Ik heb weer een extreme lange nacht gedraaid en heb om tien uur op woensdagochtend weer een volledige dag voor me liggen. Wat zullen we eens gaan doen vandaag? Ik moet nog steeds in actie komen met de Pioneer want deze is al ruim een weer reparatie-behoeftig, maar zelfs al zou ik vandaag meteen aan de beurt zijn dan lokt het me nog niet aan om door de smerige natte sneeuwbende naar Nijeveen te fietsen. Maar eens zien hoe het morgen of vrijdag is? Het is niet alleen fietsen, de kans dat het ketting in tweeën breekt, is ook nog aanwezig en dan kan ik lopen. Met een fiets aan de hand lopen is niet ideaal, maar het is te doen. Lopen met een ligfiets aan de hand werkt op ene of andere manier niet. Gelukkig heb ik genoeg te doen vandaag! Ik ga straks dus maar weer schrijven aan de berichten van de Blauwe Bak Top 100 van dit weekend. Op nummer 44 treffen we de nieuwe Week Spot: 'Full Of Fire' van Shalamar (1980).
'Ik moet wel een enorme hufter zijn om deze ongezien in de jaren tachtig-bak te laten glijden en dat heb ik dus ook niet over mijn hart kunnen halen'. Dat schrijf ik in de 'Singles round-up' op maandag 26 juni. Ik heb de zaterdag ervoor 'boodschappen' gedaan bij de kringloopwinkel in Meppel en wederom een flinke graai gedaan in de geflopte disco-singles. De Amerikaanse Solar-persing van 'Full Of Fire' lacht me eveneens toe. Amerikaans en dus zonder een fotohoes als bovenstaande. Hoewel de plaat gewoon een Europese release heeft gehad, heeft het nergens de hitparade gehaald. 'Obscuur' genoeg voor de Blauwe Bak? Nee, dat reken ik niet als punt om een plaat in de koffers op te nemen. Het moet me 'pakken' en ik moet het kwijt kunnen in een set. Als ik twee maanden later met vakantie ben, staat deze op een van de 'Vakantiemixen' en valt het kwartje definitief. Het steekt schril af tegen de jaren zestig-platen, maar het is een geluid waar ik toch graag méér mee zou willen doen. Hij gaat erg fraai in een tandem met Sheree Brown en ik heb inmiddels een paar tijdgenoten gereserveerd bij Mark. Evenals voorgaande edities van de Blauwe Bak Top 100 blijf ik benadrukken dat de liefde voor de jaren zestig nooit helemaal zal verdwijnen, maar dat de nadruk in de Top 100 wel continu aan het verschuiven is. In de Top 100 van 2012 zijn de jaren zeventig fors in de minderheid en is een jaren tachtig-plaat bijna ondenkbaar. De huidige Top 100 laat zien dat we al verder in de jaren zeventig zijn geschoven dan 1971 en 1972.
Oorspronkelijk heeft SHalamar alles tegen zichzelf om het tot de soul-koffers te schoppen. Glad als zijde met alle scherpe randjes eraf gehaald. Anonieme studiomuzikanten en een dansgroepje dat optreedt namens de groep. Dit alles 'masterminded' bij gewiekste zakenmannen met dollartekens in hun ogen. Shalamar laat in 1977 voor het eerst van zich horen middels 'Uptown Festival', een medley van Motown-krakers zoals Jaap Van Eggermont dat een paar jaar later opnieuw zal doen. Shalamar is het gezamenlijke geesteskind van Dick Griffey en Don Cornelius. Beide zijn ze in de midden jaren zeventig betrokken bij het populaire televisieprogramma 'Soul Train'. 'Uptown Festival' wordt geboren in de studio zonder dat er over een live-act is nagedacht. Gary Mumford is de oorspronkelijke zanger op de plaat en hij wordt vervolgens gekoppeld aan twee populaire dansers uit 'Soul Train': Jody Watley en Jeffrey Daniel. Griffey brengt de groep onder bij het nieuwe SOLAR-label. Hoofdletters? Ja, het is een afkorting voor 'Sound Of Los Angeles Records'. Er is echter niets mis met mijn 'CapsLock' en zal het vanaf nu weer schrijven als 'Solar'. 'Take That To The Bank' is in 1978 de succesvolle opvolger van 'Uptown Festival', maar er is vanaf dag 1 heibel in de tent. Gerald Brown heeft Mumford al opgevolgd voor het tweede album en ook deze pakt meteen weer de biezen. Het geld verdwijnt ergens ver buiten het bereik van de oorspronkelijke muzikanten en dat steekt Brown terecht. Het volgende slachtoffer heet Howard Hewett en hij zal het een tijd langer volhouden!
'The Second Time Around' zet de groep in 1979 verder op een voetstuk. Collega-artiesten en platenmaatschappijen 'volgen' de groep op de voet. Als je wilt weten wat hip is in de hedendaagse disco, dan hoef je alleen maar te kijken naar Shalamar. De groep zet in 1980 zelfs een trend in die we achteraf bezien 'post-disco' zullen noemen. Terwijl nog menigeen probeert om oude Giorgio Moroder- of Robert Stigwood-dansritmes onder de plaatjes te krijgen, heeft Shalamar een ontwikkeling ingezet waarbij de disco-beat een 'instrument' is geworden in plaats van iets waar een nummer omheen is gebouwd. Watley en Daniel kunnen goed zingen voor dansers, maar het blijven dansers. Daniel verstevigd de reputatie in Engeland in 1982 door het 'body popping' te demonstreren. Michael Jackson is dan zó onder de indruk van de 'moves' van Daniel dat hij hem inhuurt voor de choreografie om zijn 'Moon Walk' te perfectioneren en uit te breiden. Engeland zal op een bepaald moment een 'tweede thuis' worden voor Shalamar. Hoewel het ergens hetzelfde uitgangspunt heeft als bijvoorbeeld Boney M, is de stroom van hits bij Shalamar minder consistent. En zo komen we bij onze Week Spot.
Getuige Discogs is 'Full Of Fire' in verschillende Europese landen uitgebracht. Ik zie zelfs een Duits hoesje met een concept dat RCA ook vaak in Nederland gebruikte. Toch is het nummer ingesneeuwd in de Shalamar-discografie. Het bereikt alleen een 55e plaats op de Billboard Hot 100 en nummer 24 in de R&B. 'Make That Move' is de opvolger van 'Full Of Fire' en dan is het weer 'kassa' als vanouds. Dat plaatje bereikt zelfs de Engelse top 30, ook al begint de stroom van top 30-hits pas in 1981. In 1983 maakt het productieteam van Shalamar een onherstelbare fout. Het gaat andere groepen 'volgen' in een avontuur dat voor weinig goed is uitgepakt. Op het album 'The Look' (1983) neigt het geluid meer naar synthpop en new wave en klinken zelfs harde elektrische gitaren. In Engeland lust men wel pap van Shalamar en daar bereikt 'The Look' evengoed nog een zevende plek in de album-lijst. In Amerika is het echter even helemaal afgelopen met Shalamar. Daarna zal het daar alleen nog hele bescheiden hits hebben. Jody Watley heeft de groep in 1983 verlaten, maar Shalamar hinkt op één been door naar 1990. Dan is de koek écht op.
LL Cool J en Babyface nemen in 1996 een cover op van een oud Shalamar-nummer: 'This Is For The Lover In You'. Daarbij nodigen ze de leden uit van Shalamar om mee te doen. Watley, Hewitt en Daniel zijn samen in de videoclip te zien, maar dat is een kwestie van knip- en plakwerk. Ook is opvallend dat ze alledrie 'credit' krijgen met hun eigen naam in plaats van Shalamar. Sindsdien zijn er een paar reünies, maar Watley weigert daarna om verdere optredens te doen als Shalamar. Tegenwoordig bestaat de groep uit Daniel, Hewitt en Carolyn Griffey. Zij is de dochter van zakenman Dick Griffey en disco-zangeres Carrie Lucas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten