We hebben al de stemwijzer en nu ook nog de vakantiewijzer? Soul-xotica mag met ruim acht jaar dan een gerenommeerd blog heten, soms gaat het een beetje buiten de schoenen lopen. Vandaag is dat andermaal het geval. Gewoon even 'Raddraaien' komt erop neer dat we ons wederom in Italiaanse sferen begeven. Dat herinnert me wel aan een wens die ik ooit heb gekoesterd om eens naar Italië te gaan. Het is vooral de tijd van de lire. Ik wil me wel eens miljonair voelen. Daar staat tegenover dat ik ooit met Belgische franken te maken heb gehad en dat beviel me helemaal niets. Vijftig van die dingen afstaan voor een biertje? Nee, ik ben nooit voorbij België gekomen of we rekenen de paar kilometers trein in Frankrijk erbij (op weg naar Watford en terug) en ik zal deze zomer evenmin afreizen naar Italië. Ik mag vandaag de 49e single uit de eerste jaren tachtig-bak behandelen en kom dan uit bij een plaatje waar erg weinig over bekend is: 'I Am A Lover' van Andrea (1986). Wellicht een uitgelezen kans om eens verder te verdiepen in de 'Italo-disco'?
Waar en wanneer? Als ik me niet vergis, heb ik deze single in 2009 bij Van Der Laan gekocht. Van Der Laan heeft een boedelverkoop die op dat moment alleen op zaterdag is geopend. Tegenwoordig is hij ook doordeweeks geopend en ik moest hoognodig nog eens binnen kijken voor de platen. Ik zou het laatst nog doen en dat is een gelukje bij een ongelukje. Van Der Laan zit in Steenwijk en ik kom er langs onderweg naar huis vanaf een postronde. Ik heb de fiets net op slot gezet als ik ontdek dat de portemonnee nog in de fietstas van mijn 'bezorgfiets' moet liggen. Het is maar goed dat ik het hier ontdek want het is slechts een kilometer terug naar de zaak. Voor hetzelfde geld had ik het in Havelte ontdekt en dan was het verder geweest. Ik heb bij Van Der Laan al eens een partij elpees gekocht (waaronder veel van Uriah Heep) en kom hier in 2009 de eerste single van Anita Meyer tegen. Andrea is van een iets latere datum. Ik heb mijn oog laten vallen op een curieus orgeltje waarmee ik op dat moment, juli 2009, artistieke aspiraties heb. Het ding blijkt een afschuwelijk geluid te hebben en bovendien kan ik het volume niet afstellen. Het ding gaat in 2012 roemloos de container in.
Wat weten we van Andrea? Erg weinig! Ik leer via Discogs dat haar werkelijke naam Andrea Delfino is. Er is in deze tijd nóg een Italiaanse Andrea actief, deze maakt eveneens platen voor Baby Records maar is een manspersoon. Andrea Delfino is evenwel verantwoordelijk voor 'I Am A Lover' en een paar minder succesvolle opvolgers. Ook maakt ze in 1986 de elpee 'Like Humphrey Bogart'. Ze blijft tot en met 1994 actief onder de naam Andrea en gaat vervolgens verder als Judy Crystal. Dat resulteert in 2008 in een karrevracht mp3's en wav-files, allemaal in het Eurodance-idioom. Hoewel je geen digitale files kan verhandelen op Discogs toont het wel de volledige Judy Crystal-catalogus. 'I Am A Lover' is een fikse top tien-hit in ons land, maar de opvolgers lijden schipbreuk. Daarmee is Andrea goed bekeken een 'eendagsvlieg'.
Laat me dan eens de 'Italo-disco' eens onder een vergrootglas leggen, want het moge duidelijk zijn dat 'I Am A Lover' dankzij deze 'scene' aan het licht is gekomen. De oorsprong van Italo moet gezocht worden in Duitsland. Daar verschijnen in 1978 reeds albums op K-Tel met het woord 'Italo' hoewel het pas tot 1982 duurt eer de term meer algemeen wordt gebruikt. De schrijfwijze verschilt. Sommige maatschappijen gebruiken 'Italo disco', anderen stoppen er een verbindingsstreepje tussen en ietsje later dekt Italo de lading. In Italië zelf wordt de muziek 'elektro-rock' of 'disco dance' genoemd. Italo heeft veel weg van de 'Hi-NRG' uit de vroege jaren tachtig. Disco waarbij iedere vorm van 'funk' ontbreekt en waarbij de elektronica de overhand krijgt. De liedjes zijn vaak Engelstalig, want daar is Andrea meteen een kleine uitzondering. Hier horen we een mannelijke 'rapper' in het Engels waarna Andrea in het Italiaans antwoord geeft op de charmeur. In 1983 komt Italo ook in Nederland in gebruik en valt het samen met de 'electric boogie'. Ryan Paris' 'Dolce Vita' en Gazebo's 'I Like Chopin' hinken mee op de Italo en het begrip zal omstreeks 1990 worden opgeslokt door de house.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten