,,Eenendertig jaar geleden was het ook dit weer", zei ik maandag tegen mijn post-collega. Op 2 juli 1987 is mijn zus getrouwd. De kleding voor die dag was al weken van tevoren gekocht. Ik weet mijn outfit niet meer te herinneren, maar wel dat het allemaal té warm bleek voor deze dag. Zes jaar later is het eveneens het mooiste weer. Nu heb ik echter geen deftige verplichtingen en kan ik gewoon in t-shirt en korte broek lopen. Vrijdag 2 juli 1993. Dat is de dag die vandaag centraal staat in 'Het zilveren goud', ook al loopt de serie door tot volgende week. Het is vijfentwintig jaar geleden en toch kan ik me bijna iedere seconde herinneren van deze dag. Waarom het zo'n 'gedenkwaardige' dag is? Dat zal ik jullie in dit bericht vertellen. Vervolgens krijgen jullie de eerste dertien singles van de maand juli in 1993.
Mijn zus is zes jaar getrouwd in 1993 en heeft twee jonge kinderen. Ze heeft ooit een racefiets gekocht, maar deze staat te verstoffen in de schuur. Ik geloof dat ik op zichzelf nog wel een goede 'gewone' fiets heb en kijk dan rond voor een racefiets om eens iets 'sportiefs' te doen. Zo komt de racefiets van zus ter sprake en we komen een fraaie prijs overeen. Op de vroege vrijdagmiddag van 2 juli 1993 haal ik de fiets bij haar op en breng deze meteen thuis. Vervolgens op de andere fiets later op de middag opnieuw naar IJlst. Dat heeft deze vrijdag een braderie langs de gracht en ik ga uiteraard op platenjacht. De vangst daarvan kunnen jullie deze en volgende week zien, er zitten een paar 'legendarische' platen bij. 's Avonds is het 'business as usual'. Voelt het als een verplichting? Nee, dat is het allerminst. In tijden van werkloos zijn en in afwachting van de uitkering, zijn de geeltjes onkostenvergoeding van het Sneeker Nieuwsblad zéér welkom. Toch breekt een zware tijd aan. Het culturele seizoen is ten einde, Het Bolwerk zit al op slot en intussen beginnen de dorpsfeesten. De meeste dorpen kiezen echter voor Jen Rog, Friends of een andere Volendamse Top 40-coverband en dus kan ik geen recensies schrijven. Dit weekend in juli heeft Oppenhuizen-Uitwellingerga haar jaarlijkse feest en daar treedt op vrijdag een 'alternatieve' band op. Het speelt veelal covers maar dan met een uitgebreide blazerssectie. Interessant genoeg om eens aan een kritische beoordeling te onderwerpen.
Zo fiets ik op deze vrijdagavond (op de 'gewone' fiets) naar het tweelingdorp onder de rook van Sneek. Het is pas de eerste avond van het dorpsfeest en morgen heeft het wel een top 40-coverband op het repertoire staan. Het is niet heel erg druk. Er zijn een paar jongens die me kennen van Het Bolwerk en voor ik het weet, sta ik de halve avond tussen jongeren uit Oppenhuizen en Uitwellingerga. De biertjes druppelen gestaag door en hierdoor weet ik een kwart eeuw later niet meer hoe het is begonnen. Ze is er opeens... Als hetero-man kijk ik meteen naar de voorgevel en, ja, dat heeft ze! Dat zou voor mij bevestigen dat ze toch wel zestien moet zijn. De eerste indruk is een héél gewoon meisje dat wel lekker gek kan doen. Hoewel ik me nooit zo met vriendinnetjes heb bezig gehouden, is dat laatste toch wel een vereiste voor de sollicitanten. We hebben dikke sjans! Ik heb de recensie van het optreden nog wel eens gezien en dat is meer een opsomming van de informatie uit de bio en ik noem een paar covers die worden gespeeld. Voor de rest eist zij alle aandacht op. Als de band is afgelopen, zijn we nog altijd 'close'. De romanticus die ik ben, bied ik haar aan om haar thuis te brengen. Dat heb ik geweten! Ze woont op een boerderij minstens drie kilometer de polder in. Het is voor mij dus zes kilometer om fietsen. We hebben al afgesproken om de volgende avond weer te ontmoeten, als haar leeftijd ter sprake komt. ,,Ik ben dertien", glimlacht ze. Oh shit...! Toch moest de afspraak maar door gaan! Ik zit 24 uur op een roze wolk, maar maak me uit de benen als ik zaterdag het feestterrein op wil. ,,Ze wil je niet meer zien, dus ga maar snel weg", is de boodschap van een paar potige kerels. Ziehier: De eerste keer dat ik mijn hart heb open gezet voor 'somebody special', iets dat niet vaak herhaling zal krijgen. De volgende vier jaar vang ik vaker bot en anno 2018 heb ik er helemaal vrede mee. Ik hoop oprecht dat het haar goed is vergaan in haar leven...
1422 Haunted House-Compton Brothers (NL, Dot, 1970)
1423 No Mercy-The Stranglers (NL, Epic, 1984)
1424 The Final Countdown-Europe (NL, Epic, 1986)
1425 Reflections-Diana Ross & The Supremes (Duitsland, Motown, 1967, re: 1989)
Met uitzondering van Compton Brothers (label-hoesje) hebben de overige singles allemaal de fotohoes intact. Bovendien zijn deze jaren tachtig-singles nauwelijks gedraaid. Dat is vijfentwintig jaar later wel anders hoewel geen van de drie écht is versleten. Of het moet toch The Supremes zijn. De laatste heeft nog een flinke tijd in de Blauwe Bak gestaan en dat is vooral in de tijd dat ik nog wel eens een kroeg-optreden heb gedaan. Hoewel ik in de jaren negentig gemengde gevoelens heb bij het voorliggende decennium, laat 'Het zilveren goud' vandaag zien welke platen wél 'mogen' van mij. Europe bijvoorbeeld? Ja, ik heb de lachers nu wel op de hand, maar...? Laten we eens terug gaan naar die bewuste zaterdag in 1986 dat Europe de NCRV Favorietschijf was. Het was ieder uur weer uitkijken naar dat 'bijzondere' plaatje. Hardrock op de radio met zo'n kenmerkende synthesizer-melodie... Het is echt iets anders in die tijd. Het origineel kan ik inmiddels niet meer aanhoren, de melodie speelt echter wekelijks een belangrijke rol. Ik heb 'The Vinyl Countdown' vernoemd naar dit nummer van Europe en kameraad en orgelheld Mr. Skolnick heeft speciaal voor mij het deuntje nagespeeld. Dat is inmiddels vijf jaar de herkenningstune van de show. Compton Brothers is totaal niet interessante country. De b-kant is een cover van 'Charlie Brown' en dat valt me als eerste op. Het staat ook onder die titel in de kaartenbak.
1426 Still Got The Blues-Gary Moore (Duitsland, Virgin, 1990)
1427 Going To The Run-Golden Earring (NL, Columbia, 1991)
1428 She Sells Sanctuary-The Cult (Duitsland, Virgin, 1985)
1429 In The Army Now-Status Quo (NL, Vertigo, 1986)
1430 My Girl-Herman Brood & His Wild Romance (NL, Sky, 1984)
Alleen Herman Brood heeft geen fotohoesje. Toch is het duidelijk dat dit hoesje wel boven dit bericht moet staan, met het oog op de inleiding. De overige vier hebben allemaal wel de fotohoes. The Cult is zo'n plaatje dat 'overplayed' lijkt, maar me meteen in vuur en vlam zet als ik het intro hoor. Ofwel: Gaat nóóit vervelen!
1431 Blame It On The Summer Sun (NL, Polydor, 1970)
1432 Goldfinger-John Barry (NL, United Artists, 1965)
1433 On The Dock Of The Bay-The Dells (Duitsland, Chess, 1969)
1434 Roly Poly-Stamford Bridge (NL, Penny Farthing, 1970)
Nu weer over naar de 'oudjes' en deze singles zijn in 1993 hun oorspronkelijke hoesjes allemaal kwijt geraakt. Alleen John Barry heb ik jaren later met fotohoes aan de collectie toegevoegd. Voldende week méér plaatjes uit deze partij waaronder eentje die voor altijd de herinnering aan dat meisje levendig zal houden en één van mijn favorieten-aller-tijden zal worden. Morgen gewoon een 'Eretitel'. Ik verwacht een single uit Frankrijk en wil die graag bij de singles van Mark rekenen. Ik begin dus vrijdag met de 'Singles round-up'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten