ondergewaardeerd kleurenpalet

Eigenlijk had ik een bericht over de cassette-single in gedachten gehad. Maar omdat ik daarvoor niet een mooie illustratie kon vinden, behalve een .png die niet door Blogger werd geaccepteerd, en omdat er een lichte twijfel aan me begon te knagen, vandaag aandacht voor een obscure jaren zestig-elpee. Ik zocht mijn kaartenbakjes, omdat ik wilde gaan vertellen dat ik twintig jaar geleden de dag voor kerst twee cassette-singles kocht, maar opeens bleken er twee herinneringen dwars door elkaar heen te lopen. Toen ik uit nieuwsgierigheid nog even bij de elpees keek, zag ik dat ik naast de zwik singles ook een elpee voor Sinterklaas had gekregen. En dat is deze van Colours. Hij lag destijds voor een tientje bij Sunrise en was me persoonlijk aanbevolen door iemand van het personeel. Ik kan het twintig jaar later nog altijd roerend eens zijn met Roberto, want dit is echt een miskend meesterwerk!

'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' was een ijkpunt in de carriére van The Beatles. Het imago van de keurige jongensgroep ging op de schop, de drugs kwamen om de hoek en vooral de songs van Lennon en McCartney werden complexer. Een 'Paperback Writer', om maar eentje te noemen, zouden ze na de zomer van 1967 niet meer schrijven. Rond dezelfde tijd ontstond aan de Amerikaanse westkust Colours, een verzameling muzikanten onder leiding van songschrijvers Jack Dalton en Gary Montgomery. Het duo had enige tijd geschreven voor Motown, zonder echte klassiekers te hebben afgeleverd, maar hadden ook voor The Turtles en Nino Tempo & April Stevens de pen op het papier gezet. Waar The Beatles dus niet meer in slaagden, dat deden de heren Montgomery en Dalton met alle gemak: Pure drie minuten-popsongs schrijven en toch helemaal 'flower power'.

Hun titelloze debuutalbum verschijnt in 1968 bij Dot Records, op dat moment het meeste actief in de country en de easy listening. Van progressieve popmuziek hadden ze daar geen kaas gegeten, het ontbrak aan de 'know-how' om zoiets in de markt te zetten en dus was de plaat gedoemd om te floppen. De tijd van de hoesteksten lag ook alweer een tijdje achter ons, maar inhoudelijk is er geen woord Frans bij! Colours is op de Engelse manier geschreven, Amerikanen schrijven Colors, en dat had zeker een doel. 'They sound like The Beatles before they turned acid'. Dat klopt eveneens! De hoesschrijver rept verder over de uitzonderlijke componeertalenten van Dalton en Montgomery en natuurlijk mag een kleine introductie tot de opener van de plaat niet ontbreken. Dat is 'Bad Day At Black Rock', een uiterst vreemd ding met constante tempowisselingen en toch een 'hook' die het in de Top 20 had moeten brengen. Het verhaal is ook erg grappig, het gaat over iemand die een overval gaat plegen met een zwartgeschilderd stuk hout, dat op een geweer moet lijken maar het niet doet. Bij de eerste de beste winkel ontdekt de bediende dat het wapen niet echt is.

'Colours' is een statement. De heren weten precies wat ze willen en zijn bovendien zulke begaafde muzikanten dat nergens een wanklank is te bekennen. Het songschrijverschap van Jack Dalton en Gary Montgomery ten spijt, ironisch genoeg zal enkel hun basgitarist nog een klein stempeltje achterlaten in de popmuziek. Carl Radle was jarenlang begeleider van Eric Clapton. Waar Clapton nog wel eens rigoreus de snoeischaar wilde gebruiken binnen zijn band, daar bleef Radle lange tijd aan zijn zijde.

Er zijn heel veel overgewaardeerde bands en elpees uit dat tijdperk te noemen. Een hoop 'copycats', groepen die net als The Beatles klonken, platen die op grond van patina worden afgerekend in plaats van de werkelijke inhoud. Hoe je het ook wendt of keert, deze van Colours is zwaar ondergewaardeerd. Ik leerde vanavond dat ze zelfs nog een tweede album hebben gemaakt voor Dot. Die komt spontaan op mijn verlanglijstje.