De twee jaar in de commune hadden me tot een onmogelijke linkse idealist van mij gemaakt. Nooit meer zou ik voor een baas werken. Maar een paar centjes in de zak kon handig zijn en zo werkte ik een paar weken in de overslag van kunstmestkorrels. Zwart, maar de soos kwam erachter, en de verdiensten zijn op de laatste cent terug betaald. Het gaf me echter nog een extra motivatie om de poot stijf te houden!
Zeven jaar. Zo lang duurde de 'sabbatical'. Ik overleefde twee consulenten van de sociale dienst, een reïntegratietraject van Alexander Calder en had driemaal een intakegesprek bij Noordwestgroep, het lokale reïntegratiebedrijf. Na 2005 was de soos van mening dat mijn dertig uur vrijwilligerswerk per week genoeg reden was me met rust te laten.
Een dagritme? Zeg liever een nachtritme! Financieel ging het fraai. Ik kon per maand voor vijftig euro elpees kopen en geregeld goed dronken worden. Totdat de zorgpremie drastisch de lucht in ging. De elpees konden niet meer en de laatste week van de maand leefde ik op Cup-A-Soup en brood.
In maart 2007 was duidelijk dat het anders moest. Mijn consulente van de Sociale Dienst viel van haar stoel. Gerrit na zeven jaar aan het werk? Het was toen al juli. Ik zou aangemeld worden voor de Noordwestgroep. In september was er nog niets gebeurd. Mijn zuipgedrag had mijn uitkering door de keel laten glijden, bijna met een delirium tot gevolg.
Donderdag 13 september 2007 had ik een intakegesprek, een dag later bezocht ik met mijn consulent de Dyka, een fabrikant van PVC-leidingen. ,,Ik bel je binnen twee weken", wilde hij zeggen. Een onderonsje met de voorman wees uit dat ik maandag kon beginnen.
Nee, ik draai al lang niet meer 'First Of May' van The Bee Gees op 1 mei. Evenmin zou ik 17 september 2007 een toepasselijke plaat draaien. Dat deed de 'Classic Rock'-radiozender voor mij. Een kwartier voordat ik huis verliet, hoorde ik 'The Worker' van Fischer Z...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten