De eerste 'special' in 'Do The 45' is in het water gevallen door slaapbehoefte. Dat terwijl ik vrijdagmiddag nog twintig min of meer funky plaatjes had geselecteerd voor het derde uur. Ik heb de 'specials' zo berekend dat ik de laatste show voor mijn vakantie in 2017 ben aanbeland en dus vergeet ik maar de periode van 1990 tot en met 2011 en ga verder met 2012. Het jaar waarin ik mezelf voor neem om een Northern Soul-collectie te bouwen en daar doe ik alles aan. Eerst heb ik nog een ambitie om de hobby via clubavonden uit te venten. Dan start ik in mei 2012 met de 'Soul-x-rated', een wekelijkse podcast. Een half jaar later maak ik mijn debuut bij Wolfman Radio en sindsdien zijn de club- en kroegoptredens op een tweede plek komen te staan. Het is bijzonder leuk om anno 2018 door de singles van 2012 te gaan op zoek naar een potentiële Week Spot. De platen die belangrijk zijn geweest in 2012 hebben vaak al de eer gehad en vaak heb ik artiesten en groepen later eens als Week Spot gehad. Al Green vind ik anno 2012 té algemeen en ook beschouw ik het lange tijd als een 'side dish'. Sinds een paar jaar heb ik een plaatje van 'The Reverend' hoog op mijn verlanglijstje, maar 'vergeet' hem steeds op te zoeken. Vandaar dat ik 'Tired Of Being Alone' nu alsnog tot Week Spot bombardeer. Ook omdat ik de dag nog zo goed voor de geest weet te halen...
Zaterdag 15 september 2012. Op de middag wordt het droog en de zon schijnt uitbundig. Ik zet een thermoskan koffie en haal bij de winkel in Nijeveen nog wat hapjes voor onderweg. Hoewel de middag al vordert, heb ik ambitieuze plannen. Ik zou graag even bij de kringloop in Hoogeveen willen kijken. De wind is nogal stevig en ik heb hem tegen als ik naar Havelte fiets. Vlak voor het landgoed van Overcinge heb ik er al genoeg van. Ik plof neer op een bankje en maak de koffie en etenswaren burgemeester. Ik ga richting de rijksweg langs de vaart. Sinds mijn vertrek naar Uffelte ligt daar een compleet nieuw fietspad en dat is een hele verbetering. Het oude fietspad is 'stuk' door boomwortels. Halverwege zie ik een eekhoorn. Ik krijg een idee: Als ik nu eens naar Ruinerwold fiets en bij de kringloop ga kijken? De wind speelt me parten en zo arriveer ik vijf minuten te laat in Ruinerwold. Dan heb ik weer wind in de rug naar Meppel toe en dus kan ik vaart maken. Dan moet ik maar bij de beide kringloopwinkels in Meppel kijken. Dat levert een mooie vangst aan singles op. Thuis realiseer ik me dat ik nog geen 'Soul-x-rated' heb opgenomen. Dat doe ik ter plekke met de aanwinsten van die middag en dus ook Al Green. Ik ben in 2013 de podcasts kwijt geraakt op een paar na. De 'Soul-x-rated' van 15 september 2012 is nog altijd één van de favorieten. Hoewel even iets mis gaat met de balans op een platenspeler blijf ik uiterst kalm en dat siert de podcast. Wellicht de enige waar ik vandaag de dag nog naar kan luisteren. Ik zou de daad bij het woord voegen, maar kan hem nu opeens niet meer vinden. Het zal vast ergens op een geheugenstick staan.
Albert Leornes Greene wordt op 13 april 1946 geboren in Forrest City in Arkansas. Als hij tien jaar oud is, maakt hij al deel uit van de familiegroep The Greene Brothers. Onder streng toezicht van diens' religieuze vader houden de broers zich alleen bezig met het verkondigen van het geloof, terwijl Al stiekem een adoratie heeft voor Elvis. Het is in zijn tienerjaren dat vader Greene hem betrapt bij het luisteren naar Jackie Wilson en dat Al de deur wordt gewezen. Kort daarop formeert Al zijn eerste eigen groep: Al Greene & The Creations. Vijf jaar later heet het The Soul Mates en heeft Al Greene zijn eerste hit met 'Back Up Train'. Dan komt hij in contact met Willie Mitchell die hem uitnodigt voor optredens in Memphis en hem een contract aanbiedt voor zijn Hi-label. Het is Mitchell opgevallen dat Greene tracht te klinken als uiteenlopende grote soul-zangers en daarbij zijn eigen stem soms iets forceert. Mitchell gaat niet alleen zijn opnames begeleiden, maar zal Green eveneens leren zijn eigen stem te vinden. Ook laat Greene de laatste letter van zijn naam vallen.
Het is lastig gebleken om met een succesvolle opvolger te komen voor 'Back Up Train' en dat is mede te danken aan de kleine onafhankelijke platenmaatschappij. Mitchell weet daarentegen wel de ingangen in de 'business' en zo wordt Hi op de markt gebracht door het grote London-label. Green's eerste succes is met een meer bluesy behandeling van 'I Can't Get Next To You' van The Temptations en dat opent de deuren naar de volgende grote hit: 'Tired Of Being Alone'. Het is de eerste van zeven opeenvolgende gouden platen uit de catalogus van Al Green. De volgende elpee bevat 'Let's Stay Together' en daarmee zet Green ook een 'toontje' in dat hem mateloos populair zal maken, maar minder interessant voor ons als soul-dj's. De platen gaan erg veel op elkaar lijken, hoewel ik 'L-O-V-E' een prettige uitzondering vind. Dat is ook de plaat die ik al een tijdje 'zoek'. Tussen aanhalingstekens, want ik ben niet tot nauwelijks op zoek. Ik heb eens een Engelse persing in de winkelmand van Discogs gelegd en daar is het bij gebleven. Op 18 oktober 1974 heeft Green bezoek van Mary Woodson White. Hoewel ze zelf is getrouwd met een andere man, vraagt ze of Green met haar wil trouwen. Als dat niet het juiste antwoord oplevert, gooit ze een hete materie over Green terwijl deze in bad zit. Green loopt een aantal brandwonden op door dit incident. White legt vervolgens de hand aan zichzelf met zijn .38-pistool. Dit zorgt voor een keerpunt in het leven van Green. Door zijn matige inzet bij de promotie van volgende platen, neemt het succes in rap tempo af. In 1977 verlaat hij Hi en Willie Mitchell om zich te storten op de gospel. Hij wordt eveneens beëdigd als dominee.
Pas in 1988 duikt hij weer op in de 'seculiere' muziek. Voor de soundtrack van de film 'Scrooged' neemt hij 'Put A Little Love In Your Heart' op, een duet met Eurythmics-zangeres Annie Lennox. Een jaar later pakt hij groots uit met 'The Message Is Love', een samenwerking met producer Arthur Baker. Sindsdien verdeelt hij zijn tijd tussen de seculiere optredens, de gospelmuziek en het preken op de kansel. Hij leidt een gemeenschap op steenworp afstand van Graceland. Of 'L-O-V-E' ooit nog eens de Blauwe Bak gaat halen (of op zijn minst mijn verzameling), dat valt nog te bezien. Al Green heeft in ieder geval zijn welverdiende Week Spot te pakken met 'Tired Of Being Alone'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten