangegeven als kant A maar 'Stars' is de meest interessante kant. Een lekker groovend countrynummer met de vlam in de pijp en onze dagelijkse portie 'cowbell'.

* Mark Summers- Summers Magic (UK, 4th & Broadway, 1990)
Ik reken in één keer alle singles af die ik tot dan toe uit de bakken heb gehaald. Daar hoort ook deze bij van Mark Summers. Ik heb geen idee wat ik ervan moet verwachten en of het wat is. Het is één van de eerste singles die ik zie en vooruit: Ik heb wel zin in een gokje. Het komt precies 32 jaar geleden de Engelse Top 100 binnen rollen en piekt op nummer 27. En eerlijk is eerlijk: Het is een leuke plaat boordevol samples. Hij ligt in de lijn van onder andere 'Groove Is In The Heart' van Deee-Lite en er zijn dan meer van dit soort producties. Ik krijg er goede luim van maar wel gewoon voor in de Gele Bak.

* The Tams- Hey Girl Don't Bother Me (NL,Probe, 1964, re: 1971)
Ik heb de Duitse persing in een hele slechte staat. Wellicht dat ik ook ergens een Nederlandse persing moet hebben, maar het is niet veel soeps in dat geval. Ik heb de Engelse 1971-persing in de Blauwe Bak staan en deze aanwinst is dus in de eerste plaats voor de Gele Bak. Ik heb gisteravond het plaatje gedraaid in 'Do The 45' en warempel... hij is zelfs beter dan mijn Engelse persing! Toch blijf ik bij het oorspronkelijke idee en mag deze als 'reserve' staan in de Gele Bak.

* B.J. Thomas- Most Of All (Duitsland, Scepter, 1970)
De a-kant is geschreven door heren Buie en Cobb van The Classics IV en je kan het nummer met een gerust hard overlaten aan Thomas. Het is een sfeervolle popsong met een mooi gebalanceerd orkest. Niet té bombastisch zoals het vaak dreigt te worden met zangers in dit kaliber. Een erg fijn plaatje!

* Dionne Warwick- Anyone Who Had A Heart (NL, Fontana, 1964)
Mijn browser wil tijdens het bloggen wel eens vastlopen en dus heb ik deze zojuist even tien minuten rust gegeven. Intussen de singles ingevuld in de lijsten voor 'The Vinyl Countdown'. Na een paar weken iets anders te hebben gedaan, ga ik vanavond weer beginnen met de drie bakken met singles. Als ik iedere week een show doe dan kan ik alle jaren zeventig-bakken precies één keer hebben gehad voor de 'zomerstop'. Dat zijn er namelijk 23. Verder met de singles uit Assen. Hoeveel exemplaren ik heb van deze van Dionne? Geen idee! Misschien ook al eens met fotohoes maar niet zo fraai als deze.

* The Web- Baby Won't You Leave Me Alone (NL, Deram, 1969)
Ook deze heb ik al maar niet met fotohoes. Qua vinyl doet deze niet onder voor mijn oude en ik denk dat het een wisseltruc gaat worden. De eerste eigenaar (m/v) is namelijk zeer creatief geweest met viltstift en het label is praktisch een 'cover-up' geworden. Straks even kijken voor batterijen en dan zou het de bedoeling zijn om nog het laatste deel 'Singles round-up' te presenteren.