Raddraaien: Barry Manilow

Koud hè? Als ik nu nog in Nijeveen had gewoond, had ik de noodverordening kunnen aanroepen, maar Uffelte? Behaaglijk warm in huis, de kachel aan in de buurt van waterleiding en niet met zeven pyjama's onder drie dekens te gaan slapen. Eerste noodzaak, zegt u? Het is pure luxe voor mij. Laat de winter maar komen, ook al wil ik niet té enthousiast klinken daarover. Ik woon immers nog steeds in Uffelte, vier kilometer vanaf de winkel en twaalf vanaf mijn werk. Vrieskou is leuk maar sneeuw mocht achterwege blijven. Vandaag een 'Raddraaier'. Gewoonlijk 'stopt' die serie meestal in december en wordt pas in het nieuwe jaar weer opgepikt. Niet dat daar een idee achter steekt, het is louter mijn ervaring uit de afgelopen jaren. De serie weigert om er met een 'big bang' uit te gaan. Tenminste, zo beschouw ik de 25e single uit de elfde jaren zeventig-bak niet. Sterker nog: Het is niet eens een favoriet van mij, maar 'Raddraaien' is 'Raddraaien' en er is genoeg info over de plaat en de artiest. De 'Raddraaier' van vanavond zou ook een 'Haatdraaier' kunnen zijn: 'Copacabana' van Barry Manilow (1978).

Waar en wanneer? Dat moet per ongeluk zijn gebeurd en dat is het feitelijk ook. In de zomer van 1992 ben ik eens in café De Koopermolen in Sneek voor een concert. Na afloop draait de kroegbaas vinylsingles vanuit de 'disco-booth' in de hoek van de zaak. Een paar maanden later komen de singles ter sprake. Hij laat me de hoeveelheid zien. ,,Hoeveel geef je ervoor?". Ik schat de platen op een stuk vijftig, maar schatten is nooit mijn beste punt geweest. Het zijn er ruim honderd! ,,Vijfentwintig gulden", roep ik en Sjaak protesteert niet eens. Een paar weken later haal ik de singles op. Het merendeel is 'betere popmuziek' uit de jaren zeventig en tachtig, een paar 'gouwe ouwen' en een paar 'cheesy' tot ronduit afschuwelijke dingen. Een paar dingen filter ik eruit maar de meeste singles krijgen hun plek in mijn kaartenbak. Zo ook 'Copacabana' van Barry Manilow. Overigens zijn de meeste singles afkomstig uit de Luda Bar, een populaire uitgaansgelegenheid in Sneek in de jaren zeventig en tachtig. Manilow heeft daar in 1978 ook de eerste dansvloer gevuld. Bij mij kan de single van zijn pensioen genieten, het is slechts spaarzaam dat ik deze uit het hoesje heb gehaald. Gewoon omdat ik er geen klap aan vind...

Bob Dylan valt hem in 1988 in de armen na een optreden en zegt: ,,Ga vooral door waar je mee bezig bent. Je hebt ons allen geïnspireerd". Ik heb geen enkele vakgenoot gehoord die Dylan bedankt heeft voor het overbrengen van de complimenten, evenmin kom je Manilow's naam tegen in biografieën van 'serieuze' muzikanten. ,,Hij is de volgende", laat Frank Sinatra in 1975 weten en hij heeft wellicht wél gelijk gehad. Manilow opent de deur voor een nieuwe generatie 'crooners'. Harry Connick Jr., Michael Bublé en vele anderen zijn evenveel schatplichtig aan Manilow dan aan Sinatra. Ik heb in Engeland eens een boek gelezen waarvan ik de titel ben vergeten. Daarin werd de mythe rond de popmuziek helemaal ontkracht en het bevat een aantal smakelijke hoofdstukken. Onder de grootste fouten die een muzikant kan maken: Een contract tekenen bij Arista. Dat zou het einde zijn van het creatieve proces, een laatste halte voor mensen die hun oude niveau niet meer kunnen halen. Als je kijkt naar de lijst van oudgedienden die bij Arista zijn terecht gekomen, moet je de schrijvers gelijk geven. Dan is het opeens erg sneu dat Manilow vanuit het niets bij Arista komt en dat label jaren trouw blijft. Creativiteit is niet gewenst bij Manilow, het gaat om het entertainment en vooral het smelten van vrouwenharten. En dat laatste gaat de man erg goed af!

Hij wordt op 17 juni 1943 geboren als Barry Alan Pincus in Brooklyn, New York. Als hij 'bar mitzva' doet, neemt hij de naam Manilow aan, de meisjesnaam van zijn moeder. In de vroege jaren zestig begint zijn loopbaan bij CBS, het meeste om zijn studie te kunnen bekostigen. Er gaat immers ook het gerucht dat Manilow in deze tijd is getrouwd met Susan Deixler, maar daar bestaat vijftig jaar later nog steeds onduidelijkheid over. In 1964 ontmoet hij Bro Herrod die voor CBS werkt als orkestleider. Herrod vraagt Manilow een liedje te schrijven voor een toneelstuk, 'The Drunkard', maar de ambitieuze Manilow voorziet hem van een complete score. 'The Drunkard' draait acht jaar op Broadway. Manilow werkt vanaf dat moment als pianist, arrangeur en producent en denkt nog niet echt aan een solo-carrière. Gedurende tien jaar schrijft hij televisie-thema's en een aantal memorabele reclame-jingles. In 1971 neemt hij vier nummers op onder de naam Featherbed als hoofd van een troep sessie-muzikanten. Bell brengt drie van de vier nummers uit als single, waaronder een uptempo 'Could It Be Magic', maar de platen floppen stuk voor stuk. Manilow is nog steeds erg content daarmee want het zou hem in een ander licht hebben gezet. Bette Midler 'ontdekt' hem in 1971 en laat Manilow haar twee elpees 'The Divine Miss M' en 'Bette Midler' produceren. Dat is feitelijk de doorbraak voor Manilow. In juli 1973 verschijnt op Bell het debuutalbum van Manilow onder zijn eigen naam. De plaat biedt enerzijds piano-pop maar kent ook enkele 'rockende' uitschieters. Ook bevat het album de definitieve versie van 'Could It Be Magic', compleet met intermezzo van Chopin, en Donna Summer is in 1976 de eerste die hiervan een cover opneemt. Clive Davis neemt in 1974 Bell over en geeft het de naam Arista, maar Bell is eigenlijk ook nooit toonaangevend geweest voor wat betreft creativiteit, dus ik trek niks van mijn eerdere beweringen in...

In 1971 heeft Scott English een hit met 'Brandy', een ietwat knullig liedje over een hond. Clive Davis staat erop dat Manilow 'Brandy' gaat opnemen voor zijn tweede elpee, maar om verwarring te voorkomen met 'Brandy (You're A Fine Girl)' van Looking Glass, besluit Manilow het tijdens de opnamesessie te veranderen in 'Mandy'. De rest is geschiedenis want dit nummer zet Manilow neer als een superster. Een ster die in 1978 op zijn hoogtepunt is als hij met vijf albums tegelijk in de Amerikaanse lijsten staat. Dat is eveneens de periode waarin 'Copacabana' verschijnt en de plaat zal mans' grootste hit worden in ons land. Wat doet Manilow na 73 jaar in dit leven? Genieten van zijn pensioen! Op 17 juni 2015 heeft hij het laatste optreden gegeven van zijn afscheidstournee. Zijn meest recente album heet 'My Dream Duets' en stamt van 2013.