Eindstreep: oktober 2024

Het wordt tijd om het boek van oktober te sluiten, hoewel ik het gevoel heb dat het boek nog niet helemaal dicht gegooid kan worden. Waarschijnlijk een boekenlegger erin. Anderzijds is het goed om het te besluiten en weer door te gaan naar een nieuwe maand. Er ligt nog weinig in de planning voor de nieuwe maand buiten een samenzijn met familie. Qua Soul-xotica wil ik weer terug naar de dagelijkse gang van zaken en iets minder 'Singles round-up' indien mogelijk. De 'Honderd achteruit' ligt alweer een paar maanden stil en ik zit per slot van rekening nog in 2022. Intussen alvast denken aan 2025. Een feestelijk jaar voor Soul-xotica als vijftien jaar een reden voor een feestje mag zijn? Zelf verjaar ik ook feestelijk, hoewel ik de aftelling al maanden geleden heb stop gezet. De 'Verzamelwoede' komt in het nieuwe jaar in ieder geval weer terug op Soul-xotica. Nu eerst de muzikale hoogtepunten van oktober 2024.

Ik heb het voorwerk vanmiddag al gedaan maar sindsdien kan ik weer eentje toevoegen aan de lijst. Ik word vanavond herinnerd aan de meest recente release op Izipho Soul en nee... die heb ik nog niet besteld. Dat brengt de voorlopige wachtrij tot zeven singles. De Blauwe Bak is deze maand de grote winnaar met 34 singles plus 4 die onderweg zijn en 1 die pas in november verschijnt. Op het gebied van de Gele Bak zijn dat 25 singles en 2 die nog onderweg zijn en vrijwel zeker niet in de Blauwe Bak komen te staan. Verder tel ik vijftien dubbele singles. Alles bij elkaar trek ik 81 de portemonnee in oktober en qua Blauwe Bak heb ik nog 35 uit de vorige maand die mee kunnen in de lijst. Ik begin echter met de Gele Bak.

1. For You - Judie Tzuke

2. So In Love - Triks & The Paramounts

3. Miracle Man - The Motions

4. It's Alright - Eurythmics

5. Love Letters - Ketty Lester

6. Come On And Say It - Cardinal Point

7. Dr. Love - Tina Charles

8. Lock Up Your Daughters - Slade

9. Soul Brother Clifford - The Equals

10. Fella In The Cellar - John Miles

Tot slot de tien platen uit de Blauwe Bak. Dat is inclusief de vijfendertig singles van vorige maand waarvan het merendeel van Mark.

1. What Is Stormy Love - Hallmighty

2. I'll Always Need You - Dean Courtney

3. Apples, Peaches, Pumpkin Pie - Jay & The Techniques

4. If You Want To Know - Band AKA

5. It Tears Me Up - Percy Sledge

6. I Really Love You - Jimmy Burns

7. You're Not That Girl Anymore - Teddy Randazzo

8. I Wanna Be Closer - John Simmons

9. Cool Cool - James Alexander Bright

10. Chasing My Heart - Jimmy Hudson

Het ei van Tara

Helaas, het Spaanse pakket is nog niet gearriveerd. De track-and-trace van het Spaanse bedrijf toont een rood kruis bij 'out for delivery' en dat is iets dat de verkoper ook niet weet te verklaren. Bij het kruis staat de dag van 30 oktober en een tijd op de middag als ik wel thuis ben. Enfin, ik besluit deze maand voor de variatie eens niet met een 'Singles round-up', maar wat dan? Ik geloof dat het idee een maand geleden door mijn hoofd is geschoten. En heb ik er ook niet aan gedacht tijdens de wandeling in Denemarken op de donderdagmiddag? Iets 'onschuldigs' om over te schrijven op Soul-xotica? Sinds 2017 ga ik zeer onregelmatig twintig jaar terug in de tijd. Het begint met het verhaal van Ruigoord en het kraken in Amsterdam en gaat verder via Engeland naar het zwerven door Brabant en het noorden van ons land. Ik heb niet na gekeken wanneer ik voor het laatst een bericht over twintig jaar geleden heb gedaan, maar nogmaals... het is een zeer onregelmatige rubriek. Twintig jaar geleden is het oktober 2004 en daar kan ik wel een 'gezellig' boompje over op zetten. Op een dag word je wakker en weet je het: België!

Vluchtpogingen. Zo worden ze vaak genoemd door mijn moeder maar ik probeer dat altijd te bestrijden. Nu is het dan ruim twintig jaar later en denk ik er nog eens over na. Misschien had ze tóch wel gelijk? In de Emmaus in Engeland wordt gesproken over 'itchy feet': Jeuk aan de voeten. Vandaar dat het in Mossley een komen en gaan is en in veel gevallen weer een wederkomst en ook weer een spoedig afscheid. Ik heb echter binnen Engeland nooit de drang gevoeld om me te verplaatsen naar een andere gemeenschap. Als ik in 2003 mijn huisje accepteer aan de Rembrandtstraat schiet het nog eens door mijn hoofd. Ik ga nu immers wel 'settlen' en kan niet meer zo eenvoudig de boel de boel laten en naar Engeland toe gaan. In 2004 heb ik al geaccepteerd dat het zo is. Ik ben gelukkig met mijn eigen stekje en leer opnieuw wat privacy is. Ongegeneerd in je blote kont vanuit de douche door het huis wandelen bijvoorbeeld. Dat heb ik een hele tijd niet gekund en, hoe gek en klein ook, is iets dat ik niet snel kan inwisselen. We hebben het over 2004. Het jaar dat begint met 'Sideburner' op 'rockandrollPUNTnl' en een nieuwe interesse voor garagerock. In maart 2004 heb ik een hele eigenwijze elpee op de kop getikt omdat ik die ochtend een brief heb gehad van de energieleverancier. Ik heb veel teveel betaald voor mijn stroom in 2003 en krijg een flinke hap terug. Dat is een excuus om het album van Fursaxa mee te nemen vanuit de platenzaak en thuis te wennen aan de vervreemdende psychedelische klanken. Internet is dan nog vrij onschuldig en meer direct. Al snel wissel ik emails uit met de artieste in kwestie.

De vraag is alleen...? Wanneer komt Tara Burke alias Fursaxa eens naar Europa en dichtbij genoeg voor mij om een optreden bij te wonen? In de zomer van 2004 laat ze me weten dat ze bezig is aan een Europese tournee samen met een Engelse folkzangeres. De laatste is geboekt als internationale 'headliner' op een festival in Vlaanderen en ook Fursaxa mag haar kunsten tonen. Ik zoek Belsele eens op op een kaartje. 'Nee, dat is té ver weg', is mijn eerste gedachte. 'Of toch niet?', denk ik twee weken later. Het weekend breekt aan van het festival. Op zaterdagavond ga ik naar De Buze en kom volgens traditie zéér vroeg in de ochtend terug en natuurlijk zo lam als een dubbeltje. 'Helaas Fursaxa, het wordt hem niet', zeg ik hardop als ik ga slapen. Toch komt er niets van het slapen en zit ik een half uur later alweer in de kleren in de kamer. Wat? Gaan we tóch?

Op de rechtstreekse trein van Zwolle naar Roosendaal, vanuit daar met het boemeltreintje naar Antwerpen en in Sint Niklaas overstappen op de stoptrein naar Belsele. Vanaf het station is het vijf minuten lopen naar de locatie van het festival. Ik ben er rond een uur of vier. Het is een soort van benefietfestival voor een biologische boerderij of iets in die trant. 'T Ey steunt de boel met het beschikbaar stellen van haar muziekclub en Sharron Kraus uit Engeland wordt geboekt omdat ze net in de buurt is. Als bonus heeft het dus Fursaxa op het programma staan. In Belsele kan ik eindelijk gaan werken aan de 'hair of the dog' en laat me de Belgische biertjes wel smaken. Die avond ontmoet ik voor het eerst Tara. 'Wow', roept Sharron uit. 'Je hebt een fan die zomaar een halve dag voor je in de trein gaat zitten'. Een fan? 'Hij heeft anders in een recensie geschreven dat mijn muziek geschikt is als wapen tegen lastige buren'. Ja, dat is ook waar. Ik krijg van Tara de toestemming om haar show op te nemen met minidisc, maar de Vlaamse geluidsman wil daar niets van weten. Tara doet één stuk van twintig minuten met minimale instrumenten plus een Line 6-sampler. Het instrumentarium moet in een rugzak passen want zij en Sharron 'zwerven' van podium naar podium, verblijven in hostels en doen afwaswerk als ze geen optredens hebben. Ja en dan...? Dan is het natuurlijk té laat om nog op de trein te stappen richting huis. Dan komt er een stukje drama bij in het spel en heeft het zoals altijd weer resultaat. Er is een journalist die me besluit mee naar huis te nemen. En zo geraak ik (om het op zijn Vlaams te houden) in Sint Niklaas en ben daar vervolgens een paar dagen niet weg te slaan.

De maandag, dinsdag en woensdag 'woon' ik in Den Denker, een café in het centrum van Sint Niklaas. Het is het café waar W. en ik de rest van onze vakantie in 2007 in rook zien opgaan. Palm heeft een actie met spaarkaarten voor kussenslopen: 'Uit' en 'thuis'. Ik heb een kleine collectie kussenslopen verzameld in zestig uren. De eerste avond ga ik mee met een barkeeper en kan op de bank slapen. De volgende dag ga ik mee met een lokale kunstenaar die me laat weten dat hij me die middag niet opnieuw in de stad wil treffen. Dat gebeurt wél en het is pas woensdagmiddag tegen de avond dat ik terug ga naar Steenwijk. Ik had nog veel langer kunnen blijven maar er zou alleen maar meer kapot zijn gegaan. En dan heb ik het voornamelijk over vriendschappen, maar ook lichamelijk is het niet vol te houden.

'Ik heb getwijfeld over België', aldus Het Goede Doel. Toch is dat bij mij niet van toepassing. Ik heb getwijfeld over Polen ('daar gaat het zo goed'), maar anno 2004 heb ik mezelf tevreden gesteld met Steenwijk. Als België dan toch in mijn leven komt is er geen sprake van twijfelen, maar van een plots opkomende verliefdheid welke ik moet vieren. Dat resulteert erin dat in 2005 weer terug naar België ga en dat ik ook een aantal jaren mijn vakanties heb gevierd in Vlaanderen. Mijn volgende bezoek aan België heeft ook van alles te maken met Fursaxa, wellicht dat ik daar in februari nog eens op terug kom!

De foto toont een stukje van de bar en de feestzaal. Het is een vrij recente foto van de Facebook-pagina van de club en volgens mij is er helemaal niets veranderd aan het interieur. Ik voel me er meteen weer thuis!

Week Spot: Emilia Sisco

Hoewel ik de Week Spots allemaal in een document heb staan, is het soms lastig om te herinneren of ik een artiest nu wel of niet heb gehad. Als ik gedurende het weekend in de lijst kijk en Emilia Sisco zie staan, denk ik aanvankelijk dat ik haar al eens als Week Spot heb gehad. Welnu? Ik ben er zojuist achter gekomen dat dit niet het geval is. Hoe is dat mogelijk? Haar 'Trouble' van vorig jaar is een hele echte Blauwe Bak-favoriet geworden maar dus nooit de positie van Week Spot gehaald. Wel dezelfde titel voor Say Say She en dat is wellicht waarmee ik in de war ben. Qua 2024 heb ik de keuze uit twee en dat is niet zo moeilijk. Het is haar eerste single van 2024 welke meteen een schot in de roos is en deze mag deze week de Week Spot zijn. Ik presenteer jullie vol trots Emilia Sisco en haar 'Lemon & Lime Sours' uit juli 2024.

Ik leer Finland omstreeks 2004 kennen als een eigenwijs muziekland. Menig avant garde-artiest kan moeiteloos weken lang op tournee door Finland want daar kunnen ze eigenzinnigheid goed waarderen. Ik koop in die tijd ook een aantal Finse elpees, onder andere van Anaksimandros, en dat is een aardappeltje anders. Tegelijk heeft hoofdstad Helsinki al jaren een hechte soul-community. Dat leer ik in eerste instantie kennen dankzij Nicole Willis & The Soul Investigators. Nicole maakt platen voor het Timmion-label dat al bijna een kwart eeuw kwaliteitsvinyl uitbrengt qua jazz, soul en blues. Van Willis weet ik dat ze vanuit het warme Amerika de liefde vindt in Finland en zodoende daar blijft plakken. Van de oorsprong van Emilia Sisco is weinig bekend, behalve dat ze een resident is in Helsinki. Een prachtige dame met een stem die terug grijpt naar de grote soul- en jazz-zangeressen uit vervlogen tijden. Ze rekent Aretha Franklin en Billie Holiday tot haar idolen. Voor de rest is de documentatie erg beknopt.

Ze komt voor het eerst uit voor Timmion in 2018 middels de single 'Don't Believe You Like That', ondersteund door de Timmion-huisband Cold Diamond & Mink. In juli 2023 leer ik haar kennen middels de single 'Trouble', opnieuw met dezelfde band en op het Timmion-label. Weer een jaar later verschijnt onze Week Spot en kort daarop gevolgd door de single 'Let Me In'. De laatste is weer in dezelfde 'moody' sfeer van 'Trouble' en dus kies ik voor het iets opgewekte 'Lemon & Lime Sours'. Getuige haar Facebook-pagina staat haar debuutalbum op het punt van uitkomen. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik Emilia een half uur of langer ga trekken, een single is doorgaans genoeg voor mij. En ik kan gerust 'Lemon & Lime Sours' een tweede keer opzetten want zó goed is ze ook wel weer!

De foto van de hoes ziet er een beetje bizar uit. De onderste flap met de qr en de barcode wordt omgevouwen. Aan de andere kant van deze foto is de foto met de vermelding van gekleurd vinyl. Zo'n vel kan dus voor beide singles worden gebruikt.

Singles round-up: oktober 11

Twee weken? Ik vraag het me vanmiddag oprecht af. Ja natuurlijk, het is deze maand geweest maar verder voelt het ergens als drie maanden. Als ik aan een gebeurtenis van drie maanden geleden denk, voelt dat even dichtbij als de fietstocht naar Dedemsvaart. Mijn tijdsbesef lijkt behoorlijk van slag te zijn. Maar, het is waar! Twee weken geleden ben ik nog niet zo gek lang thuis na de fietstocht en blader ik de singles door die ik deze middag heb gekocht. De singles die nu uiteindelijk pas eens aan bod komen in de 'Singles round-up'. Ik wacht verder nog met smart op een Discogs-pakketje uit Spanje. Dat zou vorige week maandag op de post zijn gegaan. Ik hoop dat deze morgen nog ariiveren zodat ik morgen een laatste 'Singles round-up' kan doen en aansluitend de 'Eindstreep'. Vanavond staat het laatste deel van Dedemsvaart op het programma en zal ik straks echt een Week Spot moeten kiezen. Ik heb de afgelopen dagen een paar keer in de lijst gekeken maar niet een plaat gezien die direct mijn aandacht trekt. Nu eerst de laatste negen singles uit Dedemsvaart.

* Revelation Time- South Africa (NL, Red Bullet, 1988)
Met de billen bloot. 'Tinseltown In The Rain' van The Blue Nile heeft de afgelopen weken erg voor mij gespeeld terwijl ik diep van binnen wel weet dat het nummer over iets héél anders gaat. Het is een combinatie van herinnering en een melancholisch gevoel. Het is in Denemarken als mijn zus besluit de songtekst te Googlen. Eigenlijk wil ik mijn vingers in mijn oren stoppen, maar goed.... ik zou het zelf ook kunnen begrijpen als ik daadwerkelijk naar de tekst zou luisteren. Er zijn legio platen die ik al dertig jaar ken maar waarvan ik echt niet weet waar ze over gaan. Dan zijn er ook nog de 'misheard lyrics'. 'Big Fun' van Inner City zal ik altijd blijven horen als 'We have a pitbull'. Dan Revelation Time. Ik kijk meteen achterop het hoesje voor de songtekst want ik ga steeds minder geloven wat ik meen te horen sinds de zomer van 1988. De dans wordt immers heel ergens anders uitgevoerd en niet in Zuid Afrika. Bovendien zou de band dan ook de muziek hebben aangepast? 'South Africa downpresserman'. Dat hoort uiteraard 'downpressOrman' te zijn, maar dan nog steeds... het is iets héél anders dan wat ik denk. Vooruit! Met de billen bloot! Ik heb jaren lang 'South Africa, dance the samba' gezongen. Als ik in Dedemsvaart mijn fout ontdek, raak ik in een slappe lach. En natuurlijk moet deze single nu mee!

* Cliff Richard- It'll Be Me (UK, Columbia, 1962)
* Cliff Richard- Visions (UK, Columbia, 1966)
* Cliff Richard- Big Ship (NL, Columbia, 1969)
Bij de laatste twee heb ik al mijn twijfels en ik heb het nu gecheckt. 'Visions' heb ik een paar jaar geleden in de Nederlandse persing gekocht met een fotokopie van de oorspronkelijke hoes. 'Big Ship' heb ik inmiddels in de Engelse persing maar ik geloof niet in de beste staat. Cliff is een lastig verhaal. Eigenlijk zijn er genoeg argumenten te verzinnen om je bedenkingen te hebben bij deze artiest, maar ik voel zwakke knieën als ik zijn singles uit de jaren zestig tref. Het stamt ook uit het begin van mijn platen verzamelen. De yuppen drijven dan de prijzen op van singles voor in hun jukebox en plaatjes van Cliff en The Shadows zijn dan een stuk méér waard dan tegenwoordig. 'It'll Be Me' blijft een fantastische plaat en de enige uit het trio die ik nog niet heb. De vorige eigenaar van 'Visions' moet in zijn nopjes zijn geweest toen hij een Columbia-hoesje tegenkwam. Alleen... is het een hoesje voor een Amerikaanse Columbia. Een schijfje dat bij ons als CBS zou verschijnen. Mijn Nederlandse is in een nieuwstaat en dus is deze Engelse persing een extraatje. 'Big Ship' is geschreven door Raymond Frogatt van 'Callow La Vita' en dus weet je al wat je kan verwachten. Het is niet de beste single van Cliff maar best gezellig voor een zondagavond.

* Roxy Music- Dance Away (NL, Polydor, 1979)
Kijkt broer over mijn schouder mee in Dedemsvaart? Ongetwijfeld. Of nee, ik denk dat hij door de elpees zou gaan, maar nog steeds voel ik zijn aanwezigheid als ik 'Dance Away' van Roxy Music in handen hou. We hebben het kort geleden nog over Roxy Music gehad. Ik weet dat hij 'fan' is van Bryan Ferry en de man een paar jaar geleden nog 'live' heeft gezien. Toch zou ik verwachten dat broer de voorkeur zou geven aan de 'gladde' Roxy Music. Tot mijn grote verrassing deelt hij een paar weken geleden een track van 'Country Life' op zijn Facebook. Ik vertel hem dan dat ik die middag nog heb geluisterd naar het debuut van Roxy Music op mijn mp3-speler. 'Ik hou van Bryan Ferry en Roxy Music', laat hij dan weten. Nu sta ik in Dedemsvaart met 'Dance Away' in mijn handen. De Engelse persing heb ik al jaren maar niet in een hele goede staat. Bovendien wil ik die Nederlandse fotohoesjes ook wel eens compleet hebben. En dus gaat de single mee. Met een goedkeurende knik van broer.

* Slade- Lock Up Your Daughters (UK, RCA, 1981)
In Nederland de comeback-single van de vermaarde Britse band en de eerste hit in zes of zeven jaar. Fijn om deze eens op vinyl te hebben!

* Judie Tzuke- For You (UK, Rocket, 1978)
Ik moet bekennen dat ik een 'groentje' ben met Judie Tzuke en ik eigenlijk ook alleen 'Stay With Me Til Dawn' ken. Toch wordt het tijd om eens verder onderzoek te doen want dit 'For You' is een prachtig nummer dat naar méér smaakt. Een heel klein slaapliedje met haar stem die door multi-tracking uit alle hoeken en gaten lijkt te komen met een stel barokke strijkers na het eerste couplet als enige instrument. Ja! Hier moet ik meer van horen!

* Andy Williams- Can't Get Used To Losing You (UK, CBS, 1963)
Het is voor mij onmogelijk om naar muziek te luisteren en niet aan broer te denken. Neem nou 'Can't Get Used To Losing You'. Ik kan me de dag nog herinneren dat broer thuis komt met de single van The Beat. Andy Williams heb ik al eens gekocht als een Amerikaanse Hall Of Fame, maar deze Engelse persing voelt als een nieuwe aanwinst. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik toch de voorkeur geef aan The Beat.

* Wreckless Eric- Reconnez Cherie (NL, Stiff, 1978)
Ik heb al zijn 'Hit & Miss Judy'-single en draai deze met veel plezier, dat gaat ook wel goed komen met deze single. Het is in ieder geval een lekker eigenwijs plaatje en zo mag ik ze graag horen.

Singles round-up: oktober 10

'Wanneer komt Gerrit nu met dat verhaal over zijn wandeling?'. Ik hoop dat ik jullie niet teveel in spanning heb laten zitten. De conclusie is dat ik zondagmiddag een héérlijke wandeling heb gemaakt. Helaas is de batterij van de camera na één foto meteen leeg en ik heb even geen nieuwe batterijen op voorraad. Ik kom op de heide zelfs terecht in de schaapskudde en had mooie plaatjes kunnen schieten. Helaas, het blijft bij woorden op papier, maar dan opnieuw...? Er is eigenlijk niet zoveel te vertellen over de wandeling buiten dat ik me erg goed heb vermaakt voor 2,5 uur in het bos en op de heide. Liever deel ik dan de singles uit Dedemsvaart door tweeën. De maand oktober is heel erg een 'Singles round-up'-maand geworden en zo ga ik hem ook besluiten. Vandaag twee delen van de singles die ik twee weken geleden in Dedemsvaart heb gekocht. Een aantal daarvan zijn al in een Blauwe Bak-'Singles round-up' terecht gekomen, nu de overige singles. Ik presenteer jullie eerst tien singles en in het volgende deel negen. De apparatuur mag aangezet worden.

* Adrian Baker- Sherry (UK, Magnet, 1975)
In 'Therapeutisch bewegen' heb ik al iets geschreven over deze fietstocht. Het is de woensdag na de begrafenis en het belooft de mooiste dag van de week te worden. Achteraf gezien moet het zijn meerdere erkennen in de vrijdagmiddag, maar het is nog altijd erg fraai fietsweer. Ik heb het idee om weer eens naar Hardenberg te gaan en nu wel op tijd bij de kringloopwinkel te zijn. Toch raak ik al laat op pad en ben rond een uur of drie in Dedemsvaart. Daar kan ik de verleiding van een kringloop niet weerstaan en verlies daar zo een uur. Ik ben uiteindelijk Hardenberg wel gepasseerd maar vrees dat de winkel al dicht is. Spijt? Allesbehalve! Ik moet hoognodig terug naar de winkel in Dedemsvaart om door alle singles te gaan. Een paar verrassende Northern Soul-vondsten alsook veel Engelse persingen. Adrian Baker is daar eentje van. Een plaatje dat ik heb leren kennen dankzij de Seventies-shows want het is een redelijke Engelse hit geweest. Baker heeft precies dezelfde falsetto als Frankie Valli en presenteert de oude Four Seasons-hit op een reggae-ritme. Dat laatste is een kleine gimmick want overigens zit Baker vooral in de té vrolijke pop-hoek van het muzikale spectrum.

* Cardinal Point- Come On And Say It (NL, Philips, 1972)
In de week dat mijn broer is overleden is ook Hans Van Hemert ons ontvallen. Een man die anders zeker wel een klein eerbetoon had gekregen op Soul-xotica, want hoe zou de Nederlandse muziek eruit hebben gezien zonder Van Hemert. Hij is eveneens verantwoordelijk voor de hits van Cardinal Point en schrijft en produceert dus ook dit 'Come On And Say It'. Ik heb hem zondagavond gedraaid in 'The Vinyl Countdown' en het is een klein beetje glamrock-achtig met een bubblegum-refrein.

* Tina Charles- Dr. Love (NL, CBS, 1976)
Ook deze is van de partij in de show van afgelopen zondag. Klassieke disco en opnieuw één van de leukere platen van Tina Charles. Er is verder niet zoveel te vertellen over de plaat en gezien ik nog zeven singles heb te gaan in deze aflevering?

* Eurythmics- It's Alright (UK, RCA, 1985)
Ik moet bekennen dat de titel me niet zoveel zegt als ik deze single tegenkom maar nu ik het hoor? Jaaa, dit is een lekker plaatje van Eurythmics en fijn om deze eens in de collectie te hebben. Als bonus ook nog eens in een erg fraaie Engelse persing met betoverende stereo. Annie's stem zit op verschillende kanalen en de plaat is keurig behandeld door de vorige eigenaar.

* Steve Hackett- Hope I Don't Wake (UK, Charisma, 1981)
In mijn jeugdjaren zit ik op muziekles. Ik begin met een cornet maar deze wordt al snel ingeruild voor een bariton tuba omdat ik een flinke luchtvoorraad blijk te hebben. Omdat ik dit moeilijk kan controleren wordt het op de cornet al gauw té schel. Eens per week tref ik de muziekleraar, meneer Hibma, in een zaaltje in het dorpshuis en nemen we het huiswerk door. Alhoewel? In de vroege jaren negentig worden het meer praat- dan speelsessies. Hij merkt dat ik mijn interesse verlies voor de blaasmuziek en me meer verdiep in de oudere pop- en rockmuziek. Hij begint meteen over Steve Hackett. Ik schaf ooit nog eens 'Please Don't Touch' aan uit 1978 maar kan niet zoveel met de muziek van meneer Hackett. De vroege Genesis heeft daarentegen wel mijn interesse en hij vindt het erg interessant dat ik 'fan' ben van The Moody Blues. Wat zou er van hem zijn geworden? Maar eens opzoeken op Facebook. Hij schiet me meteen te binnen als ik deze single tegen kom in Dedemsvaart. Het gezongen intro doet vermoeden dat er wel eens een 'anthemic' rocknummer schuil kan gaan, maar dat is het niet echt. Het is wel prettige muziek maar niet bepaald hitparadewerk. Het klinkt een beetje té ouderwets als je het vergelijkt met platen van zijn oud-collega's Peter Gabriel en Genesis.

* The Hollies- Wiggle That Wotsit (NL, Polydor, 1976)
The Hollies heeft het halverwege het vorige decennium even zwaar met het aanpassen aan nieuwe muziektrends. Hoewel in Amerika de softrock floreert en The Hollies daar zonder al teveel aanpassingen tussen zou kunnen, forceert de groep uit Manchester zich in alle bochten om met haar tijd mee te gaan. 'Wiggle That Wotsit' is een poging om mee te gaan in de funky disco-trend van dat moment. Met de nodige humor natuurlijk want 'Wiggle That Wotsit' is niet een beetje 'tongue-in-cheek'. Muzikaal hebben ze beslist betere dingen gedaan en toch hoort dit ook thuis in de bloemlezing over de band.

* Ketty Lester- Love Letters (UK, London, 1962)
In Mossley heb ik enige tijd een oude pickup met een platenwisselaar. Voor iemand die staat te dromen bij een jukebox is dit de volgende grote wens. Ik gebruik het ding vaak als ik aan het werk ben. Een hoop favoriete singles 'in de wacht' en het is iedere keer weer genieten als de plaat is afgelopen en de volgende op de schijf wordt gekwakt. Enkele companions hebben een bloedhekel aan het ding. Op een zekere dag wordt hij van me afgepakt omdat 'het getest moet worden'. Het ding gaat bij hen rechtstreeks de container in. Ketty Lester komt van een eigenaar (m/v) met dat systeem want het heeft de zachte 'pleisters' op het label. Deze moeten voorkomen dat het vinyl het vinyl van de vorige plaat aanraakt. Dat is waarschijnlijk wel gelukt, alleen heeft dezelfde eigenaar de inhoud van de spaarpot op de toonarm geplakt. Ach, niet flauw doen! Voor een plaat van 62 jaar oud klinkt hij best behoorlijk. Het blijft een prachtige ballade.

* John Miles- Slow Down (UK, Decca, 1976)
* John Miles- Fella In The Cellar (NL, Decca, 1979)
Gelukkig word ik niet meer dagelijks of wekelijks bloot gesteld aan Sky Radio en hoef zo niet iedere dag opnieuw 'Music' te doorstaan. Heeft John Miles nog iets anders gedaan dan 'Music'? Ik denk van wel! Zijn plaatjes uit de vroege jaren zeventig zullen twintig jaar later onderdeel worden van de 'anything goes'-Northern Soul. Het zijn springerige popplaatjes die in in de verte iets weg hebben van Northern Soul. In 1976 maakt hij maar liefst twee elpees: 'Rebel' met 'Music' en 'Strangers In The City' met 'Slow Down' als eerste single. 'Slow Down' is funky disco en lijkt qua productie iets op de latere platen van Dan Hartman. Echt iets héél anders dan 'Music' maar erg lekker! Hoewel het 1976 op de labels heeft staan, verschijnt het niet eerder dan in april 1977. De plaat is overigens geproduceerd door Rupert Holmes. In 1979 is Alan Parsons de producent en 'Fella' is meer in de klassieke pop zoals 'Music' maar dan minder pretentieus. Het is fraaie melodieuze rock zoals we dat gewend zijn van zowel John Miles als Alan Parsons.

* The Motions- Miracle Man (NL, Decca, 1968)
Buiten de Northern Soul-verrassingen ook een paar opvallende Nederbeat-dingen. Helaas geen fotohoes voor deze en een beetje een vervelende 'skip' in het intro, maar een single die ik niet iedere dag tegenkom. Het is voor The Motions het hoogtepunt van de flowerpower. Alle studio-effecten uit deze periode komen samen in dit nummer. Ik ga binnenkort echt eens terug naar Dedemsvaart om de andere singles te checken!

Week Spot Kwartet: week 43

Pluk de dag. Een motto dat de Louwsma-clan door de aderen stroomt, ook al wil junior er nog wel eens 'pluk de nacht' ervan maken. Als ik Facebook open, is de halve familie al kilometers van huis in de natuur te vinden. Ik moet eerst even wakker worden en ga dan ook een wandeling maken. Dat gaat later vanavond wellicht een tweede bericht worden. Eerst maar eens het kwartetje Week Spots van de afgelopen vier jaar. Als ik in week 6 klaar ben met het Kwartet ga ik wellicht weer een jaar 'Verzamelwoede' doen zoals ik dat in 2021 heb gedaan. De statistieken van een willekeurige bak singles en een top tien-lijstje omdat we dat toch nooit kunnen laten. Ik hoef vanavond echter geen top vier te maken en dat is maar goed ook! Het Week Spot Kwartet van vanavond bevat twee platen die strijden om de eerste plek en goed beschouwd vechten er drie om de tweede plek. Maar nogmaals... het hoeft vanavond niet en het eerstvolgende top tien-lijstje krijgen jullie donderdag van mij. Hier gewoon vier steengoede Week Spots in mijn beleving.

2020: Don't Go - Pretty Purdie & The Playboys (1972)
Rarenorthernsoul is afgelopen week ter sprake gekomen in de 'Singles round-up'. Met name in het begin van mijn Northern Soul-verzamelen (2012 tot en met 2015) plaats ik regelmatig een bestelling bij RNS maar dat is de laatste jaren steeds sporadischer geworden. Dan open ik in oktober 2020 mijn email en maak een vreugdedansje. De broer van de eigenaar van RNS runt het platenlabel Sonic Wax en dat heeft besloten om 'Sha-La-La' van Mixed Feelings in een gelimiteerde oplage opnieuw uit te brengen. Ik ben vlug bereid! Het is ook de tijd dat Outta Sight een welverdiende vinyl-heruitgave doet verschijnen van 'The Only Way Is Up' van Otis Clay. Die kan ook meteen bij de bestelling. Toch zijn dit niet de Week Spots in deze betreffende week. Nee, dat is een vrij obscuur plaatje van de Amerikaanse jazzdrummer Bernard Purdie. Ik leer hem kennen dankzij het album 'Odelay' van Beck (en die heb ik weer genoemd in 'Het zilveren goud') waar Beck gebruik maakt van een aantal samples van Purdie. 'Don't Go' is echter zeer sfeervolle soul met een enthousiast orkest en uiteraard zijn kenmerkende drumwerk.

2021: I Don't Think I'll Ever Love Another - The Darling Dears (1972)
Over drums gesproken! Funky Heavy Prod is de naam van de band op dit nummer van The Darling Dears en hun drummer moet nog altijd fijne herinneringen hebben aan deze opname. Ik heb begrepen via één van de oorspronkelijke leden dat de zang in een andere ruimte werd opgenomen dan de muziek, maar wel allemaal in één take. De band mag dus knalhard spelen en dat doen ze ook! Ik leer de plaat kennen in het weekend van de vredelievende demonstratie in Steenwijk welke zal uitlopen op een slagveld. Tevens het weekend dat ik hoor dat een oude kameraad een jaar eerder is bezweken aan kanker. Een paar maanden geleden heb ik echter gehoord dat hij ongeneeslijk ziek was, maar uiteindelijk wel het moment heeft gekozen. Hij mocht absoluut niet meer roken en dat heeft hij deze ochtend nog eenmaal gedaan. Maar goed... terug naar de muziek. Daaraan is geen gebrek bij The Darling Dears. Een nummer dat zó goed is dat het unaniem wordt verkozen tot nummer 1 in de Blauwe Bak Top 100 van dat jaar.

2022: Crystal Powder - Split Decision Band (1978)
Het is opgenomen omstreeks 1977-78 maar nooit officieel uitgebracht tot 2022. Dat heeft hem niet gelegen aan het liedje want 'Crystal Powder' klinkt alsof het zomaar een hele grote hit had kunnen zijn. Ik vermoed dat het onderwerp de dames en heren platenmaatschappijen niet heeft aangestaan. Terwijl de zangeres van Split Decision Band echt over de kleine magische dingen in het leven zingt zoals iets van poederkristal. Het stuit overal op rood licht en zo blijft de plaat 44 jaar op de plank liggen.

2023: Holy Moses - The Force (1974)
Force Of Life of Force De La Vie of Saratoga Trunk. Allesbehalve The Force. Althans, zo hadden de muzikanten het graag gezien. In 1972-73 op de plaat gezet als Force Of Life, maar dan doen de groepsleden moeilijk over een platencontract. De manager is het in 1974 zo zat dat hij eigenhandig een label vindt. De laatste vindt Force Of Life té ingewikkeld en presenteert het als The Force. Een jaar later brengen de mannen het alsnog zelf uit in Frankrijk onder de naam Saratoga Trunk. Rond dezelfde tijd wordt ook een Spaanse versie opgenomen van 'Holy Moses'. Cannonball uit Italië komt deze opname tegen en geeft het een heruitgave met de originele Engelse versie op de b-kant. En dat is dan weer The Force of Saratoga Trunk. Het luidt tevens een latinrock-vibe in binnen de meer progressieve soul en dat is een pad dat ik meteen heb opgepikt. 'Holy Moses' blijft één van de absolute prijsnummers binnen dat genre.

Singles round-up: oktober 9

Hoe kom je erbij? Deze vraag heb ik mezelf herhaaldelijk gevraagd vandaag als ik denk aan het bericht voor vanavond. Hoe ben ik aan Rarenorthernsoul gekomen? Tot zover ik weet heb ik nooit van Ebay van hen besteld, één keer via Discogs en dat is me maar matig bevallen. Toch is het in de periode van de overgang van Steenwijk naar Nijeveen als ik mezelf heb voorgenomen een Northern Soul-collectie op te bouwen dat ik op het spoor kom van Rarenorthernsoul. Misschien heb ik wel gewoon 'rare' en 'northern soul' ingetoetst op Google? Enfin, ik schrijf me meteen in voor de nieuwsbrief en deze ontvang ik inmiddels bijna dertien jaar. Doorgaans drie en soms vier keer per week. Met name de lijst van vrijdag was eentje waar ik stiekem naar uit keek: Vrijdag was de mailing van Buydiscorecords, de 'outlet' waar ze platen verkochten die nét niet goed genoeg waren voor de reguliere verkoop. Collector's items met kleine gebreken of platen die nu eenmaal niet zoveel waard zijn. Als ik alle platen zou weg halen die ik via Rarenorthernsoul of Buydiscorecords heb bemachtigd, dan zouden er enorme gaten vallen in de verzameling. De laatste jaren gebruik ik de mailing vooral als start van een speurtocht om dezelfde plaat elders goedkoper te vinden. Het biedt de laatste tijd vaker 'soul packs' aan en ik heb al eerder getwijfeld. Als ik op de foto van vorige week dinsdag een hoop Engelse persingen zie, ben ik vlug bereid. De singles zijn vanmiddag gearriveerd alleen... zonder de beloofde nieuwe re-issue. Ach, daar kan ik wel zonder leven. Omdat ik voor het einde van de maand ook nog eens iets anders wil doen dan een 'Singles round-up' ram ik ze vanavond samen in één bericht.

Ik zie meteen een aantal titels op de foto die ik met behulp van Google en 45cat kan ontwaren. Bill Moss & The Celestials is bijvoorbeeld een aanleiding om tot aanschaf over te gaan. De bestelling gaat niet van een leien dakje en ik moet een telefoontje naar Engeland er aan wagen. Steve stuurt me vervolgens een betaalverzoek en dan is het gepiept. Zelfs aan de telefoon is Steve nog een verkoper en kan niet vaak genoeg benadrukken dat het pakket driemaal zoveel waard is. Ik laat me ontvallen dat ik met name op zoek ben naar Engelse persingen en het zou zomaar kunnen dat hij een paar Amerikaanse persingen heeft vervangen door Engelse. Er zitten in ieder geval vijf bij die ik al heb.

* The Flaming Ember- Westbound No. 9 (UK, Hot Wax, 1969)
* Jimmy James- Survival (UK, Stateside, 1972)
* Jackie Lee- The Shotgun And The Duck (US, Mirwood, 1965)
* Jackie Lee- The Shotgun And The Duck (UK, Jay Boy, 1965, re: 1971)
* Music Explosion- Little Bit O'Soul (UK, UK, 1967, re: 1975)
The Flaming Ember heb ik in een Zweedse persing maar helaas is die erg zacht opgenomen. Ik hoop dat de Engelse steviger is. Jimmy James heb ik in de Belgische persing met fotohoes, maar Engelse persingen zijn altijd welkom. Jackie Lee is één van de vroegste Northern Soul-singles in mijn collectie. Ik heb de roze Contempo-raries uit 1976 met abusievelijk 1967 op het label. Hier heb ik ineens de Amerikaanse 'original' voor de koffers en de Jay Boy als extraatje in de bak met Engelse persingen. Music Explosion heb ik gewoon als Nederlandse Stateside uit 1967 maar staat, als ik me niet vergis, gewoon in de algemene jaren zestig-bakken. Deze Engelse mag uiteraard wel in de Blauwe Bak. Het is overigens opnieuw verschenen op het UK-label van smeerpijp Jonathan King. De overige vijftien ga ik wel van een luisterbeurt voorzien.

* Dave Armstrong & The One Eyed Jacks- Get Yourself Ready (US, Bang, 1967)
Een promo met witte labels in plaats van het vertrouwde geel van Bang, maar wel met de officiële b-kant. Op het label staat de datum van 5 september 1967 gestempeld. Paul Leka heeft de a-kant geschreven en is samen met ene Vantura de producent. Leka associeer ik van zijn werk met The Lemon Pipers dus dit kan zomaar eens bubblegum worden. Ja, het is een 'anything goes'-stamper zoals die in de late jaren tachtig en vroege jaren negentig opeens in de Northern Soul plek mocht in nemen. Het stampt best aardig voor de koffers maar het is niet heel erg essentieel. 'Another Lonely Day' is de b-kant en deze is meteen een stuk meer 'moody' maar het overtuigt niet erg als soul.

* The Bandwagon- Baby Make Your Own Sweet Music (UK, Direction, 1968)
Voluit Johnny Johnson & The Bandwagon maar op de Direction-singles uit 1968-69 ingekort tot The Bandwagon. Dit is uiteraard een cover van Jay & The Techniques die wel even verderop nog tegenkomen. Het origineel is op 10 november 2012 de eerste plaat die ik draai in de allereerste 'Do The 45'. Bandwagon slaat het klassieke intro over en begint rechtstreeks. Hij ligt qua tempo een aardig eindje beneden Jay & The Techniques en het klinkt aanvankelijk alsof Johnny blijft steken in het refrein. De vraag is niet welke van de twee beter is want daarmee zou ik de versie van The Bandwagon tekort doen. Op de keerzijde een andere Linzer/Randell-compositie. 'On The Day We Fall In Love' is lieflijk maar de soul ontbreekt aan deze kant.

* Jimmy Burns- I Really Love You (US, Erica, 1972)
Ik zie vanmiddag in mijn ooghoek dat de single in 1979 een heruitgave heeft gehad op Grapevine. Natuurlijk hoort daar ook een recensie bij van Blues & Soul-magazine en wat denk je? Een van de zeer weinige singles die een nul heeft gekregen. De overige reaguurders op 45cat zijn dan weer enthousiast over de b-kant dat in 1972 eigenlijk de a-kant is. Ik begin eerst met de kant die een nul heeft gekregen. Het nummer klinkt 1965 en het lijkt erop dat het toen is opgenomen, maar naar mijn weten niet in 1965 als single uitgebracht. Het is een erg gezellige Northern Soul-danser waar helemaal niks mee is. De nul is geheel onterecht in mijn boek! 'I Love You Girl' is de keerzijde en dat is een meer 'moody' gevalletje, maar heeft zelfs iets meer soul omdat het minder stampt. Prima double-sider voor mij!

* Dean Courtney- I'll Always Need You (UK, RCA Victor, 1966, re: 1975)
Tja, wat moet ik hier nu mee? 'Cracked - Good Plus', staat geschreven op het hoesje. Een 'crack' is nog mee te leven maar twee? Ik denk dat ik ze beide heb platgeslagen dus laten we voorzichtig de naald droppen. Dat is gelukt en dan opeens hebben we een hele echte Northern Soul-klassieker in eigenlijk best een acceptabele staat. 'I'll Always Need You' is overigens een vroege compositie van Leon Huff. Op de b-kant staat 'Tammy' en dat is in 1966 de eigenlijke topkant. Het stampt lekker maar nee... 'Need You' is de winnaar van deze single.

* Mill Evans- I Got It Bad (US, Sharp, 1969)
Ik kan eerst het jaartal niet vinden en wat blijkt? De 'B' en de 'M' zitten vlak naast elkaar op het toetsenbord en ik heb Bill Evans ingetoetst. Nee, deze Mill Evans maakt ook platen als Mill Edwards en Charly heeft afgelopen zomer nog een single uitgebracht met niet eerder uitgebrachte opnames. Mill is overigens de leadzanger van The Esquires en op de kant van 'I Got It Bad' staat een 'X' op het label, hetgeen betekent dat het 'Bunky's Pick' is. Wat dan weer vreemd is dat de b-kant zal worden uitgebracht op Bunky Records. De populaire radio-dj annex labeleigenaar is niet altijd even consistent. Ja okay, 'I Got It Bad' is een beetje wanstaltig. Een oudje van Duke Ellington dat de Chicago soul wordt ingetrokken maar daar geen plaats heeft. 'Don't Forget About Me' dan maar voor de variatie. Dat is een bluesy shuffle met opvallende gitaar (voor soul-begrippen wel te verstaan) maar wél de overtuigende kant van de twee.

* The Foundations- In The Bad Bad Old Days (UK, Pye, 1969)
The Foundations? Ja, ik heb verscheidene titels in de Blauwe Bak staan omdat het lekkere 'feelgood'-muziek is. Je wordt vierkant een club uitgetrapt als je dit durft te draaien op een Northern Soul-avond hoewel het danspubliek massaal op de dansvloer zal staan. Natuurlijk is het bubblegum en zijn het Engelse hits geweest maar kom op... er zijn mindere platen te bedenken dan deze 'Bad Bad Old Days'. Even checken...? Ah okay, ik blijk hem ook al in de Nederlandse persing te hebben maar deze staat in de algemene jaren zestig-bak. Deze Engelse gaat uiteraard de Blauwe Bak in.

* The Furys- I'm Satisfied With You (UK, Jay Boy, 1967, re: 1972)
Ik val van de ene verbazing in de andere. Deze Jay Boy-uitgave van The Furys kan in 'Excellent'-conditie tot wel 130 euro opbrengen in Ebay-veilingen. Hoe is het met de 'onze' gesteld? Welnu, het is een 'issue' en het hartje is uit het label geslagen. En hij is stevig gedraaid maar hiep hiep hoera... een Engelse persing overstemt het kraken wel. Hij blijft even hangen maar dat heb ik nu verwijderd als het goed is. Hij klinkt stevig gedraaid. Ik neem aan dat hij is schoongemaakt maar ik wil ook nog wel een poging wagen. Het geeft zo in ieder geval geen porem. De b-kant is idemdito. Beetje jammer want het zijn op zichzelf beide erg leuke kanten.

* Rex Garvin & The Mighty Cravers- Sock It To 'Em J.B. (UK, Atlantic, 1966)
Kijk, hier word ik nu blij van. Gewoon een originele Engelse persing uit 1966. Het is een klassiek instrumentaal stuk met ome Rex die wat losse kreten er overheen schreeuwt. Een hele echte Mod-klassieker maar feestelijk genoeg voor de Blauwe Bak.

* Jay & The Techniques- Apples Peaches Pumpkin Pie (UK, Mercury, 1967, re: 1973)
De NCRV-gids drukt in de begin jaren negentig nog de speellijsten af van onder andere Avro's 'Arbeidsvitaminen' en daar zie ik in 1991 deze van Jay & The Techniques staan. Ik denk dat het Jay van The Americans met een andere band is en dus zet ik mijn cassetterecorder klaar. Zo leer ik 'Apples, Peaches, Pumpkin Pie' kennen. Jaren later koop ik verschillende Jay & The Techniques-single maar 'Apples' blijft ontbreken. Dat is nu opgelost met deze fraaie Engelse persing. 'Contact' op de keerzijde is ook erg leuk maar 'Apples' blijft de winnaar voor mij.

* The Masqueraders- A Family (US, LaBeat, 1966)
The Masqueraders heeft een flink aantal platen gemaakt op haar eigen LaBeat-label en sommigen daarvan zijn een kapitaal waard. Met name de opvolger, 'I'm Gonna Make It/How' heeft naar verluid ruim 2700 euro opgebracht in een veiling. Van 'A Family' is niet zoveel bekend. Het is een sfeervol georkestreerde Big City-ballade. Hij gaat de hele familiegeschiedenis door en dus gaat het nummer op de b-kant verder met een 'Part 2'. Ik vind hem in ieder geval erg smakelijk!

* Bill Moss & The Celestials- Everything Is Going To Be Alright (US, Bilesse, 1970)
Greg Belson is onder andere een verzamelaar van platen op het Bilesse-label en heeft al eens een special gedaan. Dit plaatje van Bill Moss & The Celestials zal later in 1970 heruitgebracht worden op het nieuwe Westbound-label. Ik zie wat overeenkomsten tussen de verschillende singles en kan het zijn dat heer Jeffries heeft gedacht aan de Bill Moss op Pama toen hij Rex Garvin in dit pakket stopte? Dit is namelijk de gospelartiest Bill Moss en 'Everything' is stijlvolle gospelsoul. Op b-kant hebben we de zakjapanner nodig: 'One Hundred And 44 Thousand'. Het is meer upbeat gospelsoul, zeker niet slecht maar het mist de klasse van de a-kant. Helaas nog erg ondergewaardeerd want op Discogs blijkt de Westbound meer in trek en brengt niet meer dan twintig dollar op in nieuwstaat.

* The Orlons- The Conservative (UK, Cameo-Parkway, 1962)
Ik onderbreek deze 'Singles round-up' voor een uitzending in het kader van de zendtijd voor politieke partijen. Of... heeft 'The Conservative' stiekem niks met politiek te maken? In Engeland heb je eigenlijk twee smaken: 'Labour' en 'Conservative'. Die voeren de lijst aan in de verkiezingsstrijd, hoewel er nog 'Liberal-Democrats' zijn en de voortzetting van de Brexit-partij van Nigel Farage. Maar... met wat voor verkiezingsbelofte gaat The Orlons ons verrassen? Nou, de zangeres zegt van zichzelf dat ze behouden is in de liefde. Het maakt haar nogal besluiteloos op een dansavond om zomaar op iemand af te stappen. Het is een beetje een trage danser maar de Engelse persing geeft de doorslag. 'Don't Hang Up' is meer een upbeat danser en de meer interessante kant. Het klinkt wel oud als Methusalem maar gezellig genoeg!

* Pauli Sanders- Help Me To Live (US, MGM, 1969)
De a-kant is spannend qua arrangement maar daar houdt het ook meteen mee op. Ietwat uptempo coupletten en een walsend refrein met aanzwellend orkest. 'Tears In My Heart' is ietsje soulvoller maar het houdt niet over. Binnen twintig singles mag er best een misser zitten en dit is er eentje van. Ik denk dat ik hem vanwege 'Tears' nog wel in de koffers ga zetten.

* Bob Wilson- In The Midnight Hour (US, Sound Stage 7, 1966)
* Bob Wilson- Suzy's Serenade (US, Sound Plus, 1966, re: 1972)
'Suzy's Serenade' ken ik van de 'Northern Soul Jukebox'. Bob Wilson is in dit geval een toetsenist uit Detroit en 'In The Midnight Hour' klinkt als Ramsey Lewis Trio maar dan met extra fluit. 'Conception' op de b-kant beukt ook wel fijn maar het is niet heel bijzonder. 'Midnight Hour' is dé kant van de Sound Stage 7. 'Suzy's Serenade' is een bonafide Northern Soul-klassieker. Is het een elektrische klavecimbel of wellicht een vroege synthesizer op dit nummer. Geen idee overigens of er elektrische klavecimbels bestaan? De b-kant heet 'After Hours' en klinkt ook zo. De kroeg is eigenlijk dicht maar de huispianist blijft maar loungy en jazzy door pingelen.

Al met al ben ik erg tevreden over dit pakket!

Singles round-up: oktober 8

Woensdag 2 oktober. Hoewel het nog maar drie weken geleden is, voelt het alsof het drie maanden geleden is. Of misschien zelfs wel drie jaar. Ik hou de Buienradar goed in de gaten en zie dat het vroeg op de middag droog wordt in Steenwijk. Tot mijn grote blijdschap zie ik dat er weinig post is en ik besluit het op de eigen fiets weg te brengen zodat ik meteen richting Uffelte kan. Als ik in Havelte de kringloopwinkel passeer, parkeer ik het ros om even binnen te kijken. Ik heb een boodschapje maar kan even niet meer herinneren wat het precies is. Ik slaag niet op dat gebied. O ja, ik weet het weer! Mijn portemonnee is aan vervanging toe. Ik heb tot op heden nog niet een betaalbaar model gevonden dat aan mijn wensen voldoet. Uiteraard kijk ik ook even in het halletje met de platen en eigenlijk verwacht ik weer dezelfde elpees die er al tien jaar staan. Dan zie ik tot mijn grote vreugde een bakje singles. Dan verwacht ik nog steeds alleen maar klassiek, geestelijk repertoire en zult uit de jaren zeventig en tachtig. Dan tref ik een paar leuke jaren zestig-singles (waarvan ik al een paar heb) en een interessante flexi. Ik ga nog eens de bak door omdat ik een harde vinylsingle verwacht en denk dat het een leeg hoesje is. Dan blijkt het een flexi te zijn die reeds in het hoesje zit. Na boodschappen bij de Albert Heijn fiets ik naar huis.

Ik kan niet wachten om op Discogs te kijken en als ik dat doe, krijg ik een euforisch gevoel. Yes! De flexidisc is met een bom duiten waard met de fotohoes. Niet gek voor vijftig cent bij de kringloop in Havelte! Ik deel de foto van 45cat op Facebook met de mededeling dat ik dit collector's item zojuist op de kop heb getikt. Natuurlijk is broer de eerste die een duimpje stuurt. Hij moet vast het gevoel herkennen? Ik heb echter gedurende deze middag ook stevig nagedacht. Afgelopen maandag heb ik me zeiknat laten regenen als ik moet concluderen dat ik zaterdag ben vergeten om dampvloeistof te halen. Het is al een paar dagen bar en boos en we hebben het plan om volgende week donderdag naar Brandeveen te lopen. De Buienradar voorspelt weinig goeds voor volgende week en dus wordt dat vast een drekzooi. Wat nou als we zouden kunnen afspreken bij een chinees voor een maaltijd? Dan zitten we binnen en hebben een paar uur om te praten. Ik ben zelfs even van plan om eventueel de kosten voor mijn rekening te nemen omdat het niet altijd van één kant hoeft te komen. Het is rond een uur of half zes dat ik broer probeer te bellen. Het klinkt alsof er wordt opgenomen en meteen wordt weg geklikt. Enfin, het heeft geen haast. Even later zie ik op Facebook dat hij via Messenger een bericht heeft gestuurd. 'Ik heb je geprobeerd te bellen'. Vreemd want ik heb geen gemiste oproep. Ik probeer hem nog eens en heb hem dan wel te pakken.

Broer is onderweg in de auto naar een andere stad. Een oude Deense punkrocker zal deze avond een 'spreekbeurt' geven. Ik weet niet of de man ter plekke liedjes gaat spelen maar het zal zijn laatste 'concert' worden. Broer heeft al wel een kaartje gekocht voor zijn favoriete muzikant voor volgende week zaterdag maar dan gooit zijn vrouw roet in het eten door te melden dat ze dan in Nederland zijn. Broer heeft ongetwijfeld zitten denken om op en neer naar Denemarken te rijden voor het concert maar daar zou zijn lieve vrouwtje nooit mee akkoord zijn gegaan. Ik vertel over het barre weer van de afgelopen dagen en dat ze ook weinig goeds voorspellen voor volgende week en leg meteen het plan voor de chinees op tafel. 'Nou, als je iets van de Ikea nodig hebt, dan kunnen we ook daar afspreken. Daar kun je ook lekker eten'. We gieren het uit. Als je mijn oudste broer naar zijn vakantie vraagt, begint die ook meteen over plekken waar ze lekker hebben gegeten. Mijn plan voor de chinees klinkt hem goed in de oren als een plan B, maar... 'misschien is het volgende week opeens wel stralend weer'.  Ik denk dat hij ergens gelijk heeft gehad want het weer is beduidend beter dan dat was verwacht. Ik weet niet met welk Louwsma-mopje wordt besloten maar we nemen aan de telefoon afscheid met een schaterlach aan beide kanten van de lijn.

Tot het weekend heb ik het nog even druk met andere berichten en dus blijven de singles van Havelte liggen. Het is vanwege het collector's item dat ik ze toch wil noemen, maar aanvankelijk denk ik er nog aan om deze tien 'stil te houden' omdat het voelt alsof ik met de billen bloot ga. Percy Sledge is vorige week al voorbij gekomen bij de soulvolle aanwinsten in Dedemsvaart. Bij deze negen zitten een aantal dubbele singles, een paar die ik wil hebben maar niet draaien en eentje die de het aantal op tien moet brengen. Ik ga de platen nu ook niet draaien maar ga ze gewoon onder elkaar zetten.

* Willeke Alberti- Talisman (NL, Philips, 1965)
* Belina- A Yiddische Momme (Duitsland, Odeon, 1960)
* Bob & Earl- Harlem Shuffle (NL, Island, 1969)
* Ferrante & Teicher- Antony And Cleopatra Theme (Duitsland, MGM, 1962)
* Papa Bue's Viking Jazz Band- Schlafe Mein Prinzchen (NL, Storyville, 1960)
* Julie Rogers- The Wedding (NL, Mercury, 1964)
* The Supremes- Where Did Our Love Go (NL, Motown, 1964)
* Triks & The Paramounts- Well Respected Man (NL, OOK, 1966)
* Gheorghe Zamfir- Doina De Jale (NL, CNR, 1976)

Bob & Earl en The Supremes heb ik uiteraard al. Papa Bue's heb ik in de Duitse persing en deze is van mijn vader geweest. Ik denk dat ik Julie Rogers al heb maar dat blijkt niet het geval te zijn. Ik heb hem nu in een prachtige staat met de Favorieten Expres-hoes. Hoogtepunt, buiten Percy Sledge, is wel de flexidisc van Triks & The Paramounts. OOK staat voor 'Onder Ons De Krim'. Nee, het heeft niets met Poetin te maken! Het is een zwembad in De Krim in Overijssel dat volgens de website in 1964 is geopend. Ik heb zojuist de b-kant gehoord: 'So In Love' is geschreven door organist Hans Keijser en klinkt als echt leuke beat. Zelf durf ik de naald er nog niet aan te wagen. Hoewel de plaat een paar tientjes waard is en er vast liefhebbers zijn te vinden, verdwijnt deze gewoon in mijn collectie. Met het verhaal van deze woensdagmiddag is de plaat sowieso onbetaalbaar geworden voor mij!

Singles round-up: oktober 7

Op 31 augustus ben ik begonnen met 'The 2024 Collection' en heb natuurlijk één uitzending gemist, maar het loopt aardig op schema. Eigenlijk heb ik twee uitzendingen gemist, maar heb afgelopen weekend tweemaal een 'Do The 45' gedaan. Komende zaterdag begin ik met het RCA-label en hoop ergens halverwege de 'S' uit te komen. Van de twee partijen die nog binnenkomen, draai ik zaterdag alleen de titels die tussen RCA en Soul 4 Real in het alfabet zitten. De rest bewaar ik voor een volgende ronde. De eerste twee uit de aflevering van vanavond komen zaterdag in ieder geval voorbij. Verder is vanmiddag een 'pre-order' binnengekomen die ik ook maar heb toegevoegd. Ik meen eerst dat de releasedatum op 25 oktober staat maar dat is een andere. Met deze acht singles ga ik vanavond beginnen en hopelijk later vanavond ook nog de overgebleven negen uit Havelte. Nu eerst de laatste singles uit de laatste partij van Mark.

* Jeanne Burton- Nobody Loves Me Like You Do (UK, Seville, 1975)
Seville is het platenlabel dat ons in 1975 Dooley Silverspoon brengt en Jeanne Burton is 'in-your-face' disco met een uitbundig orkest. Het is niet heel erg essentieel maar wel een lekkere 'feelgood'-plaat. Het is haar eerste plaatje voor het Amerikaanse Cotton-label en zal later ook nog werk opnemen met Silverspoon. Ondanks dat Discogs haar op één hoop gooit met Jenny Burton is dit een andere zangeres naar het schijnt.

* Flame 'N' King & The Bold Ones- Ho Happy Day (US, Slammin', 1978, re: 2018)
Flame 'N' King heet eigenlijk Oscar Richardson en maakt al sinds 1963 platen. In 1978 verschijnt 'Ho Happy Day' als een b-kant en vindt gretig aftrek bij de Northern Soul-dj's. Grapevine brengt de plaat eerst uit in Engeland in 1979. Recent heeft Prime Direct een heruitgave besteed aan de plaat en in 2018 verschijnt de plaat bij Slammin'. Dit exemplaar van Mark zit nog in de originele 'seal' die ik nu ga verbreken. Het is lekkere upbeat disco met fraaie blazers en een spannend intro. Méér positiviteit zoals bij Jeanne Burton maar nu gebracht met iets meer klasse. Op de keerzijde staat 'Strange Love' dat beduidend ouder is. Het is een sfeervolle ballade en hoewel héél anders dan 'Ho Happy Day' heeft ook deze kant wel iets. De single heeft nogal doffe opnames en dat kleurt beter bij de b-kant. Ik zal zaterdag even moeten bekijken welke kant het gaat worden in de show.

* The Hopkins Bros- Shake Cheri (UK, Soul Junction, 1970, re: 2012)
Het jaar 2024 is onbedoeld het jaar geworden van Soul Junction. Buiten dat ik dit jaar een hagelnieuwe Soul Junction-release heb gekocht, reserveer ik ook steevast de platen op het label welke Mark aanbiedt. Dit is een regelrechte heruitgave van de originele single uit 1970 maar nu met omgedraaide kanten. Het origineel heeft naar het schijnt al eens 2800 euro opgebracht via Discogs. 'Shake Cheri' is een lekker jagend nummer met prettige vocalen van de gebroeders Lyman en Frank Hopkins. 'Kiss Of Fire' is in 1970 de a-kant van de single en eigenlijk bevalt deze me beter. Het is een fraai crossover-geluid met zelfs nog betere zang. Ik begrijp echter wel uit het oogpunt van de Northern Soul dat 'Shake Cheri' de favoriete kant is, maar ik ben weer eens eigenwijs. Ik zie net dat het een langere uitvoering is die nog niet eerder is uitgebracht.

* Millie Jackson- Rising Cost Of Love (UK, Spring, 1979)
Ik heb de plaat voor 'Rising Cost' gereserveerd. Het is echter de b-kant van de Engelse 'Never Change Lovers In The Middle Of The Night' welke ik in de Nederlandse persing heb. Nederland heeft dan weer een andere b-kant en bij mijn weten heb ik 'Rising Cost Of Love' nog niet op vinyl.. Millie pakt de zakjapanner erbij om uit te rekenen wat liefde allemaal wel niet kost. Ze doet dan in een overheerlijke midtempo groove en eigenlijk wel net zo goed als de a-kant in Engeland.

* James & Cassandra- When A Man & A Woman Are In Love (US, SRI, 1974)
SRI staat voor Spector Records International maar beide kanten zijn geproduceerd en gearrangeerd door een zekere Bo Crane. Bovenstaande titel is de b-kant en dat heeft vooral een Stax-gevoel door de blazers. Verder is het een erg charmant duet van James en Cassandra. Onder de vleugels van Phil Spector wordt niets aan het toeval over gelaten en het nummer staat als een huis. Zolang ik een goede bui ervan krijg, is daar helemaal niets mis mee. Op de a-kant doen ze hun uitvoering van Paul Anka's 'Having My Baby'. Zelfs dat klinkt stijlvoller dan Paul's uitvoering en Cassandra brengt de soul in het nummer. De blazers zijn minder Stax dan op de b-kant maar nog altijd een welkome aanvulling. Een geweldige uitvoering van een o zo 'corny' nummer.

* Ashford & Simpson- Over And Over (US, Warner Bros., 1977)
Valerie en Nick nemen al aardig wat plek in beslag in de koffers met US-originals maar desondanks is er ruimte voor méér. 'Over And Over' is lekkere upbeat disco met een overtuigende Valerie op leadzang en Nick die het aanvult. De b-kant is een ballade. Het is niet het beste exemplaar want het tikt op de a-kant al een keertje over.

* Myra Cormier- Pleasant Dreams (US, ZZZ, 1969)
Een echte 'oddball' en als dusdanig verkocht. Een aparte groove waarbij ik de dansers veel plezier toe wens. Myra klinkt als een jazzy zangeres die upbeat probeert te zingen en het resultaat is alleen te beschrijven als 'quirky'. Wel een lekkere 'feelgood' plaat! Meer geschikt voor de radio dan de dansvloer. 'G O 2 & The Rest Of It' is de a-kant en ook dat heeft een ingewikkelde start, het is daarna ietwat een schuifelende blues maar niet zo soulvol als de b-kant als je het mij vraagt. Wel een erg apart ding!

* Les Imprimés- With You (US, Big Crown, 2024)
Tot slot deze single van Les Imprimés. Ik heb vorige week zondag net een order geplaatst bij Juno's als ik hiervan bericht krijg in mijn email. Er is dan nog maar eentje beschikbaar en dus plaats ik een tweede order. Morten Martens gaat door op de weg die hij is ingeslagen met 'Flowers' en dat zit ergens tussen soul en ontspannen jaren tachtig-pop met het bekende effect op de zang. Ik verwacht nog altijd dat er nog eens een plaat van hem wordt opgepikt en op zijn minst een radiohit wordt. 'Only Love' is meer 'brooding' zoals 'Falling Away'. Een grommend orgel, back-to-basics drums en een tinkelende gitaar. Toch heb ik het gereserveerd voor het optimistische 'With You'.

Week Spot: Player

Het is allemaal mogelijk op Soul-xotica en binnen de grenzen van de Week Spot: Deze week een plaatje waar ik decennia lang een gruwelijke hekel aan heb. Dan is het ongeveer een jaar geleden als ik mijn totaal afgedraaide Nederlandse Philips-single draai in 'The Vinyl Countdown' dat het kwartje begint te vallen. Een paar weken later, inmiddels is het 2024, hoor ik het nummer op RTV Drenthe en dan dringt het pas echt tot me door. Als je niet zou weten dat het een stel roomblanke muzikanten zijn, zou het zomaar sweet soul uit de vroege jaren zeventig kunnen zijn. Denk aan The Persuaders, Executive Suite of Blue Magic. Kort daarna biedt Mark de Engelse persing aan en dan ben ik vlug bereid. En waarom heb ik nu eigenlijk een hekel aan het nummer? Tja, dat is de associatie met de bassist, maar dat heeft natuurlijk helemaal niets van doen met de kwaliteit van het nummer. Ik ken 'Baby Come Back' al ruim dertig jaar maar het is niet eerder dan 2024 als mijn hart sneller gaat kloppen van het nummer. En dat plaatje mag deze week de Week Spot heten dankzij de Engelse RSO-uitgave. Omdat deze geen fotohoes heeft en een foto van een label altijd nog kan, kies ik voor de Nederlandse ter illustratie. 'Baby Come Back' van Player (1977) is deze week de kersverse Week Spot.

Player heeft een vrij interessante geschiedenis. Peter Beckett is een Engelsman uit Liverpool die een tweetal albums heeft gemaakt met de progressieve rockband Paladin. In 1974 trekt hij naar Amerika om met Steve Kipner Skyband te beginnen. Kipner heeft een paar jaar eerder een hit gehad met de Australische groep Tin Tin en het door de Bee Gees geschreven 'Toast And Marmalade For Tea'. Beckett is ook een blauwe maandag lid van Tin Tin. Skyband ligt al vrij snel op zijn gat en Beckett besluit in Los Angeles te blijven. Hij ontmoet J.C. Crowley op een feestje en zetten samen een band op poten. De band heet eerst Riff Raff en daarna Bandana. Het krijgt een contract bij Haven Records, de platenmaatschappij van songschrijvers Brian Potter en Dennis Lambert. Kipner is eveneens van de partij alsook ex-Grassroots-gitarist Reed Kailing. Het maakt een single maar zowel Kipner en Kailing zijn meteen vertrokken. Als Haven op de fles gaat, brengen Lambert en Potter hun artiesten onder bij het RSO-label. Met een nieuwe manager wordt Player op poten gezet en kan het duo op zoek naar andere muzikanten. John Friesen wordt de drummer terwijl Ron Moss de basgitaar mag beroeren en een deel van de zang voor zijn rekening neemt. In de herfst van 1977 gaat de band als voorprogramma op tournee met Gino Vannelli en Boz Scaggs. Intussen schrijven Beckett en Crowley een eerste hitsingle voor de groep. Player beweegt zich dan in de cirkel van wat later 'Yacht Rock' zal worden genoemd. Het is typische softrock maar met een opvallend 'blue-eyed soul'-geluid. 'Baby Come Back' verschijnt als single en is een doorslaand succes. Zelfs in Amerika wordt de band een eendagsvlieg genoemd maar dat is niet helemaal waar. 'This Time I'm In It For Love' bereikt ook nog de tiende plek in de Billboard. In de rest van de wereld is de groep nagenoeg een eendagsvlieg.

In 1978 gaat de band op tournee met Eric Clapton die zijn album 'Slow Hand' gaat promoten. Player is intussen bezig met de opnames van het tweede album en besluit dat de band nu wel meer heavy moet worden. Player wordt rock'n'roll maar verliest daardoor wel het contact met de mensen die 'Baby Come Back' naar de eerste plek hebben gekocht. Live-toetsenist Wayne Cook (voorheen Steppenwolf) stapt eind 1978 uit de band en ook Beckett houdt het even voor gezien. Player zit dan bovendien zonder een platencontract. Crowley, Moss en Friesen gaan door als Player en proberen een contract los te peuteren. Na verloop van tijd heeft J.C. Crowley er genoeg van. Hij gaat terug naar Texas en zal in de jaren tachtig uitgroeien tot een vooraanstaand songschrijver in de countrymuziek. Beckett keert in 1980 terug en met nieuwe leden Miles Joseph en Gabriel Katona neemt Player een nieuwe elpee op: 'Room With A View'. Als Polygram Casablanca Records overneemt, ontslaat het eerst de bands en artiesten die geen plaat hebben verkocht. Player is daarvan de eerste. In 1981 is de groep op sterven na dood en Ron Moss gaat het proberen als acteur. Gedurende vijfentwintig jaar, van 1987 tot en met 2012, is hij Ridge in de soap 'The Bold And The Beautiful'. Ondanks dat hij dagelijks op televisie is te zien als Ridge, blijft Ron een muzikant. In 1995 is hij bezig aan een solo-album met de hulp van Beckett als de twee besluiten het tot een Player-album te dopen. Als Moss een verkeersongeluk heeft gehad in 2012 besluit deze de rol van Ridge achter zich te laten. Een paar jaar later loopt het wel spaak tussen hem en Beckett en toeren ze apart van elkaar met bands genaamd Player. In 2018 sleept Moss Beckett voor het gerecht om uit te zoeken wie de eigenaar is van de naam en het logo van de band. Dan blijkt dat ze beide evenveel belang hebben en spreken onderling af dat ze als Peter Beckett's Player of Ron Moss' Player zullen optreden uit respect voor de fans.

Het meest recente album van de groep is 'Too Many Reasons' uit 2013 en dat is tevens de laatste keer dat Moss en Beckett hebben samengewerkt in de studio.

Singles round-up: oktober 6

Ook deze week gaat goed worden gevuld met de 'Singles round-up' zoals het lijkt. Vanavond ga ik het tweede deel doen met de 'nieuwe' releases. De foto's van nummer 5 en 6 vormen samen de singles in de beide afleveringen, de foto stamt nog uit het idee om de singles in volgorde te doen van de platenlabels. Verder hebben jullie een vierde aflevering tegoed van de singles van Mark, één of twee over de singles uit Dedemsvaart en negen uit Havelte van inmiddels drie weken geleden. Tot slot verwacht ik een 'soul pack' voor het weekend en heb ik vijf op Discogs besteld. De laatste vijf komen uit Spanje maar volgens de feedback duurt het vaak een tijdje voordat ze op de post gaan. Nu eerst de laatste acht van de nieuwe releases en heruitgaven.

* Hallmighty- What Is Stormy Love (UK, Battle Weapons France, 2024)
Ik raak omstreeks 2007 even helemaal in de ban van de 'mashup'-technologie. Dj's die eigenhandig twee verschillende platen in elkaar draaien en een nieuw nummer creëren met ingrediënten van beide nummers. Toch wordt de markt al snel verziekt door 'wannabe'-dj's die het niet helemaal goed hebben begrepen. Sterker nog: Anno 2024 heeft deze groep de overhand maar héél soms kom je een mashup tegen welke helemaal klopt. Zie daar deze mashup van ene Hallmighty. Hij heeft het grapje blijkbaar al een paar jaar geleden voor het eerst gedaan, maar het heeft nu een vinylrelease gekregen dankzij Battle Weapons. Je neemt de muziek van 'Stormy' van The Supremes en projecteert daarop de zang van 'What Is Love' van Haddaway. Alleen is de zang er niet los bovenop gekwakt zoals de groenten bij een slechte pizzeria, maar klinkt het alsof Haddaway het nummer anno 1969 heeft ingezongen in de Motown-studio. Tot mijn grote geluk arriveert de single een dag voor het optreden in De Buze en zo kan ik hiermee de tweede set aftrappen. Het is overigens de b-kant van Chad Jackson's 'Jazz Be Good To Me' en dat is 'Just Be Good To Me' van SOS Band met extra jazzy intermezzo's. Niet zo heel interessant in mijn boek, maar de Hallmighty-kant is een knaller!

* Durand Jones & The Indications- Private Space (US, Colemine, 2024)
Zondag 13 oktober. Ik ben al heel vroeg wakker nadat ik erg onrustig heb geslapen die nacht en bereid me voor op een moment alleen met broer in de natuur. Om wakker te blijven kijk ik even bij de nieuwe releases van Juno en hoor dan voor het eerst 'Private Space'. Hoewel ik vermoed dat Durand niet over dít onderwerp zingt, spreekt de titel me meteen aan. Op deze zondagmorgen wens ik mezelf een 'Private Space' toe, een bubbel waar ik een weekje in kan blijven zodat ik dingen een plek kan geven. Zo is de single in een oogwenk besteld. En...? Hij klinkt beduidend minder jaren zestig dan het overige werk van Jones en eigenlijk bevalt me dat wel. Het bevalt zo goed dat ik de b-kant maar laat voor wat het is.

* Sam Nesbit- Chase Those Clouds Away (UK, Amos, 1970, re: 2024)
In het uiterste begin van deze REPRO-serie van Kent koop ik geregeld een plaatje uit de catalogus. In de laatste jaren is het klad er weer in gekomen. Kent gaat hierbij op de toer van de gezochte collector's items en presenteert deze met geheel identieke labels en enkel een ander catalogusnummer. 'Black Mother Goose' is de eigenlijke a-kant van de single en dé favoriet van de Northern Soulies. Het is een ietwat bouncy nummer maar allesbehalve memorabel. 'Chase Those Clouds Away' is meer midtempo met een tinkelende gitaar en prachtige harmonieën. Iets minder geschikt voor de Northern Soul, maar een nummer dat het momenteel goed doet in de crossover-cirkels. En ja... als de plaat al redelijk zeldzaam is en twee verschillende scenes de plaat gaan zoeken, dan gaat de prijs van een origineel door het dak. Deze heruitgave is dus zeer welkom.

* Portishedd- Roads (UK, Pibe, 2024)
Nog maar een keer extra benadrukken: Het is Portishedd en niet Portishead. Portishedd is de naam van een mysterieus collectief dat al een paar jaar eigenzinnige remakes en remixes maakt van bestaande Portishead-nummers en dit is de nieuwste aanwinst. Zowel 'Glory Box' als 'Roads' worden gepresenteerd in een 'Kero Uno Remix' waarvan de eerste opeens 'Glory' heet. Ik noem 'Roads' als voornaamste kant want dit is de reden van aanschaf. Het origineel van Portishead is al erg mellow, maar deze is nóg meer mellow en is ietsje soulvoller dan de a-kant. Toch is 'Glory' ook niet te versmaden want dit heeft een latin-achtige upbeat groove gekregen. Op Youtube worden de nummers gepresenteerd als Portishead-remixes, maar voor de platen gebruikt het de naam Portishedd. Ik heb overigens geen idee hoe legaal deze platen zijn want ze maken wel gebruik van Beth Gibbons' originele zang en deze krijgt nergens op de labels credit hiervoor.

* Carla Thomas- Loneliness (Spanje, Soul 4 Real, 1967, re: 2024)
Op deze single staan twee nummers van de elpee 'The Queen Alone' van Carla Thomas en oorspronkelijk uitgebracht in 1967. Alex heeft voor twee nummers gekozen die het zouden hebben verdiend om als single te zijn uitgebracht. In Carla's carrière is 'The Queen Alone' een poging van Stax om de zangeres naar een hoger plan te tillen. Isaac Hayes schrijft 'Loneliness' en laat haar horen als een soort van Diana Ross. Het heeft een fraaie blazerssectie en een ingebouwde klasse. 'If It's Not Asking Too Much' is vrij 'moody' met speelse orgeltjes maar klinkt niet echt als Carla Thomas. En dat is precies het doel dat Stax heeft met het album: Carla moet aaibaar worden voor de massa. Deze laat echter de plaat links liggen en Carla gaat door in haar oude stijl. Ze heeft middels het album wel laten horen dat ze meer in haar mars heeft. Het is niet lastig een favoriet te kiezen want dat gaat voor mij 'Loneliness' worden.

* Eugene Williams & The WB's- I'm Glad I Met You Girl (UK, Epsilon, 1977, re: 2024)
Ik ben een paar maanden geleden op tijd voor de proefpersingen van de eerste twee 'From Detroit With Love'-EP's op Soul 4 Real. Dit keer ben ik ook op tijd voor de proefpersing van deze nieuwste Epsilon. In de wereld van de soul-dj's draait het om eerste persingen en heel soms wil ik daar even aan meedoen. In geval van Soul 4 Real zijn het 'solid centre'-platen welke naar mijn mening beter zijn dan de 'issues'. In geval van Epsilon is het een wit label (in plaats van het geel van de issue) met vermelding van 'advanced test pressing' en de artiest en titel op doorzichtig plakband. 'Not for sale', maar deze proefpersingen willen nog wel eens gekke prijzen doen op Discogs en dus worden ze niet gratis weggegeven. Sterker nog: Ze kosten vaak het dubbele van een 'issue'. Eugene Williams is één van The Williams Brothers waarvan Epsilon eerder dit jaar een single opnieuw heeft uitgegeven. Yann heeft weer de nodige tijd doorgebracht om een bijna overleden mastertape of single tot leven te wekken, maar het resultaat is nogal dof. 'I'm Glad I Met You Girl' is de eigenlijke a-kant maar ik zie al meer dj's kiezen voor de b-kant: 'I Can Feel Your Love Inside Of Me'. Ook deze klinkt zeer dof maar het is de enige manier waarop je deze nummers aan de collectie kan toevoegen. Je hoort wel de goede bedoelingen maar qua audio is het geen 'easy listening'. Het is de laatste keer geweest dat ik heb geïnvesteerd in een 'test pressing' van Epsilon, zoveel is wel duidelijk!

* Xxception To The Rule- The Sweeter The Juice (UK, Izipho Soul, 1982, re: 2024)
Dan klinkt Xxception To The Rule ineens als muziek in de oren. Een moddervette jaren tachtig-productie met een zeer fijne zangeres. Xxception To The Rule is een duo bestaande uit Vanessia Mathis en Daniela Curry en ze maken deze twee opnames in 1982 voor het Daxwood-label uit North Carolina. Het komt echter niet eerder dan 2011 uit op een cd en nu voor het eerst op 7" vinyl. Dit had zomaar een hele grote hit kunnen zijn in 1982, het klopt gewoon helemaal! Op de b-kant staat een ballad die ik maar laat voor wat het is. Inmiddels is de 'pre-order' gestart voor een nieuwe Izipho Soul-release en dat schijnt weer helemaal 2024 te zijn. Ik heb hem nog niet beluisterd en moet hem ook nog bestellen.

Het zilveren goud: 1999 deel IX

Van een warm bad naar een koude douche. Zo voelt in oktober 1999 de overstap van Mossley naar De Bilt. Alhoewel? Zoals ik eerder heb geschreven in 'Het zilveren goud' wordt de Emmaus in Mossley ook aldoor groter en ontstaan al de eerste 'eilandjes' binnen de groep. Hoewel iedereen in De Bilt in het begin erg hartelijk is, voel ik al wel meteen dat dit niet de magie van Mossley gaat evenaren. Het afscheid in Mossley valt me zwaar. Ik ben drie dagen bezig om de koffers in te pakken en wil het liefste alles meenemen. Helaas gaat dat niet lukken en zo moet ik geliefde platen achterlaten, maar ook mijn hifi. Het afzichtelijke schilderij gaat wél mee. Bij de mensen is het afscheid nogal luchtig. Bij Sadie ligt dat anders. Zij begrijpt immers niet dat haar 'baasje' straks de deur uitloopt en waarschijnlijk nooit meer terugkeert. Als ik haar in 2001 opzoek, is ze ook eerder verbaasd dan uitgelaten. Ze heeft nog weken voor mijn deur staan blaffen, maar dan opnieuw... ik heb ook maanden van haar gedroomd. Na drie dagen zit alles ingepakt en is de overtocht naar Rotterdam geboekt. Het einde van een tijdperk? Op dat moment ben ik daar nog niet bewust van, maar ja... het zal het einde van een tijdperk inluiden.

Ik geloof dat hij Sean heet. Het is een 'companion' waar ik niet veel mee heb, maar hij is de enige met rijbewijs die een middag kan worden gemist. Hij mag me dus naar de boot in Hull brengen. Met onze nieuwe 'people carrier'. Een Nissan Prairie uit de jaren tachtig, zo'n achterlijke blokkendoos op wielen. De vorige eigenaar ziet er geen heil meer in om een prijskaartje te plakken op een auto die niemand wil hebben en schenkt hem dus aan het goede doel. Voordeel is wel dat we met acht mensen passen in de auto en dus hoeven we niet meer in colonne met de Austin Metro en de Rover 216. Vandaag doet het dienst als verhuiswagen, hoewel het allemaal handzaam genoeg moet zijn om met me mee te zeulen. Ik had eigenlijk gehoopt dat Bob en Carol me zouden afzetten in Hull maar helaas hebben die andere verplichtingen op deze dag. Ik heb totaal geen verhaal met de chauffeur en geniet nog maar even van het uitzicht. Zo vaak zie ik Engeland niet vanaf de snelweg. We stoppen onderweg nog bij een mobiele 'greasy spoon' op een parkeerplaats en de chauffeur bestelt een broodje met een gebakken ei. Ik heb wat leedvermaak als hij een hap neemt en het eigeel over zijn shirt loopt. Van de boottocht weet ik weinig meer te herinneren. Het is meestal de heenweg als ik flink zeeziek ben en vandaag stap ik met gemengde gevoelens aan boord van de ferry. Ik had ergens gehoopt een bestaan in Engeland op te bouwen maar voel dat dit niet is gelukt. Aan de andere kant wachten er weer nieuwe avonturen en dus ben ik tegelijk ook niet heel erg somber.

Vriend Kees wacht me de volgende dag op bij de boot in Rotterdam. Hij zal me later vandaag naar De Bilt brengen. Waar Mossley is gevestigd in één gebouw met een winkel en een woongemeenschap, daar is De Bilt verspreid over een paar plekken. Wij wonen boven de kleingoed- en kledingwinkel. Even verderop zit onze voormalige meubelwinkel en daar woont een echtpaar dat vrijwilligerswerk doet bij ons. De coördinator woont apart van de gemeenschap. Verder hebben we een meubelwinkel een eind verderop zitten en ook daar wonen twee 'companions'. De Bilt heeft tijdelijk bezoek gehad van twee jongemannen uit Zweden en nu deze weg gaan, kan ik de kamer overnemen. Het is een royale kamer voor mij. Met een bed zou het alweer krapper worden, maar ik slaap dan sinds enkele maanden rechtop in een stoel. Niet gezond en niet goed voor mijn rug, maar ik heb het gevoel dat ik beter slaap en ben meer bewust van mijn 'spiritualiteit'. Jawel, ook ik ben eens een 'zweefteef' geweest. Ondanks mijn ervaring als winkelbediende in Mossley begin ik in De Bilt weer in de ophaal. Toch speelt mijn rug al aardig snel op waardoor ik ook parttime in de winkel mag werken. Dat is dan de winkel in het kleingoed en de kleding. We zijn open op woensdag tot en met zaterdag en uitsluitend 's middags. Iedere woensdag hebben we een etalageverkoop met een thema. Belangstellenden staan al een uur vóór openingstijd bij de winkel en krijgen lootjes voor maximaal twee of drie artikelen.

Peter is onze chauffeur op de bus en wordt bijgestaan door een Ierse knaap waarvan ik de naam ben vergeten. Zij wonen samen (als 'companions', niet als levensgezellen) boven de meubelwinkel aan de Looydijk. We hebben een oud Mercedes-busje in bouwvakkersstijl en dus met een bank achter de voorste stoelen. Ik ben al snel de derde man aan boord voor het ophalen en bezorgen van meubilair. Het gaat mis als we een loodzware archiefkast moeten halen die we van de grond moeten optillen. Dat gaat mijn rug niet meer doen na de wasmachines-met-beton op de vuilstort in Heeg en zo mag ik van de auto af. De winkel is dan nog niet in zicht. Nee, ik ga het huishouden in en vind dat helemaal niet erg! Ik schrob de vloer iedere dag met veel plezier want ik ben alleen en kan dus mijn cd's lekker hard draaien tijdens het werk. Geen platen? Nee, we hebben geen draaitafel in de woonkamer staan, maar wel een cd-speler. Ik ga in deze periode trouwens ook even door een fase van cd's kopen. In de laatste maanden in Engeland heb ik al verschillende cd's aangeschaft en in Nederland koop ik eerst twee singles en ga daarna door naar Utrecht voor cd's. 'Odelay' van Beck is één van de grote 'hits' voor mij in deze periode nadat ik het album heb leren kennen in de Popkelder.

Ik ben naar De Bilt toe gegaan met het idee dat er een verkoopweek georganiseerd gaat worden om mijn schuld af te lossen. Tot mijn grote verbazing begint de boekhouder de volgende dag over een uitkering. Dan kom ik in een spagaat terecht. Het blijkt dat de bewoners hebben besloten tot een verkoopweek maar daar wil de boekhouder niets van weten. Het is het voorteken van een loodzware periode waarover ik de komende maanden vast meer over ga schrijven. Het zal uiteindelijk ertoe leiden dat ik het helemaal heb gehad met het idealisme en weer klaar ben om terug te keren in de echte wereld.

De vijf singles van deze maand zijn drie 'restanten'. Sounds Nice heb ik, volgens mij, in 1997 gekocht in Molkwerum maar nog niet genoemd in 'Het zilveren goud'. Freddie & The Dreamers heb ik genoteerd als 'I'm Tellin'  You Now', maar deze zit in een Nederlands EMI-hoesje. 'You Were Made For Me' heb ik vermoedelijk in juni 1999 gekocht. Herbie Mann is de plaat die ik vanmiddag heb genoemd. Die hoort weer in de Blauwe Bak! Dit plaatje heb ik in mei 1999 van de buren in Mossley gekocht maar toen over het hoofd gezien. Sparks en Ray Charles koop ik de eerste zaterdag in De Bilt bij 'Cor de stoelenboer'. Als we een partij afzichtelijke Gispen-kantoorstoelen kunnen bemachtigen, neemt Cor ze in één koop over. Dat hij ze vervolgens voor het drievoudige verkoopt, maakt ons niet uit. Het is cash in het handje voor de Emmaus.

3210 Love At First Sight - Sounds Nice (Duitsland, Odeon, 1969)
3211 You Were Made For Me - Freddie & The Dreamers (UK, Columbia, 1963)
3212 Our Man Flint - Herbie Mann (US, Atlantic, 1966)
3213 Georgia On My Mind - Ray Charles (NL, ABC-Paramount, 1960, re: 1962)
3214 This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us - Sparks (Duitsland, Island, 1974)

Ik leer net dat de Ray Charles met de zwarte labels in 1962 zijn uitgebracht. Ik heb overigens ook nog de heruitgave uit 1964 op het Artone-label. Sounds Nice is overigens een instrumentale versie van 'Je T'Aime... Moi Non Plus' en schiet me te binnen als ik de Antic-uitgave van Serge Gainsbourg & Jane Birkin heb genoteerd voor september. Voor november heb ik geen singles staan, maar ga dan alvast zeven behandelen die in december bij de collectie zijn gekomen.

Week Spot Kwartet: week 42

De regen lijkt aanvankelijk voorbij te glijden aan Uffelte en omgeving als ik de Buienradar mag geloven. Toch voel ik me vandaag niet in de stemming voor een buitenactiviteit. Wellicht nog even op de fiets naar Havelte voor boodschappen maar verder ook niet. Hoewel het inmiddels maandag is, zit ik qua berichten nog altijd in het weekend en denk dat er vanavond een aflevering komt van 'Het zilveren goud'. Het zal me benieuwen of ik die ene single uit de lijst kan vinden. Die heeft ooit in de Blauwe Bak gestaan en zou geen idee hebben waarom die daaruit is verdwenen. Als ik hem heb, moet die gewoon in de jaren zestig-bak staan. Op de dag dat we broer naar zijn laatste rustplaats hebben gebracht, was het exact een kwart eeuw sinds mijn terugkeer in Nederland. Vanavond wellicht meer daarover. Het zoeken van het Week Spot Kwartet lijkt lastiger dan het blijkt te zijn. Krystal ligt nog op een stapeltje singles van de 'Vinyl Summer Spirit Of 2020', de overige drie blijken gezamenlijk in de bak te staan met de heruitgaven. Hierbij het kwartetje Week Spots van vorige week in de afgelopen vier jaren.

2020: False Alarm - Krystal (1977)
Mijn schoonzus had vorige week maandag een paar foto's gestuurd vanaf haar telefoon. Het zijn voornamelijk foto's van de wandelingen bij de hunebedden van Darp. In 2021 heeft broer toegezegd dat dit officieel een traditie zou worden. Eens per jaar zou hij Nederland bezoeken en wij zouden dan een eind lopen op een middag met, ter afsluiting, patat met een kroket. In 2020 komt hij langs in juli en het is schitterend weer. Het is de tijd dat de wereld in paniek is, hoewel de eerste lockdown al achter de rug is en mondkapjes nauwelijks in het straatbeeld zijn te zien. Gelukkig geen 'boks' maar een knuffel. Ik doe mijn best de wappie-'wijsheden' te verbergen want daar zit broer duidelijk niet op te wachten. In oktober 2020 reken ik voor het eerst in een lange tijd af bij Mark en Krystal is één van de singles uit deze partij. Een 'builder' van vijf en een halve minuut die ik meteen weer opnieuw wil opzetten als die is afgelopen.

2021: Wish I Didn't Miss You - Angie Stone (2002)
Van de toegestuurde foto's identificeer ik eentje als zijnde van 2021. In 2020 is het prachtig weer, in 2021 hangt het tegen sporadische regen aan en blijft het de hele middag grijs. Het is desondanks niet koud. De foto toont ons druk in gesprek in de directe omgeving van de hunebedden. Als ik de foto voor het eerst zie, denk ik aan 2022, maar de andere foto brengt uitsluitsel daarover. In oktober 2021 ga ik een kostbaar experiment aan. Omdat de mp3-speler al een tijdje zijn beste tijd heeft gehad, schaf ik een iPod aan om erachter te komen dat je daarmee alleen muziek kan kopen via Apple en niet zelf mp3-tjes kan toevoegen. Ik heb het ding nog ergens liggen. De liefhebber/knutselaar mag me een goed bod doen. Ik koop daarna een merkloos apparaatje dat lijkt op een iPod maar wel gewoon mijn radioshows kan dragen. Het is de tijd dat Angie Stone weer voor me begint te spelen. Ik denk dat deze in 2002 aan mijn aandacht is ontsnapt en het is pas omstreeks 2011 dat het me begint op te vallen. Een paar jaar later komt Outta Sight met deze single-knip op vinyl maar het is niet eerder dan het najaar van 2021 eer ik hem bestel. Zodra die binnen is, is de lol er eigenlijk ook alweer van af.

2022: Hey, You Got Me In A Daze - Jerone Roy (1976)
In 2022 eten we niet eens maar tweemaal een patat met een kroket. Iets met onvoorziene omstandigheden? Broer bezoekt Nederland voor het eerst in begin juli. Het is een stralende middag en ook de jongste zoon is meegekomen. De foto toont mijn broer, zijn zoon en ikzelf op een bankje. Ik draag een sweater van 'No farmers no food' en dat wijst erop dat het in 2022 moet zijn geweest. Een maand later zal moeder in het ziekenhuis belanden en niet meer terugkeren naar haar huisje. Intussen heeft ze ook al een kamer toegezegd gekregen in een seniorencomplex, iets waar ze zich altijd tegen had verzet. Ook deze kan na een maand worden opgezegd. Een week na de begrafenis halen we als vier kinderen het huis leeg. Broer brengt me vrijdagmiddag naar Uffelte met de spulletjes en na afloop gaan we opnieuw naar het cafetaria voor patat met een kroket. Patat met een kroket is overigens een traktatie uit onze kindertijd. Als de familie Louwsma iets speciaals heeft te vieren, wordt er patat gehaald bij de Vigi, een snackbar in Sneek. Niks geen moeilijk gedoe, voor zes personen patat en evenveel kroketten. Geen frikandellen, hamburgers of iets anders... altijd kroketten. In Denemarken kennen ze geen kroketten. In oktober 2022 ben ik aanbeland bij de E van Epsilon in 'The 2022 Collection' en dat levert deze fraaie groeiplaat op van Jerone Roy, oorspronkelijk uitgebracht onder de naam Jerone.

2023: I Believe In Miracles - The Jackson Sisters (1973)
'Eens iets anders dan de hunebedden in Darp'. Het is de zaterdagmiddag vóór onze ontmoeting in 2023 als ik vanuit Havelte naar huis fiets. Verhip! Waarom gaan we niet wandelen in het Uffelter Binnenveld? Dat levert de foto op die ik twee weken geleden heb gedeeld. Dan spreken we ook af dat we volgend jaar naar Brandeveen gaan. Op woensdag 2 oktober bellen we nog daarover om een plan B te maken, gezien het nog wel eens een drekzooi kan zijn bij Brandeveen. We kijken beide uit naar de volgende week donderdag. In plaats van dat hij me in Uffelte bezoekt, tref ik hem deze middag voor het laatst in Denemarken. In 'Do The 45' ben ik al flink opgeschoten want The Jackson Sisters valt onder de U van Universal. Uiteraard in de oorspronkelijke single-versie uit 1973, de meer bekende albumversie staat op de andere kant.

Therapeutisch bewegen: week 42

De 'Singles round-up' heeft meer tijd in beslag genomen dan dat ik eerst in de gaten heb. Omdat ik vandaag plannen heb, wil ik niet al te laat naar bed en blijft het publiceren op zaterdagavond er bij. Ik heb even geen trek om de singles te zoeken uit het Week Spot Kwartet en tussen de vele 'Singles round-up'-afleveringen wil ik ook nog iets 'gezelligs' doen in de weekeinden. De kop ziet er dramatisch uit en suggereert eveneens dat ik iedere week zoiets ga publiceren. Nee, het is slechts eenmalig. Ik ben de afgelopen week vrij geweest om bij te komen van de heftige week en weer te wennen aan de normale gang van zaken. Ook ben ik nog erg vermoeid van de reis naar Denemarken en terug. Toch stel ik mezelf meteen een paar doelen: Ik wil dit weekend weer beginnen met 'Do The 45'. Als ik woensdagmiddag wil vertrekken, zie ik dat ik al een uitnodiging heb voor de bedrijfsarts voor komende dinsdag of woensdag. Ach, de rest van de familieleden zijn alweer een week aan het werk en bovendien... wat voor zin heeft het om langer thuis te blijven zitten? Ik ga dinsdag weer aan de slag. In dit bericht ga ik terugblikken op de buitenactiviteiten van de afgelopen week. In plaats van drie of vier verticale of diagonale berichten van vijf of zeven letters.

Ik heb lang geloofd dat ik het huilen zou zijn verleerd. Bij mijn beide ouders zijn nauwelijks tranen gevloeid maar wellicht ook omdat ik het zag aankomen en dat dit het juiste moment was. Vader was al ruim een jaar ziek en zou niet meer beter worden. Buiten de laatste dag om heeft hij de tijd behoorlijk pijnvrij kunnen uit zingen. Moeder was gewoon 'op' en zou, tegen haar zin, heel erg hulpbehoevend worden. Bij broer is er niet zo'n afscheid, het is in één klap afgelopen. Het 'nooit meer even over muziek praten' of 'samen schaterlachen aan de telefoon' is het gedeelte dat nu een plek heeft, maar waarschijnlijk nimmer gaat wennen. Ik heb donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag méér gehuild dan in de afgelopen vijftien jaar en op maandag lijken de tranen opeens 'op' te zijn. Maandagmiddag is het vrij koud. Ik trek de winterjas aan en fiets naar Dwingeloo. Dungen knalt 'Ta Det Lugnt' op de koptelefoon en het debuut van Roxy Music voor de terugreis. Broer heeft jaren geleden Bryan Ferry gezien en is sindsdien ook helemaal fan van de oude Roxy Music. De kou heeft ook een voordeel: Ik kan vlees en zuivel meenemen van de supermarkt zonder dat de pakken bol staan als ik in Uffelte ben. Hoewel iedere tocht in de omgeving de moeite waard is, is maandag voor mij niets speciaals. Het is op de automatische piloot over Wittelte naar Dwingeloo en terug door de bossen naar Ansen.

Woensdag lijkt aanvankelijk de mooiste dag te worden van de week. Dat is achteraf gezien toch de vrijdag geworden. Ik heb allemaal wilde plannen en kies op het laatst voor een plan C. Toch weer eens naar Hardenberg om nu wel de kringloopwinkel te bezoeken? Ik raak al een beetje laat op pad. Hoewel de tussenjas aan kan, is het bij vlagen iets té warm voor het accessoire maar op de wind wil het opeens weer koud zijn. En de wind is ook nog redelijk stevig op de kale vlakten. Ik fiets via Ansen en Ruinen naar Echten en vervolgens door naar Zuidwolde. Daar doe ik een paar boodschapjes en fiets dan via Linde naar Dedemsvaart. Voor Hardenberg is het eigenlijk voordeliger om over Drogteropslagen te fietsen maar ik volg de route van de heenweg van de vakantie. Ik wil in Dedemsvaart eerst ook wel een kringloop bezoeken. Dan zie ik de uitnodiging tot 'Robin Hoed' en daar ga ik binnenkort weer eens kijken! Vervolgens het paadje door het bos dat ik ook met de vakantie ben gefietst. Het is echter al laat op de middag als ik Hardenberg passeer en wil nog wel even verder door het bos. Bij het buurtschap en de sluis van Junne kom ik weer in de bewoonde wereld. Vervolgens fiets ik door naar Ommen. Dan heb ik wind in de rug voor het grootste deel. In Balkbrug steek ik aan voor patat, kroket en koffie en dan valt ook het duister in. Ik neem het bekende fietspad over Oud-Avereest en dan over Koekange en Oosteinde terug naar Uffelte. Het is evengoed een flink bochtje geworden!

Vrijdag is het hemels. Opnieuw raak ik een beetje laat weg maar eenmaal op de fiets ben ik meteen ambitieus. De NAP naar Appelscha en wellicht een eindje richting Fochteloo. Zoiets. In Appelscha eet ik appelgebak bij een kopje koffie en merk dan dat het reeds half zes is. Omdat er buien worden verwacht rond een uur of acht en ik mijn niet-praktische zomerjas aan heb, moet ik dat eerste plan in de ijskast stoppen. Maar het betekent niet dat we meteen naar huis gaan! Nee, ik ga over Hijkersmilde naar Oranje en steek zo over naar Dwingeloo. Ik lijk halverwege vlakbij een bui te zitten maar gelukkig houden we het droog. Ik ben klokslag acht uur weer terug in Uffelte.

Tja... en dan zondag? De vlagerige windkracht vier en naderend onheil op de vroege avond zijn ingrediënten waarom ik niet op de fiets van huis ga. Ik heb wel wat spulletjes nodig van de supermarkt en reken uit dat ik naar Havelte zou kunnen lopen en met de bus terug. Ik ben dan altijd nog vóór de regen en kan dus weer het zomerjasje aan. De wandeltocht gaat over de heide van Holtinge. Om vijfentwintig over het hele uur gaat de bus van Havelte naar Uffelte en ik nader de rand van Havelte als de bus me net tegemoet komt. Okay... dat betekent dat ik een uurtje moet vol maken. Eerst naar het tankstation voor een verse doos sigaren. Wellicht eerst een patatje met een kroket nuttigen bij de snackbar en daarna op mijn gemak de supermarkt door? Dat plan lijkt helemaal te werken en ik ben om kwart over vijf bij de bushalte. Volgens de planning is dit de laatste dag dat de bus niet via de Rijksweg kan en dus 'toeristisch' over de Ruiterweg gaat.

Morgen lijkt het wisselvallig te worden maar donderdag ziet er weer erg fraai uit. Met een beetje geluk kan dat wel eens een fietsdag worden. De foto is van de waterkering van Junne, het keerpunt voor mij op de woensdagmiddag.