nieuwe Blauwe Bakkers dl. 1: De aspiranten

Normaal gesproken behandel ik op de dag van aankoop of de dag erna de singles die bij me zijn komen wonen. Bij handel op Ebay en Marktplaats ligt dat anders, kijk maar naar de 'northern soul jukebox' die volgens mij alweer opnieuw wordt geadverteerd. Als je een object hebt 'gekocht', is het nog maar afwachten of die ook daadwerkelijk wordt verstuurd. Mijn optimisme heeft ervoor gezorgd dat ik toch 'last minute' nog wat aanpassingen moet doen in de top 20 van de Blauwe Bak Top 40, want ik had er gemakshalve The Sharpees maar in gezet. Als die vandaag of morgen nog met de post komt, is het de grootste verrassing, maar ik reken er niet meer op. Je hebt de singles dus pas gekocht als ze op de deurmat liggen en deze week komen ze één voor één binnendruppelen. Enkele zijn geheide Blauwe Bak-residenten, anderen zijn op het randje. Ik ga vandaag die laatste groep onder de loep nemen. Gezien die Blauwe Bak toch wel een vergaarbak voor bijzondere platen wordt, is de kans groot dat ze er gewoon tussen komen te staan. Maar of ze het verdienen om opgelegd te worden tijdens een 'northern soul'-sessie, valt te bezien?

* Eddysons- Baby You Got To Stay
De Eddy in de groepsnaam is Eddy Ouwens, in de jaren zeventig beter bekend als Danny Mirror. Eind jaren zestig getuigt hij van een betere muzieksmaak. 'Baby You Got To Stay' van Angel Pavement is op z'n zachtst gezegd een rariteit. Het stond in 1969 op de zeldzame 'Morgan Bluetown Sampler'-LP, die ik in 1998 als de cassette 'The Best And The Rest Of British Psychedelia' kocht. Niks psychedelisch aan, songschrijven Dan Beckermann zou wel iets geestverruimends doen met Pussy (geen wonder dat hun titelloze debuut flopte). Op de flip doen ze 'Jenny Artichoke' van de eveneens Britse Kaleidoscope ietsje sneller dan het origineel. Beter? Nee, daarvoor hou ik teveel van Kaleidoscope. Over hen ga ik binnenkort nog eens een echt bericht wijden. Wat kan ik verder zeggen over de single van The Eddysons. Tja, uptempo 'sunshine pop', maar niet echt dansbaar.

* Barry Hopkins- Love Ya Want Ya Need Ya
Dit 'laidback' nummer stond al enige tijd op mijn Nokia, de b-kant is 'A Little Too Much', maar feitelijk 'a little too less' of 'a little too slow'. Het nummer, geschreven door de latere Alan Parsons-compaan Eric Woolfson, heeft wel het 'gevoel' van de northern soul-plaatjes: Smeuïg orkest, xylofoon, maar misschien lijdt het nummer nog het meest onder het geblaat van Hopkins. Voor als we het even echt niet meer weten...

* Peddlers- Tell The World We're Not In
Ook ik heb mijn dag wel eens niet en soms lees je dat hier terug. Zo behandelde ik vorig jaar augustus al deze single, maar... wat wilde ik nu eigenlijk vertellen? Natuurlijk, dat de plaat me extra was opgevallen in het stuk Summertime Blues tussen Waasmunster en Antwerpen, dat het even heerlijk was om even niet bereikbaar te zijn... Verder wat een warrig stuk! Zaterdag kwam ik deze op Marktplaats tegen. Het was dus al ruim een jaar een Telefoontoppertje, maar achteraf gezien blijkt dat de albumversie te zijn. De single is gelardeerd met wat koper, maar dat maakt de plaat niet fijner! Het haalt de felheid van Roy Phillips' orgelspel naar beneden en dat is jammer!

* Stories- Brother Louie
Ik heb lang gedacht dat het andersom was, nu blijkt andermaal dat deze van The Stories een 'cover' is van Hot Chocolate. Die laatste groep ondervond bij een optreden in een discotheek in Tilburg het onderwerp van het lied aan den lijve. Errol Brown werd namelijk in eerste instantie niet toegelaten vanwege zijn 'kleurtje'. Pas toen het de disco duidelijk werd dat ze een band hadden besteld met een negroïde zanger, werd hij schoorvoetend binnengelaten. Eigenlijk staat die versie van Hot Chocolate ook nog hoog op het verlanglijstje. Dat 'I don't want no spooks in my family' in de brug van het nummer, vind ik een welkome aanvulling. Desondanks ben ik erg blij met deze, in nieuwstaat verkerende, meer rock-georiënteerde versie. Goed zo, ik heb Bert Heerink niet eens genoemd...

* Warm Sounds- Birds And Bees
Ik noemde hem onlangs nog in combinatie met de kiwi's, sinds eergisteren heb ik weer een fijn exemplaar teruggevonden. Het blijft pijnlijk, die eerste was en bleef écht nieuw! Deze is ietsje minder, maar nog steeds geen 'racebaan'. De heren Younghusband en Gerrard brachten ons dit nummer in de zomer van 1967. De plaat was een immense favoriet onder Britse zeezenders. Radio London had hem bovenaan hun lijst staan, toen in augustus 1967 de schepen aan wal werden gehaald. In de Engelse hitparade bleef deze op 27 steken. In 1990 heeft Felix Meurders bij Radio Tour De France nog geprobeerd het grapje van Frits Spits en 'Cara Mia' van Jay & The Americans te herhalen, maar hoe vaak de plaat ook op de radio werd gedraaid (hij was NCRV's Favorietschijf), Phonogram weigerde de plaat opnieuw uit te brengen. Dit is zeker geen 'northern soul', maar de vorige zat ook losvast in de Blauwe Bak, dus mag deze ook tussen Mike Wallace & The Caretakers en Dinah Washington (de laatste is ook al geen 'northern soul', het schiet wel op...) in.

Morgen de singles die met alle recht de Blauwe Bak mogen bewonen! Met wellicht ook nieuws over mijn eigen 'wonen'.