'Wanneer komt Gerrit nu met dat verhaal over zijn wandeling?'. Ik hoop dat ik jullie niet teveel in spanning heb laten zitten. De conclusie is dat ik zondagmiddag een héérlijke wandeling heb gemaakt. Helaas is de batterij van de camera na één foto meteen leeg en ik heb even geen nieuwe batterijen op voorraad. Ik kom op de heide zelfs terecht in de schaapskudde en had mooie plaatjes kunnen schieten. Helaas, het blijft bij woorden op papier, maar dan opnieuw...? Er is eigenlijk niet zoveel te vertellen over de wandeling buiten dat ik me erg goed heb vermaakt voor 2,5 uur in het bos en op de heide. Liever deel ik dan de singles uit Dedemsvaart door tweeën. De maand oktober is heel erg een 'Singles round-up'-maand geworden en zo ga ik hem ook besluiten. Vandaag twee delen van de singles die ik twee weken geleden in Dedemsvaart heb gekocht. Een aantal daarvan zijn al in een Blauwe Bak-'Singles round-up' terecht gekomen, nu de overige singles. Ik presenteer jullie eerst tien singles en in het volgende deel negen. De apparatuur mag aangezet worden.
* Adrian Baker- Sherry (UK, Magnet, 1975)
In 'Therapeutisch bewegen' heb ik al iets geschreven over deze fietstocht. Het is de woensdag na de begrafenis en het belooft de mooiste dag van de week te worden. Achteraf gezien moet het zijn meerdere erkennen in de vrijdagmiddag, maar het is nog altijd erg fraai fietsweer. Ik heb het idee om weer eens naar Hardenberg te gaan en nu wel op tijd bij de kringloopwinkel te zijn. Toch raak ik al laat op pad en ben rond een uur of drie in Dedemsvaart. Daar kan ik de verleiding van een kringloop niet weerstaan en verlies daar zo een uur. Ik ben uiteindelijk Hardenberg wel gepasseerd maar vrees dat de winkel al dicht is. Spijt? Allesbehalve! Ik moet hoognodig terug naar de winkel in Dedemsvaart om door alle singles te gaan. Een paar verrassende Northern Soul-vondsten alsook veel Engelse persingen. Adrian Baker is daar eentje van. Een plaatje dat ik heb leren kennen dankzij de Seventies-shows want het is een redelijke Engelse hit geweest. Baker heeft precies dezelfde falsetto als Frankie Valli en presenteert de oude Four Seasons-hit op een reggae-ritme. Dat laatste is een kleine gimmick want overigens zit Baker vooral in de té vrolijke pop-hoek van het muzikale spectrum.
* Cardinal Point- Come On And Say It (NL, Philips, 1972)
In de week dat mijn broer is overleden is ook Hans Van Hemert ons ontvallen. Een man die anders zeker wel een klein eerbetoon had gekregen op Soul-xotica, want hoe zou de Nederlandse muziek eruit hebben gezien zonder Van Hemert. Hij is eveneens verantwoordelijk voor de hits van Cardinal Point en schrijft en produceert dus ook dit 'Come On And Say It'. Ik heb hem zondagavond gedraaid in 'The Vinyl Countdown' en het is een klein beetje glamrock-achtig met een bubblegum-refrein.
* Tina Charles- Dr. Love (NL, CBS, 1976)
Ook deze is van de partij in de show van afgelopen zondag. Klassieke disco en opnieuw één van de leukere platen van Tina Charles. Er is verder niet zoveel te vertellen over de plaat en gezien ik nog zeven singles heb te gaan in deze aflevering?
* Eurythmics- It's Alright (UK, RCA, 1985)
Ik moet bekennen dat de titel me niet zoveel zegt als ik deze single tegenkom maar nu ik het hoor? Jaaa, dit is een lekker plaatje van Eurythmics en fijn om deze eens in de collectie te hebben. Als bonus ook nog eens in een erg fraaie Engelse persing met betoverende stereo. Annie's stem zit op verschillende kanalen en de plaat is keurig behandeld door de vorige eigenaar.
* Steve Hackett- Hope I Don't Wake (UK, Charisma, 1981)
In mijn jeugdjaren zit ik op muziekles. Ik begin met een cornet maar deze wordt al snel ingeruild voor een bariton tuba omdat ik een flinke luchtvoorraad blijk te hebben. Omdat ik dit moeilijk kan controleren wordt het op de cornet al gauw té schel. Eens per week tref ik de muziekleraar, meneer Hibma, in een zaaltje in het dorpshuis en nemen we het huiswerk door. Alhoewel? In de vroege jaren negentig worden het meer praat- dan speelsessies. Hij merkt dat ik mijn interesse verlies voor de blaasmuziek en me meer verdiep in de oudere pop- en rockmuziek. Hij begint meteen over Steve Hackett. Ik schaf ooit nog eens 'Please Don't Touch' aan uit 1978 maar kan niet zoveel met de muziek van meneer Hackett. De vroege Genesis heeft daarentegen wel mijn interesse en hij vindt het erg interessant dat ik 'fan' ben van The Moody Blues. Wat zou er van hem zijn geworden? Maar eens opzoeken op Facebook. Hij schiet me meteen te binnen als ik deze single tegen kom in Dedemsvaart. Het gezongen intro doet vermoeden dat er wel eens een 'anthemic' rocknummer schuil kan gaan, maar dat is het niet echt. Het is wel prettige muziek maar niet bepaald hitparadewerk. Het klinkt een beetje té ouderwets als je het vergelijkt met platen van zijn oud-collega's Peter Gabriel en Genesis.
* The Hollies- Wiggle That Wotsit (NL, Polydor, 1976)
The Hollies heeft het halverwege het vorige decennium even zwaar met het aanpassen aan nieuwe muziektrends. Hoewel in Amerika de softrock floreert en The Hollies daar zonder al teveel aanpassingen tussen zou kunnen, forceert de groep uit Manchester zich in alle bochten om met haar tijd mee te gaan. 'Wiggle That Wotsit' is een poging om mee te gaan in de funky disco-trend van dat moment. Met de nodige humor natuurlijk want 'Wiggle That Wotsit' is niet een beetje 'tongue-in-cheek'. Muzikaal hebben ze beslist betere dingen gedaan en toch hoort dit ook thuis in de bloemlezing over de band.
* Ketty Lester- Love Letters (UK, London, 1962)
In Mossley heb ik enige tijd een oude pickup met een platenwisselaar. Voor iemand die staat te dromen bij een jukebox is dit de volgende grote wens. Ik gebruik het ding vaak als ik aan het werk ben. Een hoop favoriete singles 'in de wacht' en het is iedere keer weer genieten als de plaat is afgelopen en de volgende op de schijf wordt gekwakt. Enkele companions hebben een bloedhekel aan het ding. Op een zekere dag wordt hij van me afgepakt omdat 'het getest moet worden'. Het ding gaat bij hen rechtstreeks de container in. Ketty Lester komt van een eigenaar (m/v) met dat systeem want het heeft de zachte 'pleisters' op het label. Deze moeten voorkomen dat het vinyl het vinyl van de vorige plaat aanraakt. Dat is waarschijnlijk wel gelukt, alleen heeft dezelfde eigenaar de inhoud van de spaarpot op de toonarm geplakt. Ach, niet flauw doen! Voor een plaat van 62 jaar oud klinkt hij best behoorlijk. Het blijft een prachtige ballade.
* John Miles- Slow Down (UK, Decca, 1976)
* John Miles- Fella In The Cellar (NL, Decca, 1979)
Gelukkig word ik niet meer dagelijks of wekelijks bloot gesteld aan Sky Radio en hoef zo niet iedere dag opnieuw 'Music' te doorstaan. Heeft John Miles nog iets anders gedaan dan 'Music'? Ik denk van wel! Zijn plaatjes uit de vroege jaren zeventig zullen twintig jaar later onderdeel worden van de 'anything goes'-Northern Soul. Het zijn springerige popplaatjes die in in de verte iets weg hebben van Northern Soul. In 1976 maakt hij maar liefst twee elpees: 'Rebel' met 'Music' en 'Strangers In The City' met 'Slow Down' als eerste single. 'Slow Down' is funky disco en lijkt qua productie iets op de latere platen van Dan Hartman. Echt iets héél anders dan 'Music' maar erg lekker! Hoewel het 1976 op de labels heeft staan, verschijnt het niet eerder dan in april 1977. De plaat is overigens geproduceerd door Rupert Holmes. In 1979 is Alan Parsons de producent en 'Fella' is meer in de klassieke pop zoals 'Music' maar dan minder pretentieus. Het is fraaie melodieuze rock zoals we dat gewend zijn van zowel John Miles als Alan Parsons.
* The Motions- Miracle Man (NL, Decca, 1968)
Buiten de Northern Soul-verrassingen ook een paar opvallende Nederbeat-dingen. Helaas geen fotohoes voor deze en een beetje een vervelende 'skip' in het intro, maar een single die ik niet iedere dag tegenkom. Het is voor The Motions het hoogtepunt van de flowerpower. Alle studio-effecten uit deze periode komen samen in dit nummer. Ik ga binnenkort echt eens terug naar Dedemsvaart om de andere singles te checken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten