Een leven met Robbie

Misschien heeft het iets met de recente zenderveiling van doen? Op de wekkerradio moet ik de radiozenders nog ouderwets uit de ether trekken. De regionale zenders Oost (Overijssel) en RTV Drenthe zijn goed te bereiken en RadioNL zit op meerdere frequenties. De afgelopen jaren heb ik altijd de wekkerradio op Q Music gehad maar opeens komt deze met een hoop ruis. Ik ga op zoek naar een andere zender en kom zo uit bij... Veronica. Ik moet toegeven dat ik Veronica was vergeten en de laatste keer dat ik iets heb gehoord van de zender moet in 2019 zijn geweest. Ik ben dan niet heel erg enthousiast. Maar nu... in 2023... zou ik willen dat ik het eerder had ontdekt. Als je van oude muziek houdt en van de betere nieuwe popmuziek, dan is Veronica de beste keuze. Qua gouwe ouwen kent het opeens helemaal geen grenzen meer en je hoort nummers waarvan je nooit zou hebben verwacht deze nog eens via Hilversum te kunnen beluisteren. Het is woensdagavond als ik een 'beauty sleep' heb gehad en wakker wordt met het nieuws van het overlijden van Robbie Robertson. De man is al op leeftijd en je zou het mogen verwachten. Op Veronica is 'Somewhere Down The Crazy River' net afgelopen en wordt het volgende nummer aangekondigd. Dat raakt een snaar bij mij. Ik ga 'Een leven met Robbie' schrijven op Soul-xotica!

Ik vermoed dat ik in 'Van het concert des levens' tot dezelfde conclusie moet zijn gekomen: 1988 is een 'dubbel' jaar voor mij. Op muzikaal vlak leer ik The Moody Blues kennen en dat zal uitmonden in een platenverzameling van enkele duizenden singles. Aan de andere kant zit ik nog steeds op school en dat zijn voor 'eenzame' jaren. Ik heb een goede kameraad in de klas maar deze woont in de buurt van Heerenveen en zie ik dus niet buiten schooltijd. Mijn kennismaking met Robbie Robertson neemt me terug naar de voorjaarsvakantie van 1988. Ik zit in de brugklas van de LEAO en verzamel speelgoedautootjes. Qua muziek heb ik dan vooral interesse in platen die vóór mijn geboorte zijn gemaakt en kan niet echt mee komen met de hippe klasgenootjes en hun Madonna en George Michael. Mijn kameraad is echter een grote Elvis-fan dus dat schept een band. Het tientje voor het banden plakken is geregeld 'op' en in 1988 en 1989 weet ik ook geregeld de huishoudportemonnee te vinden. Natuurlijk komt dat altijd binnen een dag uit en volgt er straf, maar op ene of andere manier haal ik een 'kick' uit het avontuur en het gevoel dat ik 'rijk' ben (ook al gaat het vaak maar om vijf gulden of een tientje). Zo ook vroeg in de voorjaarsvakantie. Tegen het einde van de week wordt het echter ontdekt en kan ik een dag binnen blijven terwijl ik zo graag naar buiten wil om te fietsen. En ik heb weer een paar weken lang een rijksdaalder minder zakgeld.

Dat is de eerste herinnering aan 'Somewhere Down The Crazy River'. Ik heb dan nog nooit van Robbie Robertson of The Band gehoord. Als in 1990 Sunrise haar deuren opent in Sneek staat het titelloze album van The Band in de etalage. Tot mijn grote geluk zie ik dat de Nederlandse fotohoes van 'The Night They Drove Old Dixie Down' in de bak staat voor een gulden. Alleen ontbreekt de single van The Band. Daarvoor in de plaats krijg ik 'All Along The Watchtower' van Jimi Hendrix. Geschreven door Bob Dylan en dus is er een directe link met The Band. In 1992 vind ik 'Fallen Angel' in Leeuwarden op single en deze heb ik afgelopen zondag nog gedraaid in een persoonlijke top 40 over 1987. Intussen heb ik al 'Time To Kill' voor een gulden gevonden op single, de lege fotohoes kom ik jaren later tegen. 'The Night They Drove Old Dixie Down' heb ik tegenwoordig in een Amerikaanse persing maar deze zit in het oorspronkelijke Nederlandse hoesje. 'Somewhere Down The Crazy River' komt in 1994 in mijn verzameling wonen en daar stopt het even, hoewel ik in 1993 in een partij albums een heruitgave van 'Cahoots' uit 1971 heb binnen gehaald. O ja, om de singles af te maken: 'Life Is A Carnival' vind ik in 1996 of 1997 in Denemarken.

In 2002 woon ik bij Jan in de Irisstraat als in De Meenthe een paar maal een platen- en cd-beurs wordt gehouden. Het is hier dat ik een exemplaar koop van 'Stage Fright'. De liefde voor dat album is in de voorgaande jaren aangewakkerd door de mensen van de KRO op Radio 2. 'Stage Fright' is dan ook het tweede nummer dat Veronica draait na het horen van het overlijden van Robbie en er loopt een rilling over mijn rug. Ik denk als ik ooit een lijst moet samenstellen van favoriete albums dat 'Stage Fright' zeker in de top vijftig staat. Ik draai het in de jaren 2002 en 2003 zó regelmatig dat het een 'soundtrack' is geworden. Bij het horen van het album ben ik opeens weer aan de Rembrandtstraat. Toch moet ik erkennen dat dit ook meteen het einde van het verhaal is. Ik heb nooit weer een ander album van The Band gekocht en hoewel veel mensen bij me hebben aangedrongen, heb ik nooit zoveel gehad met 'The Last Waltz'. Maar alleen al voor het album 'Stage Fright' maak ik graag een hele diepe buiging voor Robbie Robertson.