Singles round-up: oktober 9

Hoe kom je erbij? Deze vraag heb ik mezelf herhaaldelijk gevraagd vandaag als ik denk aan het bericht voor vanavond. Hoe ben ik aan Rarenorthernsoul gekomen? Tot zover ik weet heb ik nooit van Ebay van hen besteld, één keer via Discogs en dat is me maar matig bevallen. Toch is het in de periode van de overgang van Steenwijk naar Nijeveen als ik mezelf heb voorgenomen een Northern Soul-collectie op te bouwen dat ik op het spoor kom van Rarenorthernsoul. Misschien heb ik wel gewoon 'rare' en 'northern soul' ingetoetst op Google? Enfin, ik schrijf me meteen in voor de nieuwsbrief en deze ontvang ik inmiddels bijna dertien jaar. Doorgaans drie en soms vier keer per week. Met name de lijst van vrijdag was eentje waar ik stiekem naar uit keek: Vrijdag was de mailing van Buydiscorecords, de 'outlet' waar ze platen verkochten die nét niet goed genoeg waren voor de reguliere verkoop. Collector's items met kleine gebreken of platen die nu eenmaal niet zoveel waard zijn. Als ik alle platen zou weg halen die ik via Rarenorthernsoul of Buydiscorecords heb bemachtigd, dan zouden er enorme gaten vallen in de verzameling. De laatste jaren gebruik ik de mailing vooral als start van een speurtocht om dezelfde plaat elders goedkoper te vinden. Het biedt de laatste tijd vaker 'soul packs' aan en ik heb al eerder getwijfeld. Als ik op de foto van vorige week dinsdag een hoop Engelse persingen zie, ben ik vlug bereid. De singles zijn vanmiddag gearriveerd alleen... zonder de beloofde nieuwe re-issue. Ach, daar kan ik wel zonder leven. Omdat ik voor het einde van de maand ook nog eens iets anders wil doen dan een 'Singles round-up' ram ik ze vanavond samen in één bericht.

Ik zie meteen een aantal titels op de foto die ik met behulp van Google en 45cat kan ontwaren. Bill Moss & The Celestials is bijvoorbeeld een aanleiding om tot aanschaf over te gaan. De bestelling gaat niet van een leien dakje en ik moet een telefoontje naar Engeland er aan wagen. Steve stuurt me vervolgens een betaalverzoek en dan is het gepiept. Zelfs aan de telefoon is Steve nog een verkoper en kan niet vaak genoeg benadrukken dat het pakket driemaal zoveel waard is. Ik laat me ontvallen dat ik met name op zoek ben naar Engelse persingen en het zou zomaar kunnen dat hij een paar Amerikaanse persingen heeft vervangen door Engelse. Er zitten in ieder geval vijf bij die ik al heb.

* The Flaming Ember- Westbound No. 9 (UK, Hot Wax, 1969)
* Jimmy James- Survival (UK, Stateside, 1972)
* Jackie Lee- The Shotgun And The Duck (US, Mirwood, 1965)
* Jackie Lee- The Shotgun And The Duck (UK, Jay Boy, 1965, re: 1971)
* Music Explosion- Little Bit O'Soul (UK, UK, 1967, re: 1975)
The Flaming Ember heb ik in een Zweedse persing maar helaas is die erg zacht opgenomen. Ik hoop dat de Engelse steviger is. Jimmy James heb ik in de Belgische persing met fotohoes, maar Engelse persingen zijn altijd welkom. Jackie Lee is één van de vroegste Northern Soul-singles in mijn collectie. Ik heb de roze Contempo-raries uit 1976 met abusievelijk 1967 op het label. Hier heb ik ineens de Amerikaanse 'original' voor de koffers en de Jay Boy als extraatje in de bak met Engelse persingen. Music Explosion heb ik gewoon als Nederlandse Stateside uit 1967 maar staat, als ik me niet vergis, gewoon in de algemene jaren zestig-bakken. Deze Engelse mag uiteraard wel in de Blauwe Bak. Het is overigens opnieuw verschenen op het UK-label van smeerpijp Jonathan King. De overige vijftien ga ik wel van een luisterbeurt voorzien.

* Dave Armstrong & The One Eyed Jacks- Get Yourself Ready (US, Bang, 1967)
Een promo met witte labels in plaats van het vertrouwde geel van Bang, maar wel met de officiële b-kant. Op het label staat de datum van 5 september 1967 gestempeld. Paul Leka heeft de a-kant geschreven en is samen met ene Vantura de producent. Leka associeer ik van zijn werk met The Lemon Pipers dus dit kan zomaar eens bubblegum worden. Ja, het is een 'anything goes'-stamper zoals die in de late jaren tachtig en vroege jaren negentig opeens in de Northern Soul plek mocht in nemen. Het stampt best aardig voor de koffers maar het is niet heel erg essentieel. 'Another Lonely Day' is de b-kant en deze is meteen een stuk meer 'moody' maar het overtuigt niet erg als soul.

* The Bandwagon- Baby Make Your Own Sweet Music (UK, Direction, 1968)
Voluit Johnny Johnson & The Bandwagon maar op de Direction-singles uit 1968-69 ingekort tot The Bandwagon. Dit is uiteraard een cover van Jay & The Techniques die wel even verderop nog tegenkomen. Het origineel is op 10 november 2012 de eerste plaat die ik draai in de allereerste 'Do The 45'. Bandwagon slaat het klassieke intro over en begint rechtstreeks. Hij ligt qua tempo een aardig eindje beneden Jay & The Techniques en het klinkt aanvankelijk alsof Johnny blijft steken in het refrein. De vraag is niet welke van de twee beter is want daarmee zou ik de versie van The Bandwagon tekort doen. Op de keerzijde een andere Linzer/Randell-compositie. 'On The Day We Fall In Love' is lieflijk maar de soul ontbreekt aan deze kant.

* Jimmy Burns- I Really Love You (US, Erica, 1972)
Ik zie vanmiddag in mijn ooghoek dat de single in 1979 een heruitgave heeft gehad op Grapevine. Natuurlijk hoort daar ook een recensie bij van Blues & Soul-magazine en wat denk je? Een van de zeer weinige singles die een nul heeft gekregen. De overige reaguurders op 45cat zijn dan weer enthousiast over de b-kant dat in 1972 eigenlijk de a-kant is. Ik begin eerst met de kant die een nul heeft gekregen. Het nummer klinkt 1965 en het lijkt erop dat het toen is opgenomen, maar naar mijn weten niet in 1965 als single uitgebracht. Het is een erg gezellige Northern Soul-danser waar helemaal niks mee is. De nul is geheel onterecht in mijn boek! 'I Love You Girl' is de keerzijde en dat is een meer 'moody' gevalletje, maar heeft zelfs iets meer soul omdat het minder stampt. Prima double-sider voor mij!

* Dean Courtney- I'll Always Need You (UK, RCA Victor, 1966, re: 1975)
Tja, wat moet ik hier nu mee? 'Cracked - Good Plus', staat geschreven op het hoesje. Een 'crack' is nog mee te leven maar twee? Ik denk dat ik ze beide heb platgeslagen dus laten we voorzichtig de naald droppen. Dat is gelukt en dan opeens hebben we een hele echte Northern Soul-klassieker in eigenlijk best een acceptabele staat. 'I'll Always Need You' is overigens een vroege compositie van Leon Huff. Op de b-kant staat 'Tammy' en dat is in 1966 de eigenlijke topkant. Het stampt lekker maar nee... 'Need You' is de winnaar van deze single.

* Mill Evans- I Got It Bad (US, Sharp, 1969)
Ik kan eerst het jaartal niet vinden en wat blijkt? De 'B' en de 'M' zitten vlak naast elkaar op het toetsenbord en ik heb Bill Evans ingetoetst. Nee, deze Mill Evans maakt ook platen als Mill Edwards en Charly heeft afgelopen zomer nog een single uitgebracht met niet eerder uitgebrachte opnames. Mill is overigens de leadzanger van The Esquires en op de kant van 'I Got It Bad' staat een 'X' op het label, hetgeen betekent dat het 'Bunky's Pick' is. Wat dan weer vreemd is dat de b-kant zal worden uitgebracht op Bunky Records. De populaire radio-dj annex labeleigenaar is niet altijd even consistent. Ja okay, 'I Got It Bad' is een beetje wanstaltig. Een oudje van Duke Ellington dat de Chicago soul wordt ingetrokken maar daar geen plaats heeft. 'Don't Forget About Me' dan maar voor de variatie. Dat is een bluesy shuffle met opvallende gitaar (voor soul-begrippen wel te verstaan) maar wél de overtuigende kant van de twee.

* The Foundations- In The Bad Bad Old Days (UK, Pye, 1969)
The Foundations? Ja, ik heb verscheidene titels in de Blauwe Bak staan omdat het lekkere 'feelgood'-muziek is. Je wordt vierkant een club uitgetrapt als je dit durft te draaien op een Northern Soul-avond hoewel het danspubliek massaal op de dansvloer zal staan. Natuurlijk is het bubblegum en zijn het Engelse hits geweest maar kom op... er zijn mindere platen te bedenken dan deze 'Bad Bad Old Days'. Even checken...? Ah okay, ik blijk hem ook al in de Nederlandse persing te hebben maar deze staat in de algemene jaren zestig-bak. Deze Engelse gaat uiteraard de Blauwe Bak in.

* The Furys- I'm Satisfied With You (UK, Jay Boy, 1967, re: 1972)
Ik val van de ene verbazing in de andere. Deze Jay Boy-uitgave van The Furys kan in 'Excellent'-conditie tot wel 130 euro opbrengen in Ebay-veilingen. Hoe is het met de 'onze' gesteld? Welnu, het is een 'issue' en het hartje is uit het label geslagen. En hij is stevig gedraaid maar hiep hiep hoera... een Engelse persing overstemt het kraken wel. Hij blijft even hangen maar dat heb ik nu verwijderd als het goed is. Hij klinkt stevig gedraaid. Ik neem aan dat hij is schoongemaakt maar ik wil ook nog wel een poging wagen. Het geeft zo in ieder geval geen porem. De b-kant is idemdito. Beetje jammer want het zijn op zichzelf beide erg leuke kanten.

* Rex Garvin & The Mighty Cravers- Sock It To 'Em J.B. (UK, Atlantic, 1966)
Kijk, hier word ik nu blij van. Gewoon een originele Engelse persing uit 1966. Het is een klassiek instrumentaal stuk met ome Rex die wat losse kreten er overheen schreeuwt. Een hele echte Mod-klassieker maar feestelijk genoeg voor de Blauwe Bak.

* Jay & The Techniques- Apples Peaches Pumpkin Pie (UK, Mercury, 1967, re: 1973)
De NCRV-gids drukt in de begin jaren negentig nog de speellijsten af van onder andere Avro's 'Arbeidsvitaminen' en daar zie ik in 1991 deze van Jay & The Techniques staan. Ik denk dat het Jay van The Americans met een andere band is en dus zet ik mijn cassetterecorder klaar. Zo leer ik 'Apples, Peaches, Pumpkin Pie' kennen. Jaren later koop ik verschillende Jay & The Techniques-single maar 'Apples' blijft ontbreken. Dat is nu opgelost met deze fraaie Engelse persing. 'Contact' op de keerzijde is ook erg leuk maar 'Apples' blijft de winnaar voor mij.

* The Masqueraders- A Family (US, LaBeat, 1966)
The Masqueraders heeft een flink aantal platen gemaakt op haar eigen LaBeat-label en sommigen daarvan zijn een kapitaal waard. Met name de opvolger, 'I'm Gonna Make It/How' heeft naar verluid ruim 2700 euro opgebracht in een veiling. Van 'A Family' is niet zoveel bekend. Het is een sfeervol georkestreerde Big City-ballade. Hij gaat de hele familiegeschiedenis door en dus gaat het nummer op de b-kant verder met een 'Part 2'. Ik vind hem in ieder geval erg smakelijk!

* Bill Moss & The Celestials- Everything Is Going To Be Alright (US, Bilesse, 1970)
Greg Belson is onder andere een verzamelaar van platen op het Bilesse-label en heeft al eens een special gedaan. Dit plaatje van Bill Moss & The Celestials zal later in 1970 heruitgebracht worden op het nieuwe Westbound-label. Ik zie wat overeenkomsten tussen de verschillende singles en kan het zijn dat heer Jeffries heeft gedacht aan de Bill Moss op Pama toen hij Rex Garvin in dit pakket stopte? Dit is namelijk de gospelartiest Bill Moss en 'Everything' is stijlvolle gospelsoul. Op b-kant hebben we de zakjapanner nodig: 'One Hundred And 44 Thousand'. Het is meer upbeat gospelsoul, zeker niet slecht maar het mist de klasse van de a-kant. Helaas nog erg ondergewaardeerd want op Discogs blijkt de Westbound meer in trek en brengt niet meer dan twintig dollar op in nieuwstaat.

* The Orlons- The Conservative (UK, Cameo-Parkway, 1962)
Ik onderbreek deze 'Singles round-up' voor een uitzending in het kader van de zendtijd voor politieke partijen. Of... heeft 'The Conservative' stiekem niks met politiek te maken? In Engeland heb je eigenlijk twee smaken: 'Labour' en 'Conservative'. Die voeren de lijst aan in de verkiezingsstrijd, hoewel er nog 'Liberal-Democrats' zijn en de voortzetting van de Brexit-partij van Nigel Farage. Maar... met wat voor verkiezingsbelofte gaat The Orlons ons verrassen? Nou, de zangeres zegt van zichzelf dat ze behouden is in de liefde. Het maakt haar nogal besluiteloos op een dansavond om zomaar op iemand af te stappen. Het is een beetje een trage danser maar de Engelse persing geeft de doorslag. 'Don't Hang Up' is meer een upbeat danser en de meer interessante kant. Het klinkt wel oud als Methusalem maar gezellig genoeg!

* Pauli Sanders- Help Me To Live (US, MGM, 1969)
De a-kant is spannend qua arrangement maar daar houdt het ook meteen mee op. Ietwat uptempo coupletten en een walsend refrein met aanzwellend orkest. 'Tears In My Heart' is ietsje soulvoller maar het houdt niet over. Binnen twintig singles mag er best een misser zitten en dit is er eentje van. Ik denk dat ik hem vanwege 'Tears' nog wel in de koffers ga zetten.

* Bob Wilson- In The Midnight Hour (US, Sound Stage 7, 1966)
* Bob Wilson- Suzy's Serenade (US, Sound Plus, 1966, re: 1972)
'Suzy's Serenade' ken ik van de 'Northern Soul Jukebox'. Bob Wilson is in dit geval een toetsenist uit Detroit en 'In The Midnight Hour' klinkt als Ramsey Lewis Trio maar dan met extra fluit. 'Conception' op de b-kant beukt ook wel fijn maar het is niet heel bijzonder. 'Midnight Hour' is dé kant van de Sound Stage 7. 'Suzy's Serenade' is een bonafide Northern Soul-klassieker. Is het een elektrische klavecimbel of wellicht een vroege synthesizer op dit nummer. Geen idee overigens of er elektrische klavecimbels bestaan? De b-kant heet 'After Hours' en klinkt ook zo. De kroeg is eigenlijk dicht maar de huispianist blijft maar loungy en jazzy door pingelen.

Al met al ben ik erg tevreden over dit pakket!