Ik ben de eerste die het zal toegeven. Ik ben een sloddervos. Altijd al geweest en hoewel het voor menig opgeruimd type onvoorstelbaar zal zijn, gedij ik het beste in mijn eigen chaos. Het maakt ook dat mijn huis geen openbare ruimte is. Ik tref vrienden en familie, laat staan volslagen onbekenden, het liefste op neutraal terrein ver weg van mijn huis. Wie mijn huis zou binnenstappen, stapt ook meteen mijn leven binnen en die afstand wil ik graag bewaren. Het is dan ook een enorme eer mocht je ooit mijn huisje betreden. Maar... dit verhaal gaat niet over mijn paradijsje, maar over het paradijsje van iemand anders. Eenzelfde laken het pak, hoewel het hier niet om een verstokte vrijgezel gaat maar over een gezin. Een gezin met academisch opleidingsniveau en functies binnen het ziekenhuiswezen. Op een ene of andere manier zou je bij hun thuis orde en netheid verwachten maar de tafel aan Westminster Road oogt precies zoals mijn tafel in Uffelte. Vertrouwelijke documenten die open en bloot op tafel liggen, kleingeld, sleutels en meer van dat alles dat je niet laat slingeren in een openbare ruimte. Het huis is niet gemaakt op bezoek en toch word ik iemands' leven binnengelaten. Vandaag wil ik een eerbetoon brengen aan deze bijzondere man en zijn familie.
De bevriende bluesmuzikant heeft laten weten dat ik altijd welkom ben maar dat ook zij hun eigen leven hebben. Natuurlijk begrijp ik dat! Ik raak tijdens de laatste weken van mijn verblijf in Bishophill Senior bevriend met, opnieuw, een Ian en breng nog wel eens een avond door op zijn kamer onder genot van muziek, 'dog ends' en (hoewel zéér illegaal in Engeland) 'stuffies'. Hij leert me ook het 'dog ends' rapen en bij een gezamenlijke zoektocht vinden we zelfs een half opgerookte joint die we dan samen maar burgemeester maken. Verder blijf ik op zondag terugkomen in de kerk in Clifton. In Nederland is het inmiddels ook gewoonte geworden maar in Engeland is koffie en koek na de dienst al langer een ritueel. De Sneker vriendin C. heeft me verteld over een vriend in Engeland die me wellicht aan werk kan helpen. Ik moet nu zien om het telefoonnummer van deze gast te krijgen maar wil C. niet lastig vallen met de peperdure 'collect call'. Ik moet dus een telefoon zien te vinden in een rustige omgeving waar ik even met haar kan praten. Met die vraag ga ik op een zondagmorgen naar de kerk en hoop dat ik 'Ian van de kerk' zal tegenkomen. Deze heeft een zondag gesnipperd maar dan kom ik in contact met iemand die me wel wil helpen. Hij bestudeert me aandachtig en daar heeft hij alle reden toe. Hij neemt per slot van rekening een wildvreemde buitenlander mee naar zijn huis dat geen publiek domein is. Hij verduidelijkt me dat ook een paar keer onderweg. Het is een eer om zijn huis te mogen binnenstappen. Eenmaal binnen begrijp ik waarom. De eettafel ligt bezaaid met documenten en de borden en pannen worden geplaatst tussen bankafschriften en andere belangrijke post.
Het telefoontje heeft wel plaats maar C. blijkt een ander idee te hebben. Als ik nu naar Dover ga, kan deze vriend me wel helpen om terug in Nederland te komen. Euh... dat is niet de bedoeling... Jim heeft deze dag het rijk alleen. Zijn vrouw is zuster in het ziekenhuis en heeft die dag haar dienst. Hij heeft nog een zoon die thuis woont maar ook deze laat zich vandaag niet zien. Jim biedt me een luisterend oor, geeft vaderlijke adviezen, maar bewaart tegelijk afstand. Het is precies datgene dat ik even nodig ben op dit moment. En... het zal een traditie worden. Na de kerkdienst tijdens de koffie loopt Jim naar mij toe. 'Fancy a bite?', is de vraag. Waarna ik blozend toegeef dat ik daar wel zin in heb. Intussen ontmoet ik ook zijn vrouw. Zij is een Zuid Afrikaanse en brengt me in verwarring als ze tijdens het eten vraagt of ik het 'lekker' vind. De zoon is een beetje een nerd maar een fan van betere popmuziek zoals The Cardigans. Ik zou graag omgang met hem willen hebben, maar Jim houdt me op veilige afstand. Als het net zich begint te sluiten in Bishophill Senior biedt Jim zelfs zijn tuinhuisje aan. 'Je hoeft niet op straat te slapen', laat hij me weten. 'We hebben verwarming in het tuinhuisje en daar kun je desnoods verblijven totdat je iets anders hebt gevonden'. Op de dag dat ik uit Bishophill Senior wordt gezet, klop ik aan bij Jim. Mijn bezittingen komen in het tuinhuisje te staan. Hij zal echter wel zorgen voor een volgende slaapplek.
In Amerika is de Methodist Church de 'Sister Act'-kerk met swingende gospelkoren en handjeklap. In Engeland onderscheidt het van The Church Of England doordat het méér maatschappelijk is georiënteerd. Om 'hogerop' te komen binnen de kerk moet je vrijwilligerswerk doen, daar voor een kerkelijke jury verslag van doen middels een spreekbeurt en hierna wordt beoordeeld of je een functie binnen de kerk mag bekleden. York heeft op dat moment, bij wijze van experiment, een 'severe weather shelter': Een tijdelijke opvang voor dak- en thuislozen. Jim heeft zich aangemeld als vrijwilliger en gaat deze avond zijn eerste dienst draaien. Ik ga mee als 'patiënt'. In de daaropvolgende weken blijft het echter traditie... Na de kerkdienst wacht een lunch op Westminster Road (dat ik ook een tijd als mijn postadres mag gebruiken). Als ik goed en wel ben 'gesetteld' in Mossley staan mijn bezittingen nog altijd bij Jim. Die haal ik op een zaterdagmiddag op met een andere 'companion'. Ik geloof dat ik tijdens de 'Monstertocht' in 2001 nog wel bij Jim ben geweest. Ik twijfel of dit tijdens de korte vakantie in eind 2001 ook het geval is geweest.
In Nederland moet je beroemd zijn, omkomen in het verkeer of slachtoffer zijn van een misdrijf als je genoemd wil worden in de krant. In Engeland ligt dat anders. De schrijvende pers hecht daar minder aan privacy dan in Nederland. In Nederland zal ik 'een inwoner van de gemeente Westerveld' zijn, in Engeland woon ik zelfs in een boerderij aan de Dorpsstraat en wordt het huisnummer nog net niet bekendgemaakt. Je komt in Engeland ook in de krant als je in het buitenland komt te overlijden. Als ik ga zoeken op Jim's naam stokt mijn adem. Volgens mijn herinnering woont zijn oudste dochter in Zuid Afrika. Hoe dan ook: Jim is afgelopen jaar op 2 juni overleden tijdens een bezoek aan Kaapstad. Er wordt gesproken van 'een vredige dood'. Ik kan niets vinden over zijn leeftijd, maar... Jim was al in de vijftig toen ik bij hem over de vloer kwam en dat is vijfentwintig jaar geleden. Hij woont blijkbaar dan nog altijd aan Westminster Road.
Hoe ik ooit in staat ben geweest om zijn vertrouwen te winnen, is een vraag die me altijd bezig zal houden. Ik wil hem via deze wijze alsnog bedanken voor het vertrouwen. Het is een eer geweest om in je leven te mogen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten