Waar zijn alle platen gebleven? Ik meen nog altijd dat ik een aantal 'mis' maar zou niet weten waar die nu zouden moeten staan. Ik heb een vermoeden dat deze ergens mijn leven hebben verlaten. Ik heb in werkelijkheid véél meer singles gekocht in Engeland. Zelfs zoveel dat ik niet genoeg ruimte heb om ze in oktober 1999 allemaal in mijn koffer te stoppen. Een aantal heb ik in 2001 alsnog meegenomen met de 'monstertocht'. In deze eerste aflevering van 'Het zilveren goud' over 1998 trap ik af met eentje uit 1997. De vergissing is snel gemaakt want het is immers een Engelse persing. Toch weet ik zeker dat ik de plaat een paar maanden eerder in Denemarken heb gekocht. Qua verhaaltje ga ik weer verder waar ik ben gebleven. De pinpas is ingeslikt en ik sta duizend gulden in het krijt bij de bank. Dat is niet meteen mijn eerste zorg. Het is vooralsnog belangrijker om van zéér weinig (ik geloof dat ik nog tien pond in de zak heb op dat moment) een beetje rond te komen totdat het geluk me opwacht met een betaalde baan. Ik moet wel bekennen dat de herinneringen soms een beetje door elkaar heen lopen. De vorige aflevering lijkt een week maar zijn twee of misschien drie weken geweest. Vanavond kunnen we ook zomaar even om het hoekje kijken in februari?
Engeland heeft een aantal stereotypen. Werkloosheid is daar eentje van. Als ze al wel aan het werk zijn dan wordt om de haverklap gestaakt, maar verder kent Engeland een werkloosheidscultuur. Dat is anno 2023 nog altijd niet verandert! Ik zie hoe een collega-radiomaker nog altijd de sociale dienst om de tuin weet te leiden met smoesjes waar de Nederlandse 'soos' in de jaren negentig al niet meer intrapte. Het probleem zit hem in Engeland vooral in de salariëring. Het verschil met een werkloosheidsuitkering is dermate laag dat 'Only fools and horses' aan het werk gaan. Voor een tientje verschil in de week kun je 's ochtends uitslapen, 's middags naar de pub en 's avonds een concertje pakken of naar het voetbal gaan. Ik heb in beginsel geen recht op uitkering in Engeland en dat is ook niet het eerste dat in me opkomt. Wat dat betreft hebben mijn ouders resultaat geboekt want ook in de 'vrije wereld' moet er gewerkt worden. Ik ben uiterst verbaasd als ik de eerste keer naar een arbeidsbureau ga in York. Muren vol banen. De functiebeschrijvingen tonen alleen het uurloon en niet het aantal uren dat gewerkt zal moeten worden. Aanvankelijk doe ik hier weinig mee en 'wil ik gewoon aan het werk' maar Tony van het Leger Des Heils zal me later leren dat het erg belangrijk is om deze bedragen in ogenschouw te nemen en een calculator mee te brengen. Voor een Nederlander ligt het werk hier voor het oprapen en dat is wat anders dan de krappe late jaren negentig in ons land. Mijn eerste sollicitatie gaat telefonisch en halverwege het gesprek moet ik concluderen dat ik beter iets anders kan zoeken. Niet alleen vanwege het werk maar vooral door de afstand. De plaats ligt twintig kilometer buiten York en openbaar vervoer is niet om over naar huis te schrijven. Wat me opvalt is dat er veel personeel wordt gevraagd in pubs en dat nergens wordt gevraagd om papieren. Ik verzet mijn bakens naar de pubs.
Op aanraden van Bill breng ik een aantal bezoekjes aan pubs waar ze personeel zoeken. Toch komt het er vaak op neer dat je een inschrijfformulier moet invullen en vervolgens 'eens' teruggebeld gaat worden. De telefoon moet 25 jaar later nog altijd overgaan. Dan zie ik opeens iets dat op mij overkomt als een 'droombaan'. Geen ervaring nodig want je kan een interne opleiding volgen om hogerop te komen. Ik ga langs bij Bill om het nieuws te vertellen en hij adviseert me mijn ringetje uit het oor te halen. Ik was het ding al helemaal vergeten. Het is het ringetje waar tot 1996 een omgedraaid kruisje aan hing. Omdat ik er netjes moet uitzien, geeft hij mij een overhemd en een pantalon. Het overhemd zal ik nog héél lang bewaren en geregeld dragen. Eigenlijk is het een pyjamajasje uit de jaren zestig maar Bill heeft het zelf een enkele keer gedragen bij een optreden. Ik zie er 'dapper' uit, zoals de Engelsen dat zeggen. Ik stap op de bus naar Stockton-On-The-Forest, alleen... is de gelegenheid niet in het dorp zélf. Ik moet een heel eind terug lopen en rennen waardoor ik eerst ook al de deodorant moet gebruiken. De bedrijfsleider heet Ian. Heet iedereen in Engeland opeens Ian? Ian lijkt even de Jan van Engeland te zijn. Hij had bijna geconcludeerd dat hij opnieuw tevergeefs had gewacht op een sollicitant. Het blijkt schering en inslag te zijn. De mensen komen de helft van de tijd niet opdagen. Ik ben vol excuses en dat maakt indruk. Er komt niet veel solliciteren aan te pas. Er wordt gedaan alsof ik de baan al heb.
Het Innkeepers Fayre-project is iets als 'onze' Van Der Valk. Het heeft dwars door Engeland verschillende zaken aan de snelwegen. Een 'Innkeepers Fayre' bestaat standaard uit een pub (voor drankjes), een restaurant (voor een warme hap) en een hotel (voor overnachtingen). Iedereen lijkt in de pub te beginnen en middels interne opleidingen kun je groeien tot hotelmanager. Enig bezwaar aan mijn voorkomen zijn mijn groene schoenen. Die horen zwart te zijn. Ik kom met Ian overeen dat ik ter zijner tijd zwarte schoenen mag kopen en van mijn eerste weken salaris iets wordt ingehouden. Maar... hoe gaan we het nu verder doen? Ian zal bellen als ze me nodig zijn. Dat belletje gaat dan naar de administratie van de herberg. Niet praktisch en ik voel alsof er iets mis dreigt te gaan. Een week later fiets ik naar Stockton-On-The-Forest maar Ian is eerder zwaar geïrriteerd om te zien. Heb nou eens geduld man! Dan volgen weken van stilte. Omdat ik geen geld heb om te bellen, stap ik wederom op de fiets. Ian zegt dat hij twee weken geleden heeft gebeld en geen respons heeft gehad. Inmiddels werkt iemand anders in mijn plaats. Mijn wereld stort opnieuw een beetje in want de hoop op dit werk heeft me op de been gehouden. Ik kan weer 'from scratch on' beginnen.
3081 The Universal - Small Faces (UK, Immediate, 1968)
3082 Tracy - The Cuff-Links (UK, MCA, 1969)
3083 EP Up The Country Blues! - Mike Cooper (UK, Saydisc, 1968)
3084 Have A Drink On Me - Lonnie Donegan & His Group (UK, Pye, 1961)
3085 EP - The Golden Gate Quartette (UK, Columbia, 1956)
5086 EP Sings Great Spirituals - The GOlden Gate Quartet (UK, Columbia, 1957)
The Small Faces komt zo gezegd uit Denemarken. The Cuff-Links is het enige restant van de singles op oudejaarsdag 1997. De overige vier zijn van Bill en volgende maand een paar meer uit zijn collectie. Ik wil alleen de EP van Mike Cooper noemen. Mike Cooper is in Engeland een pionier op het gebied van de countryblues en zijn 'Few Short Lines' staat eveneens op het repertoire (en de recente demo-cassette) van Bill en The String Dazzlers. Saydisc is een klein onafhankelijk blues-label. Daar zijn méér van in Engeland in die tijd en alleen Blue Horizon schiet door tot nationale verkoop dankzij Fleetwood Mac en Chicken Shack. De plaat is in 1998 al een fortuin waard. Eens kijken wat die nu zou doen op Discogs? Euh... daar is die niet te vinden. Wel op 45cat maar daar geeft het niets aan over een prijs. Ik schat in dat die toch ergens rond de 150 euro moet zitten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten