80. So Is The Sun-The World Column (UK, Capitol CL 15852, 1969, re: 1975)
Brian gaat binnenkort weer nieuwe titels toevoegen, alleen zal ik iets beter moeten opletten met het bieden. Nu is het bij The World Column niet echt van toepassing, want hier heb ik zelfs gebruik gemaakt van een ‘tweede kans’. Mijn eerste bod is té laag volgens de verkoper en dus stem ik in met zijn minimumprijs. Dat is een fraaie prijs voor een plaatje dat erg gewild is in de Northern Soul. Oorspronkelijk uitgegeven in Amerika op het Tower-label en deze is een paar duiten waard. Omdat die lastig te vinden is, zijn veel dj’s al dik tevreden met deze reguliere Capitol-uitgave van 1975. Northern Soul is een vergaarbak en in het geval van The World Column is het méér Sly & The Family Stone of een brassrock-band als Blood Sweat & Tears dan dat het Motown is. Die ‘funkiness’ kan ik momenteel wel kwijt in mijn set en dus ga ik over tot de aanschaf. Het vinyl is erg fraai en is de prijs helemaal waard. Helaas toch slechts een tachtigste plek voor deze plaat.
79. Are We Losin’ Touch-Nancy Wilson (US, Capitol 3540, 1973)
Nancy Wilson is een veelzijdige zangeres waarbij je niet gemakkelijk op de naam kan afgaan. Ze heeft een paar soul-pareltjes op haar naam staan, waaronder Blauwe Bak-resident ‘Peace Of Mind’, maar ook meer jazzy uitstapjes en zelfs pure country. Ik jaag niet meer achter iedere Nancy Wilson-single aan en dat is wel eens anders geweest. Als Mark deze adverteert, ben ik desondanks nieuwsgierig. Volgens hem is het een single die je niet iedere dag tegenkomt. ‘Are We Losin’ Touch’ is een compositie van Mark James, de man die ons ‘Hooked On A Feeling’ en ‘Suspicious Minds’ heeft gebracht. Hij weet een ‘klassieke popsong’ te schrijven en doet dat ook hier. Nancy brengt het met veel overtuiging en tóch is het een ‘twijfelgeval’ voor mij. Het riekt ergens teveel naar pop, maar vooruit… het nummer ‘pakt’ me wel en mag desondanks in de Blauwe Bak én in de Top 100.
78. You Got Yours & I’ll Get Mine-The Delfonics (US, Philly Groove 157, 1969)
Ik heb in 2012 even achter ‘Ready Or Not’ aan gezeten, maar op een gekke manier is de plaat dan even zéér in trek onder dj’s en verzamelaars. Intussen leer ik ook een andere Delfonics-single kennen die een hele mooie Duitse fotohoes heeft. De prijs is billijk en toch ‘vergeet’ ik de plaat op tijd af te rekenen op Discogs. Ik zal opnieuw moeten kijken welke single het is en dan is het wellicht iets voor volgend jaar? Intussen passeert deze van The Delfonics op de pagina van Mark en ik luister vol interesse naar beide kanten. Een paar uren later ontdek ik de handel van Brian en zie dan deze staan. Smetteloos styreen en ik doe mijn uiterste best om dat zo te houden. Het is dus niet te hopen dat ik té veel van dit nummer ga houden want dan keldert de geluidskwaliteit. Wellicht toch nog eens kijken naar een vinylpersing? Niet zo klassiek als ‘Ready Or Not’, maar nog steeds een erg fraaie kant die mijn voorkeur geniet boven de eigenlijke a-kant.
77. Pure Natural Love-Ovations (US, Chess CH 2166, 1975)
Ook een plaatje dat ik middels Mark leer kennen, maar welke voor mijn neus wordt weggekaapt. Helemaal niet erg, want de plaat is goed te vinden voor niet al teveel. Ik koop hem van een Nederlandse handelaar op Discogs waar ik al eens eerder zaken mee heb gedaan. Een promo op besmettelijk vinyl dat ‘er tegenaan zit’. Ik heb het plaatje eerst een paar weken in het winkelmandje en het is een ‘verrassing’ als die arriveert. De grote liefde van ‘de eerste keer’ is dan al een beetje bekoeld, maar nog steeds een erg fraaie aanwinst.
76. Lovin’ Me Back-The Sylvers (US, Capitol 4493, 1977)
Over ‘vervangers’ gesproken: Ik moet nog eens kijken naar een ‘upgrade’ van deze van The Sylvers. De plaat blijft steken en dat is eeuwig zonde! Deze en de nummers 71, 72 en 73 zijn platen die ik reeds in 2016 heb gekocht en die in de ‘bubbling under’ zijn blijven steken. The Sylvers voornamelijk om het krasje, maar als je daar aan voorbij gaat…? Het is zó ‘laidback’ dat je na verloop van tijd nauwelijks meer in beweging bent te krijgen. Het is iedere keer kippenvel als ik het draai, ook in 2017, en dus mag het dit jaar wél in de Top 100.
75. Direct Me-Otis Redding (US, Atco 6636, 1969)
Ik zou voor het einde van het jaar beslist nog eens naar de kringloop in Meppel moeten, maar op dit moment heb ik nauwelijks geld om te leven. Otis Redding is de grote verrassing van een maandagmiddag in juli. Ik heb een boodschapje in de stad en besluit even om het hoekje te kijken. Voordat ik het weet, ‘vergeet’ ik de tijd en wordt gebeld door collega’s die me op het werk verwachten. ‘Direct Me’ is de keerzijde van ‘Papa’s Got A Brand New Bag’, de live-versie van Otis van het James Brown-nummer. De b-kant is direct een favoriet, hoewel het in het begin steeds blijft hangen. Een goede schoonmaakbeurt verder is daar geen sprake meer van en de ‘Vakantiemix’ heeft het laatste werk gedaan. Otis mag in de lijst!
74. A Feeling For Someone Else Has Grown-Bette Williams (US, Gregar 71-0110, 1971)
Het is vooral de liefde voor Swamp Dogg welke me aanzet tot de aanschaf van dit plaatje. Als het binnenkomt, ben ik eigenlijk niet zo zeker van de plaat en het resultaat is dat de single in de reserve-Blauwe Bak staat. Dan ga ik de Top 100 samenstellen. Doen we hem wel of niet? Vooruit we laten de plaat toe, maar eigenlijk is het me net iets té bluesy voor de Blauwe Bak. Als het nu een gospel was geweest?
73. The Wheel Of Life-The Rance Allen Group (US, Stax STX-3217, 1978)
Over gospels gesproken! In 2016 beperk ik me niet alleen tot één kant van een single, maar kies ook de favoriet wanneer ik meer dan één single van een artiest of groep heb gekocht. In het geval van Rance Allen is het dan niet zo moeilijk: ‘There’s Gonna Be A Showdown’ is de ultieme favoriet van het trio, maar ‘The Wheel Of Life’ volgt op korte afstand. Eén van de laatste originele opnames voor Stax, kort hierna gaat de maatschappij over in vreemde handen. ‘The Wheel Of Life’ is hetzelfde verhaal als Heddy Lester’s ‘De Mallemolen’, het wiel blijft maar rond draaien. In geval van Rance Allen ligt de ‘gristelijke’ boodschap er niet heel erg dik bovenop, terwijl ik dat vaak toch liever hoor in gospels.
72. I Need To Be Loved-Fontella Bass (UK, Mojo 2092-045, 1972)
Onze kersverse Week Spot. Zie woensdag voor het bericht. Dinsdag is normaal gesproken de dag voor de Week Spot, maar ik slaap dinsdagavond vroeg en lang. Ik hoop nog even op tijd klaar te zijn op woensdagmorgen, maar het is vlak na negen uur als ik klaar ben en dan is Blogspot reeds de nieuwe dag begonnen.
71. Try It, You’ll Like It-Loyce Cotton (US, Aquarius 1003, 1972)
Nóg een plaatje dat de Top 100 in 2016 niet heeft gehaald door een manco. In dit geval slaat de plaat niet over of blijft die hangen. Hij heeft een ‘bump’ in het intro welke niet echt opvalt, maar wat de plaat wel parten speelt. Ook weet ik te herinneren dat ik de plaat in 2016 heb ‘binnengehaald’ als nieuwe Judy Green: Een lekker funky soul-ding met een erg actueel geluid. Helaas blijkt dat minder goed uit te pakken als de single is gearriveerd, maar ook in 2017 heb ik menigmaal genoten van het liedje. Net zo’n geval als Brenda Jo Harris.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten