Dit is bericht nummer 3061. Dat betekent dat we precies twee maanden geleden de drieduizend zijn gepasseerd. Daar heb ik toen al aandacht aan geschonken en dat zou nu niet weer hoeven. Morgen bestaat Soul-xotica acht jaar en vijf maanden. Ook dat is geen reden tot feest. Waarom vandaag desondanks gebak op tafel staat, zal later in dit bericht duidelijk worden. Ik heb vandaag een bonus-vrije dag gehad. Mijn chef belt me reeds voordat de wekker kan afgaan. Er is weinig post in Steenwijk en Meppel. Of ik het erg zou vinden om vandaag thuis te blijven en in plaats daarvan vrijdag te bezorgen? Vrijdag is normaal gesproken mijn sorteerdag en dat komt mooi uit met 'Afterglow' in de nacht van donderdag op vrijdag. Toch weet ook de chef dat ik heel enkel een uitzondering wil maken en dat is deze week andermaal het geval. Ik heb vrijwel niets gedaan buiten uitslapen en een zesde deel 'Vakantiemix' opnemen. 'Het zilveren goud' ga ik vrijdagavond doen, nu eerst de Week Spot van deze week. Dat is 'Love Is Just A Word' van Jean Wells uit 1980.
Ik heb eerst het plan om een 'Do The 45' te doen met uitsluitend jaren tachtig en later. Dat valt vies tegen, maar als ik de jaren 1978 en 1979 erbij doe, lijkt het ergens op. 1978 is in zekere zin al een beetje een 'keerpunt' in de verzameling. Middels 'Saturday Night Fever' is de disco in 1978 alom en het betekent dat iedere zichzelf respecterende artiest wel iets met disco moet doen. Op het eerste gezicht lijken de platen uit 1978 en 1979 niets bijzonders te zijn, maar gaandeweg leer ik enkele 'bijzondere' platen kennen. Toch beschouw ik 1978 en 1979 tot de 'nieuwe' platen in de Blauwe Bak en dus ga ik zaterdag een show doen met singles van 1978 tot en met nu. De Italiaanse singles zijn vanmorgen op de post gegaan en met een beetje mazzel kunnen die nog mee komende zaterdag. Dan is El' Willie de meest recente, anders blijft dat de 12" van Divine Situation of de single van Lady Wray uit 2016.
Waar hebben we vandaag taart aan te danken? Welnu... Jean Wells is vandaag jarig. Ze is slechts 76 lentes jong en nog altijd springlevend. Wells wordt op 1 augustus 1942 geboren in West Palm Beach in zonnig Florida. Zoals zoveel Week Spot-kandidaten zingt ze in de kerk en leert ze zichzelf piano spelen. Ze formeert haar eerste groepje in haar tienertijd en neemt even later de proef op de som door naar Philadelphia te trekken. Ze is dan zeventien jaar oud en heeft een veelvoud aan baantjes totdat ze wordt ontdekt door een lokale platenmaatschappij. Voor Quaker Town maakt ze de single 'Song Of The Bells' met op de b-kant een eigen compositie: 'Sharing Your Love'. Dat laatste maakt Wells meteen tot een grote uitzondering op de regel. Zangeressen in de soul bedienen zich vaak van materiaal van anderen, maar Wells kan haar eigen boontjes wel doppen. 'Song Of The Bells' is een lokale hit in Philadelphia, maar het grote succes blijft uit. Twee singles op Phila en Eastern zijn hetzelfde lot beschoren. Een beetje teleurgesteld keert ze terug naar Florida. Ruim een jaar later is ze terug in Philadelphia en maakt nu een plaat voor het grote ABC-Paramount: 'Don't Come Running'. Opnieuw doet de plaat het goed in Philadelphia en een paar omringende staten, maar meer zal het ook niet worden voor de plaat. Cissy Houston neemt in 1967 nog een gedramatiseerde cover op van 'Running' en meer levert het niet op voor Wells. Beide kanten zijn overigens nu wel door anderen geschreven. Ze verruilt Philadelphia opnieuw voor Florida, maar komt binnen een paar maanden terug op haar besluit.
Dan is het 1967 en krijgt ze een contract voor meerdere singles bij het Calla-label. Met 'After Loving You' is het meteen raak. De plaat komt op de R&B en krijgt in verschillende landen in de wereld een officiële release. Met name in Zweden is Wells even een graag geziene gast. Voor wat betreft de overige singles op Calla: Wells zorgt opnieuw zelf voor de liedjes en dat levert enkele fraaie dingen op. Veel van haar werk kan in het volgende decennium zó de Northern Soul in, hoewel ze ook geen onbekende is in de Deep Soul. Als 'After Loving You' in 1971 een Engelse release krijgt dankzij Mojo, wordt ze door de recensent van Blues & Soul op één berg geharkt met Doris Duke. Beide artiesten worden alom gerespecteerd in de soul-wereld, maar echt rijk zullen ze nooit worden van 'de hobby'. Wells neemt in de jaren zeventig platen op voor de meest obscure labels en zonder een distributie die groot genoeg is om het in alle uithoeken van de VS te krijgen. In 1980 tekent ze bij het onafhankelijke Sunshine-label en zo is 'Love Is Just A Word' een feit. Ondanks het kleine label is het een grootse productie. Beduidend rustiger dan haar werk op Calla uit de jaren zestig, maar daardoor opeens ook veel magischer. Op een zwak moment kan Wells de tranen langs mijn wang doen lopen. Pure emotie dit!
Sinds een paar jaar is ze onder contract bij BBE Records. Dit Engelse label brengt eerst oud werk uit van Wells gevolgd door meer recent repertoire van de zangeres. BBE staat voor 'Barely breaking even' en daarmee wordt wel duidelijk dat ook hier geen bakken geld is te verdienen. Jean Wells is zo'n zangeres die in het relatief kleine soul-wereldje desondanks op handen wordt gedragen. Ik zet haar 76e verjaardag luister bij door 'Love Is Just A Word' tot Week Spot uit te roepen. Hieperdepiep hoera!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten