Zijn we al met vakantie? Nee, nog niet! Ik vertrek morgen en blijf tot in ieder geval woensdag in Sleen. Als de weerberichten op dinsdag gunstig zijn, kan het donderdag worden. Of ik moet zoveel zin hebben als twee jaar geleden dat ik eerst woensdag de fiets naar Uffelte breng en de volgende dag met de tent. Dat betwijfel ik echter. Ik ga in de bus gebruik maken van een dagdalkaartje dat tien euro kost. Een enkeltje Sleen-Uffelte is twaalf euro en dus kan het nét uit. Ik wil echter proberen om het op één dag te houden, want dat scheelt weer een tientje. Gisteren heb ik me niet zo druk gemaakt. Ik heb gistermiddag de Pioneer opgehaald uit Havelte en, nee, de voorband slaat geen deuk in het vakantie-budget. Vanmorgen sta ik even op het punt om al te vertrekken, maar kijk nog eens naar de buienradar. Dat voorspelt tot en met zaterdag geregeld buien waarvan die van vannacht het zwaarste zijn. Dus ga ik deze ochtend vroeg op de fiets naar Sleen en reis daarna met de bus op en neer om de tassen te halen. Vandaag het tweede deel van de 'Singles round-up'. Ik heb de platen woensdagavond allemaal beluisterd en heb ze inmiddels ook al gecategoriseerd en dus zal het niet een lang verhaal worden?
* Millie- My Boy Lollipop (NL, Fontana, 1964)
Ik heb het mezelf blijkbaar erg gemakkelijk gemaakt woensdag. Het was de bedoeling om acht singles in de eerste aflevering te doen, maar dat zijn er negen geworden. Ik denk dat het duo van Chas & Dave verwarring heeft gezaaid. Maar goed... dan blijven er zes singles over voor vandaag. We beginnen met een plaatje met een hele sterke vakantie-herinnering. Het is in 2015 dat ik de eerste keer in Sleen verblijf en de volgende dag naar het Cuby & The Blizzards-museum in Grolloo ga. Bekend verhaal? Ik heb het onlangs nog verteld toen Perez Prado in 'Raddraaien' zat. Ik vind daar de Engelse persing van 'My Boy Lollipop' en het lege hoesje van 'With A Girl Like You' van The Troggs. Die laatste heb ik al wel met fotohoes, maar zo'n leeg hoesje kan nooit kwaad? Ik besluit een single zonder hoes in die van The Troggs te stoppen en dat is Perez Prado. Dankzij Albert heb ik sinds een jaar ook de Nederlandse persing van 'Sweet William' en nu de mooiste uitvoering van 'My Boy Lollipop': De Nederlandse persing met fotohoes en het kostelijke Nederlandse verhaaltje over Millie en haar 'Blue-Beat' op de achterkant. Ik kan nog net voorkomen dat de verkoopster in de kringloopwinkel een sellotape wil drukken op de 'fold-around' en is verbaasd over mijn 'nee!'. Ik leg haar uit dat zo'n single eigenlijk een plastic beschermhoesje nodig heeft. De plaat heb ik nog niet gedraaid, daarvoor houd ik het vooral bij de Engelse persing, maar het is een schitterend item!
* Gene Pitney- Something's Gotten Hold Of My Heart (NL, CBS, 1967)
Hier heb ik even vraagtekens bij, maar het blijkt ongegrond. Ik heb dus niet de Nederlandse persing van deze Gene Pitney-single. Ik heb in 1999 in Engeland de Engelse persing op Stateside gekocht en dat is ook degene die ik in het vervolg blijf draaien. Ik heb de kwaliteit niet gecontroleerd, maar hij ziet er behoorlijk gehavend uit. Leuk voor in het archief naast de Engelse.
* Bertice Reading- Sunday Morning (België, CBS, 1974)
Een eigenaardig plaatje. Hoewel de schijf overduidelijk in België is geperst (met SABAM op het label, de Belgische Buma-Stemra) en de hoes zelfs een Nederlands/Belgische promosticker heeft, is het hoesje een rechtstreekse kopie van de Spaanse persing. Dat is inclusief alle 'credits' in het Spaans en het Spaanse distributie-adres van CBS. Ik noem hem in de inleiding toch Belgisch, want de plaat zélf is afkomstig uit België. Het schijnt geen unicum te zijn bij deze single. Tja, wat moet je verwachten bij Bertice Reading? Bij het bestuderen van het hoesje zou het gemakkelijk de jazz of de soul in kunnen. Wat je niet verwacht is een onverteerbaar stuk zult. Dat is 'Sunday Morning' helaas toch geworden. Het is heel erg 'middle-of-the-road' zonder dat het ergens gaat boeien. De b-kant is beduidend rustiger, maar nee... het is nergens een uitschieter. Deze mag eveneens stof happen in de jaren zeventig-bak. Aan collega-verzamelaars kan ik alleen maar de waarschuwing geven om hem voortaan te laten liggen. Hij is de euro nauwelijks waard.
* Diana Ross & The Supremes- No Matter What Sign ou Are (NL, Tamla Motown, 1969)
Hier maak ik wederom een sprongetje! In 1988 zijn cd's nog aan de dure kant en dan brengt Motown de '2-on-1'. Uit het rijke archief van de Motown-archieven worden twee albums van één artiest samengebracht op een cd. In 2007 koop ik zo 'Cream Of The Crop' en 'Let The Sunshine In' bij dezelfde kringloopwinkel als woensdag. De cd is ooit in de verhuur geweest bij een videotheek en ziet er niet uit. Zoals vaak met cd's zijn het optische krassen die je niet hoort in de muziek. De cd kan er dus meer door! Met name in de zomers van 2009 en 2010 is het een vaste gast tijdens de vakantiefietstochten. Natuurlijk staan de nodige singles op de beide albums en eentje daarvan is dit 'No Matter What Sign You Are' dat geldt als één van mijn meest ultieme Diana Ross & The Supremes-favorieten. Het kan nóg mooier! Het fraaie midtempo 'The Young Folks' staat op de keerzijde. Een euro voor een fijne Nederlandse persing met fotohoes! Deze staat inmiddels in de reserve-Blauwe Bak. Een hele eer? Wel als je bedenkt dat, buiten 'Love Is Here And Now You're Gone', alle Supremes-singles (met Diana Ross) van de Blauwe Bak naar de jaren zestig zijn verhuisd.
* Timebox- Girl Don't Make Me Wait (NL, Deram, 1968)
Wellicht het eerste sprongetje van de dag, maar de vreugde is van korte duur. Een blik in het neutrale hoesje laat zien dat de plaat net zo'n zwaar leven heeft gehad als degene in de Blauwe Bak. Ik heb hem woensdag gedraaid en inderdaad: Ze zijn beide erg verrot. Het voordeel van een Deram (alsook een Decca) is dat de muziek hard is opgenomen en dus worden de krassen gereduceerd tot achtergrondgeluid. Wat moeten we hiermee? Hij is té slecht om een goede prijs ervoor te krijgen en bovendien ken ik niemand die ik blij kan maken met zo'n gehavend exemplaar. Weet je wat? We stoppen deze gewoon in de jaren zestig-bak. Die uit de Blauwe Bak blijft daar waarschijnlijk voor eeuwig staan.
* Dionne Warwick- La Voca Del Silenzio (Frankrijk, Vogue, 1968)
Tijdens de vakantie in Limburg in 2014 koop ik een Italiaanse single van Gene Pitney, eveneens van wat hij heeft uitgevoerd op het San Remo-festival in Italië. Vandaag is het de beurt aan Dionne Warwick. Twee 'originals' op één schijfje. 'La Voca' heeft een orkest dat wordt geleid door Burt Bacharach en dat zou dus goed moeten zitten. Helaas, het is op papier leuker dan in werkelijkheid. De b-kant dan? Dat dreigt even leuk te worden, maar in het refrein moet ik concluderen dat het té ver afstaat van het geluid dat ik graag van Warwick mag horen. Haar Italiaans is vloeiend en bovendien lijkt ze haar stem te willen forceren om nóg meer Italiaans te klinken. Desalniettemin een leuk item, ook al gaat het rechtstreeks in de jaren zestig-bak.
En zo neem ik vanavond afscheid van jullie. Terwijl het hier in Uffelte momenteel fors regent, ga ik verder met tas inpakken en ook weer wat uitpakken. Ik heb zojuist de dagen geteld en heb overdreven veel t-shirts bij me. Het zekere voor het onzekere? Ik neem ook maar mijn vest mee. Ik zie jullie woensdag of (op zijn laatst) donderdag weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten