Het verhaal van The Love is ronduit sneu te noemen. In 1966 had het een bescheiden hit met 'Hey Joe', tegelijk met The Leaves. In tegenstelling tot de versie van de laatste, had The Love extra dramatiek toegevoegd door het flink te vertragen. Er was eens een zwarte Amerikaanse gitarist die zijn interpretatie van de Love-versie op de plaat zette... Dán een bandje dat eens in hun voorprogramma stond. ,,We regelen wel even een contract bij onze platenmaatschappij", had Arthur Lee beloofd. Dat bandje zou uitgroeien tot de kostwinners van het Elektra-label, waar The Love geld bleef kosten. Het bandje heette The Doors!
En nu had Arthur Lee dat merkwaardige visioen gehad. Hij zou zeer binnenkort overlijden. De nieuwe plaat van The Love zou zijn testament worden. De laatste mogelijkheid om zijn zegje te doen. Lee had niet kunnen bevroeden dat hij kort na de veertigste verjaardag van het album zaliger zou gaan. Toch had hij toen zijn testament al jaren daarvoor opgemaakt.
Ik hekel 'hypes'. Vandaar dat het gevaarlijk grondgebied is om een posting te wijden aan dit album, dat nogal eens buitenproportionele lofuitingen ten deel valt. Laat voorop stellen dat het album muzikaal zeer creatief en genietbaar is, maar allesbehalve 'iets nieuws onder de zon'. Feitelijk is het de twaalfsnarige gitaar-folkrock waar The Byrds al twee jaar patent heeft, gelardeerd met blazers en strijkers. Muzikaal had het nogal wat voeten in de aarde.
Arthur Lee en gitarist Bryan MacLean konden de overige leden maar niet gemotiveerd krijgen. De band werd geschorst en vervangen door de slagroom van de studiomuzikanten. Dit gaf de oude leden zo'n 'boost' dat die alsnog de partijen opnieuw inspeelden. Dat ging de Canadese producer té lang duren en ging gitaar spelen bij Buffalo Springfield. Bruce Botnick verving Neil Young.
Tekstueel horen we een jongeman 'met de dood in de ogen', maar overal even eerlijk. 'Andmoreagain' is wellicht het mooiste liefdesliedje. 'The Red Telephone' is 'just a song before I go' en maakt de luisteraar duidelijk dat Lee een diep denker was die gelooft in reïncarnatie. 'I can hear you calling my name', schreeuwt hij uit in 'A House Is Not A Motel'. Verklaart hij zichzelf hier als een nieuwe Messias?
Het zat Lee niet mee. De enige single van het album was 'Alone Again Or', notabene het enige nummer op de plaat dat geschreven werd door MacLean. Lee zou nog een enerverend leven tegemoet gaan. Hij schoot per ongeluk zijn buurman dood met een jachtgeweer en ging de cel in. In 2007 was hij weer net vrij en speelde integraal 'Forever Changes'. Vlak daarna kwam Magere Hein hem dan ein-de-lijk halen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten