Singles round-up: oktober 1

Het is vandaag net even alsof het 2014 is in plaats van 2024. Ik lig nog heerlijk te dromen, hoewel het niet over het fijnste onderwerp is, als ik plots wakker schrik van de deurbel. Het is de postbode met een pakket. Ik verwacht eerst dat dit het pakket van Juno moet zijn, maar nee... Daar zit een plaatje in dat ik ontzettend graag deze zaterdag zou willen draaien. Tot mijn grote verrassing is dit het pakket van Mark. Pas een week geleden afgerekend en waarschijnlijk maandag op de post gegaan en nu al in Uffelte. Normaal gesproken doe ik de 'Singles round-up' op alfabetische volgorde van de bands en artiesten. Omdat ik al een paar weken bezig ben met 'The 2024 Collection' doe ik ditmaal de singles op alfabetische volgorde van de platenlabels. Dan zijn er achttien (of eigenlijk zeventien) die vóór MCA zitten en veertien erna. Ik begin de 'Singles round-up' met twee afleveringen van negen en na het weekend twee van zeven. In dit eerste deel klimmen we van Alithia naar Capitol.

* Barbara Jean English- So Many Ways To Die (US, Alithia, 1972)
Mark adverteert deze single op een zonnige maandagmiddag in augustus. 'Niet bepaald een plaat om zo'n stralende dag mee te beginnen', is zijn reactie. Ik heb eveneens de merkwaardige eer om de 'Singles round-up' af te trappen met deze weinig opbeurende titel. Ik hoef de plaat dan niet eens te beluisteren om meteen in te zetten. Het heeft vandaag als gevolg dat 'All This' niet uit mijn hoofd is te meppen. Ik kan mindere oorwurmen bedenken dus je zult mij niet horen klagen. Alithia-styreen is sinds 'All This' en de a-kant 'I'm Living A Lie' berucht in mijn boek en ook het intro van 'So Many Ways To Die' klinkt een beetje 'smerig'. Als de dynamiek in de plaat zakt, scheelt het niet alles. Barbara Jean heeft zoveel pure emotie in haar stem dat ik een half uur zou kunnen luisteren naar deze plaat. Maar nee Babs, zuipen is niet de beste manier om een levenseinde te bereiken. Ah, het blijkt de demo te zijn en ik heb zojuist integraal de mono-versie beluisterd. Stereo klinkt iets minder 'smerig' maar héél eerlijk geef ik een lichte voorkeur aan de mono-kant.

* Funder Cooper- Don't Want To Be Free Of Your Love (US, Allon, 1979)
Je zou verwachten dat onderhand alle muziek wel te vinden is op Youtube. Behalve dat een aantal artiesten en platenlabels dwars liggen, is nog altijd niet alles geüpload. Neem deze van Funder Cooper. Ik moet het doen met de minimale opname vanaf de Numark PT01 van Mark. Toch hoor ik al aardig snel dat dit een fijn plaatje is. Het komt duidelijk uit het zuiden van de Verenigde Staten en het zou me niet verbazen als Funder zijn roots in de blues heeft. Met dameskoortje en blazers wordt het uiterst swingende Southern Soul. Toch best een klein beetje een 'oddball' hoewel de opname van hoogstaande kwaliteit is. 'True True Love Will Never Go' is beduidend rustiger en Funder klinkt hier meer bluesy. Ik hou het bij de a-kant!

* The Virginia Wolves- Stay (bootleg, Amy, 1966, re: 198?)
Deze plaat heeft een Engelse uitgave gekregen welke vrij lastig is om te bemachtigen. De originele Amerikaanse Amy heb je al voor een paar tientjes. Ik heb dus geen flauw idee waarom dit plaatje een bootleg moest hebben. Het label oogt als een reguliere Amy-promo maar alleen zijn deze niet in lichtblauw uitgevoerd. En dat maakt het verschil tussen een counterfeit en een bootleg. The Virginia Wolves voert het origineel van Maurice Williams & The Zodiacs flink op en maakt het geschikt voor de Northern Soul in Engeland. Het is op zichzelf niet wereldschokkend maar wel een gezellige danskneiter uit de jaren zestig. 'B.L.T.' op de andere kant is eveneens een aardige danser. Hij bestelt voor zijn lunch een 'B.L.T.' en laat ons pas in het refrein weten wat het is: 'Bacon, lettuce and tomato'. Eet smakelijk, maar ik hou het bij 'Stay' voor de gein.

* Sam & Dave- Everybody Got To Believe In Somebody (US, Atlantic, 1968)
In de inleiding noem ik al dat achttien of eigenlijk zeventien platen vóór MCA vallen in het alfabet. Mark noemt dit een essentiële plaat en tot mijn verbazing zie ik dat ik de single nog niet heb. Een paar weken later arriveert het pakket van Albert en dat bevat een Europese persing. Ik heb nog even getwijfeld om deze te 'cancellen' maar omdat de Europese toch niet helemaal lekker klinkt, besluit ik deze in de lijst te houden. Dit exemplaar komt zelfs met twee originele jukebox-strips. Het plaatje is helemaal nieuw en klinkt dan ook beter dan die van Albert. Goed gegokt dus! Die andere is al voorbij gekomen in de serie en hoef ik niet nog eens te draaien. Ik geloof de b-kant hier wel. Ik ben per slot van rekening ook niet de grootste fan van Sam & Dave.

* Dwight S. Morgan- Down On Love (US, Black House, 1988)
Weer zo'n typisch plaatje uit de eind jaren tachtig. Een getalenteerde zanger met een overdaad aan synthesizers die probeert een plaatje te maken dat direct geknipt is voor de Amerikaanse radio. De cowbell en een paar vreemde harmonieën trekken de plaat de obscuriteit in. Dwight is vast erg tevreden geweest over de plaat maar bij mij gaat hij onder het kopje 'oddballs'. 'Working Girl' is de eigenlijke a-kant en dat begint met een weinig digitale telefoon. Het intro is al lachen, gieren en brullen. Dwight komt thuis en verwacht dat er eten op tafel staat. Maar nee hoor, zijn mopje heeft de halve dag in bed gelegen en voortdurend met haar vriendinnen gebeld. Het wordt dus tijd om het wicht een enkeltje arbeidsbureau te geven. 'Working Girl' is iets meer upbeat en daardoor ook meteen minder 'oddball'. Ik vind ze beide hun eigen charme hebben.

* Barbara Mitchell- I Won't Change (US, Brown Bag, 1984)
We blijven in hetzelfde decennium voor opnieuw een plaatje op een onafhankelijk label. Brown Bag houdt huis aan Burbank Boulevard in North Hollywood. 'I Won't Change' begint opgewekt met mondharmonica en een zonnige beat. Ook deze Babs heeft een stem waar ik wel soep van lust. Het heeft een prettige 'hook' en de mondharmonica maakt het helemaal af. Een overheerlijk nummer, maar... het is de b-kant. 'I Don't Want To Know Why' is echter een pure ballade. Wel weer de bijzonder aangename stem, hoewel de ballade een beetje kleurloos is.

* Calvin Davis- Train Ride To Nowhere (UK, Bulldog, 1978)
Een Engelse productie dat er geen gras over laat groeien. Het is 'in-your-face' disco. Zeker niet onaardig maar ook niet heel erg essentieel in mijn boek. Leuk voor erbij en zeker met de Engelse collectie in het achterhoofd. De b-kant is een pure ballade maar ook dat doet de grond niet schudden. Ik reken het tot een kassakoopje.

* Jerome Jackson- I Never Believed In Love (US, Camerica, 1980)
Dit moet één van de allerlaatste, zo niet de laatste, productie zijn geweest van Van McCoy. Hoewel hij dan vast nog niet weet dat zijn aardse leven spoedig voorbij zal zijn, laat hij de wereld nog eenmaal horen hoe 'Van McCoy-magic' klinkt. Het is een ballade met een hemels orkest en een prachtige productie. Zelfs met zangeressen die nog even The Soul City Symphony in herinnering brengen. Op Discogs wordt deze Jerome Jackson geplaatst onder J.J. Jackson maar wie de oren schoon maakt, kan horen dat dit twee verschillende zangers zijn. Het heeft evengoed een half jaar geduurd om deze plaat uit te brengen want Van is op 6 juli 1979 overleden en de Camerica verschijnt pas in de eerste maanden van 1980. Dit is de promo met hetzelfde nummer in mono op de keerzijde.

* Bill Cosby- Boogie On Your Face (US, Capitol, 1977)
'Fun freebie!', heeft Mark op het hoesje geschreven. Ik schrik me een hoedje als ik een plaat van Bill Cosby in het pakket vind. Bij nader inzien heb ik 'Little Ole Man' al in de Engelse bak staan, Bill's persiflage van Stevie Wonder's 'Uptight'. De patatgeneratie groeit op in de jaren tachtig met The Cosby Show op de televisie. Wat ik me ervan kan herinneren dat ome Bill aan het einde van de show met zijn kids om hem heen altijd even een morele boodschap pompte in de finale. Het zal de reden zijn geweest voor de NCRV om het uit te zenden in ons land. Ik neem aan dat het vervolg van Cosby bekend zal zijn? Ik ben tegen iedere vorm van gedwongen seks of een uitnodiging daartoe, maar heb niet zoveel met het 'cancellen'. Met als resultaat dat ik nog wel een plaat van Bill Cosby kan opzetten. Maar nu? Een 'fun freebie'. Wat is dit in hemelsnaam? Nou, precies wat je kan verwachten. Cosby neemt de disco op de hak. 'What's In A Slang' blijkt de leukere kant te zijn, het is iets minder overdreven dan 'Boogie'. Hij gaat hier het woordenboek van de druggebruiker door.