Normaal gesproken doe ik op woensdagavond een aflevering van 'Het zilveren geheugen'. Ik zou heel enthousiast kunnen beginnen over het bergbeklimmersavontuur met John maar dat verhaal heb ik een paar jaar geleden al eens gedaan. En om vanavond nog te kunnen slapen kan ik dat maar beter niet meer gaan oprakelen? Nee, laat me dan voor de grap eens twintig jaar terug in de tijd gaan. Het is ooit een regelmatig terugkerende rubriek geweest en iets meer dan een jaar geleden heb ik 'Er gaat niets boven Dokkum' geschreven. Dat wakkert meteen een enthousiast fietsplan aan. Ik wil op de vrijdag van de vakantie met de elektrische fiets op en neer naar Dokkum. Als blijkt dat Dokkum geen bewaakte fietsenstalling heeft, gaat het plan al snel van de baan. Ik wil dan bij het verhaal een foto zien te vinden van het bankje. Ik ga op struintocht op Google Maps maar kan het niet vinden. Ik kan me iets van een ophaalbrug herinneren. Wellicht heb ik vorig jaar ook al de brug aan het Schapendijkje gezien maar kan het dan niet plaatsen in de herinnering. Vanavond nog een poging ondernemen en... zie daar! Het is sierlijker in mijn herinnering maar dit moet hem zijn. Het bankje aan de overkant van het water achter de boot. Dit bankje is gedurende 2003 mijn slaapplek op vele vrijdagavonden. Totdat ik bezoek krijg... Of heb ik ze zelf uitgenodigd?
In 2002 ben ik zelfverklaard thuisloos. Mijn bezittingen staan in een kamer in Steenwijk maar het huis is totaal ongeschikt voor een kostganger. Zeker als de band met de hoofdbewoner niet al te daverend is. Ik moet steeds door de woonkamer van Jan om naar de wc, de douche of de keuken te gaan. Ik moet zelfs letterlijk door het beeld lopen als hij televisie kijkt. Ik woon nog geen twee maanden bij hem of ik ben het beu om op mijn tenen te moeten lopen. Mijn uitkering loopt door in Steenwijk en dus betaal ik iedere maand braaf de huur van mijn kamer. De rest van het geld gaat mee voor het plezier onderweg en voor het inkopen van de straatkranten. Als het koude weer invalt, keer ik terug naar Steenwijk waar het helemaal uit de klauwen zal lopen tussen Jan en mij. Dan komt gelukkig de Rembrandtstraat in zicht. Nu is het zo geregeld bij de straatkrant dat je het eerste jaar nog mag verkopen terwijl je een huisje hebt. Omdat Dokkum een lucratieve handel is, ga ik op vrijdagmiddag met de trein naar Leeuwarden en op de bus verder naar Dokkum. Op vrijdag is het koopavond in Dokkum en dan hark ik alvast een paar tientjes binnen. Die worden vijftig meter verderop verbrast in een soort van stamkroeg. Dan maak ik een flinke wandeling naar mijn favoriete bankje bij de genoemde brug aan het Schapendijkje. De volgende dag is de handel vaak iets minder maar dan is het vooral zaak om de reiskosten voor de terugweg te verdienen. Dat lukt altijd goed. Met andere woorden: Het verkopen van de straatkranten betaalt een avondje flink doorzakken. Iets dat ik met alleen een uitkering in Steenwijk niet kan veroorloven.
Ik begin al iets van een bekend gezicht te worden in Dokkum en ik heb dan ook vele vaste klanten. Ik kan het anno 2023 nog altijd niet geloven maar ik verkoop maandelijks ruim tweehonderd van deze kranten. Dat zijn er ongeveer zeventig per weekend. Er zijn legio mensen die denken dat ik een heel weekend met hetzelfde boekje sta te leuren. De broekzak is soms zó zwaar met wisselgeld dat even wat kwijt moet. Het wisselgeld kan ik overigens weer kwijt bij een grand café dat zó blij is met het kleingeld dat ik altijd wel een kop koffie kan krijgen. Toch stop ik altijd een paar muntjes van vijftig cent in een zakje in de tas. Daarvan kan ik me douchen in het park. Ik probeer het verstoppen van het geld niet té omzichtig te doen. De straatkrant maakt me niet alleen tot 'verkoper van de maand' maar oppert ook het idee om een interview te doen. Mét foto. Of ik een geschikte locatie weet? Ja natuurlijk, op mijn slaapplek. Wellicht is dat niet heel handig geweest.
Deze vrijdagavond ben ik ook weer flink aan het alcoholische infuus geweest en de wandeling naar het Schapendijkje is lang. Ik probeer het wat te verkorten door mijn discman aan te zetten. Ik heb een paar maanden ervoor 'Dark Side Of The Moon' van Pink Floyd op cd gekocht en dat is het album dat me mag vergezellen. Op het bankje doe ik eerst nog alle mogelijke rituelen. De laatste sjekkies en dan het uitrollen van de slaapzak en het op orde maken van het bed. Ik ben deze nacht echter een beetje achteloos. Normaal gesproken gebruik ik een tas als kussen waarin ook mijn discman plaats mag nemen. Ditmaal gooi ik hem boven op een shopper onder het bankje. De tas met overgebleven kranten ernaast. Het is misschien maar een geluk geweest dat ik niets heb gemerkt of ik moet complimenten brengen aan de dief (m/v). Ik was natuurlijk weerloos geweest als ze met meerderen waren geweest want ik zou niet zomaar laten gebeuren dat er spul van me wordt afgepakt. Enfin, ik ontwaak de volgende morgen en zie dan dat mijn discman is verdwenen én de tas met kranten.
Ja, nu heb ik een groot probleem want het verdiende geld van gisteravond zit in de kassa van de kroeg. De overige kranten hadden me thuis moeten brengen. Ik loop bedrukt en geschrokken de stad in. De visboer helpt me eventueel met geld en zo kan ik toch nog terug naar Steenwijk. Een week later krijg ik het bericht dat mijn tas met kranten is gevonden. In een sloot maar de tas is waterdicht gebleken. Opvallend is dat het zakje met de vijftig centjes is verdwenen. Ik verhuis die nacht weer naar het fietsenhok bij het busstation maar de schrik zit er goed in bij mij. Ik zal kort daarop ook de pas inleveren. Het is mooi geweest. De kranten hebben me wel twee zomers van de straat gehouden. Nou ja, jullie begrijpen me wel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten