De rust is wedergekeerd op Soul-xotica? Ja, de platenhandel ligt voorlopig even stil. Ik hoop deze maand nog te kunnen afrekenen bij Mark zodat nog een aantal singles (of allemaal) mee kunnen gaan voor de Blauwe Bak Top 100. De meeste fietsavonturen zullen wel achter de rug zijn nu de dagen korter worden en zo is het weer de tijd voor 'Raddraaien'. Platen (her)ontdekken die al jaren in mijn bakken zitten en die anders niet zo snel aan bod zouden komen. Of, zoals vanavond, een plaat waarbij je denkt: 'Is die nog niet eerder voorbij gekomen?'. Niet dat ik me herinner maar zoals ik aan het begin van deze serie heb geschreven: 'Raddraaien' heeft een nieuwe opzet en deze opzet voelt aan als een verandering. Zelfs artiesten en platen die al eens in de schijnwerpers hebben gestaan, kunnen zomaar opeens weer te gast zijn in 'Raddraaien'. Hoewel... ik moet bekennen dat het de tweede keus is uit de vierde jaren zestig-bak. De eerste is Chubby Checker en daar heb ik wel eens over geschreven. De tweede is de originele jaren zestig-persing van 'I'd Rather Go Blind' van Chicken Shack (1969). De latere CBS-uitvoering staat bij mij in de jaren zeventig-bak.
Waar en wanneer? Tja, dan begin ik toch bij de CBS-heruitgave van 1974. Deze koop ik in augustus 1994, een week na 'een midweek op eigen benen' (zie: 15 augustus 2014). Ik heb nog één dag tegoed van de Tienertoer (of hoe dat werd genoemd in 1994) en spendeer deze aan een retour Groningen. Natuurlijk op platenjacht en een paar speciaalbiertjes na afloop. Wat dat betreft wijkt het niet veel af van de eerdere vakantie. Die middag vind ik 'I'd Rather Go Blind' van Chicken Shack, de persing uit 1974 met fotohoesje en in nieuwstaat. Voor het origineel maak ik een sprong van zestien jaar in de tijd. Ik ben 'sterk' geweest in België tijdens de fietsvakantie. Het lokale biertje ziet er erg smakelijk uit, maar toch weet ik me in te houden. Dat beloon ik met een vracht platen in Zwolle. Bij Minstrel ga ik voor een paar nieuwe elpees, maar doorzoek eveneens de soul-singles en tenslotte de euro-bak. In de laatste duik ik deze van Chicken Shack op, de Engelse Blue Horizon-persing. Nee, het is geen 'Mint' en daardoor niet echt interessant voor Minstrel. Toch ben ik erg gelukkig met het plaatje, hoewel ik hem voor de radioshows toch meestal van de CBS draai. Tijd om dit plaatje eens onder de loupe te nemen.
Dan begin ik niet bij het verhaal van Chicken Shack, maar eerst bij het liedje. Wat Ellington 'Fugi' Jordan op zijn kerfstok heeft staan, kan ik niet ontdekken. Feit is dat hij in 1967 in de nor zit en bezoek krijgt van vriendin Etta James. Jordan heeft een idee voor een liedje en zingt het voor James. Die neemt het idee mee naar huis en schrijft de rest van het nummer. Een belastingtechnische reden is de oorzaak waarom het nummer wordt toegeschreven aan Billy Foster, hij is de echtgenoot van James. Etta neemt haar eerste versie op in 1967 en het verschijnt als b-kant van de single 'Tell Mama'. Clarence Carter, vanaf de geboorte blind, is één van de eerste andere artiesten die het opneemt. Vrij snel daarna ontwikkelt 'I'd Rather Go Blind' zichzelf tot een evergreen in de blues. In 1969 wordt het vertolkt door Chicken Shack dat hiermee een veertiende plek in de Engelse hitparade weet te behalen. Nederland is in 1969 evenmin vies van een potje blues en hier bereikt de single een 20e plek. In 1974 wordt dat geëvenaard met een achttiende positie op de Top 40.
Geld om de optredens te bezoeken, heb ik niet. Toch sta ik geregeld een paar minuten te 'dromen' bij een poster in de eerste maanden in York. York is nu niet echt 'the place to be' en toch bevind ik me nu in het walhalla van de muziek. Althans, zo heb ik dat altijd gevoeld. Het is begin 1998, de jaren zestig bijna dertig jaar achter ons, maar de oudjes doen nog steeds van zich spreken in York. Zo kom ik Noel Redding (van de Jimi Hendrix Experience) tegen op de posters, maar ook Stan Webb's Chicken Shack. Ik heb door de jaren heen een paar 'veteranen' gezien en moet bekennen dat het niet altijd even goed is bevallen. Ik heb er geen spijt van dat ik mijn ponden aan iets anders heb uitgegeven... Overigens is Chicken Shack een blues-instituut waarbij Webb betrokken is vanaf het prille begin. Stan Webb's Chicken Shack suggereert dus niet dat er meerdere bands zijn met die naam, het is gewoon een manier om mans' eigen werk te verkopen.
Het verhaal begint in 1964 als de heren David 'Rowdy' Yeats en Andy Sylvester de groep Sounds Of Blue formeren. Stan Webb voegt zich bij hen. Die komt uit de band The Shades 5 en overige leden van de groep zijn onder andere Christine Perfect en toekomstig Traffic-man Chris Wood. Het trio noemt zich Chicken Shack naar een albumtitel van Jimmy Smith, maar 'chicken shack' is in verschillende blues-nummers gebruikt. Voor wie zich altijd heeft verbaasd over het woord: Een 'chicken shack' is gewoon een verkooppunt van kip-gerelateerde snacks langs de 'highway'. Met drummer Alan Morley krijgt de band een residentie in de Star-Club in Hamburg, maar Morley wordt al snel vervangen en dat levert een stoelendans aan drummers op. David Bidwell is in 1969 degene die twee jaar lang kan blijven zitten. In 1967 maakt Chicken Shack haar opwachting op het Windsor National Jazz And Blues Festival. Mike Vernon is dan juist zijn Blue Horizon-label begonnen en zoekt daar naar nieuwe acts. Chicken Shack tekent bij Vernon en zal even later worden gevolgd door Fleetwood Mac. In 1967 heeft ook Christine Perfect zich gevoegd bij de band. In 1968 verschijnt het album 'Forty Blue Fingers, Freshly Packed And Ready To Serve'. Dat en 'O.K. Ken' (1969) zijn twee albums met een overweldigende verkoop in Engeland en zijn terecht standaardwerken van de 'British Blues Boom'. Toch ligt voor Perfect aanvankelijk de toekomst niet in de muziek. Ze verlaat Chicken Shack in 1969 als ze in het huwelijksbootje treedt met John McVie van Blue Horizon-collega's Fleetwood Mac. Ze hoopt op een 'rustig' gezinsleven, maar zal in 1975 officieel lid worden van Fleetwood Mac als Christine McVie.
Chicken Shack is een blues-instituut en naar het voorbeeld van John Mayall's Blues Breakers horen daar talrijke personeelswisselingen bij. In 1971 stapt half Chicken Shack op om zich te voegen bij Savoy Brown. Vanaf 1977 zal Stan Webb te pas en te onpas de naam Chicken Shack gebruiken voor zijn projecten en het is zijn goed recht: Webb is door alle stormen heen vanaf 1965 het enige lid dat altijd aan boord is gebleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten