Het ei van Tara

Helaas, het Spaanse pakket is nog niet gearriveerd. De track-and-trace van het Spaanse bedrijf toont een rood kruis bij 'out for delivery' en dat is iets dat de verkoper ook niet weet te verklaren. Bij het kruis staat de dag van 30 oktober en een tijd op de middag als ik wel thuis ben. Enfin, ik besluit deze maand voor de variatie eens niet met een 'Singles round-up', maar wat dan? Ik geloof dat het idee een maand geleden door mijn hoofd is geschoten. En heb ik er ook niet aan gedacht tijdens de wandeling in Denemarken op de donderdagmiddag? Iets 'onschuldigs' om over te schrijven op Soul-xotica? Sinds 2017 ga ik zeer onregelmatig twintig jaar terug in de tijd. Het begint met het verhaal van Ruigoord en het kraken in Amsterdam en gaat verder via Engeland naar het zwerven door Brabant en het noorden van ons land. Ik heb niet na gekeken wanneer ik voor het laatst een bericht over twintig jaar geleden heb gedaan, maar nogmaals... het is een zeer onregelmatige rubriek. Twintig jaar geleden is het oktober 2004 en daar kan ik wel een 'gezellig' boompje over op zetten. Op een dag word je wakker en weet je het: België!

Vluchtpogingen. Zo worden ze vaak genoemd door mijn moeder maar ik probeer dat altijd te bestrijden. Nu is het dan ruim twintig jaar later en denk ik er nog eens over na. Misschien had ze tóch wel gelijk? In de Emmaus in Engeland wordt gesproken over 'itchy feet': Jeuk aan de voeten. Vandaar dat het in Mossley een komen en gaan is en in veel gevallen weer een wederkomst en ook weer een spoedig afscheid. Ik heb echter binnen Engeland nooit de drang gevoeld om me te verplaatsen naar een andere gemeenschap. Als ik in 2003 mijn huisje accepteer aan de Rembrandtstraat schiet het nog eens door mijn hoofd. Ik ga nu immers wel 'settlen' en kan niet meer zo eenvoudig de boel de boel laten en naar Engeland toe gaan. In 2004 heb ik al geaccepteerd dat het zo is. Ik ben gelukkig met mijn eigen stekje en leer opnieuw wat privacy is. Ongegeneerd in je blote kont vanuit de douche door het huis wandelen bijvoorbeeld. Dat heb ik een hele tijd niet gekund en, hoe gek en klein ook, is iets dat ik niet snel kan inwisselen. We hebben het over 2004. Het jaar dat begint met 'Sideburner' op 'rockandrollPUNTnl' en een nieuwe interesse voor garagerock. In maart 2004 heb ik een hele eigenwijze elpee op de kop getikt omdat ik die ochtend een brief heb gehad van de energieleverancier. Ik heb veel teveel betaald voor mijn stroom in 2003 en krijg een flinke hap terug. Dat is een excuus om het album van Fursaxa mee te nemen vanuit de platenzaak en thuis te wennen aan de vervreemdende psychedelische klanken. Internet is dan nog vrij onschuldig en meer direct. Al snel wissel ik emails uit met de artieste in kwestie.

De vraag is alleen...? Wanneer komt Tara Burke alias Fursaxa eens naar Europa en dichtbij genoeg voor mij om een optreden bij te wonen? In de zomer van 2004 laat ze me weten dat ze bezig is aan een Europese tournee samen met een Engelse folkzangeres. De laatste is geboekt als internationale 'headliner' op een festival in Vlaanderen en ook Fursaxa mag haar kunsten tonen. Ik zoek Belsele eens op op een kaartje. 'Nee, dat is té ver weg', is mijn eerste gedachte. 'Of toch niet?', denk ik twee weken later. Het weekend breekt aan van het festival. Op zaterdagavond ga ik naar De Buze en kom volgens traditie zéér vroeg in de ochtend terug en natuurlijk zo lam als een dubbeltje. 'Helaas Fursaxa, het wordt hem niet', zeg ik hardop als ik ga slapen. Toch komt er niets van het slapen en zit ik een half uur later alweer in de kleren in de kamer. Wat? Gaan we tóch?

Op de rechtstreekse trein van Zwolle naar Roosendaal, vanuit daar met het boemeltreintje naar Antwerpen en in Sint Niklaas overstappen op de stoptrein naar Belsele. Vanaf het station is het vijf minuten lopen naar de locatie van het festival. Ik ben er rond een uur of vier. Het is een soort van benefietfestival voor een biologische boerderij of iets in die trant. 'T Ey steunt de boel met het beschikbaar stellen van haar muziekclub en Sharron Kraus uit Engeland wordt geboekt omdat ze net in de buurt is. Als bonus heeft het dus Fursaxa op het programma staan. In Belsele kan ik eindelijk gaan werken aan de 'hair of the dog' en laat me de Belgische biertjes wel smaken. Die avond ontmoet ik voor het eerst Tara. 'Wow', roept Sharron uit. 'Je hebt een fan die zomaar een halve dag voor je in de trein gaat zitten'. Een fan? 'Hij heeft anders in een recensie geschreven dat mijn muziek geschikt is als wapen tegen lastige buren'. Ja, dat is ook waar. Ik krijg van Tara de toestemming om haar show op te nemen met minidisc, maar de Vlaamse geluidsman wil daar niets van weten. Tara doet één stuk van twintig minuten met minimale instrumenten plus een Line 6-sampler. Het instrumentarium moet in een rugzak passen want zij en Sharron 'zwerven' van podium naar podium, verblijven in hostels en doen afwaswerk als ze geen optredens hebben. Ja en dan...? Dan is het natuurlijk té laat om nog op de trein te stappen richting huis. Dan komt er een stukje drama bij in het spel en heeft het zoals altijd weer resultaat. Er is een journalist die me besluit mee naar huis te nemen. En zo geraak ik (om het op zijn Vlaams te houden) in Sint Niklaas en ben daar vervolgens een paar dagen niet weg te slaan.

De maandag, dinsdag en woensdag 'woon' ik in Den Denker, een café in het centrum van Sint Niklaas. Het is het café waar W. en ik de rest van onze vakantie in 2007 in rook zien opgaan. Palm heeft een actie met spaarkaarten voor kussenslopen: 'Uit' en 'thuis'. Ik heb een kleine collectie kussenslopen verzameld in zestig uren. De eerste avond ga ik mee met een barkeeper en kan op de bank slapen. De volgende dag ga ik mee met een lokale kunstenaar die me laat weten dat hij me die middag niet opnieuw in de stad wil treffen. Dat gebeurt wél en het is pas woensdagmiddag tegen de avond dat ik terug ga naar Steenwijk. Ik had nog veel langer kunnen blijven maar er zou alleen maar meer kapot zijn gegaan. En dan heb ik het voornamelijk over vriendschappen, maar ook lichamelijk is het niet vol te houden.

'Ik heb getwijfeld over België', aldus Het Goede Doel. Toch is dat bij mij niet van toepassing. Ik heb getwijfeld over Polen ('daar gaat het zo goed'), maar anno 2004 heb ik mezelf tevreden gesteld met Steenwijk. Als België dan toch in mijn leven komt is er geen sprake van twijfelen, maar van een plots opkomende verliefdheid welke ik moet vieren. Dat resulteert erin dat in 2005 weer terug naar België ga en dat ik ook een aantal jaren mijn vakanties heb gevierd in Vlaanderen. Mijn volgende bezoek aan België heeft ook van alles te maken met Fursaxa, wellicht dat ik daar in februari nog eens op terug kom!

De foto toont een stukje van de bar en de feestzaal. Het is een vrij recente foto van de Facebook-pagina van de club en volgens mij is er helemaal niets veranderd aan het interieur. Ik voel me er meteen weer thuis!