dweilpauze: Margaret Singana

We zitten deze week lekker in de series. Maandag, woensdag en vrijdag 20 Years Ago Today, dinsdag de eerste jeukdoos en vandaag een dweilpauze. Kan ik ook meteen even vooruitblikken op een andere serie. Afgelopen zondag heb ik mijn top vijf van albums uit 2011 gepresenteerd en eigenlijk vind ik dat wel genoeg. Vooral omdat ik gisteren een schets maakte van twee Schijven met favorieten uit de blauwe bak. Ik zat al snel op veertig plaatjes en dus... wordt het een Top 40. Komende zondag tellen we af van 40 naar 31, 18 december van 30 naar 21, eerste kerstdag van 20 naar elf en een dag later de top tien. Verder heb ik zoveel zin in een gewone Schijf van 5, zo eentje waar jullie als lezers aan kunnen bijdragen, dat ik meteen op 1 januari los ga met de eerste Schijf van 2012. Een jaar, zo wordt voorspeld, vol veranderingen. Deze eerste Schijf gaat over 'changes' en 'changing' of het enkelvoud daarvan.

De dweil van vandaag staat niet in die Top 40, omdat ik uitsluitend plaatjes heb opgenomen die ik in 2011 heb gekocht. Margaret Singana mag ik dan al in augustus 2008 hebben gekocht, de plaat bleef lange tijd ver buiten de blauwe bak. Dat komt voornamelijk door de eigenlijke a-kant van mijn single, een nogal zouteloze uitvoering van 'Cry To Me', de Bert Berns-klassieker die ik liever van The Pretty Things hoor. Het b-kantje ontdekte ik een paar weken geleden opnieuw en, okay, hij is wederom te traag om helemaal uit je plaat te gaan, maar toch heeft het nummer een heerlijke intense soul. Zo presenteer ik vandaag een obscure track van een zangeres die aanvankelijk huishoudster wilde blijven en pas in 1989 wereldwijd doorbrak.

Singana werd in 1938 geboren als Margaret Mcingana. Zoals zoveel zwarte Zuid-Afrikaanse meisjes zat er voor Singana ook weinig educatie in en ging ze al vroeg aan de slag als huishoudelijke hulp. Dat vond ze zulk geweldig werk, dat ze dikwijls zong. Eén van haar bazen genoot daar zo van dat hij probeerde Margaret te bewegen tot het opnemen van een demo-cassette, die dan naar de platenmaatschappijen kon worden gestuurd. Singana zag het niet zitten om op de bühne te gaan staan en zong liever voor de cactussen als ze de stofzuiger ter hande nam. Op zo'n moment nam dezelfde baas met een tape-recorder haar zang op en stuurde het zelf maar naar een platenfirma. 'Lady Africa' was geboren. Tegen het einde van de jaren vijftig maakte Singana de overstap van Kaapstad naar Johannesburg, waar ze zich aansloot bij The Symbols. Zou dit dan dezelfde groep zijn als van 'You'd Better Get Used To Missing Her'? Hoewel daarop weer geen dame is te horen...

In 1972 neemt Singana een aantal covers op van buitenlandse nummers, waarmee ze in Zuid-Afrika en Angola enkele grote successen heeft. Bijgaande fotohoes is zo'n Angolese single waarop Singana 'Late Again' van Stealers Wheel en 'Cry To Me' zingt. Ik zocht eigenlijk naar een foto van de single die ik heb, degene op Jo'burg JB 001. De enige die ik kan vinden is een labelscan waarbij iemand creatief is geweest met viltstift. Want het is juist die persing die de dweilpauze van vandaag op de flip heeft staan. Opnieuw een Bert Berns-compositie, opgenomen in 1973, genaamd 'Give Me Your Love'. Deze single heb ik in augustus 2008 in Rotterdam gevonden.

De jaren tachtig zullen Singana dan toch nog het wereldwijde succes brengen, met haar gezondheid gaat het bergafwaarts. Nadat in 1984 het verhaal van Shaka Zulu in de bioscoop een succes is geweest, wordt er in 1986 een tv-feuilleton gemaakt naar aanleiding van die film. Voor het zingen van de titeltrack wordt Singana benaderd. In 1989 zendt Veronica dezelfde serie uit. Een Nederlandse platenfirma heeft dan net de rechten op veel Singana-liedjes gekocht, waaronder ook die van 'We Are Growing'. Ze verdienen hun investering dubbel en dwars terug, want zowel de tv-serie als het plaatje van Margaret Singana zijn grote successen! Zoals eerder gezegd, was het niet best gesteld met haar gezondheid en na 'We Are Growing' verdween ze al snel van het toneel. In 2000 overleed ze in totale obscuriteit. Haar werk uit de vroege jaren zeventig is gelukkig herontdekt door de liefhebbers van de 'deep soul', waardoor Singana niet alleen maar herinnerd hoeft te worden door dat irritante 'boemboemboemboemboem'.

Wil ik graag nog aanvullen dat naast 'Lady Africa' er ook een 'Mama Africa' was. Deze titel behoorde toe aan Miriam Makeba, die deze titel verdiende door haar politieke activisme. Morgen dweilen we verder met een carnavalskraker uit, destijds, onverwachte hoek!