Het folky uitje van Susan Christie

Ik ben gisteren iets te optimistisch geweest. Rond een uurtje of drie, gistermiddag, zat ik wederom te bibberen als een rietje en kon mezelf niet warm krijgen. Vervolgens de stad in om een kruikje te kopen en daarmee gaan slapen. Een paar uren later werd ik wakker, badend in het zweet. Sindsdien heb ik het niet meer koud gehad, maar voel me wel ziek en, het was te verwachten, de slaap is 'op'. Zo schipper ik vandaag al vanaf negen uur de dag door, veelal surfend op het internet. Ik was aanvankelijk van plan geweest om vandaag een linkje mee te nemen. Soul-xotica is echter vrij van politiek, dus geen rechts en ook geen links en ik wil dat zo wel even houden. Maar wie op Youtube gaat zoeken naar de gebruiker 'northernsoulx' komt vanzelf terecht op het kanaal van 'yours truly'. De Muzikale Fruitmand van vandaag was aanleiding voor wat zoektochtjes naar vinyl van P.P. Arnold (ik heb er twee op het oog) en toen ik vanmiddag wat aan het nagenieten was van deze afspeellijst schuifelde ik nog door wat liedjes van Sharon Tandy. Plotseling verschijnt er een zeer opvallende suggestie: Susan Christie!

In 1997, het laatste jaar in Jutrijp, leerde ik Jan Van Dijken kennen via mijn werk in de Popkelder. We raakten dik bevriend en samen met Hessel werden we al snel tot 'De 3 Musketiers' gedoopt. Een mooi jaar, hoewel ik achteraf bezien erg blij ben dat het niet langer heeft geduurd en dankbaar ben dat ik na dat jaar mijn eigen weg heb gevonden. Ons stramien van 'gat in de dag slapen' en vervolgens 's nachts als laatste uit de kroeg komen, was destructief. Zeker voor mij, ik was de enige die nog een dagtaak had. Jan had eveneens een uitgebreide platencollectie, het meeste Westcoast en Zappa uit de late jaren zestig en een handjevol singles. Een paar mocht ik van hem overnemen, met uitzondering van één: 'I Love Onions' van Susan Christie. De plaat was van zijn zus geweest en hij was ermee opgegroeid en eenendertig jaar na de release is het inderdaad nog steeds een grappig plaatje. Ik heb het geluk dat ik enkele maanden later, bij mijn kennismaking met de (nog steeds niet verkochte) Vespa PK 50, de single tegenkom in Molkwerum. Ik betaal zes gulden voor de smetteloze single in fotohoes.

Om te voldoen aan mijn vitamientjes, plus dat ze in de reclame waren, heb ik voor het eerst in twee jaar weer kiwi's in huis. Nu zorg ik er echter voor dat ze mijlenver van mijn kostbare platen verwijderd blijven. Twee jaar geleden, in de periode van de hersenschudding, vond ik een zak rottende kiwi's op een singlesbak. De vruchten waren gaan lekken en zo kon ik enkele platen en hoesjes weggooien. Eén van de meest betreurde slachtoffers was mijn 'bijna nieuwe' 'Birds And Bees' van Warm Sounds, maar daarvan verwacht ik elk moment een nieuw exemplaar vanuit Engeland. 'Love Is In The Air' van Shocking Blue kwam met de schrik vrij, 'What The World Needs Now' van Tom Clay kon ik weggooien en dat gold ook voor Susan Christie.

'I Love Onions' was in Amerika maar een bescheiden hit in 1966, maar scoorde beter in Australië. De plaat is duidelijk beïnvloed door de jaren twintig met Susan's gezucht en achtergrondkoortje van kazoo's en een versneld mannenkoortje. Het is typisch een 'novelty'. In Australië werd nog wel een opvolger uitgebracht, maar die raakte kant noch wal. In Europa ging dat laatste bijna letterlijk. 'I Love Onions' was erg populair bij The Big L en andere zeezenders, maar op de hitlijsten kwam het niet. Susan Christie was even snel verdwenen als dat ze was opgekomen. Of toch niet?

Gelukkig kan heel soms toch even de tijd teruggezet worden. Susan Christie nam in 1970 een album op, 'Paint A Lady', met gitzwarte folk en een begeleiding die bij vlagen funky klinkt. Met de kennis van nu zouden we het wel eens triphop kunnen noemen. In 1970 was het echter niet genoeg om Columbia van een 'release' te overtuigen en de plaat verdween op de plank. Er zijn destijds drie exemplaren geperst en eentje daarvan kwam een paar jaar geleden in het bezit van de Britse DJ Andy Votel. En zo verscheen het album bijna veertig jaar later alsnog. Net als bij Vashti Bunyan, treedt ook Christie na al die jaren weer geregeld op, maar heeft nog geen nieuwe albums gemaakt. 'Another Diamond Day' van Bunyan in ogenschouw nemend, hoeven we daar niet rouwig om te zijn.

Bij beluistering van 'Rainy Day' is het moeilijk te bevatten dat dit dezelfde zangeres is als van dat knullige 'I Love Onions'. De tranen schieten in je ogen en dat komt ditmaal niet door het groenvoer. Ik las ook nog ergens een bewering dat Susan de zus van Lou Christie zou zijn, maar daar heb ik nog geen bevestiging van gehad...