Blauwe Bak Top 100: 30-21

30. When It’s Love-Direct Current (US, TEC 764, 1979)
Buiten de nummer 50 om zijn alle platen in deze Top 100 op 7”-formaat en 45-toeren. Toch heb je soms de keuze tussen een album-versie en een single-versie en dat is het geval bij deze van Direct Current. Het duurt even voordat ik dit in de gaten heb, aanvankelijk denk ik dat de b-kant instrumentaal . Dan bekijk ik het label nog eens en zie dat de b-kant vijf minuten is. Het blijkt de lange versie te zijn. ‘When It’s Love’ is zo’n nummer waarin je zou willen ‘wonen’ en dus stap ik snel af van de drie minuten-versie op de a-kant en ga voor de lange uitvoering op de keerzijde. Deze staat met recht op nummer 30. Jammer genoeg is er geen uitvoering van een kwartier voor handen…

29. Don’t Tell Your Mama-Eddie Floyd (NL, Stax 2025 038, 1968, re: 1972)
De ‘Island Soul’ is een stijl welke is ‘ontstaan’ in de loop der tijd. Mark biedt van tijd tot tijd platen aan die populair zijn in deze ‘underground’-scene en ik mag ze bijna allemaal. Het is tijdens de eerste dag van de vakantie dat mijn oren worden getrakteerd op dit ‘Don’t Tell Your Mama’ van Eddie Floyd. De enige single in deze aftelling welke ik in 2016 heb gekocht. Het is dan, na de platenbeurs in Zwolle, al een aangename verrassing en tijdens de vakantie vallen de stukjes op hun plek. Deze past prachtig tussen de ‘Island Soul’-platen. Wordt vervolgd in 2018!

28. What About My Love-Johnnie Taylor (US, Beverly Glen BG2003, 1982)
Het is een lastige keuze geweest, maar ik heb toch voor die andere gekozen. Met andere woorden: Johnnie Taylor heeft de komende week de Week Spot, maar dan met ‘You’re The Best In The World’. Evenals Direct Current een ‘gewone’ single met een volledige album-track. Zoiets had ik een maand geleden niet verwacht. Ik was in de veronderstelling dat ‘What About My Love’ alleen op een album verkrijgbaar was. Ik ken de riedel vooral als sample uit The Shapeshifters’ ‘Lola’s Theme’ dat al jaren een favoriet is bij mij. Ieder jaar heeft zo haar ‘ontdekkingen’ en ik denk dat ik in 2017 definitief voor de stem van Johnnie Taylor ben gevallen. De zoektocht naar zijn latere werk zet onveranderd voort, want hier lust ik wel meer van.

27. The Outside World-The Drifters (US, Atlantic 45-2292, 1966)
In het uiterste begin van de Wolfman-carrière is geregeld een lolbroek in de chatroom te vinden. We weten nog steeds niet of deze gebrekkig Engels sprekende bezoeker een Engelse grapjas was of een échte ‘vreemdeling’,maar feit is dat hij per show altijd nét buiten het genre zat met zijn verzoeknummers. Hij vroeg bijvoorbeeld grunge aan in de punkshow, maar tijdens de soul-shows vroeg hij altijd om The Drifters of The Platters. Het werd een ‘running gag’ tussen presentatoren. Van The Drifters heb ik lange tijd alleen ‘Under The Boardwalk’ in de Blauwe Bak, maar in 2017 ben ik overstag gegaan voor dit ‘The Outside World’. Momenteel bevat het winkelmandje bij Mark een andere Drifters-titel en dus zien we hen waarschijnlijk ook in dat jaar terug in de Top 100. Voordat ik van alle kanten ‘Save The Last Dance For Me’ krijg aangeboden, die single heb ik wel maar nooit geschikt bevonden voor de Blauwe Bak. Ook niet om deze vreemdeling tevreden te stellen.

26. Who Could Doubt My Love-Odds & Ends (US, Today T-1506, 1973)
De zoektocht naar een geschikte Perception-single met geluidsclip gaat verder. Ik wil al jaren eens een Perception-single hebben, maar weet tevens hoe besmettelijk het styreen is. Perception is overigens een platenlabel en een echte ‘trademark of quality’ als het aankomt op soul uit de vroege jaren zeventig. Today is het meer populaire onderdeel van Perception. De producties zijn nog altijd van hoogstaand niveau maar neigen wel eens teveel naar de popmuziek. Zo kom ik dan bij Odds & Ends, twee prachtige kanten op een single hoewel ik vooral voor dit ‘Who Could Doubt My Love’ ben gevallen. Speelse ‘crossover’-elementen, maar ook niet ver verwijderd van de betere popmuziek uit 1973. Geen vieze gezichten bij mijn Top 100 en opmerkingen als ‘this is not proper Northern Soul’. Het is mijn lijst en ik zet Odds & Ends met alle liefde op 26.

25. One In A Million-Kim Morrison (UK, Jet S JET 134, 1978)
‘Original vinyl only’, ofwel OVO, gaat nooit honderd procent op voor mijn verzameling. Soms is een vinyl-heruitgave een betere investering dan een origineel op styreen en als ik een Engelse persing van een plaat kan krijgen? Kim Morrison wordt in Amerika geperst voor een lokaal label op styreen. De plaat is nog niet héél erg in trek en is daardoor billijk geprijsd. Als ik verneem dat de single in Engeland op Jet is uitgebracht, is de keuze niet moeilijk voor mij. Voor de goede orde: Dit is hetzelfde Jet dat we vooral kennen van platen van Electric Light Orchestra. ‘One In A Million’ is eigenlijk de b-kant, maar net even een stukje feller dan de a-kant en meer ‘back-to-basics’ in het arrangement. Lange halen snel thuis!

24. We’ll Cry Together-Maxine Brown (US, Commonwealth United C 3001, 1969)
Dat Maxine Brown in de Top 100 volgt op een liedje met de titel ‘One In A Million’ berust op pure toeval. Het is me pas gisteren opgevallen. Maxine heeft een gigantische Northern Soul-‘hit’ gehad met een ander nummer met dezelfde titel en haar ‘One In A Million’ heb ik sinds jaar en dag in de Blauwe Bak staan. Voor deze nummer 24 moet ik een ‘hufter-alert’ afgeven. Je bent namelijk ten eerste al zo’n projectiel als je een prachtige vrouw als Maxine Brown bedriegt, maar als je hoort hoe ver haar pijn gaat en wat ze wel niet over heeft voor hem, dan moet je een hufter zijn om je zin door te zetten. Een nummer waarvan ik al een paar keer een brok in de keel heb gekregen. Pure emotie en dat is per slot van rekening wat ik zoek in de soul?

23. Slow Down-Shirley Caesar (US, Roadshow RS-XW1085, 1977)
Jammer maar helaas. Ik wist dat mijn ene naald helemaal niet meer goed was, maar heb lange tijd niet de financiën om een naald te kunnen kopen. Intussen gaat de platenhandel wel gewoon door en Shirley Caesar is daarvan slachtoffer geworden. Té vaak gedraaid met een niet al te goede naald maakt dat het styreen ‘luidruchtig’ is geworden. Het goede nieuws is dat de plaat vrij algemeen verkrigjbaar is en voor relatief weinig, dus binnenkort maar eens een ‘upgrade’ doen voor deze?

22. Sending Out An S.O.S.-Retta Young (Germany, Philips 6146 405, 1975)
Buiten gloeilampen en scheerapparaten doet Philips omstreeks 1975 ook goede handel met de opkomende disco-rage. Daarbij is het opvallend dat de platen van een hoge kwaliteit zijn. Zo doet Philips onder andere de distributie van Sylvia Robinson’s All Platinum-label dat hits oplevert voor Moments & Whatnauts en Shirley & Company. Geen zielloze gedreun met een matig liedje, maar de creativiteit van de proto-disco: Muziek gemaakt door mensen in plaats van synthesizers. Retta Young profiteert eveneens mee middels Philips. Lange tijd is het maar een titel uit het ‘Hitdossier’, sinds deze zomer kan ik me niet voorstellen hoe ik zó lang zonder het nummer heb gekund.

21. Gotta Learn How To Dance-The Fatback Band (NL, Polydor 2066 637, 1975)
Singles van The Fatback Band in fotohoesjes zijn er genoeg! De platen zijn vaak erg inwisselbaar en dat geldt ook voor ‘Do The Bus Stop’. De b-kant moet ook even geprobeerd worden en dat klinkt me als muziek in de oren. De ‘Vakantiemix’ maakt dat ik nog meer ben gaan houden van ‘Gotta Learn How To Dance’ en maakt dat het bijna in de top twintig staat. Deze top twintig krijgen jullie het komende weekend voorgeschoteld, het eerste deel van de Blauwe Bak Top 100 ga ik zaterdag vanaf 23.00 uur uitzenden op Wolfman Radio. Dat kan zomaar een show van vier uren worden?