Raddraaien: Long John Baldry

De tweede en derde dag van de vakantie zijn vrijwel identiek verlopen. Ik merk nu pas hoezeer ik toe ben aan vakantie! Ik kan dit jaar niet zo goed tegen de warmte en het is dubbel boffen voor mij: Ik ben het meest in de buitenlucht tijdens mijn werkzaamheden. Betekent het dat ik de halve dag in bed lig? Nee, allesbehalve! Ik slaap juist erg goed op dit moment, maar ben in eerste instantie niet echt vooruit te branden. Pas tegen de avond krijg ik inspiratie en trek de wandelschoenen aan. Gisteravond ben ik naar het tankstation in Havelte gelopen voor rookwaar, vanavond wederom naar Havelte om 'last minute' boodschappen te doen voor vanavond. De heenweg moet beide keren 'snel', de terugweg mag ik zolang treuzelen als ik maar wil. Gisteravond heb ik een tijd lang op een bankje in het Uffelter Binnenveld gezeten, vanavond ben ik een flinke bocht om naar huis gelopen. Tijdens deze wandeltochten waan ik mezelf dat ik met vakantie ben. Voor wat het kamperen betreft, daarover moet ik nog een besluit nemen en vertrek niet eerder dan vrijdag. Ik neem in het weekend sowieso 'vrij' van Wolfman Radio. Morgen moet de Pioneer naar de dokter voor een nieuwe binnenband voor en achterband achter en ik hoop dat dit geen deuk in mijn vakantiebudget gaat opleveren. Vandaag eerst maar eens 'Raddraaien', ik ben bijna halverwege deze serie. Vandaag een single uit de eerste jaren zestig-bak: 'Let The Heartaches Begin' van Long John Baldry (1967).

Waar en wanneer? Dat moet in 1996 zijn geweest. Het is de tijd dat ik nog de Solex tot mijn beschikking heb. Ik koop deze single samen met 'I'm Backing Britain' van Bruce Forsyth (de vader van Julie van Guys'n'Dolls en Grant & Forsyth) bij de kringloopwinkel in Sneek. Deze zit op dat moment in de oude busremise aan de Bolswarderweg. Een jaar later zal een brand het pand in de as leggen. De Solex is dan net weer klaar voor de zomer. Ik weet niet precies waarom, maar volgens mij heb ik de Solex in de winter van 1995/96 nauwelijks gebruikt. Die zaterdag hebben we een toertocht vanuit Nieuwehorne. Het is een paar weken voor de Elfstedentocht en deze tocht is een 'generale repetitie'. Ik heb een paar maal 'uitval' en raak op een gegeven ogenblik de stoet kwijt en neem een verkeerde afslag. Ik beland bij een café waar, naar later blijkt, de Solex-club heeft gereserveerd voor een lunch. Volgens mij heeft de Solex de Elfstedentocht probleemloos volbracht en toch loopt het op het laatst met de Solex in mijn bezit. Waarom zou ik anders in december 1996 een damesbrommer hebben gekocht en in 1997 de scooter?

Wikipedia is niet zaligmakend. Ik heb dit meerdere malen gezegd en bij het huiswerk naar Long John Baldry blijkt het andermaal. Het is maar een nietszeggend detail: Kort voor zijn overlijden bezoekt Baldry de reünie ter ere van het veertigjarig bestaan van zijn school. Hij zou dan op zijn 24e nog steeds op school hebben gezeten. Ook Baldry zélf kan er wat van: Hij beweert dat hij de laatste is geweest die Marc Bolan in levende lijve heeft gezien. Hij zou Bolan een interview geregisseerd hebben en getuige zijn geweest van hoe Bolan weg rijdt in zijn Mini. Helaas Baldry, dat gaat niet werken! Bolan is die avond op stap geweest met vriendin Gloria Jones (van 'Tainted Love') en ze zijn beide stomdronken als ze in de auto stappen. Gloria zit achter het stuur en is ongetwijfeld de laatste geweest die Bolan in leven heeft gezien. Ik pak alvast een grove zeef om de bijdrage op Wikipedia te filteren om toch tot een verhaaltje te kunnen komen.

Ik heb iets gemeen met Long John: We zijn beide even lang. Dat is '6 foot 7 inch'. Wikipedia vertaalt dat als twee meter een, maar feitelijk is het ietsje minder dan twee meter. Een voet is dertig centimeter en een inch twee-en-een-half. Dan kom je uit op (afgerond) 1.98 meter. Let wel: Dat is voor Engeland nog steeds een immense lengte! Ik weet in mijn stampub in Mossley, Tollemache Arms, precies het moment wanneer ik dronken ben. Dan stoot ik mijn kop aan de deurpost. Ik moet altijd bukken om naar binnen (of buiten) te gaan. John William Baldry heeft hetzelfde probleem en krijgt al spoedig de naam 'Long John' mee. Baldry wordt geboren op 12 januari 1941 in East Haddon in Northamptonshire. In de vroege jaren zestig woont hij inmiddels in Londen en is dan een geziene gast in de lokale clubs als blues-zanger. Hij maakt zijn plaatdebuut met Alexis Korner's Blues Incorporated en ziet de latere Rolling Stones een voor een op het toneel verschijnen. In 1963 wordt hij zanger en leider van Cyril Davis' R&B All Stars dat na Davis' dood Long John Baldry & The Hoochie Coochie Men zal worden. Hij werkt in die tijd al samen met Rod Stewart en richt in 1965 de legendarische groep Steampacket op. Rod en Long John zijn de mannelijke zangers, Julie Driscoll de zangeres en Brian Auger de toetsenist. De groep houdt het niet lang vol en Driscoll en Auger gaan verder met The Brian Auger Trinity. Baldry sluit zich bij de band Bluesology. Zijn mede-muzikanten zijn pianist Reginald Dwight, Caleb Quaye en Elton Dean. De laatste zal later opduiken in Soft Machine. Als Dwight even later een podiumnaam nodig heeft, neemt hij de voornamen van Dean en Baldry en wordt Elton John.

Tot 1967 staat in Engeland een straf of verplichte behandeling op openlijke homoseksualiteit. Toch weten de vrienden van Long John al in een vroeg stadium dat hij een voorkeur geeft aan mannen. Het is omstreeks 1968 dat Baldry en Bernie Taupin Elton John vinden na een mislukte zelfmoordpoging. Elton heeft dan een relatie met een vrouw en komt in de knoop met zijn seksuele voorkeur. Baldry leert het hem te accepteren zoals het is en Elton John zal later over deze ervaring zingen in 'Someone Saved My Life Tonight'. Baldry zélf komt pas publiekelijk 'uit de kast' in de late jaren zeventig.

Hoewel Baldry een paar kleine hits heeft gehad met zijn blues-singles, moet er toch brood op de plank komen en hiervoor gaat hij in zee met een paar gelikte producenten bij platenmaatschappij Pye. Dat resulteert in een paar grote hits, alleen doet Baldry wel een hele grote concessie ten opzichte van de blues. 'Let The Heartaches Begin' is gewoon een ordinaire smartlap, maar het is desalniettemin een vette nummer 1-hit in Engeland. In ons land doet het slechts een 24e plek. In de begin jaren zeventig helpt Rod Stewart hem weer op het pad van de blues en heeft hij zijn meest succesvolle album. Op 'It Ain't Easy' nemen Stewart en Baldry elk een kant voor hun rekening en het is te danken aan Rod's doorbraak in 1971 dat de plaat hoog op de albumlijsten komt. In de midden jaren zeventig komt Baldry eveneens in een persoonlijke crisis en verdwijnt een paar jaar uit beeld. In 1979 maakt hij een comeback met de plaat 'Baldry's Out!'. Kort daarop verhuist hij naar Canada en zal het Canadese burgerschap aanvaarden. Hoewel hij nog geregeld optreedt, is Baldry's stem vooral bekend uit een paar films. Hij leent namelijk zijn stem voor animatie-films als 'Sonic The Hedgehog'. Hij overlijdt op 21 juli 2005 in Vancouver en is dan pas 64 jaar oud.

Nog even terug komen op Jimi Hendrix van afgelopen woensdag. Ik heb Peter gevraagd naar de oorsprong van het hoesje. Het blijkt een Belgische persing te zijn op het Barclay-label. Hij stuurt me een link naar een advertentie waar de handelaar meent dat het van 1970 moet zijn. Mijn inschatting is dat de plaat in 1975 is uitgebracht. Hij verschijnt in datzelfde jaar namelijk ook in Frankrijk als een Barclay. Het is en blijft een eigenaardig ding en ik hou me aanbevolen als er nog eens eentje opduikt. De 'Hey Joe' uit 'Het zilveren goud' is de Engelse persing en de Duitse persing heb ik in 2010 nog eens gekocht. Ik zal dadelijk even nadenken over een 'vakantieverhaaltje', want ik moest vanavond eigenlijk wel dubbel publiceren om weer iets op schema te komen?