Het wordt niet druk met de platen in 'Het zilveren goud' van de komende twee jaar. Omdat het ophalen van de herinneringen een leuke bijkomstigheid is, zet ik de serie desondanks door. Ik moet nog altijd de Blauwe Bak-singles toevoegen aan het overzicht maar volgens mij zijn dat in 1998 welgeteld nul platen. Ik heb méér platen gekocht in Engeland maar niet alles kan mee als ik in oktober 1999 weer terug ga naar Nederland. Een paar neem ik alsnog mee in 2001. In de eerste weken in York koop ik flink wat platen. Op oudejaarsdag nog om mee terug te nemen naar Nederland. Een paar weken later, als ik heb besloten me te settlen in York, nog veel meer platen om te draaien op de net verworven stereotoren. Anno 2022 zijn daar achttien singles van over. In februari en maart kom ik helemaal niet toe aan singles kopen en dus heb ik besloten om omstreeks de zeventiende 'Het zilveren goud' te doen met zes singles per maand. De overige woensdagen zijn dan voor 'Het zilveren geheugen'. In de vorige aflevering roep ik 'England, here we come' en op de laatste ochtend van 1997 arriveer ik met de bus in York. Ik heb onderweg al gedreigd om uit te stappen omdat ik een Volkswagen busje zag staan. Daar blijken er héél veel van te zijn in Engeland!
Als je in de jaren negentig naar Jutrijp ging en een willekeurig iemand vroeg of die wist waar Gerrit woonde, dan stond je een minuut later aan mijn deur. In Sneek zou zoiets ook nog wel denkbaar zijn geweest. In Amsterdam of Utrecht is het een stuk lastiger. Toch ga ik naar York in de veronderstelling dat iedereen daar de bevriende bluesmuzikant moet kennen, als ik hem al niet tegenkom in de stad. Dat blijkt zwaar tegen te vallen. Het idee is om de vrienden op te zoeken voor oud en nieuw en op vrijdag 2 januari weer terug met de boot van Hull naar Rotterdam te gaan. Ik kom graag ongenodigd en onverwacht langs. Ik heb het dan over 1998 want inmiddels heb ik deze nare eigenschap afgeleerd. Vanaf de bus duik ik eerst de stad in. Natuurlijk staan mijn voelsprieten uit naar singles en heb meteen beet. Het kringloopwarenhuis van Dave Dee is de eerste. Ik twijfel nog bij een verrotte 'Eloise' van Barry Ryan op het Engelse MGM-label maar laat deze liggen. Ik denk dat ik The Cuff-Links hier heb gekocht maar dat kan ook 's middags zijn geweest in een andere winkel. Deze andere winkel zit pal achter het arbeidsbureau. 'Hellcat' van Rory Gallagher is in 1999 achtergebleven in Mossley maar heb ik inmiddels in een Europese persing. Een plaat die ik toen óók heb gekocht en die ik al jaren kwijt ben is de EP 'Blatantly Offensive' van Wayne County & The Electric Chairs. Wayne County is een soort van travestiet uit het naburige Leeds en hoewel de EP midden in het punkgeweld is uitgekomen, is het prijsnummer 'F*ck Off' een pure blues. De single van The Cuff-Links krijgen jullie over twee weken te zien. Het is een prachtige zonnige winterdag in York. Ik struin wat rond maar kom in eerste instantie niet verder dan High Ousegate en Low Ousegate. De foto boven dit bericht is genomen vanaf Low Ousegate. Na het stoplicht begint High Ousegate en dat is voetgangersgebied (uitgezonderd bouwverkeer).
Dan moest er maar eens worden gedronken. Op Low Ousegate zit een nering die me wel leuk toe lijkt. Het heet 'Old Orleans'. Ik stap binnen en bestel 'a beer'. Wat voor 'beer'? Ik verwacht een hoop merken te horen, maar nee... Bitter, stout, ale, lager.... 'Bitter' klinkt wel gezellig! Dan het glas. 'Small one', 'half pint', 'pint', 'pitcher'. Doe maar een 'pint'. Het wordt een pint John Smith's. Ik vertel nog jaren dat ik op de eerste dag in Engeland meteen verliefd ben geworden op een man met de naam John Smith en dat is deze ervaring! Het zal gedurende mijn verblijf in Engeland mijn favoriete 'tipple' blijven. Tegen de avond ga ik een beetje rond vragen over deze Bill Williams. Niemand die hem kent! Dan breekt er een lichte paniek uit want ik heb immers ook geen overnachting geboekt omdat ik tóch wel bij Bill terecht ga komen. Tegen de avond bel ik met een Sneker kameraad om het nummer van Bill. Die wil het eerst niet geven. Na lang zeuren krijg ik het toch en dan wordt de telefoon niet beantwoord. Ik drink nog een paar in Old Orleans en dan moet ik me toch maar eens gaan oriënteren op het gebied van slaapgelegenheden. Ik verneem iets van een bed & breakfast richting Clifton. Ik loop voor het eerst langs de Minster. Onderweg naar Clifton passeer ik de Methodist Church. Een bord nodigt me uit tot een kerkdienst welke over een uur gaat beginnen. Omdat ik dan de moed al heb laten varen voor wat betreft de bed & breakfast, denk ik bij mezelf: 'Dan ben ik op zijn minst even binnen en misschien is hier iemand die een oplossing weet'. Een uur later zit ik in de kerk. Ik herinner me nog dat 'Black & White' op het repertoire staat en ik kan het reggae-deuntje van Greyhound niet uit mijn hoofd krijgen. Na afloop wordt me geadviseerd om naar de Minster te gaan. Daar aangekomen is het net twaalf uur geweest. Ik sta in het wilde weg mensen een goed nieuw jaar te wensen als opeens een jongen van mijn leeftijd op me afstapt. Of ik zin heb om mee te gaan naar hun feestje? Ach, waarom ook niet?
We gaan in de taxi naar de wijk Rowntrees. Het feestje is geen bal aan want iedereen is al zo lam als een deur. Ik crash op de bank en de volgende dag is er grote paniek. Wie is die lange darm op de bank en hoe is hij binnen gekomen? Ik probeer uit te leggen dat ze me zelf hebben meegenomen en een van de jongens herinnert zich het net op tijd. Hij stelt me voor om me naar de Old Orleans te brengen hoewel hij niet onder stoelen of banken steekt dat het een 'ballentent' is. Ik zal hem later nog eens treffen. Hij werkt voor een makelaar aan Low Ousegate en ik ben dan inmiddels dakloos geraakt. Hij werpt me een peuk toe en ik moet doorlopen. Op Nieuwjaarsdag 1998 zet hij me af bij de Old Orleans en nu heb ik wel succes aan de telefoon. 'Wanneer wil je langskomen? Nu? Waar sta je dan? *vloek* Ik ben er over een kwartiertje'. Op het menu staan de restanten van hun kerstdiner. Ik krijg een pakje shag als kerstcadeau. Ik weet dan alleen niet hoeveel zoiets waard is in Engeland. Ook geeft Bill me zijn verzameling singles. Die zien we over twee weken voor een gedeelte. Het is desondanks gezellig geweest met Bill en zijn vrouw.
De volgende ochtend word ik gewekt met verse koffie. Bill heeft het plan al klaar: Straks laat hij me een paar mooie plekjes in de stad zien en zoeken we nog een platenzaakje op. Daarna brengt hij me naar Hull. Dat klinkt als een plan, maar... ik heb in de nacht besloten het te gaan proberen in Engeland. Uiteraard kan ik niet bij Bill blijven maar hij weet wel een goed adres. Dat wordt de herberg op Bishophill Senior. Met de referentie van Bill word ik van harte welkom geheten. En vanaf dat punt ga ik volgende week verder...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten