Een leven met Sharon

Muziek is meer dan alleen hobby, het is het halve leven voor mij. Vooral de muziek uit de jaren zestig en zeventig, maar daar houdt het niet op. In de muziek is 2016 al een half jaar een tragisch jaar, maar... in mijn persoonlijke leven is 2016 een uitschieter in positieve zin. Ik kijk nu al vooruit naar de periode tussen kerst en oud en nieuw als ik 2016 mag besluiten op Soul-xotica. Het staat in schril contrast met de dag van vandaag. Ik wil deze morgen alvast reclame maken voor 'Do The 45' op Facebook. Een bericht met een foto verschijnt bovenin. Het bericht leest 'R.I.P.', maar de foto heeft een tijdje nodig om te laden. Ojee... wie nu weer? Ik schrik me werkelijk een hoedje als ik zie dat het Sharon Jones is. 'I've got better things to do than remember you', begint meteen in mijn hoofd te spelen tot grote irritatie van mezelf. Ja, inwendig háát ik het... Ik wil graag het leven van Sharon 'vieren' in 'Do The 45', maar niet op deze manier. Sharon Jones is ons vandaag ontvallen op de jonge leeftijd van zestig jaar. Ze heeft al een aantal keren in de schijnwerpers gestaan op Soul-xotica, liever kijk ik dan terug op de afgelopen tien tot elf jaar van mijn leven en de rol die ze heeft gespeeld met haar prachtige muziek.

Tien of elf jaar. Ik weet het niet meer precies, maar het moet in 2005-2006 zijn geweest dat ik door de jongens van het Zwolse dj-collectief Soulclap wordt geïntroduceerd tot de muziek van Sharon. Ik neem aan dat zij haar dan reeds een paar jaar kennen, maar 'Dap Dippin' ontgaat mij totaal. Het is de tijd van 'Naturally', achteraf gezien mijn meest favoriete Sharon Jones-album, dat ik kennis maak met dit wonderlijke fenomeen. In de muziekwereld lijkt het soms op een supermarkt: Ze hebben liever artiesten van veertien jaar oud en als tieneridool ben je op je negentiende uitgerancheerd. Als je het zo doet als Avicii kun je op je vijfentwintigste met pensioen gaan. In datzelfde wereldje verschijnt opeens Sharon Jones. Zesenveertig lentes jong, volgroeide kinderen, een baan als gevangenisbewaarder en in de jaren tachtig studiowerk gedaan. Zo gauw als Sharon het podium op stapt, is de hele zaal óm. Er gaat zo'n energie uit van deze dame die bovendien gezegend is met een strot zoals we die sinds Millie Jackson niet meer hebben gehoord. The Dap Kings wil de soul uit het hoekje halen van de 'Otis Redding-kreuntjes' (zoals het wordt beschreven op de hoes van 'Naturally'). De soul moet weer gaan leven en met Sharon Jones in de gelederen begint The Dap Kings aan haar missie. Als Mark Ronson een paar opnames maakt met Amy Winehouse nodigt hij dit gezelschap muzikanten uit om mee te doen. Met Sharon Jones zijn ze dan pas doorgebroken. Het album '100 Days 100 Nights' is daarvan de oorzaak. Het is dan inmiddels het derde album van de groep.

Ik leer Sharon door kleine stukjes en beetjes kennen. Haar funky cover van 'Just Dropped In' is één van de eerste dingen. Ik ken het vooral in de oorspronkelijke versie van Kenny Rogers & The First Edition en verbaas me over de manier waarop Jones het doet. Later zal ik leren dat het een natuurgetrouwe cover is van Bettye Lavette (als 'What Condition My Condition Was In'). Begin 2007 koop ik mijn eerste mp3-spelertje en 'leer' downloaden. Dat gaat in eerste instantie met de hand op de knip vanaf MySpace. In een paar gevallen levert dat volledige nummers op, maar nog veel vaker zijn het slechts fragmenten. In geval van Sharon Jones zijn het intro's van ongeveer een minuut en door deze 'snippets' hou ik 'How Do I Let A Good Man Down' in mijn herinnering. Dan is het september 2008 en ga ik op een vrijdagmiddag naar Plato in Zwolle. Boodschappenlijstje? Ja, ik wil zeker een album van Sharon Jones hebben! Ik sta voor de bak en het heeft alledrie albums: 'Dap Dippin', 'Naturally' en '100 Days 100 Nights'. Ik denk bijna hardop en besluit dan om raad te vragen. ,,Als ik jou was, zou ik ze alledrie kopen. Sharon Jones is een universum op zichzelf". Dat doet ik dan maar. 'Dap Dippin' is een laatbloeier gebleken, pas in 2011 'wen' ik aan dat album. Met '100 Days 100 Nights' is het eigenlijk nooit iets geworden. 'Naturally' heb ik helemaal grijs gedraaid. Vervolgens is het april 2009. Ik ben net gestopt met drinken en heb de avond ervoor ook de tabak in de Hoogeveensche Vaart gegooid. Ik ga de 'bevrijding' van de genotsmiddelen vieren met platen in Zwolle. Bij Minstrel liggen 'How Long Do I Have To Wait' en 'How Do I Let A Good Man Down' van Sharon op single. Beide nummers zijn opnieuw afkomstig van 'Naturally' en ik ga overstag. Hoewel Sharon anno 2009 onverminderd actief is, verlies ik haar even uit het oog.

Het is 2011 als 'Learned It The Hard Way' verschijnt en de single 'I've Got Better Things To Do' wordt veel gedraaid bij BNN op Radio 1. Toch ben ik in eerste instantie niet zo gecharmeerd van het nummer. Ik vind het té zoet, misschien zelfs te commercieel. Een half jaar later ben ik in Keulen en wil de vrijdagmiddag een single kopen als souvenir. Dit winkeltje heeft twee Sharon Jones-titels liggen: 'Better Things To Do' en 'What Have You Done For Me Lately' uit 2003. Ik koop die laatste omdat die het meest schaars is, maar zou achteraf hebben gewenst dat ik ook 'Better Things' had meegenomen. En daar eindigt opnieuw het verhaal. De singles verhuizen in de loop der tijd van de koffers naar de reserve-Blauwe Bakken, ik zie Sharon nog geregeld voorbij komen met nieuwe albums en bezoeken aan ons land. Ze heeft niet zo gek lang geleden (een jaar?) in Zwolle opgetreden, maar toch is er niets dat mij naar een concert van haar trekt. Het komt omdat ik het in het algemeen het heb gehad met concerten, want bij een show van Sharon Jones zou ik me niet hoeven vervelen. Van haar meest recente album heb ik nog eens een nummer gedraaid in 'Tuesday Night Music Club', maar verder zit onze liefde op een dood spoor. Ik fixeer me op de jaren zestig en zeventig en aan elpees doe ik al helemaal niet meer. Totdat ik vanmorgen dit akelige bericht lees op Facebook.

Dat ze ziek was, heb ik geloof ooit ergens gelezen. Maar ja... dat zegt nog niks. Kanker luidt wel een einde in, maar dat kan evengoed nog maanden of jaren duren. Dat Sharon nu is overleden komt als een totale verrassing voor mij. De eerste plaat die ik van haar draai is 'How Long Do I Have To Wait' in 'Do The 45' en als ze begint te zingen, stromen de tranen over mijn wangen. De soul-wereld is na vijf jaar ook een beetje 'mijn' wereld geworden en deze wereld heeft een gigant verloren. Niet alleen een rasartieste met een dijk van een stem, maar ook een warme persoonlijkheid. Ik heb haar zelf nooit ontmoet, maar heb vandaag de foto's gezien van vrienden. Ze is nooit te beroerd om met iemand te poseren voor de camera.