Hee..., stond hier gisteravond geen hoesbui? Ja, dat klopt inderdaad, ik voelde me gisteravond écht te ziek om twee regels uit te tikken en had ook geen inspiratie voor een 'origineel' hoesje. Three Dog Night was al eens aan bod gekomen, volgens mij naar aanleiding van het geflopte optreden in Het Pandje, vorig jaar met Hemelvaart. Ik heb sinds dinsdagavond half zeven ruim 21 uur in bed doorgebracht, aanvankelijk kon ik het niet warm krijgen, ondanks drie pyjama's, vijf kimono's en alle dekens die ik kon vinden. Gistermiddag dwong ik mezelf tot het opwarmen van zo'n eenpersoons-kliekje uit de supermarkt: Een runderlapje, aardappelpuree en peertjes. Het runderlapje, jammer maar helaas, was teveel van het goede, maar de puree en peertjes zorgden ervoor dat ik ging zweten. Sindsdien ben ik langzamerhand aan een 'striptease' begonnen. Inmiddels zit ik weer 'gewoon' in een joggingbroek en een overhemd. Ik blijf nog wel even thuis, eerst maar weer wat bijvoeden, maar ik ben aan de beterende hand... En dan heb ik ineens ook wel zin om aan Soul-xotica te schrijven. Waarvan akte.
In één van de spaarzame interviews met de excentrieke schrijver A. Moonen werd hem gevraagd waar de A voor stond. Zijn antwoord luidde: ,,Voor de punt". Hetzelfde vragen we nu ook aan P.P. Arnold. Okay, die eerste is van Patricia, of kortweg Pat, maar die tweede? Ze werd 65 jaar geleden als Patricia Ann Cole geboren, dus nergens een tweede P te bekennen. Opgegroeid in een familie met wortels in de gospelmuziek, leidt Pat aanvankelijk een saai leventje met middelmatige baantjes, een vroeg huwelijk en kinderen. Dan komt ze Maxine Smith tegen, de ex-vriendin van haar broer. Het is 1961 en The Ikettes van Ike & Tina Turner zijn aan vervanging toe. Smith heeft geïnformeerd of zij met haar vriendin Gloria Scott de rollen kan overnemen. Het antwoord luidt nee, er moet een derde zangeres bij komen. Dat wordt dus P.P. Arnold, die van haar man scheidt en de kinderen onderbrengt bij haar ouders. Vijf jaar lang toert ze met Ike & Tina, als deze in 1966 Engeland aandoen, als voorprogramma van The Rolling Stones. Mick Jagger is onder de indruk van Arnold's zang. Hun manager Andrew Loog Oldham is zojuist een platenmaatschappij begonnen, Immediate Records, en nadat het contract is getekend, verlaat Arnold het circus van Ike & Tina Turner en vestigt zich in Engeland.
P.P. Arnold groeit in een kort tijdsbestek uit tot iemand waarmee de Londense jetset van de popmuziek graag mee gezien wil worden. Haar eerste begeleidingsgroep The Blue Jays is geen lang leven beschoren, maar The Nice en The Small Faces staan in de rij. Een aanstormend liedjesschrijver schrijft speciaal voor haar een nummer, dat een 'evergreen' zal worden. Het is 'First Cut Is The Deepest', de schrijver ervan Cat Stevens. Het is een bescheiden Engelse hit voor Arnold. Terwijl Merrilee Rush hier in Nederland in de Top 10 staat met 'Angel Of The Morning', doet P.P. iets soortgelijks in Engeland. Het uitstekende 'If You Think You're Groovy', uit de koker van The Small Faces, wordt nimmer een hit. Afgelopen week leerde ik nog de b-kant van 'First Cut Is The Deepest' kennen, ook niet te versmaden! Zou Immediate grotendeels op de inkomsten van The Rolling Stones hebben gevaren? Feit is dat enkele maanden nadat Allen Klein de zakelijke beslommeringen van The Rolling Stones overnam, eveneens het einde betekende voor Immediate. P.P. heeft geluk dat ze even daarvoor contact heeft gehad met Barry Gibb, die een album met haar wil opnemen. Haar carriére wordt dus even voortgezet bij Polydor.
Dat album zal er nooit komen, wel singles als ons fotomodel. In de eerste van de jaren zeventig doet Arnold voornamelijk sessiewerk, ondermeer voor Nick Drake en Eric Clapton en trouwt ze in 1974 met Fuzzy Samuels, bassist van Crosby, Stills, Nash & Young. Ontevreden met haar rol als sessiezangeres en de snel veranderende situatie in de Britse popmuziek, gaat ze met Samuels terug naar Los Angeles. Het kersverse stel houdt het niet lang uit, een week na de echtscheiding komt haar dochter om bij een verkeersongeluk. Maar ook het leven in Amerika verandert snel en in 1982 maakt P.P. weer de overstap naar Engeland.
Het is in 1983 al niet anders dan in 1968. Opnieuw verdringen de muzikanten voor haar. P.P. blijkt een soort van cult-heldin, een grote inspiratiebron voor menig artiest. Roger Waters kiest haar gewoon uit vanwege haar stem, ze doet mee op het album 'Amused To Death' (1992) en toert met hem, ondermeer tijdens de 'Dark Side Of The Moon'-veldtocht van een paar jaar geleden. Intussen maakte Arnold ook nog een nieuw album: 'Five In The Afternoon' uit 2007, een samenwerking met Dr. Robert van Blow Monkeys. Zoals zoveel 'comebacks' gaan we daar geen woorden aan vuil maken.
Het plan is geslaagd. Toen ik dit fotohoesje voor het eerst zag staan op singlehoesjes.nl, had ik al een idee om er nog eens wat mee te gaan doen.
woensdag 14 december 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten