De eerste tent is niet zo goed bevallen. Dat hebben jullie twee weken geleden kunnen vernemen? Ik had de tent mee genomen naar het Dicky Woodstock-festival omdat ik niet langer in de 'openbare' tent wilde liggen. De caravan wordt me, als het ware, in de schoot geworpen. Sneek heeft op vrijdag- en zaterdagavond een fietsenstalling. Ik kan het dermate goed vinden met de vrijwilligers dat ik vaak de fiets kom brengen, eerst een anderhalf uur bij hen blijf kleppen, dan naar Het Bolwerk spurt voor een staartje concert (waarover de volgende maandag een recensie staat, soms geholpen door enkele vrienden) en blijf vaak ook nog even hangen bij het ophalen van de fiets. De medewerkers hebben een caravan in de loods staan en gezien de fietsenstalling gaat sluiten, zoeken ze onderdak voor het ding. Woodstock is in aantocht en opeens heb ik een idee. Zoals wel vaker bij ideeën in de jaren negentig, gaat het over één nacht ijs en we sluiten een deal: Voor vijftig gulden kan ik deze keurige caravan overnemen. Het ding moet wel voor een bepaalde datum weg zijn en dat komt goed overeen met de plannen voor Woodstock. Toenmalige kameraad Jan, niet te verwarren met mijn gewaardeerde Popkelder-collega, zou de caravan voor mij naar Steenwijkerwold brengen, maar in het legendarische weekend dat eraan vooraf gaat, krijgt hij klappen in onze stamkroeg en 'ziet er niet uit' om een busje te huren. De tijd begint te dringen en ik moet iets...
Ik weet niet hoe ik uitgerekend aan dit adres kom, maar ik leg contact met Suierveld. Deze heeft een autohandel-annex-sloperij aan de rand van Sneek en, ja, deze is behulpzaam. Eerst halen we samen de caravan uit de binnenstad en 's avonds spreken we af in Steenwijkerwold. Ik heb het weekend ervoor namelijk de Vespa-scooter gekocht(zie: 28 oktober 2011) en die moet mee naar Woodstock. Gelukkig heb ik geen malheur onderweg (dat zal ik in de dagen erop en op de terugweg wel hebben...) en ben ik op de afgesproken tijd op de Baarse Vrijstaat. En zo komt De Roeck op een weiland in het gehucht De Baars te staan, de locatie waar het Woodstock Festival plaats heeft. Over één nacht ijs gesproken... ik zie in de caravan een fraai tweede huisje en denk er dus niet over om het ding van het weiland te halen na afloop van het festival. Het ding blijft daar staan tot en met Woodstock 2001. De eerste twee jaren is het pure luxe! Het is een model zoals afgebeeld met het verschil dat het blauwe lijsten heeft in plaats van bruin. Volgens de kenners komen de bruine lijsten in 1978, dus de mijne is waarschijnlijk van 1977. De caravan is altijd gekoesterd en dat merk je in alles. De tafel kun je inklappen en tussen de banken schuiven. Dat levert een royaal tweepersoonsbed op, waarbij ik met 1 meter 98 overdwars moet liggen. Het heeft bij de deur ook nog een enkele bank. Een keurig aanrecht mét gasstel, maar toch krijg ik het niet voor elkaar om de geleende gasfles aan te sluiten. Ik kan kwalijk een ei bakken, dus wat was ik van plan? Na Woodstock ga ik nog één keer terug, twee weken later, om Total Touch te zien optreden in Eesveen. Daarna verkas ik naar Engeland en kom met Woodstock 1998 weer bij de caravan. Hij staat er nog net zoals ik hem heb achtergelaten. Maar... ik heb hem dubbel op slot gedaan, maar geen van de meegebrachte 'vermoedelijke' sleutels hoort bij de hut en dus wordt het wrikken. Ik krijg de deur open, maar die wil nóóit meer op slot. En dat is het begin van het einde.
Met Woodstock 1998 krijg ik een spontane logé en maak meerdere nieuwe vrienden. Omdat een gedeelte van het weekend nogal regenachtig is, vermaken we ons uitstekend in de comfortabele caravan. Aan het einde van de week druk ik de deur zo stevig mogelijk aan, want ja... op slot wil die niet meer en bovendien heb ik ook niet de sleutel daarvoor. In april 1999 ben ik voor een weekje over vanuit Engeland en breng nog een nacht door in de caravan. Er zijn dan reeds bezoekers geweest, want mijn radio is gejat. Het skai-leren 'behang' kleurt ook al een beetje groen en blauw, maar verder is de caravan kurkdroog! Op de laatste avond van Woodstock 1999 gooit iemand een rotan stoel op mijn dak en dat sloopt het schuifdakje. In plaats van het te repareren met plakband, laat ik het zo en, bovenal, laat ik de natuur haar werk doen met De Roeck. Een half jaar later woon ik weer in Nederland en bij een bezoekje aan Steenwijk kom ik bij de caravan. Het biedt me weliswaar nog steeds onderdak, maar het interieur is flink achteruit gehobbeld. De kussens en gordijnen voelen klam aan en geven geen fijne geur af. Toch benut ik die zomer de caravan héél vaak. Op zondagavond loop ik naar een café in Steenwijkerwold, zak daar flink door en slaap mijn roes uit in de caravan. Geen last van stofzuigende huisbaas en ander ongerief dat je niet kan gebruiken met een enorme kater op maandagochtend.
Bij het aantreden van Woodstock 2001 maak ik de plannen openbaar, maar het wordt door iedereen weg gelachen. ,,Dut-ie toch nie". Nee, een verstandig en verantwoordelijk iemand van 26 jaar zou zoiets inderdaad niet doen, maar in de zomer van 2001 ben ik mijn gezonde verstand even goed kwijt. ,,De caravan gaat zaterdagavond de hens in". Schaterlach alom. De organisatie is, zeer begrijpelijk, minder geamuseerd als op de zaterdagavond van Woodstock een brandende caravan midden op de camping staat. Drie aanmaakblokjes en vijf minuten 'vermaak' en De Roeck is verleden tijd. Nee, ik ben er niet trots op, maar zo gaan die dingen nu eenmaal...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten