Singles round-up: oktober 4

Net weer eens geproest. Dat is de afgelopen dagen begonnen. Ik voel me niet verkouden of heb last van een volle neus en toch zo nu en dan proesten. Er zijn verschillende momenten die ik kan aanwijzen in Denemarken dat ik eenvoudig verkouden had kunnen zijn, maar daar heb ik zaterdag of zondag nog geen last van. Enfin, ik heb vandaag een echte rustdag gehad na een zéér actieve woensdag. Omdat ik van plan ben om morgenmiddag ook een fietstocht te maken, bewaar ik het verhaal voor in het weekend. Ik ben ook nog eens tegen dertig singles aan geknald en dus kan ik vrolijk verder met de 'Singles round-up'. Ik ben in eerste instantie van plan om verder te gaan met de singles van Mark, maar ga dan even rekenen. Ik wil graag alle nieuwe aanwinsten die komend weekend aan bod komen in Do The 45 alvast even beluisteren en dan kunnen de singles van Mark even wachten. Ik trap af met een single uit Havelte van twee weken geleden en elf uit Dedemsvaart van gisteren. Het zijn potentiële singles voor de Blauwe Bak. Daarna vervolg ik met de nieuwe releases en heruitgaven. Nu eerst de oudjes!

* Percy Sledge- It Tears Me Up (NL, Atlantic, 1966)
De kringloop in Havelte is negen van de tien keren niet veel soeps als het aan komt op platen. Toch zijn er momenten. Dan denk ik met name aan de dag dat ik de sleutel van Uffelte in ontvangst neem en na afloop tegen een zeer fraaie partij singles aan loop, allemaal uit 1969 en 1970. Daarna is er nog eens een fraai partijtje geweest. Toch loop ik geregeld even binnen omdat de rest ook altijd zeer de moeite waard is. Zo ook twee weken geleden. Ik kom niet voor platen maar zie tot mijn grote vreugde een bakje met singles staan. Een aantal 'voor de heb', één regelrecht collector's item en een single van Percy Sledge welke ik nog niet heb. Het blijkt de opvolger te zijn van 'When A Man Loves A Woman' maar waarvoor de hitparade té hoog gegrepen is. Het is nog maar sinds een paar jaar dat ome Percy niets verkeerd kan doen bij mij. 'It Tears Me Up' is een héérlijk nummer in de Percy Sledge-traditie. Behoorlijk 'deep' gezongen en met de vertrouwde Quin Ivy-sound van de begeleiding. Op de b-kant zit een Engelse sticker van 'Sample record not for sale'. Had Polydor geen Nederlandse stickers hiervoor? 'Heart Of A Child' is meer upbeat en opgewekt. Een prima 'double-sider' deze single hoewel ik Percy toch liever hoor in de ballads. Toch bestaat de kans dat ik 'Heart' ga gebruiken voor zaterdag!

* Gladys Knight & The Pips- Love Finds Its Own Way (US, Buddah, 1975)
Op het label staat 'It's', maar dat heb ik even aangepast. Service van de zaak. De uitvoerige beschrijving met het oorspronkelijke doel krijgen jullie naar verwachting deze zondag maar ik kan verklappen dat de fietstocht over Dedemsvaart is gegaan. Eigenlijk kijk ik daar al stiekem rond voor een kringloopwinkel aan de doorgaande weg en zie dan een bordje welke me een industrieterrein op stuurt. Ik kom terecht bij 'Robin Hoed' en val van de ene in de andere verbazing. Hij heeft naar schatting een kleine duizend singles staan en ik ga binnenkort terug om ze allemaal te bestuderen. Het kan wel eens de moeite waard worden? Verderop treffen we twee échte Northern Soul-klassiekers dus wie weet wat er nog meer staat? Deze single van Gladys mag er ook weer zijn. Weer? Tja, Gladys kna geen verkeerd doen bij mij en dus ben ik erg gelukkig met deze single. Het is styreen maar klinkt niet mishandeld. Het is een pure ballade en op de flip is het meer upbeat werk van Gladys en haar Pips. 'Better You Go Your Way' is aardig maar niet essentieel. Ik hou het bij de a-kant.

* Johnnie Taylor- Keep On Dancing (NL, CBS, 1978)
'Disco Lady' ligt er uiteraard ook met 'You're The Best In The World' op de b-kant. Een single die in Engeland gestaag in de lift zit maar nog niet het prijsniveau van Spooky & Sue heeft bereikt of zal bereiken. Ik laat ze dus liggen voor de andere liefhebbers. Ik kijk bij deze single ook stiekem uit naar de b-kant. 'I Love To Make Love When It's Raining' klinkt als een variatie op een thema. Op een andere single zingt Taylor juist dat het 's ochtends vroeg de beste tijd is als de tv op grijs is gegaan. 'Keep On Dancing' is 'in-your-face' disco zoals verwacht. De b-kant is meer stijlvol met een fraai arrangement. Definitief de betere kant ook al moet deze nog een beetje wennen bij mij.

* Timi Yuro- Interlude (NL, Liberty, 1968)
Op zichzelf goed gegokt! Ik kijk naar de b-kant en denk even dat ik hem al heb, maar nee... ik ben in de war met 'Something Bad On My Mind'. Tja, Timi Yuro met een single uit 1968. 'Something Bad On My Mind' is niet wereldschokkend en wat kan ik hier verwachten? 'Interlude' is een bak violen met Timi's onmiskenbare stem. Het is sfeervol maar net als 'Something Bad On My Mind' niet meer dan gewone pop. Toch wel van het fraaiste soort. De b-kant heet 'I Must Have Been Our Of My Mind'. Ach vooruit, nog een correctie dan! Dat hoort 'Out' te zijn en verwar ik even met 'Something Bad On My Mind'. Dit klinkt méér de traditionele Timi Yuro en hopelijk gaat het nog groeien en toont ze ons de binnenkant van haar ziel. Ze komt iets meer los maar het blijft allemaal binnen de perken. Wel weer een prachtige anti-climax in de finale. Ik wil dit wel een kans geven in de Blauwe Bak.

* Helen Shapiro- Can't Break The Habit (NL, Papillon, 1977)
Nu heb ik echt geen idee wat ik kan verwachten. Helen Shapiro met een Russ Ballard-compositie en geproduceerd door Colin Frechter. Ik durf het wel te gokken. Het is zeer aardige discopop met een speelse productie en een iets meer volwassen klinkende Helen. Iedere andere zangeres zou, hup, de Gele Bak zijn in gegaan maar ook bij deze neig ik naar de Blauwe Bak. Ik kan immers in december altijd nog anders beslissen? Op de flip staat een eigen compositie van Helen genaamd 'For All The Wrong Reasons'. Iets meer ingetogen dan de a-kant maar zelfs stijlvoller dan 'Habit'. Het is definitief! Helen gaat even logeren in de Blauwe Bak.

* The Rob Hoeke Rhythm & Blues Group- When People Talk (NL, Philips, 1966)
Eigenlijk is 'When People Talk' de b-kant van de single maar wel degene die de Top 40 heeft gehaald. Het is de opvolger van 'Margio' en in geval van de rhythm & blues leunt dit meer tegen de Amerikaanse garagerock dan de soul. Gewoon voor de Gele Bak dus? 'Rain, Snow And Misery' is eenzelfde laken een pak, méér een garagerock-stamper. Het is niet de enige Nederbeat-nugget die ik ben tegen gekomen en dus opnieuw een reden om snel weer eens naar Dedemsvaart te gaan!

* The Equals- Soul Brother Clifford (NL, President, 1970)
Ik heb 'Give Love A Try' en 'Black Skin Blue Eyed Boys' in de Blauwe Bak staan en dus wil ik deze single een kans geven. 'Soul Brother Clifford' is echter net zo pop als de grote hits van de band. De b-kant is van de hand van de gebroeders Gordon en is meer rock'n'roll-achtig. Ik vrees dat deze ook de Gele Bak in gaat.

* The Playthings- Stop What You're Doing (UK, Pye, 1973)
De eerste van twee absolute Northern Soul-klassiekers is eentje die ik al heb. Dit exemplaar ziet er echter wel smetteloos uit en ik zal even moeten kijken en vergelijken met de oude. De single die afvalt komt automatisch in de Gele Bak, want ja... goed beschouwd is het pure pop. Ik denk dat deze in ieder geval beter is dan de oude. Biddu gaat een jaar later veel geld verdienen aan de kungfu-rage met Carl Douglas, hier lijkt het alsof hij recent een Northern Soul-club heeft bezocht. Het klinkt als een 'girl group'-dingetje uit de jaren zestig maar dan met een solide jaren zeventig-productie. Ik heb hem in ieder geval altijd erg leuk gevonden, maar met soul heeft het niets van doen.

* Lloyd Miller- Love Grows (NL, Trojan, 1978)
Ik heb van Lloyd Miller ooit 'Black Is Black' gekocht en deze staat ook gewoon in de Gele Bak, hoewel ik zwaar heb getwijfeld bij de single. Ik vermoed eerst dat dit een oudere opname is van Miller die in 1978 opnieuw is uitgegeven, maar nee... het is echt van 1978 en klinkt ook zo. Een gezellige popreggae-cover van het Edison Lighthouse-succes uit 1970. Het is aardig maar het gaat gewoon in de Gele Bak. Ik heb ook geen idee waarom ik deze bij de potentiële Blauwe Bak-singles had liggen, maar dat terzijde.

* Mike Post Coalition- Afternoon Of The Rhino (UK, Warner Bros., 1975)
In 1975 halen de Northern Soul-dj's al geintjes uit met het publiek. Zo wordt 'Interplay' van Derek & Ray een aantal malen gespeeld en het ontwikkelt zich van muzak tot een Northern Soul-klassieker. 'Afternoon Of The Rhino' is ook zo'n plaatje waar ik vreemd tegen aan kijk als ik me meer ga verdiepen in de Northern Soul-materie, maar in The Casino in Wigan is dit de garantie voor een bomvolle dansvloer. Ik heb een zekere aversie tegen het nummer maar vooruit... een eurootje! Mike Post is vooral een film- en tv-componist maar 'Rhino' is nooit gebruikt voo r die doeleinden? Tot mijn grote verrassing is de plaat stevig gedraaid. Dat zal wel niet in Dedemsvaart zijn geweest? Het is een plaatje dat thuishoort in de Northern Soul-geschiedenis en ik maak er ruimte voor in de bakken met Engelse persingen, maar het gaat geen grote hit worden bij mij!

* George Benson- Breezin' (UK, Warner Bros., 1976)
Mike Post en The Playthings hebben me nieuwsgierig gemaakt wat ook geldt voor Rob Hoeke en The Motions. Verder erg veel Engelse persingen waaronder deze van George Benson. Er zit méér geschiedenis in deze opname dan dat ik had gedacht. Bobby Womack heeft het geschreven en voert het jaren eerder uit met George Benson op gitaar. Dan wordt besloten de gitaar eruit te knippen. Benson neemt dan een eigen instrumentale versie op en dit is het resultaat. 'Lady' op de keerzijde is meer jazzy dan het ontspannen ' Breezin' waarmee mijn favoriet duidelijk mag zijn?

* King Errisson- Manhattan Love Song (US, Westbound, 1977)
Er zijn meteen een aantal dingen die opvallen aan het label. Mike Theodore wordt Michael Theodore genoemd in de credits, Dennis Coffey doet mee aan de productie en beide kanten zijn gemixt door Tom Moulton. Op papier kan er dan weinig mis gaan? Het is het drukke, doch frisse, arrangement zoals we dat kennen van Theodore en Coffey. Het is vlotte disco met een rijk orkest en de achtergrondzangeressen lijken drukker te zijn dan King Errisson maar het resultaat mag er zijn. 'L.A. Bound' is meer exotische disco met latin invloeden. Beide kanten zijn wonderschoon in mijn oren en heb gelukkig nog een paar weken voordat ik een keuze moet maken welke kant ik ga draaien in 'Do The 45'.