Is zaterdag 25 september 2010 een zwarte bladzijde in het bestaan van Soul-xotica? Letterlijk, wel! De reden is echter minder dramatisch. Ik was gisteravond met een concept begonnen, dat ik vanmiddag zou afmaken, toen ik besloot dat ik het niet geschikt voor publicatie vond. Het hele verhaal, bijna driekwart, 'backspacen' zag ik niet zitten, maar... vandaag twee postings ter compensatie! Vanavond een IJslandse schreeuwlelijkerd met een 'hersenschuddingschijf', nu eerst een lachebekje met de naam Emily Jane White.
Het zijn fraaie tijden voor een liefhebber van 'kleine meisjes met grote gitaren' die in de buurt van Zwolle woont. Omdat ik het vorig jaar niet voor elkaar kreeg om Marissa Nadler in De Buze neer te zetten, is Minstrel begonnen met de 'Legendary Minstrel Sessions': Optredens van bands en artiesten die hun albums op vinyl uitbrengen. Het afgelopen jaar bracht ons Peruaanse psychedelica van La Ira De Dios en folk van Lisa O Piu, om de concerten te noemen waar ik bij was. Dit jaar staat het enige Nederlandse optreden van Siena Root (Zweedse stonerbluespsych) vast. 'Fingers crossed' en misschien speelt Emily Jane op 20 december in Zwollywood.
Sharron Kraus en Mariee Sioux staan eveneens in de planning, verder het nieuws dat Sharon Van Etten met een plak vinyl komt. Dat heet smullen!
Porno! Dat is het eerste wat ik denk als ik de site van Emily Jane bezoek. Terwijl de foto laadt, zie ik 'Emily Jane with her guitar' staan. De uiteindelijke foto mag als 'screensaver'. Een niet onaardig ogend meiske, een bos gitzwart haar, een joekel van een gitaar. Ze past in haar geheel vast in de klankkast!
,,I do not write happy songs", zegt ze zelf. Hoewel de thematiek nogal zwart is en de muziek stemmig, word ik niet strontdepressief van haar plaat. Misschien omdat ik binnen het genre al enigzins 'gehard' ben. De Israëlische Noa Babayof is de enige die ik niet meer 'trek'.
Over haar stem: Ik zou alle huishoudnamen uit de Amerikaanse 'dark folk' kunnen noemen, maar om de 'leek' een idee te geven, zou ik een kruising tussen Amy McDonald (het nasale) en Sinead O'Connor (de voordracht) wel passend vinden, temeer omdat de drie dezelfde hoogte hebben. Over haar songschrijven: Edgar Allen Poe weerklinkt in het ijzingwekkend mooie 'The Ravens'. Qua zwarte teksten heeft ze uit dezelfde beker koffie gedronken als tante Marissa.
Maar waar die het voorheen erg sober hield met akoestische gitaar, daar pakt Emily Jane uit met strijkers, jankende pedalsteel en zowaar bij vlagen een rockband. Maar middels de eenvoud van 'The Ravens' leren we haar het beste kennen. Namelijk een 'nieuwe' naam (dit is haar tweede album) die het Amerikaanse folk-landschap een nieuw impuls geeft.
Het is wel een 'groeiplaat'. Ik had donderdag nog moeite om alle vier kanten uit te zitten, straks gaat ze bij mij op de 'repeat'!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten