'Even more unemployment'

Het zijn nota bene de noodmaatregelen die ervoor zorgen dat ik vanuit huis probeer te protesteren. Toen het rookverbod in de trein van kracht werd, was dat voor mij al iets waaraan ik niet kon wennen. Eenmaal in de trein kreeg ik dan ontzettend veel behoefte aan een peuk en heb menig opgestookt in de wc. Of gewoon in de coupé als ik genoeg drank op had en ik de enige was in het compartiment. Natuurlijk scheelt het stukken nu ik niet meer drink en daardoor minder rebels ben geworden, maar nog steeds lokt het me niet aan om helemaal met de trein naar Den Haag terwijl ik zo'n stom mondkapje op moet. Ik bedoel... als zelfs Van Dissel zegt dat het 'niet werkt', dan mag ik het hopelijk wel 'stom' noemen? Ik ken niemand uit de omgeving die naar Den Haag rijdt en via Facebook-pagina's een lift regelen, wordt té omslachtig. Ik was van plan om 21 juni naar Den Haag te gaan totdat de demonstratie op vrijdag werd verboden. Ik weet dan echter al wel dat de Haaglanden té goed is voorbereid op dit soort demonstraties dat ik ervan af zie om alsnog naar de Hofstad te gaan. Een week later sta ik daar anders in. Er wordt dan voorgesteld om op diverse plaatsen in het land te protesteren en Zwolle staat ook op het programma. Dat kan ik desnoods op de fiets doen! Als dat ook van de baan gaat, twijfel ik nog even bij Groningen, maar nee... het wordt hem gewoon niet voor mij. Als ik meer om de omgeving zou wonen, zou ik graag mijn gezicht willen vertonen want ik ben van mening dat er iets is waar ik graag voor wil strijden. Toch ga ik het daar vanavond niet over hebben. Het is wel een mooi aanknopingspunt voor een bijna vergeten herinnering uit 1998.

Ik heb in het vorige bericht beloofd dat ik vast nog eens terug ga naar de zomer van 2000 (ook al weet ik niet wat ik erover moet schrijven...) omdat ik sinds eind 2017 geregeld twintig jaar terug in de tijd ben gegaan. In begin 2018 heb ik geschreven over een periode waar ik dan nog nooit in ben geslaagd om deze op papier te krijgen. Het is de tijd waarin ik op de bonnefooi naar York ga, besluit om daar te blijven en eerst maar eens flink met de neus door de goot ga. Met als gevolg dat ik half februari dakloos raak. In York mag ik achteraan sluiten want de stad heeft een enorm probleem met daklozen en 'rough sleepers'. Het laatste is wellicht beter te beschrijven als mensen zonder vaste woon- en verblijfplaats. Er wordt een telling gedaan waaruit blijkt dat York alleen al tweehonderd jongeren (tot en met 27 jaar) kent die in deze situatie zitten. De jongeren zijn echter zwaar in de minderheid. Ik schat dat het totaal aan dak- en thuislozen op dat moment zo'n vijfhonderd is. Toch moeten de straat voor een week schoon zijn van dit 'ongerief' want York krijgt een conferentie over de toekomstige Europese munt. Daarbij worden ministers van financiën uit heel Europa verwacht en een hoop media. Daarbij mag de zwerver die continu 'Rivers Of Babylon' speelt op een tinwhistle niet in de soundtrack komen. Ik 'profiteer' alvast een beetje mee van de komst van de conferentie. In februari heeft York een 'experiment' met een nachtopvang voor daklozen en dat is de plek waar ik in eerste instantie terecht kom. Een voormalige kerk om de hoek van de herberg waar ik uit ben gezet. Het is geopend van acht tot acht en draait volledig op vrijwilligers, de meeste vanuit de verschillende kerkgenootschappen in York. Toch moet de oude kerk op 1 maart weer leeg zijn omdat het weer opgeknapt gaat worden voor de volgende tijdelijke winkel. Het zal er uiteindelijk wel toe leiden dat York een meer permanente opvang krijgt, ditmaal vooral gesteund vanuit het Leger Des Heils. Ten tijde van de conferentie heeft de gemeente en politie het druk om de zwervers zoveel mogelijk buiten het centrum te houden. Ik heb het geluk dat ik dan reeds in de YWCA in Clifton woon en daardoor niet meer oog als een zwerver.

In werkelijkheid ben ik nog altijd zo arm als Job. Het is dermate pauper gesteld met mij dat ik twee kilometer moet lopen voordat ik kan ontbijten. In de 'Carecent' drink ik koffie totdat ik scheel zie en vul mijn maag met schalen vol cornflakes. Ik kan me er nu niets meer bij voorstellen, maar cornflakes is zó nieuw voor mij in 1998 dat ik er niet genoeg van kan krijgen. Zo feestelijk: Chips in een schaal, melk erop, rijkelijk bestrooien met suiker en smullen maar. Het zijn voor mij kortstondige geluksmomentjes. Zo ook deze zaterdag. Ik weet nog dat ik op walkman luister naar 'Disco Volante' van Mr. Bungle. Alsof de muziek zou zijn uitgezocht voor deze dag? In de 'Carecent' hoor ik van de demonstratie in de stad en, omdat ik niets beters heb te doen, besluit ik een kijkje te nemen. 'When in Rome, do as the Romans', luidt een Engels spreekwoord en al gauw vang ik een paar leuzen op en begin deze mee te schallen. 'No to Euro, save our Pound'. Alhoewel? Was het 'no to Euro'? Het gekke is dat je praktisch geen voorgeschiedenis meer kan terugvinden. Volgens mij zou het ding nog steeds de Ecu heten en hebben de Engelsen het over de Emu. Dat laatste staat dan wel weer voor de European Monetarian Union en dat is het gezelschap dat op dat moment bijeen is in York. 'Hier, pak jij die maar', hoor ik achter me. Ik draai me om en loop meteen met een bord aan een houten stok. Ik kijk op het bord: 'Even More Unemployment'. Kijk naar de eerste letters en je leest... EMU.

Sta ik er bewust? Nee. Als het een demonstratie zou zijn geweest tegen het doodknuppelen van zeehondjes dan had ik er wellicht ook gestaan. Ik raak in gesprek met een paar Nederlanders die zijn overgestoken voor dit protest. Dan blijkt al snel dat ik hier 'voor het goede doel' sta. Ik denk dat slechts weinig Nederlanders in 1998 in de gaten hebben wat er ons boven het hoofd hangt. De Europese samenwerking is immers alleen maar goed? Ik begin ook steeds minder trots te worden op het feit dat het Verdrag van Maastricht in ons land is getekend. Toch vind ik het in maart 1998 allemaal wel lollig en als de demo is afgelopen, marcheer ik met het bord naar Clifton waar het bord een prominente plek krijgt in de 'bedsit'. Voor 1998 wordt de Euro aangekondigd als vooral een zakelijke munt welke transacties tussen verschillende landen goedkoper kunnen maken. Daar zullen wij als burgers alleen maar van profiteren. De bijeenkomsten in 1998 hebben als doel om de Euro als algemeen wettig betaalmiddel in de Europese Unie in te zetten. Gelukkig zijn er dan al mensen, vooral economen, 'wakker' die een té groot onderscheid zien in economische omstandigheden van de lidstaten. Wat opeens weer heel erg actueel is nu de hulptroepen weer moeten worden ingeschakeld om Italië, Griekenland en Spanje overeind te houden.

Iedere keer als iemand in 2002 en 2003 klaagt over de Euro en dat alles duurder is geworden, ben ik geneigd om te vragen: 'Waar was jij in maart 1998?'. Menigmaal komt het verhaal dan weer langs over het bord met 'Even more unemployment' maar laat ik de voorgeschiedenis weg zodat het lijkt dat ik toen al erg 'wakker' was. Weten jullie nog dat Europakket dat je gratis kon halen? Ik heb het nooit opgehaald en heb in de eerste dagen van 2002 geprobeerd zo lang mogelijk guldens in de portemonnee te houden. Na drie dagen is dat al onmogelijk. Door een 'vriendendienst' te verlenen en een vriend te helpen de buurt te voorzien met flyers voor de SP word ik zo lid van deze partij. In het kader van de SP ben ik nog wel eens bij een kleinschalige demonstratie (zoals tegen het 'Generaal Pardon' van Rita Verdonk), maar dit is steeds omdat het vanuit de SP komt. Tussen York en 2020 zit geen enkele demonstratie waar ik uit eigen beweging naar toe ben gegaan omdat ik meen dat mijn stem daarin gehoord moet worden.