Ten eerste is vrijdag-de-dertiende een mooie datum en ten tweede heb ik inmiddels alweer een stapeltje gereserveerd bij Mark waarmee ik niet te lang wil wachten. Met andere woorden: Ik heb vanavond het verschuldigde bedrag overgemaakt via Paypal en zou volgende week de singles kunnen verwachten. Dat zijn er, zeg ik uit mijn hoofd, elf of twaalf. De 'Franse' single is nog steeds niet binnen. Die had mooi bij de 'Round-up' van vandaag gekund maar die moet dan maar wachten totdat de overige singles van Mark zijn gearriveerd. Dat houdt in dat we vandaag slechts vier singles in de 'Round-up' hebben en dat moet dan maar. Ook valt me na publicatie van maandag iets op: Ik behandel de singles in de volgorde zoals ik die in het koffertje heb staan. Achteraf weet ik het weer: Ik heb vorige week de twee singles voor de reserve-Blauwe Bak achteraan gezet. Het positieve hieraan is dat het wel een fotohoesje oplevert voor boven dit verhaal. Zoals gezegd: Vandaag de laatste vier singles uit de laatste partij die ik van Mark heb gekocht: Twee voor in de koffers en twee voor de reserve-Blauwe Bak.
* Fletcher Walker III- Didn't We (US, Paramount, 1970)
Eind 2016 vind ik in Zwolle een beduimeld exemplaar van een Whatnauts-single uit de vroege jaren zeventig. De crossover-kant is meteen mijn favoriet van de twee en de b-kant is meer Northern Soul. Hij kraakt wel erg hard en dus doe ik een onderzoek op Discogs. Wat blijkt? Ik heb de zéér gewilde 'issue' te pakken! De eenzijdig bespeelbare promo is het meest courant van de twee en de Northern-dj's speuren massaal naar de zeldzame 'issue' met de Northern b-kant. Bij Fletcher Walker III is het precies andersom. De 'issue' is zéér in trek en doet meer dan honderd pond als die opduikt. 'Didn't We' is de 'minst interessante' zijde van de single en de reden voor Paramount om deze extra te promoten voor de verschijning van de 'issue'. Fletcher Walker III is niemand minder dan Ronnie Walker en 'Didn't We' is het populaire Jimmy Webb-liedje. Ronnie slaagt erin het zéér Motown te laten klinken. Grappig met het Contessas-verhaal in het achterhoofd. 'Minder interessant' betekent niet dat de plaat helemaal niet interessant is. Zelfs deze 'promo' moet nog een flinke prijs opbrengen!
* Dionne Warwicke- Move Me No Mountains (UK, Warner Bros., 1975)
Ik leer Dionne Warwick in 1982-83 kennen dankzij haar hits 'Heartbreaker', 'All The Love In The World' en dat afschuwelijke 'That's What Friends Are For'. De eerste twee kan ik desondanks zonder schaamte aanhoren. Hoewel ik dan nog geen kennis heb van soul of jaren zestig muziek in het algemeen, lijk ik meteen in de gaten te hebben dat dit nog niet het beste is dat Dionne op de plaat heeft gezet. Een decennium later leer ik haar Bacharach/David-werk uit de jaren zestig kennen. Omstreeks 2005 koop ik eens, op de gok, een elpee van Dionne uit 1973. De plaat is op Warner Bros. en is vooral een Detroit-affaire met Richard 'Popcorn' Wylie. De plaat leert me een kant kennen van Dionne die ik nog niet ken en sindsdien heb ik een bijzondere interesse voor haar werk uit de midden jaren zeventig. Hier is een single van de elpee 'Then Came You'. Zonder The Spinners ditmaal en voor de variatie weer eens de extra 'e' achter de naam. Tegen het einde van het jaar verschijnt steeds weer de kleine serie 'nu-soul'-compilaties op cd met de titel 'Luxury Soul'. Zo zou ik ook de platen van Dionne van omstreeks 1975 willen noemen. Kosten noch moeite zijn gespaard op de arrangementen en dat is in dit geval van Jerry Ragovoy. 'We'll Burn Our Bridges Behind Us' is de eigenlijke a-kant en is al onweerstaanbaar. Toch val ik meteen helemaal stil als ik 'Move Me No Mountains' hoor. Het is de albumversie, bijna vijf minuten, op de b-kant van 'Bridges'. Als de plaat arriveert, volgt toch een kleine kater. De plaat is vlak en tot dusver ik kan ontdekken zit het middengat precies in het midden van de plaat. Toch is deze 'out of centre' hetgeen betekent dat de plaat 'zeurt' en de naald een zigzaggende beweging maakt. In eerste instantie wil ik hem meteen vervangen, maar bij 'Move Me No Mountains' wordt het alleen in het slot 'pijnlijk'. Het verdient zonder meer nog eens een 'upgrade', maar ik kan er op dit moment mee leven.
* Ann Peebles- I Didn't Take Your Man (Duitsland, Cream, 1978)
Willie Mitchell's Hi-label gaat, na een paar zéér succesvolle jaren, in 1976 geruisloos op in het Cream-label. Pas op het sterfbed, in 1979, wordt de naam Hi weer van stal gehaald en dan in combinatie met Cream. Ann Peebles heeft haar grootste successen in de eerste helft van de jaren zeventig op het Hi-label. Ook zij blijft Hi trouw tot het bittere einde en dat houdt in dat deze single feitelijk ook op Hi is, maar in Duitsland als Cream wordt uitgebracht. Ditmaal is het geen telefoongesprek tussen Shirley en Barbara. Hier hebben we een gesprek tussen Ann en Mary. Ann is in dat geval een soort van Barbara. Na het telefoongesprek legt Ann uit dat ze manlief niet heeft afgepakt maar dat Mary hem heeft geschonken aan haar. De fotohoes mag 'disco' lijken, maar feitelijk is het de 'southern soul' zoals we dat van Hi kennen. Prima dansbaar maar gelukkig niet 'disco'. Dat geldt eveneens voor de b-kant: 'Old Man With Young Ideas'. Hier is het meer midtempo met een funky refreintje. 'Breaking Up Somebody Else's Home' heeft weer een tijdje in de Blauwe Bak-koffer gestaan, maar staat nu naast 'I Didn't Take Your Man' in de reserve-Blauwe Bak. Niet essentieel maar wel ontzettend leuk!
* Larry Williams- Doing The Best I Can (US, Fantasy, 1977)
Opnieuw een promo met een stereo- en mono-kant van hetzelfde nummer. Ik heb de plaat gereserveerd omdat die goedkoop was en hij mij toen 'pakte'. Ik probeer nu te herinneren waarom. Nee, het is geen slechte plaat, maar opnieuw weer niet essentieel. Larry gaat flink 'deep'. Het stoffige styreen helpt ook al niet mee en dus gaat deze in eerste instantie in de reserve-Blauwe Bak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten