Collecties binnen de collectie. Voor wat betreft de Blauwe Bak probeer ik zo kritisch mogelijk te blijven en wil voorkomen dat een bepaalde artiest of groep de koffers overneemt. Toch heb ik door de jaren heen van een aantal artiesten een kleine collectie opgebouwd. Met Major Lance begint het al 'vroeg'. Zijn 'Don't You Know I Love You' koop ik al in de jaren negentig en staat sinds 2012 in de Blauwe Bak. Hetzelfde geldt voor Jackie Wilson. De Ben E. King-collectie komt pas later op gang en met Otis Clay wacht ik eerst totdat de beste man is overleden. Dat is de week nadat de wereld is geschokt door het toch nog vrij plotselinge overlijden van David Bowie. Ik ben dan juist begonnen met de 'Dodenrit' en op 11 januari 2016 wijdt ik het bericht aan Otis Clay. Voor informatie omtrent de artiest verwijs ik jullie graag door naar dit bericht. Het begint voor mij een paar maanden later met 'Turn Back The Hands Of Time', zijn versie van de Tyrone Davis-hit op het Elka-label. Vorig jaar heb ik de collectie aangevuld met 'Trying To Live My Life Without You' op het Hi-label. Vervolgens dit 'Do Right Woman - Do Right Man' en meteen daarna 'Messing With My Mind'. Intussen heb ik ook nog eens mee gedaan aan een Ebay-veiling van 'The Only Way Is Up', hoewel ik heb ontdekt dat dit nummer als een Record Store Day-uitgave is uitgebracht en daar ben ik tegenwoordig naar op zoek. Een korter verhaaltje dan normaal, de Week Spot van deze week is 'Do Right Woman - Do Right Man' van Otis Clay (1968).
Ik heb in de 'Dodenrit' alles verteld wat ik weet van Otis, dus dat kan ik overslaan. Laat me dan eens kijken naar het liedje en verklaren wat de Otis Clay-versie zo bijzonder maakt. De heren Chips Moman en Dan Penn schrijven het liedje. Aretha Franklin heeft vóór 1967 haar diensten bewezen in de gospel en heeft een flink aantal platen opgenomen voor Columbia ('onze' CBS). Als ze een contract krijgt bij Atlantic gaat ze naar Muscle Shoals om een paar opnames te maken. In deze specifieke sessie staat 'I Never Loved A Man (The Way I Love You)' op het programma en 'Do Right Woman - Do Right Man'. De eerste staat binnen een paar 'takes' op de band. Iedereen is het erover eens: Ze hebben zojuist een knaller van een hit opgenomen. Vervolgens gaat Aretha aan de slag met 'Do Right Man', maar dat verloopt een stuk moeizamer. Ze kan het nummer niet de juiste klank geven en dus wordt besloten het de volgende dag nog eens te proberen. Het is tijdens deze sessie dat Franklin hoort dat ze in New York een heuse 8-track-studio hebben. Dat is een heel verschil met de tamelijk eenvoudige Muscle Shoals-studio. Die avond merkt Ted White, Franklin's manager en toenmalige echtgenoot, dat saxofonist Melvin Lastie met zijn eega zit te flirten. White gaat op de vuist met Lastie en het gevolg verlaat Muscle Shoals nog dezelfde avond om nimmer terug te keren. De Muscle Shoals-versie van 'Do Right Woman - Do Right Man' wordt niet afgemaakt.
Het is een paar maanden later als Franklin de Muscle Shoals-opname opnieuw beluisterd en opeens de juiste inspiratie krijgt. Ze neemt zussen Erma en Carolyn Franklin mee naar de 8-track studio in New York. Doordat 'overdubs' hier wel mogelijk zijn, speelt Aretha zowel piano als orgel op de latere versie van 'Do Right Woman'. Dan Penn is jaren later nog altijd trots als een pauw op het resultaat. Aretha tilt het oorspronkelijke nummer naar een nieuwe 'level' en het groeit uit tot een evergreen. Iedere zichzelf respecterende artiest neemt wel een versie op van het liedje. Otis Clay neemt het op als hij opnames maakt in Muscle Shoals en voor het eerst vallen de stukjes op hun plek. Clay maakt gebruik van het New York-arrangement van Aretha, maar dan met de zeer specifieke Muscle Shoals-sound. Het resultaat is adembenemend en een plaat die het zonder meer verdient om de Week Spot te zijn.
Nu zit ik dan weer op schema en ga morgen het laatste deel van 'Het zilveren goud' van juli 1993 aan jullie presenteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten