De Tukse rust

Sinds eind 2017 ga ik geregeld twintig jaar terug in de tijd op Soul-xotica. Het begint met de avonturen op Ruigoord en de ADM en gaat in 2018 en 2019 verder met de tijd in Engeland. Dan is het oktober 1999 en keer ik terug naar Nederland en wordt het een stuk stiller voor wat betreft de berichten. Ik heb in oktober de moed verzameld om dan toch eens en voor altijd over De Bilt te schrijven. Buiten een incidenteel bericht om sluit het boek van twintig jaar geleden. Vanavond stof ik het weer eens af, ook omdat ik het recent heb beloofd. 'Geen idee wat ik wil schrijven', is dan mijn verwachting. Welnu, ook mijn verblijf in Tuk gaat in fases en buiten het uiterste begin om kan ik enigszins tevreden terug kijken op de zomer van 2000. Het verhaal begint bij het bericht dat ik heb geschreven over Hemelvaart. Ik heb gepland om op de scooter naar Friesland en Steenwijk te gaan, maar dan heeft het ding weer kuren en ga ik op een geleende fiets. Ik kan me twintig jaar later nog altijd ervoor schamen als ik terug denk aan het Steenwijker gedeelte van dat weekend, maar het besluit met de kennismaking met Harrie. En dat luidt een nieuw hoofdstuk in in het boek over twintig jaar geleden.

Ik heb in 1995 al het verlangen om in de directe omgeving van Steenwijk te gaan wonen. De gemoedelijkheid van het volk en de fraaie omgeving zijn de doorslaggevende factoren. Als jullie de laatste afleveringen van 'Het zilveren goud' hebben gelezen, kunnen jullie zien dat dit in 1995 niet goed was gekomen. Niet dat ik in 2000 veel wijzer ben maar er zijn een paar dingen die ik niet meer zou doen. 'We blijven contact houden', luidt het afscheid als ik op woensdagmorgen op de fiets stap en terug naar De Bilt ga. Daar verslechtert de situatie met de dag. De 'nieuwe' Engelsman die is binnengekomen gaat steeds meer ergernis opleveren. Ik heb wel een vermoeden, maar hoor pas jaren later dat hij dan verslaafd is geraakt aan zwaardere middelen dan het algemeen geaccepteerde jointje. Een eerdere actie om met een Woodstock-vriend en een Emmaus-collega samen een boerderij te kraken in Tull en 'T Waal lopen uit op niets als de slopers ons voor zijn. Ik zit in een spagaat tussen de woonwerkgemeenschap en de sociale dienst en betaal feitelijk om vrijwilligerswerk te doen. Eind juni hak ik de knoop door. Ik bel Harrie op een doordeweekse avond om te laten weten dat ik zondag langs kom. Hij heeft dan gedronken, dat kan ik wel horen, maar weet niet dat zijn geheugen als een vergiet is.

Op zondagmiddag ga ik verhuizen. Mijn collega (die eventueel zou meedoen in de kraakactie) mag één ritje met de Mercedes-bus doen. Het betekent dat ik niet alles kan meenemen. Ik heb de scooter even te koop staan in De Bilt, maar dat gaat niet lukken voor een goede prijs. Deze moet dus eveneens mee naar Tuk en dat scheelt een paar dozen met elpees. Ik weet waar Harrie de sleutel neerlegt als hij naar het café is en dus weet ik deze zondag het huis binnen te komen. We zetten alles neer op de kamers die ik ga huren en gaan dan naar het café. Daar zit inderdaad Harrie en deze is flink kribbig. Ik kom zijn huis niet meer in! Ik kijk mijn collega aan en het kost enige overredingskracht om hem te vertellen dat het spul al in huis staat. Dan draait hij bij en uiteindelijk gaan we als vrienden naar huis. Toch zal zijn alcoholconsumptie in het begin voor nogal wat stress zorgen. Ik ben bij hem terechtgekomen via een andere stamgast waarmee ik sinds mijn eerste Woodstock-bezoek goed bevriend ben geworden. Hij en zijn vrouw hebben het erover gehad en hebben een plan: Hij zal Harrie voorstellen een weddenschap af te sluiten. Beide stoppen met drinken en de eerste die weer drinkt, moet de ander driehonderd gulden betalen. Hij heeft meteen in de opzet meegenomen dat hij binnen een maand weer gaat drinken zodat hij de driehonderd gulden kwijt is, maar hopelijk wel met het resultaat dat Harrie een tijd langer van de drank afblijft. Het doet wonderen. Harrie gaat aan de Bavaria Malt en zal dat jaren zo volhouden. Het komt het woongenot goed van pas.

Het is het magische jaar 2000 en Nederland maakt kennis met een nieuw leenwoord: 'sabbatical'. Het zijn vooral kunstenaars en zakenmensen die een sabbatical nemen in 2000. Golden Earring is daarvan een voorbeeld. Het idee is een jaar niets doen. Voor veel kunstenaars en zakenlui geen probleem omdat die nog wel een appeltje voor de dorst hebben. Ik ben in 2000 eveneens toe aan een sabbatical. Ook ik moet nadenken over hoe ik verder wil met mijn idealisme. Gelukkig laat de sociale dienst in Steenwijk me aanvankelijk met rust. Ik heb de schets van een boek dat mijn debuutroman moet worden. Ik spendeer avonden en nachten achter de computer en schrijf hele verhalen en halve boeken. Niets ervan wordt gepubliceerd. Dat wil ik hoegenaamd ook niet. Ik probeer het allemaal wel zo artistiek mogelijk aan te pakken. Er passeert veel alcohol de revue. Mijn caravan bij het Woodstock-terrein is in 2000 al een schimmelende bende geworden, maar dit blijft nog enige tijd een uitvalsbasis. Op zondagavond loop ik in hippiekledij naar het café in Steenwijkerwold en loop in de nacht naar de caravan. De volgende middag loop ik dan weer terug naar Tuk. Op maandagochtend is de lokale bakker al vroeg bezig en we, de stamgasten van de kroeg, weten de achterdeur van de bakkerij te vinden. Voorwaarde is dat je gepast geld in de zak hebt, maar dan kun je ovenverse broodjes krijgen als ze zijn gebakken. Vooral de uienkruiers zijn zó populair dat op maandag vaak niet één in de winkelvoorraad komt te liggen. Nog regelmatig haal ik zo'n ding bij de Albert Heijn en denk dan even terug aan deze vroege maandagochtenden, hoewel een ambachtelijke en nog warme uienkruier het allerlekkerste is.