Dionne Warwick stond zestigmaal in de Amerikaanse Billboard Hot 100 tussen 1955 en 1999. Dat hadden er 61 kunnen zijn, maar ons fotomodel kwam niet verder dan 101. Ik heb Dionne, ondanks het fotohoesje dat ik pas in 1991 leerde kennen, altijd al een soort van 'catwoman' gevonden. Net als dat een kat zeven levens heeft, hoewel ik het nog nooit bevestigd heb gekregen van zo'n beest, kan ook de carriére van Warwick in verschillende 'levens' worden opgedeeld. Ze zette voor het eerst haar stem op in de kerk, haar ouders waren promotors van de populaire gospelgroep The Drinkard Singers. In 1962 ontmoet ze het duo van Burt Bacharach en Hal David en vanaf dat moment zal Dionne vaak hun nieuwste composities als eerste uitvoeren. Haar debuut 'Don't Make Me Over' was trouwens gebaseerd op een uitspraak van Warwick, toen het katje even kwaad was op het tweetal. Maar al gauw begonnen de zangeressen zich op te dringen bij Bacharach en David en deze waren in het bijzonder nogal gecharmeerd van een tijgertje uit Engeland, Dusty Springfield. Héél soms 'lekten' de heren een liedje, zodat Dusty het kon opnemen. Als Dusty en Dionne samen ergens moesten optreden, trokken ze elkaar letterlijk de haren uit de kop, zo stikjaloers waren ze op elkaar!
Het is Dionne's meest succesvolle periode, de Warner Brothers-periode in de vroege jaren zeventig is daarbij vergeleken een koude douche. De breuk met Bacharach en David is een feit, maar de opvolgers in de vorm van Holland-Dozier-Holland en Thom Bell weten anders wel hoe je een hit schrijft, maar in het geval van Dionne zet het geen zoden aan de dijk. In 1977 loopt haar contract af. Een aantal jaren geleden las ik in Engeland een bijzonder geestig boek, waarin de popmuziek op de hak werd genomen. Met onder andere een top tien van Bob Dylan's slechtste albums, waar The Doors werd omschreven als 'kermismuziek' en er iets volgens de schrijvers niet meer funest kon zijn voor je creatieve carriére. Dat laatste was tekenen bij het Arista-label. Dit zou voor iedere artiest het einde inluiden. Voor Dionne Warwick werd het een opleving in haar loopbaan, zeker toen Barry Gibb in een interview liet weten dat hij altijd al een bewonderaar van Dionne was geweest en dolgraag liedjes met haar zou willen opnemen. Zo ontstond er een ontmoeting tussen de drie gebroeders en de zangeres in kwestie en verscheen in 1982 het album 'Heartbreaker'. De schrijvers van het boek hadden gelijk: Ondanks dat de hits uitbleven, was er kwalitatief niets mis met de elpees uit het Warners-tijdperk. De Bee Gees zijn competente liedjesschrijvers, maar zo groots als Bacharach en David zijn ze nu ook weer niet. Het resultaat: Dionne als femme fatale in een afzichtelijke glitterjurk die gladde deuntjes staat af te jammeren met de zoete stemmetjes van de Gibbs in de achtergrond.
Vanaf de jaren negentig heeft Dionne vooral de hulp van hippe artiesten nodig om in de 'spotlights' te komen. In 1993 staat ze frisser dan ooit afgebeeld op het album 'Friends Can Be Lovers', waaraan ondermeer Lisa Stansfield haar medewerking verleend. Op het album staat ook de hitsingle 'Sunny Weather Love', geschreven door Burt Bacharach en Hal David, de eerste sinds 1972 die ze exclusief voor Dionne op papier hadden gezet. Even daarvoor had ze in de Duitse hitparade gestaan met een single van Blue System, een project van Dieter Bohlen van Modern Talking. Tsja, verder kun je niet zakken...
We willen Dionne dan ook vooral herinneren voor de klassieke Bacharach-David-liedjes die ze heeft opgenomen in de jaren zestig. Singlehoesjes doet daar vrolijk aan mee, want ook daar geen hoes van na 1969 te bekennen! Heel soms leer je nog wat van Wikipedia. Dat Whitney Houston (u weet wel, dat krot dat een paar jaar geleden bij een optreden steeds 'Hello Hawaii' stond te lallen terwijl ze op Macau stond) tante mag zeggen tegen Dionne, wist ik al. Wat ik niet wist is dat Dee Dee Warwick een andere tante van haar was, het is inderdaad de zus van Dionne!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten