Het heeft even gedreigd alsof ik vanavond een show zou hebben, maar helaas... Ik heb dan nog heel wat werk te verzetten maar voorlopig is het uitgesteld tot morgenavond. Het installeren van een nieuwe speler op mijn Windows 7 gaat niet helemaal volgens wens en ik heb zojuist gezien dat onze IT-specialist een video voor me heeft achtergelaten waarmee hij me door het proces heen trekt. Ik laat de business vanavond even voor wat het is. Morgenmiddag ga ik waarschijnlijk beginnen met de nieuwe laptop en vanuit daar verder met het installeren van de software op de Windows 7. Naar alle waarschijnlijkheid zal ik de laatste nog wel een tijdje blijven gebruiken voor 'algemene' zaken, net zoals ik de XP in 2015 een tijdje heb gebruikt. Ik ben niet zo van 'het nieuwe' hoewel Windows 10 inmiddels ook al bijna tien jaar oud is. Ik heb gisteren in Meppel een aantal singles gekocht maar wacht nog op eentje die ik via Marktplaats heb gekocht. Die zal nu wel dinsdag binnenkomen. Enfin, ik durf hem wel te noemen bij de 'Singles round-up' van de komende dagen. Eerst ga ik me onderdompelen in de recente soul-aanwinsten van Discogs en dergelijke. Vier singles en een 12" van Discogs, de laatste van Izipho Soul en een 'pre-order' via Juno van een paar weken geleden.
* Cavaliers Unlimited- Soul Vein (US, Mississippi Records, 1969, re: 2002)
Distro's. Het is het laatste dat ik verwacht in een 'Singles round-up' met soulplaatjes maar toch kom ik even op dit onderwerp uit. Het is het soort ruilhandel tussen bands en platenlabels om een lokale act de wereld in te helpen. Het is een scene welke zich vooral afspeelt in de punk en de meer stevige rocksoorten maar het soms kun je iemand treffen die het nodig heeft gevonden om een lokale obscuriteit uit de jaren zestig aan een tweede leven te helpen. En met succes! De single is in 2005 opnieuw uitgebracht op het Cal-Tex label. 'Soul Vein' is gruizige garagefunk. Bestaat dat? Een voortstuwende groove met stevig baswerk en aantrekkelijke blazers in een soep van echo en apparatuur dat nog net niet rookt. 'The Nasty' is de a-kant op de latere Cal-Tex. Voor de funkliefhebber zal dit ongetwijfeld dé kant zijn maar ik vind het erg monotoon klinken. Cavaliers Unlimited komt overigens uit Portland in de staat Oregon.
* Jeannie Dee- Three Fools In Love (US, Musicor, 1968)
De nummers op deze single van Jeannie Dee zijn geschreven en gearrangeerd door Dickie Williams. Dat blijkt dezelfde te zijn als van 'I'll Be Standing By'. Gelukkig hoef ik niet heel snel te schakelen vanaf Cavaliers Unlimited hoewel de single van Jeannie Dee meer 'klopt' qua geluidsopnameniveau. 'Three Fools In Love' is de meest poppy kant van de twee maar desondanks aantrekkelijk. 'Two Heads Are Better Than One' is juist iets meer funky en geniet mijn voorkeur. Ik sta opeens oog in oog met een oude persfoto van Jeannie en oef... het is een mooie vrouw in 1968! Qua stemgeluid heeft ze dezelfde rauwheid als bijvoorbeeld Irma Thomas en Etta James zonder dat het aan de pijngrens gaat zitten zoals bij Aretha en consorten.
* Richard Hartley & Soul Resurrection- Jesus Makes Me Happy (UK, Izipho Soul, 2007, re: 2023)
Mocht je ooit op zoek zijn naar het gezelschap van een paar atheïsten? Zoek niet langer en ga de hoek in van de gospel-dj's. Mits de naam ijdel wordt gebruikt, is de naam Jezus niet een vloek. In de gospel-dj-hoek maakt het de zaken meteen een stuk meer complex. Daar gaan ze voor de groove en niet voor het evangelie en bij voorkeur wordt er zo wollig als mogelijk gezongen over de drie eenheid. Patrick van Izipho is evenmin wars van gospel en heeft dit plaatje van Richard Hartley geselecteerd omdat het 'past' in de catalogus. Ik denk dat zij zich pas later realiseert dat de naam Jezus expliciet in de titel wordt genoemd. Hij weet het creatief te verpakken maar biedt desondanks de single voor een lagere prijs aan. Is het nodig? Wel om de atheïsten naar de kassa te lokken maar je zou jezelf als gospel-dj ernstig tekort doen als je je liet afleiden door de titel. Het is in de stijl van de r&b van de jaren negentig maar dan met méér handen en hersens en vooral een erg gepassioneerde Hartley en zijn companen. Als dit plaatje je geen goede luim geeft ben je duidelijk nog niet bekeerd tot het soul-geloof. De b-kant heet 'Heart And Soul' maar dat klinkt me meteen wel veel te plastic om leuk te worden. Ik kies dus voor de kant van Jezus. Op vinyl wel te verstaan...
* J.C. & The Soul Angels- God Bless Our Love (US, Tammy, 1975)
Je kan de naam van God ook ijdel gebruiken, maar in andere gevallen kan je het ook zeer algemeen toepassen. 'God Bless Our Love' wordt verkocht als gospel, maar het is eerder een getuigenis van de liefde voor zijn lieftallige en het oude plaatje van Jerry Butler als dat het nummer wordt opgedragen aan een hemelse oppermacht. Muzikaal past het dan weer helemaal in de Carib. 'True Love Is Hard To Find' op de keerzijde is meer uptempo en geen bijbelse figuur in de omgeving te bekennen. De plaat komt dan ook gewoon bij de jaren zeventig-platen te staan en niet in de gospelkoffer. Desondanks een 'double-sider'.
* Bobby Patterson- How Do You Spell Love (US, Paula, 1972)
Bobby kan niets verkeerd doen bij mij. Met 'How Do You Spell Love' denkt Paula een troef voor de hitparade in handen te hebben maar helaas zal het niet deze uitwerking hebben. Jammer want het is een erg aantrekkelijk nummer. 'She Don't Have To See You' is beduidend rustiger en op ene of andere manier hoor ik Patterson het liefste in een langzamer nummer dan 'Spell'. Beide kanten zijn echter niet te versmaden.
* The Sextones- Beck & Call (US, Colemine, 2023)
The Sextones werkt in eerste instantie het meest samen met het Record Kicks-label. Doordat Kelly Finnigan van de Monophonics zich sinds enige tijd bemoeit met The Sextones is hier nu een single van de band op het Colemine-label. 'Beck & Call' is suikerzoete 'sweet soul' van het betere soort. Kelly schrijft mee aan 'Daydreaming' en dat is meteen een crossover van 'sweet soul' en psychedelische crossover. 'Daydreaming' geniet een lichte voorkeur op dit moment maar het is wederom een 'double-sider'. Ik denk dat ik bijna een top 100 kan doen van 'double-siders' maar ik zal een paar lastige beslissingen moeten nemen in de komende weken en maanden.
* Lew Kirton- 12" Heaven In The Afternoon (UK, Soul Spectrum, 1978, re: 2009)
Sommige platen duren met drie minuten precies lang genoeg. 'Heaven In The Afternoon' is één van de platen waarbij ik na drie minuten het gevoel heb alsof ik nog iets mis. De originele 12" is nauwelijks te betalen maar gelukkig is het verschillende keren opnieuw geperst. 'Heaven In The Afternoon' geniet dezelfde status als bijvoorbeeld 'The Only Way Is Up' van Otis Clay met het verschil dat 'Heaven' niet is opgepikt door een hippe popzangeres. Het zet al vijfenveertig jaar menig soul-dansvloer in lichterlaaie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten