Het is niet meer tot een buitenactiviteit gekomen. Na nog een rokertje buiten besluit ik dat ik méér zin heb om een aflevering van de 'Vakantiemix' op te nemen en dat heb ik dus gedaan. Verder voornamelijk de show voor vanavond voorbereid en wat rond gehangen op het internet. Het is weer de bekende 'Sunday after' welke ik al meerdere weken heb. Het 'weekend' van zondag en maandag lijkt ook dichter bij te komen nu er een verandering gaat komen op de zaak, maar daarover wellicht later meer. Ik heb nu twee weken vakantie en wil het dus niet over werk hebben. Ik wil het wel over een band hebben. Ik zou de Wikipedia erbij kunnen pakken, maar ach... dat kunnen jullie zelf ook wel lezen? Liever kijk ik weer eens naar de rol die de betreffende band in mijn leven heeft gespeeld. Al vóór het samenstellen van de Top 100 is duidelijk dat dit de nummer 1 moet worden: 'Cat Food' van King Crimson. De Nederlandse single (Stateside 5C 006-91380 M) in het Duitse fotohoesje en uit 1970. King Crimson mag dus centraal staan in dit bericht.
Ik heb in tien jaar al meerdere malen een getuigenis afgelegd van mijn liefde voor The Moody Blues. Het begint voor mij met de 'Top 100 Aller Tijden' in 1986. Ik mag deze Goede Vrijdag met vader mee tijdens zijn werk. Vader werkt dan als vertegenwoordiger in cosmetica en heeft een erg groot rayon: De gehele provincie Friesland plus een deel Groningen en Overijssel. De rit gaat van levensmiddelenzaak naar levensmiddelenzaak met enkel een uitstapje naar een groothandel. Soms moet je even wachten in de auto als vader naar binnen gaat in een winkel, maar even later zie je stukken Friesland waar je anders praktisch niet komt. Tussen de middag lunchen we altijd ergens en wacht voor ons, als kinderen, patat met een kroket en glaasjes cola. In 1986 rijden we in de buurt van Drachten als 'Nights In White Satin' van The Moody Blues voorbij komt in de lijst. Natuurlijk ken ik het liedje wel want mijn oudste broer heeft het eens op een vlooienmarkt gekocht. Toch 'grijpt' het nummer me nu pas en ik ben vastberaden om dit op plaat te bemachtigen. De echte kennismaking met The Moodies komt echter pas in januari 1988 middels het NCRV-radioprogramma 'Elpee Pop'. Dat heeft een 'special' van een uur vooraf met een centrale band en niet voor de hand liggende album-tracks. In dezelfde serie zit ook The Who, The Doors en... King Crimson. Ik neem overdag iets op van de radio en krijg zo ook de promo van deze 'Elpee Pop Special' mee. Het bevat twee nummers welke ik 32 jaar later nog altijd niet heb ontcijferd.
'Het komt vast nog wel eens op mijn spoor', denk ik in 1988. Het zal twaalf jaar duren voordat ik mijn eerste plaat heb van de band. Even daarvoor, in 1997, werk ik in een muziekoefenruimte. Een van de muzikanten, en tevens een vrijwilliger, is helemaal fan van King Crimson. Hij zou me vast hebben kunnen helpen met mijn zoektocht naar de twee nummers, maar ik heb niet zo heel veel contact met hem. Hij zit in de 'moeilijke' muziek waar ik anno 1997 iets té mainstream voor ben. In 2000 woon ik in De Bilt en krijgen we een telefoontje van iemand voor een spoedrit. Eigenlijk halen we geen spullen op op maandagmiddag, maar de beller laat ons weten dat het de moeite waard is. Hij heeft het over honderden elpees waaronder veel collector's items. We arriveren bij het huis. Het blijkt dat beide ouders inmiddels zijn overleden en dat de verzamelingen elpees van de zoons nog op zolder staan. Die moeten heel snel weg want het huis is al verkocht. Er zijn geen namen bekend maar het lijkt erop dat het twee broers zijn. De oudste heeft al in 1967 genoeg zakgeld om nieuwe elpees te bekostigen. Hij is verantwoordelijk voor originele albums van onder andere Jimi Hendrix. De tweede broer is ietsje jonger en koopt zijn platen vanaf de vroege jaren zeventig. De oudste broer springt nogal ruw om met de platen en dus koopt zijn broertje dezelfde albums in latere persingen en weet deze smetteloos te houden. Het is zeer zeker de moeite waard geweest van het ritje! Ik verdeel enkele elpees met een collega en hij verbaast zich erover dat ik voor de mindere exemplaren ga. Deze zijn namelijk origineel! De oudste broer heeft zich in 1969 eveneens laten verleiden tot 'In The Court Of The Crimson King'. Het is de originele Engelse persing met de roze labels. Als ik De Bilt verlaat en in Tuk ga wonen, gaan zeker drie bananendozen elpees mee.
Tuk heeft dorpsfeesten in dit weekend en op zondagmiddag is 'iets met paarden'. Ringsteken of zoiets. Ik zit deze zondag niet echt lekker in mijn vel en wil ik mezelf het liefste helemaal afsluiten van de wereld. De paarden en het tumult is recht voor mijn raam en dus zet ik de koptelefoon op en luister op stevig volume naar een paar elpees. Hier leer ik 'In The Court Of The Crimson King' kennen. Ten tijde van de muziekoefenruimte legde een muziekvriend me uit dat King Crimson een 'universum' is zoals Frank Zappa. Als het je echt raakt, luister je eigenlijk uitsluitend nog naar de band zélf en solo-projecten en producties. Het werkt dan weer niet bij een muzikale veelvraat. Toch valt het me op dat King Crimson-platen niet op iedere straathoek verkrijgbaar zijn. Hierdoor moet ik opnieuw twee jaar wachten tot de volgende plaat. Ik heb al enkele accounts gehad op Ebay en de meeste sluit ik na verloop van tijd omdat ik nog wel eens laks ben met tijdig afrekenen. Mijn huidige account is al elf jaar bij me en heeft een score van 100 procent. In 2002 leer ik Ebay kennen en vooral de platenhandel. Hier breng ik een bescheiden bod uit op de Duitse persing van 'In The Wake Of Poseidon'. Het album met 'Cat Food' en de laatste met Greg Lake op zang. Gordon Haskell doet ook mee op een paar nummers en hij staat op dat moment in de belangstelling dankzij 'Harry's Bar'. Feitelijk is 'Poseidon' een herhaling van 'In The Court', hoewel ik het titelnummer van de tweede nét ietsje beter vind dan die van het debuut. 'Cat Food' is in dat geval de '21st Century Schizoid Man' van de tweede plaat.
De jaren erna heb ik het weer te druk met andere muziek, hoewel de naam zo nu en dan wel voorbij komt. Zo zie ik in 2005 in het Belgische Hasselt een band optreden welke ooit is begonnen als King Crimson-tribute. De volgende plaat laat echter op zich wachten tot 2013. Dan schaf ik in Meppel 'A Young Person's Guide To King Crimson' aan, een compilatie uit 1976. Ook deze bevat niet de twee nummers uit de NCRV-promo. Zelf vind ik de demo-versie van 'I Talk To The Wind' met, de onlangs overleden, Judy Dyble op zang het meest interessant. Toch doen elpees niet mee in de verzameling en blijf ik dagdromen over de dag dat ik 'Cat Food' op single ga vinden.
En zo is het dan een middag in oktober 2019. Mijn broekriem is al een tijdje aan vervanging toe en ik zou niet weten wat een nieuwe riem moet kosten. De enige riem die ik nieuw heb gekocht moet in 1993 zijn geweest. Sindsdien haal ik ze voornamelijk bij het Leger Des Heils en kringloopwinkels. Ik ga naar de kringloop in Meppel op zoek naar een riem, maar kan niet een passende vinden. Ik ben echt niet van plan om platen te kopen, maar kan het niet laten even door de singles te lopen. Dan zie ik dat de kringloop flink heeft opgeruimd en slechts een veertigtal singles zijn overgebleven. Daar vind ik deze van King Crimson en kan een kreet van geluk niet onderdrukken. Ik tril helemaal als ik de gevraagde euro neer leg voor de plaat. Dan is het opnieuw afwachten want Nederlandse EMI-persingen uit 1970 zijn nogal berucht. Hij kan nog steeds beroerd klinken of niet helemaal recht zijn. Deze angst is ongegrond want de plaat klinkt als een klok! Niet helemaal Mint, maar je hoort mij niet klagen. Dit is dus de ultieme Gele Bak-single van het afgelopen jaar. De verlanglijst is nog altijd potig en ik verwacht vast wel een andere te kunnen wegstrepen in de komende tien maanden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten