Het is bijna een half jaar geleden dat ik Soul-xotica opende. Nadat ik een Engelstalig probeersel bij een ander blog had geventileerd, bleek ik geen foto's te kunnen laden. Snel terug naar Blogspot waar ik nog een account en een doodgebloed Engelstalig blog had. Soul-xotica moest het uithangbord voor mijn dj-activiteiten worden met 2 á 3 maal per week een funky single in de schijnwerpers. Inmiddels heeft een groot aantal vogels van zeer diverse pluimage een prominente plek ontvangen. Gek genoeg ontbreken er een aantal.
Dusty, bijvoorbeeld. En o ja, de plaat van Dusty die me in 1999 tot tranen dwong, was 'Goin' Back', dat was ik vergeten... Maar er is meer vergeten! Waar zijn The Small Faces, Velvet Underground, The Kinks, Family, Fairport Convention...? Om maar een paar te noemen! Inspiratie genoeg voor minstens twee jaar. Wat zei je? Wie ben ik vergeten?
Hoe kan ik The Who over hoofd zien? Als ik de keuze tussen Beatles of Stones moet maken, kies ik voor The Who. Het allereerste Hitdossier beschrijft hun carriére in één zin: Van stevige rock naar popopera en terug in tien jaar tijd. Laat me gemakshalve de eerste jaren overslaan, want The Who verdient nog wel eens een posting. Ik begin in 1969 bij 'Tommy'.
Het woord 'molensteen' is de laatste tijd vaak gevallen. Als het aan Pete Townshend had gelegen, was hij beslist verder gegaan in de rockopera's. 'Lifehouse' is ondermeer zo'n project dat op de plank bleef liggen. In het kielzog van 'Tommy' was 'Live At Leeds' uitgekomen, maar in 1971 werd het toch echt tijd voor een nieuw album.
Ik begrijp de titel en hoes pas sinds een paar weken. Drie van de vier hebben staan wateren tegen het betonblok. Wie volgt? The Who pakt uit met stevige rock, hoewel Townshend nog wel experimenteert met synthesizers. Ondermeer in het bizarre intro van 'Baba O'Riley'. Townshend had een rekenkundige methode toegepast op basis van biografische feiten van een fan (ene O'Riley) en Pete's goeroe Meher Baba en deze omgezet in muziek. Hij wilde een volledig album inspelen met deze fratsen. Gelukkig ging dat niet door.
John Entwistle verrast ons met blazers in 'My Wife', Townshend droomt van een draagbare telefoon in 'Getting Mobile', van 'Behind Blue Eyes' hoor je af te blijven en dan de ontknoping met 'Won't Get Fooled Again'. Over dat laatste nummer zou ik nog een amoureuze herinnering kunnen debiteren, maar de lezer zou alleen maar gaan geloven dat ik een ordinaire ketser ben, dus dat doe ik dan maar niet...
Ik heb het album nu een jaar, precies zoals ik hem wilde, namelijk in de Engelse persing. Die onderscheiden zich door een mooie scheiding van laag en midden. En zo'n rockklassieker verdient het om 'body' te krijgen. Ik heb hem vanmiddag even laten blazen. Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten