Week 47. Ik schrik ervan als ik vanmiddag het nummer van de nieuwe week invul op de lijsten die we gebruiken voor het werk. Het einde van 2016 komt in zicht en dat begint eerst volgende week met de samenstelling van de Blauwe Bak Top 100. Vanmiddag heb ik de laatste kandidaat gekocht, een plaatje dat mijn 2016 al goeddeels heeft gemaakt, maar nog niet in de koffers staat. Een plaatje uit 2016 voor de variatie en eentje die binnenkort de Week Spot mag zijn. 'Raddraaien' komt niet meer tot een einde in 2016, maar daar had ik evenmin op gerekend. Nog ongeveer 23 platen te gaan. 'Ongeveer' omdat er wellicht bakken bij zijn gekomen in de afgelopen maanden? Vandaag mag ik de twaalfde single uit de negende jaren zeventig-bak gebruiken, maar dat is 'Dance Across The Floor' van Jimmy Bo Horne. En meneer Horne heeft begin dit jaar de Week Spot gehad en dus dus tel ik twaalf door en kom uit bij Hot Chocolate. Ik heb vorig jaar de aanschaf van 'Every 1's A Winner' groots gevierd en wellicht nog stil gestaan bij het overlijden van Errol Brown. Toch kan ik me niet heugen dat Hot Chocolate een ander bericht heeft gehad op Soul-xotica en dus zet ik vandaag 'I'll Put You Together Again' in de schijnwerpers.
Waar en wanneer? Dat is het uiterste begin van Soul-xotica, maar is tevens een tijd waarin ik nog geen platenaankopen 'noem' en bovendien niet even trouw ben met publiceren. Na een lange tijd uit het werk te zijn geweest, adviseert de bedrijfsarts me om het eerst eens te proberen met twee uren per dag. Van half acht tot half tien 's ochtends. Dat blijkt té zwaar. Nee, het is niet dat ik zo lui ben geworden of dat het werk zwaar is. Het ligt hem puur aan de afdeling. De dienstdoende werkleider weet dat hij binnen een paar weken ontslag krijgt en hem kan het 'geen moer meer schelen'. Op de afdeling zit een ex-militair die het nodig acht om de buitenlandse collega's af te bekken en ik heb al op dag één trammelant met hem. Als ik word bedreigd en de werkleider nog steeds geen actie wil ondernemen, heb ik het bekeken. Ik ontmoet intussen een oude bekende op de afdeling. Ik ken haar uit de tijd dat ik actief was voor de Socialistische Partij. Ze blijkt een hobby te hebben waar ik meteen oren naar heb: Op zaterdagmorgen maakt ze geregeld een rondje langs de kringloopzaken. We krijgen het over Ruinerwold welke net is geopend en waar ik nog niet ben geweest. Daar beginnen we op een zaterdag, rijden vervolgens door naar Dieverbrug, eten snert in Diever en besluiten de dag bij beide kringloopwinkels in Meppel. Bij de 'oude' koop ik deze van Hot Chocolate. Niet in de beste staat maar intussen vind ik een beter exemplaar.
Errol Brown en Tony Wilson staan in 1968 aan de wieg van dit enigszins ondergewaardeerde stukje Engelse popgeschiedenis. De platen mogen gretig aftrek vinden, de critici negeren de band zoveel als het kan. Het begint in 1968 in de Londense wijk West Hampstead als Hot Chocolate Band. Die naam wordt bedacht door Mavis Smith die op dat moment voor Apple werkt. Toch laat de groep al snel 'Band' vallen en gaat voor The Hot Chocolate en het is Mickie Most dat het in 1970 tot Hot Chocolate brengt. De groep bestaat in het begin uit zanger Brown, bassist Wilson, gitarist Franklin De Allie, drummer Jim King en percussionist Patrick Olive. Jim wordt al snel vervangen door een andere King welke geen familie van hem is: Ian King. In 1970 is De Allie vervangen door Harvey Hinsley, King door Tony Connor en is toetsenist Larry Ferguson toegevoegd aan de band. De groep neemt een eerste single op: Een reggae-versie van 'Give Peace A Chance'. Het is echter vergeten om toestemming te vragen bij John Lennon en deze blijkt een grote fan te zijn van de Hot Chocolate-versie. Hot Chocolate wordt zowaar getekend bij Apple, maar het is té laat... The Beatles staan op punt van uiteenvallen en het Apple-label doet daarna weinig tot niets meer. Onafhankelijk producent Mickie Most brengt hen onder op zijn eigen Rak-label en Hot Chocolate zal hem trouw blijven tot de eerste breuk in 1986.
'Give Peace A Chance' doet niets op de hitparade en dan verschijnt 'Love Is Life'. Dat is de eerste hit voor Hot Chocolate in Engeland. Brown en Wilson zijn als songschrijvers zo aan elkaar gewaagd dat het duo ook nummers schrijft voor andere artiesten. Zo neemt Herman's Hermits (eveneens op Rak) 'Bet Yer Life I Do' op en zet Mary Hopkin (de Apple-connectie) 'Think About Your Children' op de plaat. De composities gaan eveneens de oceaan over. 'You Could Have Been A Lady' is een hit voor April Wine aan de overkant van de grote plas en in 1973 heeft The Stories een hit met 'Brother Louie'. Ten tijde van deze single wordt Hot Chocolate geboekt voor een optreden in een discotheek in Tilburg, maar wordt Brown en de andere gekleurde collega's de toegang ontzegd. De 'I don't want no spooks in the family' in Hot Chocolate's origineel wordt uitgesproken door blueslegende en Rak-collega (van CCS) Alexis Korner. Een jaar later breekt Hot Chocolate pas echt goed door met het dramatische 'Emma'.
Hot Chocolate is een geöliede machine die in Engeland van 1970 tot en met 1984 jaarlijks minstens één hit aflevert. Naast Elvis en Diana Ross is het de enige band/artiest die in de jaren zeventig in ieder jaar een Engelse hit heeft. De band maakt ook elpees maar die zijn niet bijster succesvol in vergelijking met de singles. Natuurlijk is Mickie Most een rete-commerciële producent, maar heeft evenals de groep een hoge productie-standaard dat maakt dat de platen ontzettend goed in elkaar steken. Alles wijst op een gouden loopbaan die decennia kan duren als niet...? Tony Wilson is in 1976 klaar met de band en begint aan een solo-carrière. Zowel de elpee als single 'I Like Your Style' gooien hoge ogen, maar daarna vernemen we weinig meer van hem. Hot Chocolate gaat onverdroten door en heeft pas in 1977 weer een grote hit met 'So You Win Again'. Opvallend is dat dit nummer niet is (mede)geschreven door Brown. Het komt uit de pen van Russ Ballard. 'Every 1's A Winner' is een ander hoogtepunt uit deze tijd. Hierop demonstreert Harvey Hinsley de Roland GR-500, een gitaar-synthesizer welke zorgt voor de opvallende riff in het nummer.
De veelzijdigheid van de groep spreekt uit onze 'Raddraaier'. Dit is wel iets anders dan het opzwepende 'You Sexy Thing' of het 'funky' 'Every 1's A Winner'. Een nummer dat meer refereert aan een gospel dan aan disco of pop. De plaat haalt nét niet de vaderlandse top tien en behoort tegenwoordig tot de 'vergeten' nummers van de band. In 1982 scoort Hot Chocolate nog eens goed met 'Girl Crazy' en 'It Started With A Kiss', maar daarna koelt het drankje snel af. In 1986 stapt Errol Brown uit de groep en heeft twee solo-hits in Engeland. In 1988 steken Hinsley, Connor en Olive de koppen bijeen en formeren een nieuwe Hot Chocolate met zanger Grant Evelyn. In Duitsland scoort deze band een hit met 'Never Pretend'. In 1992 krijgt het een doorstart, ook zal Brown en/of Wilson nimmer meer optreden met de groep. Anno 2016 speelt het trio met toetsenist/gitarist Steve Ansell, toetsenist Andy Smith en zanger/toetsenist Kennie Simon. In 1993 heeft de 'nieuwe' Hot Chocolate nog één album uitgebracht. Op 6 mei van het vorige jaar bereikt ons het trieste nieuws dat Errol Brown is overleden aan leverkanker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten