In het bericht over Freur heb ik al genoemd dat het politieke landschap in Engeland altijd erg verdeeld is geweest. Je hebt twee kampen waaruit je kan kiezen en de ene wint altijd nipt van de ander waardoor er erg veel weerstand is tegen de uiteindelijke politiek. Level 42 zou een politieke partij kunnen zijn. Of je loopt ermee weg of je moet er niets van hebben. Er zijn maar weinig mensen die 'een beetje' van Level 42 houden. In de politiek worden ze zwevende kiezers genoemd. Ik heb een jaar geleden al eens 'Een leven met Level 42' gedaan naar aanleiding van de 'World Cup Of Songs' die ik in 'Tuesday Night Music Club' doe. Ik heb de verdeeldheid daar aan den lijve ondervonden. Uit het verhaal van een jaar geleden blijkt dat ik in het pro-kamp zit. Het zijn mijn broers (en met name de oudste) die me de liefde voor Level 42 hebben bijgebracht en in een periode waarin ik niets wil horen over de jaren tachtig, draai ik nog altijd 'Running In The Family'. Toch moet ik bekennen dat ik 'Leaving Me Now' heb leren kennen dankzij de 'World Cup'. Ik heb de Top 100 door gespit maar nee... 'Children Say' heeft de lijst blijkbaar niet gehaald. Level 42 staat dus alleen met dit nummer in de Top 100 en wel op plek 18.
'Wat is nu precies de reden dat mensen NIET van Level 42 houden?'. Deze vraag heb ik mezelf dikwijls gesteld en hoewel ik probeer er een vinger op te kunnen leggen, kom ik niet tot een conclusie. 'Saaie muziek', hoor ik vaak. Tja, Level 42 had zo haar handelsmerk maar er zijn in de jaren tachtig legio bands met een herkenbaar geluid. Over smaak kun je eindeloos discussiëren maar zelf noem ik U2 en Coldplay 'saaie' bands. Niet dat ze niet goed zijn maar er is voor mij té weinig te beleven in hun songs en muziekstijl. Level 42 is een band welke niets aan het toeval overlaat en wellicht gaat dat tegenstaan? Een meer funky uitvoering van Steely Dan zou ik willen zeggen. De songs staan als een huis, de muziek is vernuft en ieder onwelgevallig piepje of kreuntje wordt tijdens de eindmix eruit gewerkt. Het neemt de ziel uit de muziek maar uiteindelijk blijft er niets anders over dan alleen maar muziek,
De geschiedenis van de band begint in 1979 met een héle grote hit. Mark King en de gebroeders Gould groeien op op Isle Of Wight. Phil en Mark komen elkaar in 1978 tegen in de studio tijdens opnames voor Robin Scott. Scott gebruikt 'M' als pseudoniem en op 'Pop Muzik' zijn Mark en Phil te horen alsook toetsenist Wally Badarou. De laatste zal nooit officieel lid worden van Level 42 maar schrijft wel nummers voor de band en springt bij waar nodig in de studio. Terwijl Scott zijn M voortzet, spreken de mannen geregeld af om te gaan jammen. Boon (eigenlijke naam: Rowland) Gould versterkt de bezetting en ook Mike Lindup is van de partij. In het begin is het een ratjetoe met de instrumenten. De meeste leden kunnen overweg met de drums en Mark King is oorspronkelijk de drummer. Hij werkt daarnaast in een muziekwinkel waar hij menig Amerikaan ziet 'slappen' op de basgitaar en hij leert zichzelf de techniek in een paar weken aan. De naam komt uit 'The Hitchhiker's Guide To The Galaxy' en Level 42 gaat aanvankelijk aan de slag als instrumentale jazzfunkband.
In 1980 tekent Level 42 bij het onafhankelijke Elite Records dat de band aanspoort om een zanger te zoeken. Omdat de huidige bezetting goed bevalt, wordt besloten om King en Lindup beurtelings te laten zingen. Level 42 produceert de eerste single: 'Love Meeting Love'. Dat brengt belangstelling van Polydor en zo tekent Level 42 haar tweede contract. De eerste single op Polydor is 'Love Games' en na 'The Chinese Way' gaat het dak eraf. De band speelt in deze eerste jaren vooral een hoofdrol in de bloeiende jazzfunk-beweging, vanaf de laatste single gaat ook het mainstream publiek overstag.
Hoewel de groep in de jaren negentig even uit elkaar is geweest, is Level 42 weer helemaal teruggekrabbeld. Van de oorspronkelijke bezetting zijn alleen King en Lindup nog over en doet zoon Nathan King sinds 2001 mee als gitarist. De fans raken helemaal in extase als de band weer aankondigt om te gaan optreden, terwijl de andere helft zich afvraagt wat deze mensen nu al ruim veertig jaar bezielt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten