In de vroege uren van nieuwjaarsochtend 2009 word ik door een paar 'kennissen' uit het stapcircuit overgehaald mee te gaan naar een feestje 'waar ook iets te snuiven valt'. Ik ben de gastheer van die ochtend altijd nog dankbaar. Hij laat iedereen binnen en sluit pardoes de deur als ik wil volgen. Ik loop door het park van Steenwijk naar huis en bedenk me dan dat het wellicht een goed idee is om in 2009 de drugs een jaartje te laten staan. Vier maanden later zet ik eveneens een punt achter de alcohol en sindsdien laat ik mijn geest niet meer vertroebelen door een chemisch goedje. Armand heeft het vaak genoeg uitgelegd in 'Lijpe Harrie': Er is in wezen niet zoveel verschil tussen soft- en harddrugs, alleen komt Magere Hein bij het laatste eerder om het hoekje kijken. Ik zal volgende maand, september 1993, het gebruik van cocaïne van dichtbij meemaken, maar verder is harddrugs in de jaren negentig voor mij 'ver van mijn bed'. Een jointje is een stuk onschuldiger daarentegen en met name in 1997 is er sprake van een geregelde wiet-consumptie. Ik hoef het zelf niet te kopen, ik breng vaak een pakje shag of een fles wijn mee voor de gastvrouw en mag vervolgens, op welk moment ook, mee genieten van haar jointjes. Het duurt pas tot nieuwjaarsdag 2005 eer ik mijn eerste snufje speed neem. In Steenwijk is dat allemaal een stuk 'normaler' dan in Sneek. De daaropvolgende drie jaar 'kick' ik zo héél nu en dan een weekendje op speed. Cocaïne doe ik alleen als de speed niet voor handen is, maar vind het effect minder fijn. Verder kan ik een eenmalig crack-avontuur aan mijn spaarkaart toevoegen. Toch is het allemaal ooit onschuldig begonnen. In 1993 om precies te zijn!
Mijn eerste aanraking met wiet? Ten tijde dat Bert de jukebox-winkel Twister bestiert, heeft hij ook de eerste coffeeshop in Sneek: Heaven. Als Twister dicht zit, kun je informatie inwinnen bij Heaven en zo maak ik voor het eerst kennis met de geur van wiet. In 1990 opent Sunrise en ik ben in eerste instantie alleen maar gefocust op de platen. Als ik de geur herken, ben ik nauwelijks geschokt. Drugs is een onbekend oord voor mij, maar ik ben idolaat van enkele platen die onmogelijk zonder gebruik van verdovende middelen tot stand zouden zijn gekomen. Bovendien rook ik vóór 1992 niet. Het is in februari of maart 1993 als ik in een rebelse bui op een donderdagavond een zakje wiet haal bij Heaven. Ik heb heel vaak het procedé gezien van een jointje rollen met twee normale vloeitjes en een filter, maar ik kan het maar niet voor elkaar krijgen. Ik heb dan geen 'crusher' en het zijn met name de scherpe stukjes die gaatjes prikken in de vloei. Het rollen is ook een drama. Tot slot draai ik een sjekkie met her en der een pluk wiet en stop een stukje karton in het mondstuk. Het effect is goed! Ik ben die avond knetterstoned en raak in paniek. Ik loop van kroeg naar Het Bolwerk en weer terug en dat de hele avond door. Het is duidelijk: Wiet is niet aan mij besteed?
Een paar maanden later heb ik het hier over met Willem van de ziekenomroep. Willem rookt dan al dertig jaar wiet en gebruikt het zelf als 'een pittige sigaret'. Hij wordt nauwelijks meer stoned. Hij draait twee kleine joints: Eén voor zichzelf en een 'lichte' voor mij. Het kán dus wel! In 1993 ga ik mezelf voor het eerst begeven in de Sneekweek. Dat is het leukste wanneer je met een groep vrienden gaat, maar bij gebrek aan een groep vrienden met dezelfde interesse ga ik in mijn eentje. Ik heb een plan voor deze avond en fiets dus eerst langs Heaven. Dat heeft voorgedraaide joints in de aanbieding. Ik neem eentje en rook het achter op een verlaten parkeerterrein op. Daarna kan het plezier beginnen? Het hakt er goed in! Ik kan me een kwart eeuw later nog herinneren hoe mijn schoenen voelen als ik naar het volgende café loop. Het is alsof mijn voeten bij iedere stap weg zakken in de blubber. Later zie ik grappige 'Looney Tunes'-filmpjes in mijn hoofd en lach me wezenloos. Ik blijf net zo lang in Sneek totdat ik voel dat het gevoel weg gaat en thuis in Jutrijp hoeven ze hier niets van gemerkt te hebben. Het katerige gevoel van de maandag weet ik te onderdrukken. En dan komt de dinsdag!
Ik ontwaak met een enorme jeuk. In eerste instantie denk ik dat ik ten prooi ben gevallen aan een kudde steekvliegen, maar opeens jeukt het overal. Eenmaal beneden begrijp ik wat er aan de hand is: Ik zit onder de uitslag. Ik heb de nodige inentingen gehad als kind, maar verder heeft de uitslag veel weg van Rode Hond. Ik krijg meteen een krabverbod en moet de jeukende plekken behandelen met talgpoeder. Ik zou de woensdag met een kameraad op de braderie van Workum staan, maar dit moet ik die middag af zeggen. De Rode Hond duurt echter precies 24 uur: De woensdag is geen plekje of vlekje meer te herkennen. Hoe is dit toch mogelijk geweest? Ik heb hiervoor een verklaring. Je hebt twee soorten softdrugs: Wiet en stuff. Wiet is een verzameling gras en blaadjes, bij stuffies is de boel vastgekoekt en maak je het door verhitting klein voor verwerking in een sigaret. Ik blijk een allergie voor stuff te hebben. De jaren erop kijk ik erop toe dat ik alleen maar wiet in mijn joints krijg en zal ik nimmer kant-en-klare joints kopen.
Ik ga dus niet met Bouwe naar Workum en spendeer in de plaats daarvan mijn dag op de braderie en rommelmarkt van Hardzeildag, de woensdag van de Sneekweek. De eerste vijf singles komen daar vandaan. De overige twee koop ik de volgende vrijdag bij de antiekboerderij in Molkwerum waar ik in 1997 mijn scooter zal kopen. Dat levert eveneens de nummer 1500 op en hiervoor moeten jullie wachten tot volgende week. Of... de week erna. Dat hangt af van welke dagen ik met vakantie ga, als ik al met vakantie ga.
1493 Clair-Gilbert O'Sullivan (NL, MAM, 1972)
1494 Where Did Our Love Go-The Supremes (NL, Motown, 1964)
1495 The Zip-MFSB (NL, Philadelphia, 1975)
1496 High Above My Head-Ray Thomas (NL, Threshold, 1975)
1497A Mr. Bojangles-The Nitty Gritty Dirt Band (NL, United Artists, 1971)
1497B Hey Joe-The Jimi Hendrix Experience (UK, Polydor, 1966)
1498 Purple Haze-The Jimi Hendrix Experience (US, Reprise, 1967, re: 1968/1972?)
Gilbert O'Sullivan, MFSB, Ray Thomas en Nitty Gritty Dirt Band hebben allen fotohoesjes. In geval van de laatste is dat een titelhoesje zoals de Nederlandse EMI die in de jaren zeventig maakte voor menige single, maar we rekenen het desondanks tot een fotohoes. Bij de tweede single van Jimi Hendrix word ik niet veel wijzer van 45cat. Het schijnt dat deze originele 'back-to-back-hits' van 'Purple Haze' en (volgens het label) 'Foxey Lady' al in 1968 is uitgebracht en waarschijnlijk in 1972 opnieuw is geperst. Mijn single is uit de eerste oplage en dan weet ik niet vast te stellen of dat in 1968 (het jaar van in ieder geval een promo) of 1972 is geweest. Ik heb de single ook niet bij de hand. 'Hey Joe' heb ik later nog eens in de Duitse persing gekocht. Singlehoesjes heeft twee varianten van 'Hey Joe' staan en deze leek me het meest exotisch boven dit bericht. Ben eigenlijk best benieuwd welke persing dat is, want ik kan het hoesje niet vinden op 45cat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten