uit de jeukdoos: Dobie Gray

Het schiet aardig op met dat stomme Paypal! Ik kreeg vandaag bericht dat de single die ik vorige week zaterdag won en vorige week dinsdag is betaald vandaag is verzonden. Ik weet niet wat ze zo lang met het geld doen in Zwitserland, maar via bank of contant opsturen, was het al lang opgelost. Dan kan het inderdaad ook nog ruim een week duren voordat ik de 'Northern Soul Jukebox'-dvd in huis heb. Sommige nummers moeten erop staan, zo ook deze van Dobie Gray, dus durf ik ze nu alvast wel te presenteren. Volgens mij heb ik in bijna twee jaar Soul-xotica nog nooit mijn liefhebberij van satijnen overhemden uitgelegd? Ten tijde van SoulteXt, in september 2008, overleed Pink Floyd-toetsenist Rick Wright, die me in zekere zin heeft beïnvloed. Ik leende eens een boek van de bibliotheek tjokvol foto's van de vroege Pink Floyd. Eind jaren zestig droeg Wright op iedere foto een andere zuurstokkleur. Ik maakte stiekem mijn keuze en dat moest dan felgroen of zachtoranje worden. In 1996 ontdekte ik in het Deense Herning een boetiekje en die had ze op voorraad en in alle kleuren van de regenboog. Hij (zachtoranje) was niet goedkoop, is inmiddels een gatenkaas, maar kan het maar niet over mijn hart halen om hem weg te gooien.

Rond 2005 ontdekte ik via het wereldwijde rag dat ik niet de enige was. Ik kwam in contact met andere liefhebbers, sommigen hadden hele fotopagina's gewijd aan het onderwerp. Ik droomde weg bij de site van Jesper, een Deen die overhemden van 'bruidssatijn' vervaardigd. Kost wat... Driehonderd euro. Eigenlijk vond ik zijn baseball-jassen nog veel mooier. Vanaf-prijs: 800 euro. Eén regenbuitje en het is bedorven en in de zomer heeft het veel weg van een Turks saunabad. Verder 'googlend' op 'satin shirts' kwam ik terecht bij... Dobie Gray!

Die Dobie moet een garderobe hebben gehad. Ieder pak, ieder overhemd, wat hij had gedragen op de bühne of tijdens fotosessie's: Hij had alles bewaard! In plastic, waarschijnlijk met mottenballen in de jaszakken, van de jaren zestig tot aan nu. Hij verkocht ze voor een goed doel. Nu bleken we al niet dezelfde maat te hebben, onder de 75 dollar had je nog geen broeksriem. Toch is het alleszins een koopje, want de nieuwe eigenaar kreeg foto's en/of videobanden van optredens waar Gray het bewuste kledingstuk droeg. De 'satin shirts' bleken van die afzichtelijke country & western-hemden uit de vroege jaren zeventig te zijn. Die met een hoog Frans Bauer-gehalte.

Vorige week dinsdag overleed de grote man, hij neemt een aantal geheimen mee het graf in. Want wat is nu zijn echte naam, waar is hij geboren en is hij nu 69 jaar geworden of, zoals algemeen aangenomen, 71? De naam Dobie Gray gaat hij pas in 1963 gebruiken. Twee jaar later heeft hij een wereldhit met 'The In Crowd', dat naderhand door vele andere artiesten zal worden opgenomen. De instrumentale versie van The Ramsey Lewis Trio wordt hier nog een hit en Bryan Ferry's cover-versie uit 1974 net niet. Met name de mod-beweging in Engeland is dol op de 'floorfillers' van Gray. Na 1966 verdwijnt hij enigzins in de obscuriteit, maar blijft onverdroten platen maken. In de begin jaren zeventig sluit hij zich zelfs aan bij een groep. In 1973 krijgt hij een nieuw contract bij MCA en maakt een muzikale ommezwaai. 'Smooth soul', dat ernstig leunt tegen de country, maar het blijkt immens populair. 'Drift Away' uit 1973 is één van de grootste Amerikaanse hits van dat jaar. In 1975 heeft Gray een plotselinge Engelse hit met een oudere opname. En die wilde ik vandaag in de schijnwerpers zetten.

'Out On The Floor' uit 1966 eindigde in 2000 in de top tien van de Northern Soul Top 500 en geheel terecht. In 1975 was deze al opnieuw uitgebracht, het commerciële hoogtepunt van de northern soul, en was een bescheiden hit geworden in Engeland. 'Out On The Floor' is zo'n nummer dat 45 jaar later nog altijd uitnodigt om van de barkruk af te komen en de dansvloer op te schuiven. Een kneiter waar de beste dansers van de stad zich volledig op kunnen uitleven. Als deze oerklassieker niet op de dvd staat, gaat-ie retour!